Majuro

Majuro, znane w języku marshallskim jako Mājro, jest tętniącą życiem stolicą i największym miastem Wysp Marshalla. To niezwykłe miejsce jest nie tylko głównym węzłem miejskim, ale także dużym atolem koralowym z 64 wyspami rozsianymi po Oceanie Spokojnym. Majuro obejmuje ważny okręg ustawodawczy na Wyspach Marshalla jako część łańcucha Ratak (Sunrise). Obejmując obszar lądowy o powierzchni 9,7 km² (3,7 mil²), sam atol otacza lagunę o niesamowitych 295 km² (114 mil²). Podobnie jak inne atole w tym rejonie, masy lądowe Majuro są niewielkie i charakteryzują się tropikalnym klimatem pasatowym, który utrzymuje średnią temperaturę 27 °C (81 °F).

Z obecnością człowieka trwającą co najmniej 2000 lat, bogata i głęboko zakorzeniona przeszłość Majuro to Pierwsi imigranci byli austronezyjskimi przodkami obecnej populacji Marshallów. Majuro rozwinęło się w latach 70. XIX wieku w centrum stacji handlu koprą i protestanckich misjonarzy. Cesarstwo Niemieckie kupiło atol w 1885 roku i włączyło go do Niemieckiego Protektoratu Wysp Marshalla. Później miasto znalazło się pod rządami amerykańskimi i japońskimi. Po tym, jak Wyspy Marshalla oderwały się od Sfederowanych Stanów Mikronezji w 1978 roku, Majuro zostało wybrane na stolicę nowo utworzonej Republiki Wysp Marshalla, zastępując Jaluit jako siedzibę krajowego parlamentu.

Delap-Uliga-Djarrit (DUD), konglomerat trzech sąsiadujących ze sobą motus, jest głównym ośrodkiem populacji Majuro. Spis powszechny z 2021 r. odnotowuje 23 156 osób mieszkających w tym obszarze. Majuro ma ruchliwy port, tętniącą życiem dzielnicę handlową i kilka hoteli obsługujących zarówno mieszkańców, jak i turystów. Odzwierciedlając status głównego węzła komunikacyjnego miasta na Wyspach Marshalla, gospodarka jest zasadniczo zorientowana na usługi.

Na atolu Majuro znajduje się ponad 60 wysp; trzy z nich mają powierzchnię większą niż 0,5 km² (0,2 mil²). Około 50 km² (30 mil) od Delap-Uliga-Djarrit drogą lądową, na zachodnim krańcu atolu, znajduje się osada wyspiarska Laury. Z punktem wysokości szacowanym na mniej niż 3 metry (10 stóp), obszar ten jest rozwijającą się strefą mieszkalną, znaną z pięknej plaży. Djarrit jest zasadniczo dzielnicą mieszkalną, co zwiększa różnorodność kwater mieszkalnych widocznych w Majuro.

Nieco na północ od równika Majuro ma klimat tropikalnego lasu deszczowego (Af), różniący się od klimatu równikowego ze względu na dominujące pasaty, które czasami są przerywane w miesiącach letnich przez strefę konwergencji międzyzwrotnikowej. Tutaj tajfuny są rzadsze. Ze średnią temperaturą około 27 °C (81 °F) temperatura pozostaje raczej stała przez cały rok; najcieplejszy miesiąc jest po prostu nieco cieplejszy od najzimniejszego. Zazwyczaj temperatury rzadko spadają poniżej 21 °C (70 °F). Majuro otrzymuje około 3200 milimetrów (126 cali) deszczu rocznie; miesiące jesienne, od września do listopada, są zarówno najcieplejsze, jak i najbardziej wilgotne.

Ponieważ większość populacji wyznaje protestantyzm, w tym Zjednoczony Kościół Chrystusa (47%), Zgromadzenie Boga (16%) i inne, w tym Bukot Nan Jesus (5%), Pełna Ewangelia (3%), Reformowany Kościół Kongresowy (3%), Armia Zbawienia (2%), Adwentyści Dnia Siódmego (1%) i Meram in Jesus (1%), tkanka kulturowa Majuro jest zasadniczo chrześcijańska. Około 8% populacji to katolicy; Katedra Wniebowzięcia jest główną atrakcją religijną. Rosnący wpływ islamu w ostatnich latach jest widoczny po otwarciu pierwszego meczetu we wrześniu 2012 r., aby służyć coraz większej liczbie muzułmanów ahmadyjskich. Wśród innych grup religijnych znajdują się Świadkowie Jehowy, kościoły baptystów i świątynie LDS.

Międzynarodowy Port Lotniczy Wysp Marshalla, oferujący zarówno usługi krajowe, jak i międzynarodowe, pomaga Majuro być połączonym. Z lotniska latają cztery linie lotnicze: United Airlines, Nauru Airlines, Air Marshall Islands i Asia Pacific Airlines. Poza czwartkami i niedzielami Air Marshall Islands oferuje codzienne połączenia między Majuro i Kwajalein oraz cotygodniowe loty do najbardziej zaludnionych atoli na Wyspach Marshalla.