Nozawa Onsen

Nozawaonsen, położone w północno-wschodnich górach prefektury Nagano, zajmuje prawie 58 kilometrów kwadratowych zróżnicowanego terenu. Na dzień 1 kwietnia 2019 r. populacja wioski wynosiła 3653 w 1395 gospodarstwach domowych, co daje gęstość zaludnienia 63 mieszkańców na kilometr kwadratowy. Takie liczby ujawniają celowe tempo życia, gdzie przestrzeń dla lasów, tarasów ryżowych i krętych dróg przeważa nad gęstą zabudową.

Położone około godziny jazdy od miasta Nagano, Nozawaonsen leży między szczytami, które wznoszą się na 1650 metrów na górze Kenashi i dolinami rzek opadającymi do około 300 metrów nad poziomem morza. Na południu grzbiet Kenashi stanowi ramę horyzontu, podczas gdy rzeka Chikuma – najdłuższa rzeka Japonii – rzeźbi zachodnią granicę. Za tym szlakiem wodnym leży miasto Iiyama, którego miejski zarys jest widoczny tylko wtedy, gdy powietrze w dolinie się przejaśnia. Na północy i wschodzie wioska spotyka Sakae, inną społeczność ukształtowaną przez strome zbocza i głębokie zimowe śniegi. W obrębie tych granic pojawiają się mikroklimaty, łagodzące letnie ciepło popołudniowymi bryzami i zapowiadające obfite opady śniegu od grudnia do kwietnia.

Klasyfikacja klimatu Nozawaonsen to wilgotny kontynentalny (Köppen Dfa), charakteryzujący się wilgotnością powietrza latem i chłodnymi miesiącami zimowymi. Średnie roczne temperatury utrzymują się na poziomie 10,4°C, wzrastając do około 23,3°C w sierpniu i spadając do −1,6°C w styczniu. Roczne opady zbliżają się do 1782 milimetrów, przy czym styczeń jest zazwyczaj najbardziej mokrym miesiącem, a opady śniegu tworzą słynny biały płaszcz wioski. To połączenie wysokości i opadów sprzyja zarówno uprawie ryżu na dnie doliny, jak i rozległym lasom iglastym wyżej.

Dowody osadnictwa ludzkiego w Nozawaonsen sięgają jego miejsca w starożytnej prowincji Shinano. Teksty z okresu Mid-Kamakura odnotowują osadę zwaną Yuyama, dosłownie „gorąca wioska górska”, odzwierciedlając geotermalne baseny, które definiują lokalne życie. Legenda przypisuje odkrycie tych źródeł mnichowi Gyŋkiemu z VIII wieku, co nadaje im delikatną aurę świętości. Do 1870 roku 24 zajazdy obsługiwały prawie 25 000 gości szukających leczniczych kąpieli, co jest świadectwem długotrwałej reputacji tych wód mineralnych.

Administracyjnie, nowoczesna wioska ewoluowała poprzez serię fuzji i reklasyfikacji. W kwietniu 1889 r., Toyosato powstało w ramach nowego japońskiego systemu miejskiego. Trzy lata później, połączyło się z Takano, tworząc Zuiho, tylko po to, aby część tej wioski dołączyła do Iiyama w 1954 r. Pozostała część, zreorganizowana 1 kwietnia 1955 r., przyjęła nazwę Nozawaonsen, wiążąc tożsamość administracyjną z gorącymi źródłami, które kształtują lokalną kulturę i gospodarkę.

Rolnictwo i turystyka stanowią dwa filary utrzymania Nozawaonsen. Strome pola przylegają do zboczy wzgórz, gdzie górski ryż, warzywa i soba rozwijają się pod troskliwą opieką. Tymczasem sezonowa turystyka rośnie każdej zimy, dzięki jednemu z najstarszych japońskich ośrodków narciarskich. Otwarty ponad 70 lat temu teren narciarski obejmuje 297 hektarów tras zaczynających się na wysokości 1650 metrów i schodzących przez lasy pełne pudrowych zasp. Ponad pięćdziesiąt kilometrów przygotowanych tras obejmuje łagodne stoki dla początkujących po wymagające czarne trasy. Dwadzieścia trzy wyciągi krzesełkowe i dwie gondole przewożą narciarzy w górę, a najdłuższy zjazd rozciąga się na dziesięć kilometrów, umożliwiając dostrzeżenie japońskich Alp, a w pogodne dni, Morza Japońskiego.

Możliwości jazdy poza trasami przyciągają doświadczonych narciarzy na głębsze pola śnieżne, choć wioska radzi wynająć lokalnego przewodnika. Park terenowy oferuje skocznie, poręcze i osiemdziesięciometrową rurę dla snowboardzistów szukających kontrolowanych emocji. W mieście Nozawa Onsen Arena, założona w 1993 r., łączy lodowisko z sauną i solarium. Prowadzony przez społeczność ośrodek zdrowia, dawniej znany jako Kurhaus, oferuje łaźnie parowe i łaźnie na świeżym powietrzu.

