Slakken in blik

In de hoge plooien van de Pyreneeën, waar de wind geuren van wilde tijm en steen met zich meevoert, blijft Cargols a la Llauna voortbestaan ​​– niet als trend, maar als ritueel. Het is Andorra op een dienblad, zowel letterlijk als figuurlijk, en de naam laat zich eenvoudig vertalen als "slakken op een dienblad". Toch voelt niets aan dit gerecht gewoontjes. Geroosterd in hun eigen schelpen worden de slakken eerst voorgekookt, schoongeboend van hun reis door de aarde en vervolgens in strakke formaties neergelegd als pelgrims die naar huis terugkeren. Wat volgt is een processie van geuren: gehakte knoflook geplet met de hiel van een hand, gedroogde tijm en oregano die fluisteren van bergrichels, gerookte paprika die een vleugje houtrook toevoegt, olijfolie die langzaam in de spiraalvormige holtes zakt. Zout, peper en – als je wilt – wittewijnazijn, snijden het vet met een scherpe rand. De schaal schuift een oven van 200 °C in en de tijd neemt het over. Ze roosteren 20, misschien 25 minuten, voorzichtig omgedraaid om een ​​eerlijke verdeling te garanderen. Als ze klaar zijn, glinsteren er citroenpartjes naast, een contrast van helderheid. Het is een gerecht dat niet voor spektakel is gemaakt, maar voor intimiteit – bedoeld voor handen, voor stilte onderbroken door gelach, voor momenten waarop eten ons terugbrengt naar iets ouder dan eetlust.