Gran Canaria

Ta wyspa jest znana jako „miniaturowy kontynent” ze względu na wiele klimatów i krajobrazów, w tym rozległe plaże i wydmy z białym piaskiem, które kontrastują z bujnymi wąwozami i uroczymi osadami. UNESCO wyznaczyło część wyspy jako rezerwat biosfery.

W 2014 roku było 3.6 miliona turystów rocznie (z czego 450.000 Hiszpanów). Najwięcej turystów przyciąga południowa część wyspy. Północ jest generalnie zimniejsza, podczas gdy południe jest cieplejsze i bardziej słoneczne. Wschodnie wybrzeże wyspy jest płaskie i usiane plażami, ale zachodnia strona jest bardziej skalista i nierówna.

Na wyspie znajdują się 32 obszary chronione, w tym park wiejski Nublo, dżungla Doramas, wąwóz Azuaje, Tamadaba, Pino Santo i inne.

Na południu znajduje się Palmitos Park, ogromny park ptaków i różne osady nadmorskie. Kurorty są skupione w regionie Maspalomas na południowym wybrzeżu, który obejmuje miasta San Agustn, Playa del Inglés i Meloneras. Wydmy Maspalomas położone są pomiędzy Playa del Inglés („Plaża Anglików”) a charakterystyczną latarnią morską Maspalomas z XIX wieku.

W Tarajalillo znajduje się Aeroklub, z którego turyści mogą latać po całej wyspie.

Dalej na zachód wzdłuż południowego wybrzeża, w gminie Mogán, znajdują się miasta Puerto Rico i Puerto de Mogán, społeczność znana jako „Mała Wenecja” ze względu na liczne kanały.

Inne atrakcje to Park Cocodrilos, Roque Nublo (80-metrowy monolit), Cenobio de Valerón z ponad 350 komorami magazynowymi, Malowana Jaskinia Galdara, najważniejszy park archeologiczny na Wyspach Kanaryjskich oraz ogrody botaniczne Jardn Canario (w Tafira Alta ) i Cactualdea (w La Aldea de San Nicolás).

El Dedo de Dios, czyli „Palec Boży”, to skalista iglica wznosząca się z morza w pobliżu Puerto de las Nieves, która pierwotnie była główną atrakcją Wysp Kanaryjskich, dopóki nie została zniszczona przez burzę tropikalną Delta, która przeszła przez archipelag w listopadzie 2005 r. .

Inne znane formacje skalne to El Cura (znana również jako El Fraile), The Frog (La Rana), Roque Bentayga, Roque de Gando i Peón Bermejo. Pico de las Nieves, na wysokości 1,950 metrów, jest najwyższym punktem na wyspie (6,400 stóp).

Stolicą jest Las Palmas de Gran Canaria. Plaża Las Canteras, obszar chroniony i strefa do nurkowania, znajduje się w pobliżu centrum miasta. Znany jest również coroczny karnawał w Las Palmas de Gran Canaria. Był to pierwszy przystanek misji Krzysztofa Kolumba w drodze powrotnej z obu Ameryk, a Ermitaż San Antonio Abad, gdzie oddawał cześć nawigatorowi, oraz Casa de Colón są jego pomnikami. Inne atrakcje stolicy to Museo Canario (najważniejsze muzeum archeologiczne archipelagu), kościół i Plaza del Espritu Santo. Sanktuarium Virgen del Pino („Dziewicy Sosnowej”), patronki Gran Canarii, może znajdować się w pobliżu Teroru. Jego święto obchodzone jest 8 września.

Agüimes, na wschodzie wyspy, zostało pieczołowicie odrestaurowane, a jego centrum miasta, z zabytkowym kościołem i spokojnym placem, przywołuje teraz spokojne życie typowej kanaryjskiej wioski. W chronionym regionie wąwozu Guayadeque, gdzie nawet kościół został wykuty w zboczu, a turyści mogą odkryć wiele słynnych jaskiń, okolica szczyci się również jednymi z najlepiej zachowanych domów w jaskiniach. W regionie znajduje się również najbardziej znane miejsce do nurkowania na wyspie, rezerwat morski w Playa de El Cabrón, na obrzeżach miasta Arinaga.

