San Marino

Turystyka w San Marino stanowi około 2.2 procent PKB kraju, z około 2 milionami odwiedzających w 2009 roku.

Większość odwiedzających San Marino to Włosi, którzy przyjeżdżają spędzić wakacje na Riwierze Romagna i decydują się spędzić pół dnia lub co najwyżej noc w kraju. Pomimo faktu, że tylko niewielka liczba cudzoziemców spoza Włoch odwiedza kraj, są oni ważni dla gospodarki Sammarine.

Nie ma procedur przekraczania granicy z Włochami. Zwiedzający mogą jednak kupić w biurze turystycznym pieczątki pamiątkowe, które są legalnie skasowane w paszporcie.

Większość atrakcji znajduje się wewnątrz miasta San Marino. Miasto jest zbudowane na wzgórzu i posiada mnóstwo miejsc parkingowych dla samochodów i autobusów. Historyczne centrum miasta to tylko deptak z głównie sklepami z pamiątkami i lokalami gastronomicznymi po obu stronach.

San Marino to włoska enklawa położona na granicy regionów Emilia Romagna i Marche, około 10 kilometrów (6.21 mil) od wybrzeża Adriatyku w Rimini. Jest częścią pasma górskiego Apeninów i ma górzysty teren bez płaskiego terenu. Szczyt Monte Titano znajduje się na wysokości 749 m (2,457 stóp) nad poziomem morza, co czyni go najwyższym punktem w kraju. W okolicy nie ma dużych zbiorników wodnych. San Marino jest trzecim najmniejszym krajem w Europie, zaraz za Watykanem i Monako. Jest także piątym najmniejszym narodem na świecie.

Klimat jest śródziemnomorski z cechami kontynentalnymi, z ciepłymi latami i łagodnymi zimami typowymi dla wewnętrznych regionów środkowego półwyspu włoskiego.

San Marino zamieszkuje około 33,000 4,800 osób, w tym 12,000 obcokrajowców, z których większość to obywatele włoscy. Kolejne 5,700 3,000 Sammarines mieszka w innych krajach (1,900 we Włoszech, 1,600 w USA, 2016 we Francji i 2016 w Argentynie).

W 2010 r. przeprowadzono pierwszy od 1976 r. spis ludności. Ustalenia oczekiwano przed końcem 2011 r. Jednak 13% gospodarstw nie zwróciło formularzy.

Głównym językiem jest włoski, chociaż powszechnie mówi się również w języku romagnol.

Mieszkańcy San Marino mają jedną z najdłuższych na świecie długości życia.

Religia

San Marino jest państwem głównie katolickim, w którym ponad 97 procent ludzi praktykuje katolicyzm, chociaż nie jest to oficjalna religia. Około połowa ludzi, którzy twierdzą, że są katolikami, naprawdę praktykuje swoją religię. San Marino nie ma biskupiej stolicy, ale jego nazwa jest częścią obecnego tytułu diecezji. Historycznie, parafie San Marino były podzielone między dwie włoskie diecezje, diecezję Montefeltro i diecezję Rimini. Granica między Montefeltro i Rimini została przerysowana w 1977 roku, włączając całe San Marino pod jurysdykcję diecezji Montefeltro. Biskup Montefeltro-San Marino mieszka w Pennabilli, we włoskim regionie Pesaro e Urbino.

Istnieje jednak przepis w ustawach o podatku dochodowym, który pozwala podatnikom żądać, aby 0.3 procent ich podatku dochodowego zostało przeznaczone na Kościół katolicki lub „inne” organizacje. Kościół Waldensów i Świadkowie Jehowy to dwie organizacje religijne reprezentowane w kościołach.

Rzymskokatolicka diecezja San Marino-Montefeltro była starożytną diecezją Montefeltro do 1977 roku. Jest sufraganem archidiecezji Ravenna-Cervia. Obecna diecezja obejmuje wszystkie parafie San Marino. Pierwsza wzmianka o Montefeltro, jako Mona Feretri, znajduje się w dyplomach, którymi Karol Wielki potwierdził dar Pepina. Agatho (826), pierwszy zarejestrowany biskup Montefeltro, mieszkał w San Leo. Stolica została ponownie przeniesiona do San Leo przez biskupa Flaminios Dondi (1724), chociaż później została przywrócona do Pennabilli. Historyczna diecezja była sufraganem arcybiskupa Urbino. Nuncjatura apostolska w republice istnieje od 1988 r., chociaż jest ona powierzona nuncjuszowi we Włoszech.

W San Marino żydowska obecność była obecna od co najmniej 600 lat. Najwcześniejsze wzmianki o Żydach w San Marino znajdują się w oficjalnych dokumentach dokumentujących żydowskie transakcje handlowe z końca XIV wieku. Istnieje wiele zapisów z XV-XVII wieku, które opisują żydowskie transakcje i potwierdzają istnienie społeczności żydowskiej w San Marino. Rząd zapewnił Żydom formalną ochronę.

