De eerste vermelding van het bestaan van een roze meer op Middle Island in West-Australië dateert uit 1802 door de Britse zeevaarder en hydrograaf Matthew Flinders, die daar voor anker ging op weg naar Sydney.
In de 19e eeuw werd het eiland bewoond door zeehonden- en walvisjagers, en aan het begin van de 20e eeuw werd op het eiland een zoutziederij gebouwd, maar deze werd al snel verlaten.
Tot op de dag van vandaag is niet precies bekend waarom de Hiliersee zo'n unieke roze kleur heeft die niet verandert.
In 1950 onderzocht een groep wetenschappers de oorzaken van de kleur van het meer, maar de zeewatermonsters bevatten geen sporen van algen, die normaal gesproken water kleur geven.
Er wordt aangenomen dat de kleur afkomstig is van een hoog zoutgehalte en de aanwezigheid van zoutminnende organismen zoals de alg Dunaliella salina en de roze bacterie Halobacteria.
In tegenstelling tot andere roze meren, die van kleur veranderen afhankelijk van temperatuurveranderingen, is de Hiliersee het hele jaar door roze en behoudt het water zijn specifieke kleur, zelfs als het in een container wordt gegoten.
Het meer is omgeven door een bos van eucalyptus- en theebomen en gescheiden van de oceaan door een smal gebied van zandduinen. Het is ongeveer 600 meter lang.
Het Pink Lake Hilier is een enorme toeristische trekpleister en dankzij het hoge zoutgehalte zou het zeker interessant zijn om erin te zwemmen.
Het eiland wordt alleen gebruikt voor onderzoeksdoeleinden, dus zwemmen is niet erg gebruikelijk.
