Wieś na końcu świata, pełna ciemności i samotności

Samotność rządzi w grenlandzkim Niaqornat, odizolowanej społeczności ukrytej na skraju ziemi. Wioska nie ma nawet podstawowych mediów, takich jak ścieki, a ci, którzy dojeżdżają do pracy, są zależni od wynajętych na mocy umowy rządowej usług helikopterowych. Statek zaopatrzeniowy, który okresowo dostarcza artykuły pierwszej potrzeby, podkreśla izolację wioski.

Dokument Niaqornata obnaża brutalną rzeczywistość życia w tej odległej społeczności. Jedyny nastolatek mieszkający w wiosce słucha grenlandzkich opowieści, szuka pocieszenia w Google Earth i rozmyśla o samobójstwie. Spędza godziny na rzeźbieniu tupilaqów, tradycyjnych drewnianych potworów używanych przez szamanów. 59 Inuitów, zwanych Eskimosami, ma swój odrębny rytm życia: miesiące całkowitej ciemności, po których następuje nieubłagany dzień.

Choć ich styl życia wydaje się prosty, wtargnięcie modernizmu niesie ze sobą pewne trudności. Cały obszar jest naznaczony problemami społeczno-ekonomicznymi, w tym wysokim bezrobociem i niepokojącym wskaźnikiem samobójstw wśród młodych ludzi. Daleko od odległego zagrożenia, zmiana klimatu jest surową rzeczywistością, z którą żyją mieszkańcy Niaqornat. Ich styl życia zależy bezpośrednio od topniejącej pokrywy lodowej, co podkreśla pilność kryzysu.

Film dokumentalny Sarah Gavron i Davida Katznelsona zręcznie uchwycił konflikt między modernizmem a dziedzictwem, a także ciągłą walkę ze zmianą klimatu w tym delikatnym ekosystemie. Niaqornat bardzo ucierpiał, gdy zamknięto przetwórnię ryb, filar gospodarki wioski. Przetrwanie tak odległych wiosek zależy od dotacji rządowych, ale wraz ze spadkiem populacji zasoby te się wyczerpują, a w efekcie powstaje samonapędzający się cykl.

Innym niepowodzeniem, jakiego doświadczyła Niaqornat w 2009 r., było europejskie prawo zakazujące sprzedaży dóbr z fok, co wpłynęło na lokalny biznes. Dokument wyjaśnia również delikatny temat chowu wsobnego w małej społeczności, który czasami jest poruszany przez osoby z zewnątrz. Biorąc pod uwagę tylko dwie główne rodziny i niewielką liczbę niespokrewnionych osób, znalezienie partnera czasami oznacza podróż poza granice wioski.

Geografia i szczególna historia Grenlandii dodają kolejny poziom trudności. Choć fizycznie leży w Ameryce Północnej, arktyczna wyspa jest historycznie i politycznie połączona z Europą. Twierdzi, że jest największym parkiem narodowym na świecie i w większości pokrytym lodem terenem. Większość mieszkańców żyje w łagodniejszych fiordach południowo-zachodnich, gdzie większość Grenlandczyków łączy skandynawskie i inuickie pochodzenie.

Z około 50 000 użytkowników, grenlandzki jest językiem ojczystym rodziny języków eskimo-aleuckich. Duński, którym posługuje się niewielu duńskich imigrantów niebędących Inuitami, jest również językiem urzędowym. Od rządów norweskich do duńskiej kontroli, polityczna ścieżka Grenlandii ewoluowała, co doprowadziło do referendum w 2008 r., które dało lokalnemu rządowi większą władzę.

Opowieść Niaqornat jest opowieścią o odporności na trudności. Wśród trudności, z jakimi borykają się ludzie, ich nieustępliwy duch i więź z ziemią dają nadzieję. Ich doświadczenie przypomina nam o współzależności społeczeństw ludzkich i środowiska i działa jak mikrokosmos bardziej ogólnych problemów, z którymi borykają się odległe społeczności na całym świecie.