Jednak główną atrakcją wioski pozostaje sieć gorących źródeł. Trzydzieści indywidualnych źródeł mineralnych zasila trzynaście publicznych łaźni lub ryokan; każda niecka oferuje odmienny skład mineralny, temperaturę i rytuały. Bezpłatne domy publiczne — wśród nich O-yu, Matsuba No-yu, Taki No-yu i dziesięć innych — stoją obok płatnych lokali, takich jak Furusato Onsen i zorientowany na rodziny Sparena. Odwiedzający często przemierzają wąskie, brukowane uliczki, aby spróbować kilku kąpieli w ciągu jednego dnia, doceniając, jak woda każdego basenu o żelazistym lub siarkowym zapachu wywołuje subtelnie różne doznania i rzekomo korzystne dla zdrowia.

Dziedzictwo kulturowe rozkwita w osiemnastu wyznaczonych skarbach Nozawaonsen. Jeden niematerialny skarb, Festiwal Ognia, jest uznawany na szczeblu krajowym za Ważną Niematerialną Ludową Własność Kulturową. Pozostałe siedemnaście, w tym 300-letni cedr w sanktuarium wioski, ma lokalne oznaczenia.

Festiwal Ognia, odbywający się corocznie 15 stycznia, jest zarówno wspólnotowym rytuałem, jak i widowiskiem. Mężczyźni w wieku czterdziestu, czterdziestu jeden i czterdziestu dwóch lat — wieku uznawanym za najbardziej potrzebujący duchowego oczyszczenia — oraz ci w wieku dwudziestu pięciu lat zbierają się, aby zbudować trzypiętrową drewnianą świątynię zwaną shadan. Świątynia zbudowana cicho i bez metalowych łączników wznosi się na dziesięć metrów wysokości i osiem metrów szerokości. Totemiczne słupy, znane jako hatsuakarikago, przygotowane przez rodziny, których synowie urodzili się w poprzednim roku, towarzyszą shadan; te słupy mają od dziewięciu do dziesięciu metrów wysokości, ozdobione dzwonkami wietrznymi, papierowymi talizmanami i herbami rodzinnymi.

13 stycznia mistrzowie ciesielstwa prowadzą yakudoshi w znoszeniu dwudziestometrowego japońskiego pnia buka z ośrodka narciarskiego Hikage. Następnego dnia shadan nabiera kształtu na placu wioski. O 19:00 piętnastego dnia krzemień przekazywany z pokolenia na pokolenie zapala pierwszą pochodnię. Uczestnicy śpiewają pieśni pełne tradycji, nalewają sake dla gapiów i formują procesję z pochodniami na teren. Tam konstrukcja jest oblegana przez mężczyzn z pochodniami; młodsi mieszkańcy wioski próbują podpalić podstawę świątyni, osłoniętą przez dwudziestopięciolatków, podczas gdy czterdziestodwulatkowie jadą na szczycie, symbolizując skrzyżowanie młodości i wieku średniego.

Po półtorej do dwóch godzin świątynia zapada się w płomienie, a blask ognia rozświetla głęboką styczniową noc. Organizatorzy zachowują ścisłe zasady bezpieczeństwa: strażnicy nadzorują dwudziestopięciolatków, a osoby wykonujące ciężkie prace powstrzymują się od alkoholu. Frekwencja często osiąga maksymalną liczbę miejsc, a noclegi wyprzedają się z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem.

Posągi Dosojin — drewniane rzeźby bóstwa męskiego i żeńskiego — zdobią wioskę. Namalowane i umieszczone w drzwiach, te figury przedstawiają skromne nadzieje małżeństwa: dwie osoby o skromnym wyglądzie, które znalazły szczęście w związku. Wzmacniają one motywy święta: wspólnotę, płodność i opiekę ochronną.

Dostępność Nozawaonsen podkreśla zarówno odległość, jak i połączenie. Chociaż żadna kolej pasażerska nie przebiega bezpośrednio przez wioskę, pięć stacji na linii Iiyama znajduje się w odległości kilometra od jej granic. Stacje Togari-Nozawaonsen i Kamisakai przybliżają podróżnych do centrum. Dla osób przybywających shinkansenem stacja Iiyama na linii Hokuriku Shinkansen łączy wioskę z Tokio w około dwie godziny. Autobus prowadzony przez wioskę jest zgodny z rozkładem jazdy shinkansen, zapewniając bezproblemowe przesiadki.

Ścieżki do wędrówek na rakietach śnieżnych i pieszych wędrówek krzyżują się w otaczających górach, gdy tylko pokrywa śnieżna na to pozwoli. Wycieczki w ciągu dnia ujawniają ukryte wodospady, gaje cedrowe i rozległe widoki, które podkreślają współgranie gór i dolin. W obrębie wioski wąskie uliczki goszczą szereg tradycyjnych zajazdów, hosteli, restauracji specjalizujących się w lokalnym soba i sake, sklepów z pamiątkami i ulicznych sprzedawców.

Urok Nozawaonsen tkwi w połączeniu rustykalnej wytrwałości i wyrafinowanej gościnności. Pola, lasy i źródła trwają obok nowoczesnych wyciągów i międzynarodowych gości. Zimowa cisza ustępuje miejsca festiwalom oświetlonym latarniami, a letnia zieleń łagodzi krawędzie stromych szlaków. Tutaj powolne kapanie wód mineralnych i młot nart uderzających w skorupę śniegu definiują rytmy życia ukształtowane przez pory roku, tradycję i trwały komfort geotermalnego ciepła.