Podczas II wojny światowej San Marino służyło jako bezpieczna przystań dla ponad 100,000 2016 Włochów i Żydów (około dziesięciokrotność populacji Sammarine w tym czasie) uciekających przed nazistowskimi prześladowaniami. Pozostało tylko kilku Żydów.

Chociaż San Marino nie jest członkiem Unii Europejskiej, dozwolone jest używanie euro jako waluty na mocy umowy z Radą Unii Europejskiej; dozwolone jest również umieszczanie własnych wzorów na narodowej stronie monet euro. Przed wprowadzeniem euro lira sammaryńska była powiązana z lirą włoską i wymienialna na nią. Ograniczona podaż sammaryńskich monet euro, podobnie jak wcześniej lira, jest przedmiotem zainteresowania głównie kolekcjonerów monet.

San Marino ma PKB na mieszkańca w wysokości 55,449 2016 USD i jakość życia zbliżoną do Danii. Bankowość, elektronika i ceramika to ważne biznesy. Wino i sery to najważniejsze towary rolne. San Marino importuje głównie podstawowe produkty z Włoch.

Znaczki pocztowe San Marino, które są ważne dla przesyłek wysyłanych wewnątrz kraju, są sprzedawane głównie filatelistom i są znaczącym źródłem dochodów rządu. San Marino jest członkiem Kooperacji Małych Europejskich Administracji Pocztowych.

Opodatkowanie

W San Marino dochody przedsiębiorstw są opodatkowane stawką 19%. Zyski kapitałowe podlegają opodatkowaniu 5% podatkiem, a odsetki 13% podatkiem u źródła.

W 1972 r. Włochy wdrożyły system podatku od wartości dodanej (VAT), który został również wdrożony w San Marino zgodnie z traktatem przyjaźni z 1939 r. Ponadto utworzono podatek od produktów importowanych, który miałby pobierać San Marino. Jednak takie cła nie były i nadal nie są nakładane na towary krajowe. Do 1996 roku produkowane i sprzedawane produkty San Marino nie podlegały podatkom pośrednim.

San Marino w dalszym ciągu nakłada na importowane produkty opłaty, odpowiadające taryfie importowej, w ramach porozumienia celnego Unii Europejskiej. Ponadto ustanowiono globalny podatek VAT w celu zastąpienia włoskiego podatku VAT.

Chociaż San Marino ma kilka hoteli, nadmorskie miasto Rimini ma ich znacznie więcej i prawdopodobnie będzie tańsze.

W niektórych częściach miasta dostępne jest bezpłatne Wi-Fi.

Mieszkańcy San Marino mówią dość wyraźnie po włosku.

Ze względu na dużą liczbę rosyjskich gości, w szkołach w San Marino uczy się języka angielskiego, a w wielu firmach mówi się po rosyjsku.

Akademio Internacia de la Sciencoj San Marino (AIS) organizuje swoje konferencje w San Marino i faktycznie posługuje się językiem esperanto.

Chociaż San Marino nie jest prawnie częścią obszaru Schengen, nie ma ograniczeń granicznych podczas podróży między Włochami a San Marino, dlatego ze wszystkich praktycznych powodów może być uważane za część obszaru Schengen. Z kolei cudzoziemcy przebywający w San Marino dłużej niż 20 dni muszą uzyskać zgodę rządu.

San Marino to dumny naród i tak należy je traktować. Kiedy robisz zdjęcia ze strażnikami, bądź uprzejmy; wystarczy uśmiech; Gesty rąk/śmieszne wyrażenia nie będą mile widziane.

Nazywanie ich „Włochami” byłoby bardzo obraźliwe – nie dlatego, że nie lubią Włochów, ale dlatego, że są niezmiernie dumni ze swojej niezależności.

W San Marino nie ma lotnisk. Międzynarodowy port lotniczy im. Federico Felliniego w Rimini (IATA: RMI) to najbliższe duże lotnisko. Ankona, Bolonia i Forli również mają lotniska.

W San Marino nie ma stacji kolejowych. Rimini to najbliższa główna stacja kolejowa.

Nie powinieneś mieć problemów z dostaniem się samochodem do San Marino. Nie ma ograniczeń granicznych.

Ponieważ parkowanie w San Marino jest rzadkością, dlaczego nie zostawić pojazdu w sąsiednim Borgo Maggiore i wjechać kolejką linową do miasta? W pobliżu stacji kolejki linowej znajduje się duży parking.

