Kiribati

Oficjalnie Republika Kiribati, Kiribati znajduje się w podregionie Mikronezji w Oceanii. Kiribati ma populację 119 000 osób według spisu z 2020 r.; ponad połowa z nich mieszka na atolu Tarawa. Składający się z 32 atoli i jednej odizolowanej, podwyższonej wyspy koralowej, Banaba, kraj jest archipelagiem o powierzchni 811 kilometrów kwadratowych (313 mil kwadratowych). Kiribati, ze swoim stosunkowo małym lądem, zajmuje duży obszar oceaniczny o powierzchni 3 441 810 kilometrów kwadratowych (1 328 890 mil kwadratowych).

Będąc jedynym krajem na świecie położonym na wszystkich czterech półkulach — północnej, południowej, zachodniej i wschodniej — Kiribati ma szczególną różnicę topograficzną. Wynika to z jego rozciągnięcia na 180. południku i równiku. Nietypowo okrążając Kiribati, Międzynarodowa Linia Zmiany Daty odbywa długą podróż na wschód, prawie do 150°W. Najbardziej wysunięte na wschód wyspy Kiribati, południowe Wyspy Linii, są jednymi z pierwszych, które widzą każdy nowy dzień na świecie, o UTC+14, ponieważ znajdują się w tej samej strefie czasowej co Wyspy Gilberta.

Kiribati stało się niepodległym państwem, gdy oderwało się od Zjednoczonego Królestwa w 1979 r. Składające się z wielu wysepek połączonych groblami, główne miasto, South Tarawa, jest najgęściej zaludnionym miejscem w atolu Tarawa. Eksport fosforanów w znacznym stopniu pomógł gospodarce Kiribati przed uzyskaniem niepodległości, jednak zasoby te właśnie się wyczerpały. Obecnie gospodarka opiera się głównie na rybołówstwie i eksporcie kopry; pomoc międzynarodowa jest dość ważna, ponieważ kraj ten należy do najmniej rozwiniętych na świecie.

Wśród różnych organizacji międzynarodowych, w których Kiribati aktywnie uczestniczy, znajdują się: Wspólnota Pacyfiku, Wspólnota Narodów, Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Bank Światowy i Organizacja Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku. W 1999 r. Kiribati stało się pełnoprawnym członkiem ONZ. Kiribati jest szczególnie wrażliwe jako państwo wyspiarskie na skutki tsunami i zmiany klimatu. Zwłaszcza jako członek Sojuszu Małych Państw Wyspiarskich, jego strategia dyplomatyczna koncentruje się głównie na pokonywaniu tych przeszkód.

Trzy nieciągłe tradycyjne podregiony geograficzne obejmują dużą wyłączną strefę ekonomiczną (EEZ) kraju: Banaba (obszar melanezyjsko-mikronezyjski), Wyspy Gilberta (Mikronezja) oraz Wyspy Line i Phoenix (Polinezja). Społeczności wyspiarskie składają się z:

• Banaba: Odizolowana wyspa między Nauru a Wyspami Gilberta.
• Wyspy Gilberta: Składają się z 16 atoli, położonych około 1500 kilometrów (932 mile) na północ od Fidżi.
• Wyspy Phoenix: Składają się z 8 atoli i wysp koralowych, położonych około 1800 kilometrów (1118 mil) na południowy wschód od Wysp Gilberta.
• Line Islands: Składa się z 8 atoli i jednej rafy, znajduje się około 3300 kilometrów (2051 mil) na wschód od Wysp Gilberta.

Air Kiribati i Coral Sun Airways z siedzibą na międzynarodowym lotnisku Bonriki w Tarawie obsługują głównie krajowe loty do Kiribati. Chociaż Banaba i Wyspy Phoenix nie są obsługiwane przez te linie lotnicze, łączą one kilka wysp na Wyspach Gilberta i Line. Z międzynarodowego lotniska Cassidy na Kiritimati są loty międzynarodowe; Fiji Airways lata do Nadi i Honolulu.

Kiribati, często nazywane I-Kiribati, historycznie zamieszkiwało małe osady na wyspach przybrzeżnych, których liczba wahała się od 50 do 3000. Zazwyczaj do budowy domów używa się produktów z drzewa kokosowego i pandanowego. Wiele wysp jest zależnych od morza pod względem żywności i pieniędzy, ponieważ regularne susze i złe warunki glebowe utrudniają uprawę na dużą skalę. Typowe źródła utrzymania to żeglarstwo i rybołówstwo; farmy kopry zapewniają inne perspektywy zatrudnienia.

Betio jest największym miastem w stolicy miejskiej Tarawy, gdzie ostatnio nastąpił znaczny napływ ludności. Od 17 921 w 1978 r. do prognozowanych 69 710 w 2024 r. populacja Południowej Tarawy wzrosła. Etnicznie Oceanianie, podgrupa Austronezyjczyków, I-Kiribati mają tysiącletnią historię zamieszkania. Około XIV wieku Fidżi, Samoańczycy i Tongańczycy najechali wyspy, przynosząc cechy języka polinezyjskiego, a tym samym różnicując scenę etniczną. Mieszane małżeństwa między kilkoma grupami stworzyły lud o dość jednolitym wyglądzie i zwyczajach.