Portillo

Portillo zajmuje wysoką, wąską kotlinę w sercu Andów, a jego główny hotel znajduje się na wysokości 2880 metrów nad poziomem morza, gdzie powietrze staje się rzadsze, a światło ostrzejsze. Trzydzieści pięć przygotowanych tras narciarskich rozchodzi się wachlarzowo od górnej stacji na wysokości 3310 metrów w dół do podstawy na wysokości 2548 metrów, dając pionowe zjazdy o długości 762 metrów. Czternaście wyciągów — w tym oryginalne podwójne linie krzesełkowe — obsługuje stoki otoczone ząbkowanymi grzbietami i lodowcowymi kotłami. Ośrodek leży około 61 kilometrów na północny wschód od miasta Los Andes i około 160 kilometrów od stolicy Chile drogą lądową, jednak jego izolacja wydaje się głęboka, jakby sama dolina została przeniesiona z innego świata.

Od najwcześniejszych początków pod koniec XIX wieku miejsce znane obecnie jako Portillo było świadkiem niespokojnej przedsiębiorczości. W 1887 roku angielscy inżynierowie budujący Transandyjską Kolej po raz pierwszy zatrzymali się na brzegach Laguna del Inca, ozdabiając pokryte śniegiem stoki improwizowanymi nartami, aby złagodzić monotonię. Dwie dekady później, w 1909 roku, członkowie Niemieckiego Klubu Wycieczkowego z siedzibą w Valparaíso rozpoczęli sezonowe pielgrzymki, które sformalizowały narciarstwo jako rozrywkę w Chile. Otwarcie tunelu kolejowego w 1910 roku przyspieszyło takie wizyty, te same pociągi przewoziły wczesnych entuzjastów między Caracoles i Juncal jak prymitywne wyciągi narciarskie.

W latach 30. XX wieku propozycje zorganizowanego ośrodka narciarskiego nabrały kształtu na papierze. Budowa została wstrzymana przez nieudane przedsięwzięcie hotelowe na początku lat 40. XX wieku, ale wznowiono ją pod auspicjami rządu w 1942 roku. Siedem lat później, obok dwóch wyciągów krzesełkowych i orczyka, otwarto skromny, 125-pokojowy zajazd alpejski. Początkowo zarządzaniem zajęła się Chilijska Szkoła Górska Armii, której brak doświadczenia w gościnności doprowadził do przejścia w prywatne ręce w 1960 roku. 15 czerwca 1961 roku amerykański przedsiębiorca Henry Purcell oficjalnie odsłonił nowo ochrzczony kompleks. On i jego rodzina — dzisiejsi właściciele sieci chilijskich noclegów — powierzyli początkującą szkołę narciarską w ośrodku austriackiemu złotemu medaliście olimpijskiemu Othmarowi Schneiderowi, ustanawiając standard techniki, który przetrwał.

Dolina okazała się kapryśna. W połowie 1965 r. seria lawin na zachodnich stokach zniszczyła kilka wyciągów, a jeszcze bardziej niszczycielskie wiatry — porywy sztormowe szacowane na ponad 200 km/h — zrównały infrastrukturę turniejową na kilka tygodni przed Mistrzostwami Świata w Narciarstwie Alpejskim. Jednak odbudowa trwała i pewnego pogodnego poranka w sierpniu 1966 r. światowa społeczność narciarska zebrała się pod tymi samymi szczytami. To na stromych, oblodzonych stokach Portillo Jean-Claude Killy po raz pierwszy się ogłosił, zdobywając złoto zarówno w zjeździe, jak i kombinacji. Do dziś Portillo pozostaje jedynym gospodarzem mistrzostw świata w narciarstwie na półkuli południowej.

Poza rywalizacją Portillo przyciągnął drużyny narodowe z Austrii, Włoch, Stanów Zjednoczonych, Niemiec i innych krajów w okresie północnego lata — odwrócenie pór roku na półkuli, które przekształca te stoki w okno na zimę dla sportowców z całego świata. W 1987 roku na specjalnie skonstruowanym torze Kilómetro Lanzado niemiecki zawodnik Michael Prufer pobił rekordy prędkości, przekraczając 217,68 km/h. Takie wyczyny utrzymują reputację Portillo jako poligonu doświadczalnego dla szybkości i precyzji.

Nad kurortem wznosi się Ojos de Agua o wysokości 4222 metrów, którego zbocza odbijają wyższe szczyty Los Tres Hermanos (4751 metrów) i La Paraya (4831 metrów). Na wschodzie, po drugiej stronie doliny i granicy międzynarodowej w Paso Los Libertadores, wznosi się Aconcagua — 6961 metrów, najwyższy szczyt poza Azją, którego śnieżne pola są widoczne w pogodne dni z tarasów Portillo. Połączenie takich szczytów oprawia każdy z nich w surową okazałość.

Od otwarcia w 1949 r. stoki i pensjonat Portillo odwiedziło ponad trzy miliony gości, niepozorna liczba, która zaprzecza ogromnemu wpływowi ośrodka na południowoamerykańską turystykę zimową. Właścicielami pozostają rodziny Purcell, której portfolio Tierra Hotels rozciąga się od pustynnych domków Atacama po tę wysokogórską enklawę. Sezon narciarski trwa zazwyczaj od połowy czerwca do początku października, kiedy to korytarze opadów śniegu umożliwiają nieprzerwane ślizganie się pod krystalicznie czystym niebem.

Dotarcie do Portillo to wkroczenie do miejsca mniej zainteresowanego widowiskiem niż czystą, nieubłaganą przejrzystością wysokogórskiego śniegu. Jego żółto-biały hotel stoi samotnie na ząbkowanym tle, nie jako ozdoba, ale jako ostatnie schronienie przed wspinaczką. Pod klekotem wyciągów krzesełkowych i szumem wiatru każdy podróżnik znajduje więź z wczesnymi pionierami doliny — od angielskich geodetów po niemieckie kluby — których prosta przyjemność ze zjeżdżania po zboczach trwa w każdym wyrzeźbionym zakręcie.