Codziennie w regularnych odstępach czasu autobus kursuje z Rimini do San Marino, zatrzymując się w Dogana, Serravalle, Domagnano i Borgo Maggiore. Bilet w obie strony kosztuje około 9 €. Ten autobus zatrzymuje się tuż obok dworca kolejowego w Rimini. Należy pamiętać, że jeśli przyjedziesz tylko kilka minut przed odjazdem, autobus może być pełny i zostaniesz poinstruowany, aby poczekać na następny autobus, który przyjedzie godzinę później. Prawdopodobnie dobrym pomysłem jest przybycie trochę wcześniej, aby upewnić się, że w autobusie jest wystarczająca ilość miejsc. Bilety można kupić w autobusie.

Po wejściu do otoczonego murami miasta jest wystarczająco małe, aby spacerować po nim. Jest tylko kilka ulic, po których mogą jeździć pojazdy (i tylko wtedy, gdy są to małe samochody).

1.5-kilometrowa kolejka linowa (funivia) łączy San Marino z Borgo Maggiore. Bilet w jedną stronę kosztuje 2.80 euro, a bilet w obie strony 4.50 euro.

Chodzenie poza stolicą jest trudne. San Marino jest jedynym krajem na świecie, w którym jest więcej samochodów niż ludzi, i to pokazuje – chodniki są w najlepszym razie nierówne, szczególnie między miastami. Istnieje jednak zacieniony kamienny chodnik, Costa dell'Arnella, który łączy miasto San Marino z Borgo Maggiore. Zaczyna się na zachodnim krańcu Contrada Omerelli i kończy w pobliżu stacji kolejki linowej Borgo Maggiore. Spacer jest bardzo trudny, ponieważ San Marino znajduje się tak wysoko.

Autobus z Rimini jest pomocny w podróżowaniu między miastami, a San Marino ma własny system autobusowy.

Trzy wieże, które widnieją na fladze narodowej, to główne atrakcje San Marino. Tylko wieża Guaita i wieża Cesta są dostępne dla turystów; są to małe zamki na szczycie góry Titano z przepięknym widokiem na San Marino we Włoszech i Morze Adriatyckie.

Cesta jest największą z nich i obejmuje skromne muzeum zbroi i broni. „Żółta karta” kosztuje 3 € i pozwala odwiedzić jeden zamek; „Czerwona karta” kosztuje 4.50 € i umożliwia dostęp do obu. Pomiędzy dwiema wieżami biegnie chodnik, biegnący wzdłuż murów miejskich wzdłuż krawędzi klifu. Wieże dają doskonałe możliwości obrazowe. Wśród innych atrakcji są:

W przeciwnym razie po prostu idź na spacer! Maleńkie brukowane uliczki są pełne niespodzianek, a miasto możesz zwiedzać wędrując w górę iw dół. Prawie nie ma pojazdów, a ulice mają średniowieczny klimat. W niektórych miejscach można się wspinać i spacerować po murach miejskich. Bazylika San Marino, bazylika w stylu rzymskim, jest jednym z miejsc, które możesz odwiedzić.

Borgo Maggiore, miasto w pobliżu stolicy, posiada historyczne centrum. W Faetano można również zobaczyć jezioro San Marino, gdzie można łowić ryby.

Przychodzą na myśl makaron, pizza, lody (włoskie lody) i wszystko, co jesz we Włoszech. Restauracje są łatwe do zlokalizowania, a niektóre mają stoliki z fantastycznymi widokami.

Supermarkety w San Marino są bardzo nieliczne, jednak pomocne mogą być następujące:

Przychodzą na myśl makaron, pizza, lody (włoskie lody) i wszystko, co jesz we Włoszech. Restauracje są łatwe do zlokalizowania, a niektóre mają stoliki z fantastycznymi widokami.

Supermarkety w San Marino są bardzo nieliczne, jednak pomocne mogą być następujące:

W San Marino używa się euro. Jest jednym z wielu krajów europejskich, które posługują się euro. Wszystkie banknoty i monety euro są prawnym środkiem płatniczym w całej UE.

Jedno euro składa się ze 100 centów.

Oficjalnym znakiem euro jest €, a jego kod ISO to EUR. Cent nie ma oficjalnego symbolu.

San Marino, podobnie jak inne kraje, w których walutą jest euro, ma swoje unikalne wzory na rewersie monet euro. Możesz próbować zdobyć te monety, po prostu chodząc po zakupie przedmiotów i zbierając monety w ten sposób, ale kupowanie zestawu w sklepie z pamiątkami jest szybszą opcją. Zwróć uwagę, że w niektórych z tych zestawów brakuje monet 1 € i 2 €.

San Marino ma mnóstwo sklepów z pamiątkami i odzieżą. Wiele sklepów z pamiątkami oferuje broń, od mieczy po pistolety BB.