Inne godne uwagi osady to Telde, które jest powszechnie znane ze sprzedaży hot dogów na brzegu Salinetas, Vecindario (w gminie Santa Luca de Tirajana) i Gáldar, które jest ważną strefą nurkową. W Arucas znajduje się neogotycka świątynia znana jako „Katedra Arucas”, a także ogromna żyzna równina, na której uprawia się banany. W Gáldar i jego okolicach znajduje się również równina, na której rosną banany, a także kilka godnych uwagi pozostałości archeologicznych, takich jak Malowana Jaskinia Galdar lub wspólne silosy cenobio de Valerón, starożytne grobowce (w tym nekropolia w Maipés) oraz port Sardina del Norte (jeden z portów na wyspie, gdzie Krzysztof Kolumb zaopatrywał swoje statki, jak np. w Las Palmas).

Miasteczko rybackie Arguinegun w gminie Mogán położone jest na zachód wzdłuż południowego wybrzeża.

W większości miejsc klimat jest subtropikalny, półpustynny, jednak różni się znacznie w zależności od tego, gdzie podróżujesz. Pogoda jest zazwyczaj przyjemna w głównych miejscowościach turystycznych.

W lipcu średnia temperatura w Maspalomas wynosi 28-33 stopnie, w nocy spada do 21-24 stopni. Zimą średnia temperatura w ciągu dnia wynosi 23 stopnie Fahrenheita, a temperatura w nocy wynosi 16-17 stopni Fahrenheita. Zła pogoda jest możliwa, szczególnie między październikiem a marcem. Temperatury mogą wtedy spaść do 11-12 stopni Fahrenheita i może być dość wietrznie.

Arguinegun ma najprzyjemniejszy klimat, z najmniejszym wiatrem, a także należy do najbardziej suchych zimą ze względu na swoje osłonięte położenie.

Las Palmas ma nieco zróżnicowany klimat i czasami może być pochmurno i deszczowo, nawet w maju i czerwcu, chociaż nie jest to szczególnie typowe. Jeśli podróżujesz zimą, zabierz ze sobą przynajmniej jedną grubą kurtkę. Jeśli chcesz pojechać w góry, zabierz ze sobą lub kup szalik i rękawiczki. Pozo de Las Nieves może zbliżyć się do punktu zamarzania.

Latem zawsze miej przy sobie butelkę wody. Jeśli wieją wiatry Sahary, a temperatury przekraczają 40 stopni, staraj się przebywać w cieniu, blisko klimatycznego powietrza i pić dużo wody.

Gran Canaria leży na południowy wschód od Teneryfy i na zachód od Fuerteventury. Wyspa jest pochodzenia wulkanicznego i składa się głównie z otworów szczelinowych. Gran Canaria ma powierzchnię 1,560 km2 i maksymalną wysokość 1,949 metrów (Pico de Las Nieves). Ma okrągły kształt i ma obwód około 50 kilometrów.

Około 80% masy wyspy powstało między 14 a 9 milionami lat temu, w epoce miocenu. Jest to znane jako „stary cykl” i uważa się, że trwało 200,000 1000 lat i wygenerowało około 3 km4 szczelinowego alkalicznego bazaltu. Emisja trachitów, fonolitów i skał peralkalicznych była kontynuacją tego cyklu. Następnie nastąpiła faza erozji, która trwała około 2016 milionów lat.

Pomiędzy 4.5 a 3.4 miliona lat temu miał miejsce drugi cykl erupcji wulkanów, znany jako „cykl Roque Nublo”. Ten krótszy cykl wyprodukował około 100 km3. Większość szczytów śródlądowych powstała w wyniku erozji tych minerałów. Ta epoka podobnie zaczęła się od bazaltów szczelinowych, ale zakończyła się silnymi erupcjami piroklastycznymi. W jego ostatnich fazach powstało również kilka cech fonolitycznych, takich jak Risco Blanco.

Uważa się, że trzeci lub najnowszy cykl rozpoczął się około 2.8 miliona lat temu i nadal funkcjonuje. Uważa się, że ostatnie erupcje miały miejsce około 3500 lat temu.

Zmiany objętości, a tym samym ciężaru wyspy, doprowadziły ją do wzniesienia się ponad poprzedni poziom morza w czasach erozji i zatonięcia podczas epok erupcji. Niektóre z tych „skamieniałych plaż” można zobaczyć na bardziej zerodowanych zboczach klifów północnego wybrzeża.