Maršalska Ostrva

Maršalska Ostrva, na maršalskom jeziku poznata kao Ṃajeḷ, zvanično poznata kao Republika Maršalska Ostrva (Aolepān Aorōkin Ṃajeḷ), su suverena ostrvska država koja se nalazi u regionu Mikronezije u severozapadnom Tihom okeanu. Smeštena zapadno od Međunarodne datumske linije i severno od ekvatora, Maršalska Ostrva su posebna država sa bogatom istorijom i jedinstvenim geografskim karakteristikama. Država se sastoji od 29 koralnih atola i pet ostrva, kategorisanih u dva ostrvska lanca: Ratak na istoku i Ralik na zapadu. Primetno je da 97,87% teritorije države čini voda, što je čini suverenom državom sa najvećim odnosom vode i kopna.

Maršalska Ostrva imaju pomorske granice sa više teritorija i država: ostrvom Vejk na severu, Kiribatima na jugoistoku, Nauruom na jugu i Federativnim Državama Mikronezije na zapadu. Madžuro, glavni i najveći grad, smešta oko pedeset procenata stanovništva zemlje i funkcioniše kao politički i ekonomski centar.

Istorija Maršalskih Ostrva je fundamentalno utemeljena u austronezijskim migracijama koje su stigle na ostrva još u drugom milenijumu pre nove ere. Prvi imigranti su doneli useve jugoistočne Azije kao što su kokosi, ogromni močvarni taro i hlebno drvo, kao i domaću živinu, čineći ostrva trajno nastanjivim. Nekoliko španskih ekspedicija stiglo je do ostrva sredinom 16. veka; međutim, španske galeone su uglavnom plovile pacifičkim putem dalje na sever, zaobilazeći tako Maršalska Ostrva.

Ostrva su dobila ime u čast britanskog kapetana DŽona Maršala, koji je sproveo istraživanje područja 1788. godine. Pedesetih godina 19. veka, američki protestantski misionari i zapadni trgovački interesi počeli su svoj dolazak, što je označilo početak značajnog stranog uticaja. Sedamdesetih i osamdesetih godina 19. veka, nemački trgovci koprom dominirali su ekonomijom, što je rezultiralo aneksijom Maršalskih ostrva od strane Nemačkog carstva kao protektorata 1885. godine. Tokom Prvog svetskog rata, Japansko carstvo je izvršilo invaziju na ostrva, koja su potom postala deo japanskog mandata Južnih mora nakon rata. Nakon Drugog svetskog rata, Sjedinjene Države su preuzele vlast i upravljale ostrvima kao delom povereničke teritorije Pacifičkih ostrva. Od 1946. do 1958. godine, Sjedinjene Države su izvršile 67 nuklearnih testova na atolu Bikini i atolu Enevetak, što je rezultiralo dubokim uticajem na ostrva.

Težnja ka samoupravi započela je osnivanjem Kongresa Mikronezije 1965. godine, sa ciljem da se poveća autonomija pacifičkih ostrva. U maju 1979. godine, Sjedinjene Države su priznale ustav Maršalskih Ostrva i njihovog predsednika, Amatu Kabua, čime je naciji data nezavisnost. Potpuni suverenitet je postignut Sporazumom o slobodnom udruživanju sa Sjedinjenim Državama, koji je nudio odbranu, finansijsku podršku i pristup američkim institucijama kao što su Federalna komisija za komunikacije i Poštanska služba Sjedinjenih Država. Maršalska Ostrva su član Pacifičke zajednice od 1983. godine, a postala su član Ujedinjenih nacija 1991. godine.

Ekonomija Maršalskih Ostrva je pretežno orijentisana na usluge, dopunjena ribarstvom i poljoprivredom, sa značajnom finansijskom pomoći Sjedinjenih Država koja čini značajan deo njihovog BDP-a. Finansijska pomoć koju je obezbedio Sporazum o slobodnom udruživanju, prvobitno planiran da se završi 2023. godine, produžena je za dodatnih 20 godina. Nacija koristi američki dolar kao svoju valutu i ​​2018. godine je objavila nameru da implementira novu kriptovalutu kao legalni novac.

Stanovništvo Maršalskih Ostrva prvenstveno čine pojedinci maršalskog porekla, uz manje imigrantske zajednice iz Sjedinjenih Država, Kine, Filipina i drugih pacifičkih ostrva. Maršalski i engleski jezik su zvanični jezici, otelotvorujući kulturno nasleđe i istorijske veze nacije. Religija je sastavni deo kulture, a skoro celokupno stanovništvo se pridržava neke vrste sistema verovanja. Preovlađujuće pripadnosti su Ujedinjenoj Hristovoj crkvi – Kongregacionalnoj na Maršalskim Ostrvima ili Skupštinama Božjim.