San Marino ma niższe ceny na towary takie jak jednorazowe aparaty fotograficzne i baterie niż we Włoszech. Wynika to częściowo z faktu, że San Marino nie musi płacić 20% podatku IVA (VAT), tak jak robią to Włochy.

Trzy Wieże San Marino znajdują się w mieście na trzech szczytach Monte Titano. Pojawiają się zarówno na fladze San Marino, jak i na herbie. Trzy wieże to: Guaita, najstarsza (zbudowana w XI wieku); Cesta, zbudowana w XIII wieku i położona na najwyższym ze szczytów Monte Titano; i Montale, zbudowany w XIV wieku i nadal w posiadaniu prywatnym.

Głównym uniwersytetem jest Università degli Studi della Repubblica di San Marino, w skład którego wchodzi Scuola Superiore di Studi Storici di San Marino (Zaawansowana Szkoła Studiów Historycznych), wybitne i zaawansowane międzynarodowe centrum badawcze zarządzane przez międzynarodowy Komitet Naukowy koordynowany przez profesora Luciano Canforę. Istituto Musicale Sammarinese (Sammarine Musical Institute) i Akademio Internacia de la Sciencoj San Marino (Accademia Internazionale delle Scienze San Marino) to dwie kolejne znaczące instytucje (Międzynarodowa Akademia Nauk San Marino). Ten ostatni jest dobrze znany z używania esperanto jako języka nauczania i publikacji naukowych, a także z szerokiego wykorzystywania komputerowych technologii edukacyjnych (zwanych również e-learningiem).

Umberto Eco, włoski powieściopisarz, próbował stworzyć „uniwersytet bez fizycznych budynków” w San Marino.

Piłka nożna to najpopularniejszy sport w San Marino. Koszykówka i siatkówka to inne ważne sporty. Federacja Piłki Nożnej San Marino, Federacja Koszykówki San Marino i Federacja Piłki Siatkowej San Marino to trzy federacje sportowe.

Grand Prix San Marino, impreza Formuły 100, została nazwana na cześć stanu, ale tam się nie odbyła. Zamiast tego odbył się na torze Autodromo Enzo e Dino Ferrari w Imoli we Włoszech, około 62 kilometrów (2007 mil) na północny zachód od San Marino. W 2016 roku to międzynarodowe wydarzenie zostało usunięte z harmonogramu.

Motocyklowe Grand Prix San Marino i Rimini's Coast, a także runda San Marino World Superbike Championship zostały przywrócone do kalendarza w 2007 roku.

T & A San Marino, profesjonalny klub baseballowy w San Marino, rywalizuje na najwyższym poziomie włoskiego profesjonalnego baseballu, Serie A1. Wielokrotnie gościł zawody Pucharu Europy dla najlepszych europejskich profesjonalnych klubów baseballowych, m.in. w 1996, 2000, 2004 i 2007 roku. Tytuł zdobył w 2006 roku, a w 2010 roku zajął drugie miejsce.

San Marino odniosło ograniczone sukcesy na Igrzyskach Olimpijskich, z 0 medalami na koncie.

Kuchnia San Marino jest dość podobna do kuchni włoskiej, zwłaszcza z sąsiednich regionów Emilia-Romagna i Marche, chociaż ma swoje własne, odrębne dania i produkty. Torta Tre Monti („Deser Trzech Gór” lub „Ciasto z Trzech Wież”), pokryty wafelkiem tort pokryty czekoladą, reprezentujący Trzy Wieże San Marino, jest prawdopodobnie najbardziej znanym. W kraju istnieje również niewielki przemysł winiarski.

W 2008 roku Historyczne Centrum i Góra Titano zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Decyzja została podjęta na 32. Sesji Komitetu Światowego Dziedzictwa UNESCO, która spotkała się w Quebecu w Kanadzie i uczestniczyli w niej przedstawiciele 21 krajów.

Naród ma silną i bogatą historię muzyczną, która jest ściśle powiązana z historią Włoch, ale także niezwykle odrębna sama w sobie. Kompozytorzy tacy jak Sammarinese Francesco Maria Marini di Pesaro stworzyli jedne z największych dzieł XVII wieku.

San Marino brało udział w Konkursie Piosenki Eurowizji sześć razy, osiągając po raz pierwszy finał w 2014 roku z trzecim występem Valentiny Monetty i piosenką Maybe.

San Marino to bezpieczny kraj. Należy unikać kieszonkowców, tak jak należy ich unikać w każdym innym miejscu turystycznym.

To naprawdę zdrowe środowisko. Jeśli zachorujesz, procesy są takie same jak w Unii Europejskiej, ale poważne problemy prawie na pewno spowodują, że zostaniesz przetransportowany do Rimini.