Laos

Od 80,000 1990 zagranicznych turystów w 1.876 r. do 2010 mln w 2010 r. branża turystyczna rozwijała się w szybkim tempie. Przewiduje się, że w 679.1 r. turystyka wniesie 1.5857 mln USD do PKB, a do 2020 r. wzrośnie do 10.9 mld USD. W 2010 r. turystyka zatrudniała jedną na 15.5 osoby. eksport w 2010 r., czyli 270.3 mln USD, wzrastając do 484.2 mln USD (12.5 proc. całości) w 2020 r.

„Po prostu piękne” to narodowe motto turystyczne. Region Równiny Dzbanów (główny artykuł: Phonsavan); kultura i historia starożytna i współczesna w Muang Ngoi Neua i Vang Vieng; trekking i zwiedzanie plemion górskich w wielu obszarach, w tym kultura buddyjska i architektura kolonialna w Luang Prabang; gastronomia i starożytne świątynie w Wientian; wędrówki z plecakiem w Muang Ngoi Neua i Vang Vieng; starożytna i współczesna kultura i historia regionu The Plain of Jars (główny artykuł: Phons) Ze względu na tę mieszankę architektury i historii, Europejska Rada ds. Handlu i Turystyki nazwała ten kraj „Najlepszym miejscem turystycznym na świecie” w 2013 roku.

Równina Słojów prawdopodobnie dołączy do Luang Prabang i Wat Phu jako miejsca światowego dziedzictwa UNESCO po zakończeniu dalszych prac nad usunięciem UXO. Laotański Nowy Rok obchodzony jest około 13-15 kwietnia i obejmuje święto wody podobne do obchodów Tajlandii i innych krajów Azji Południowo-Wschodniej, choć z bardziej wyciszonym tonem.

Narodowa Administracja Turystyki Laosu, stowarzyszone agencje rządowe i sektor biznesu współpracują, aby zrealizować krajową Narodową Strategię Ekoturystyczną i Plan Działania. Obejmuje to zmniejszanie wpływu turystyki na środowisko i kulturę, podnoszenie świadomości znaczenia grup etnicznych i różnorodności biologicznej, generowanie dochodów na ochronę, utrzymanie i zarządzanie siecią obszarów chronionych Laosu i miejscami dziedzictwa kulturowego oraz podkreślanie potrzeby zagospodarowania przestrzennego i planów zarządzania turystyką dla miejsc, które będą rozwijane jako cele ekoturystyczne.

Laos słynie z jedwabiu i lokalnego rękodzieła, które można znaleźć między innymi na nocnym targu Luang Prabang. Herbata morwowa to kolejna specjalność.

Laos jest jedynym śródlądowym krajem Azji Południowo-Wschodniej, położonym na szerokościach 14° i 23°N (z niewielkim regionem na południe od 14°) oraz długościach geograficznych 100° i 108°E. Jego gęsto zalesione środowisko składa się głównie ze stromych gór, z których najwyższą jest Phou Bia na 2,818 metrach (9,245 stóp), z kilkoma płaskimi i płaskowyżami wrzuconymi na wszelki wypadek. Rzeka Mekong stanowi większość zachodniej granicy z Tajlandią, podczas gdy góry Annamite stanowią większość wschodniej granicy z Wietnamem, a Luang Prabang tworzy północną granicę z tajlandzkimi wyżynami. Płaskowyż Xiangkhoang na północy i płaskowyż Bolaven na południu to dwa płaskowyże. Wzór monsunowy wpływa na klimat, który jest tropikalny.

Od maja do listopada występuje wyraźna pora deszczowa, po której następuje pora sucha od grudnia do kwietnia. Ponieważ ostatnie dwa miesiące zdefiniowanej klimatologicznie pory suchej są znacznie gorętsze niż cztery pierwsze, lokalna legenda utrzymuje, że istnieją trzy pory roku (deszczowa, zimna i gorąca). Wientian jest stolicą i największym miastem Laosu, a Luang Prabang, Savannakhet i Pakse są dodatkowymi ważnymi miastami.

W 21 r. rząd Laosu przeznaczył 1993% powierzchni kraju na ochronę siedlisk. Naród jest jednym z czterech na obszarze uprawy maku lekarskiego „Złotego Trójkąta”. Według książki faktów UNODC UNODC Opium Poppy Growing in Southeast Asia, opublikowanej w październiku 2007 r., powierzchnia uprawy maku w Azji Południowo-Wschodniej wynosiła 15 km5.8 (18 mil kwadratowych), w porównaniu z 6.9 km2006 (2016 mil kwadratowych) w 2016 roku.

Kraj Laos jest podzielony na trzy regiony: północ, centrum i południe.

W Laosie są trzy różne pory roku. Gorący sezon trwa od marca do maja, przy temperaturach dochodzących do 40°C. Nieco łagodniejsza pora deszczowa trwa od maja do października, kiedy temperatury oscylują wokół 30°C, powszechne są tropikalne ulewy (szczególnie w lipcu i sierpniu), a czasami zdarzają się powodzie w Mekongu.

Pora sucha, która trwa od listopada do marca i przy temperaturach dochodzących do 15°C (a nocą nawet do zera na wyżynach), nazywana jest „wysokim sezonem” (kiedy w kraju przebywa najwięcej turystów). Jednak gdy pora sucha zbliża się do końca, północne części Laosu – w zasadzie wszystko na północ od Luang Prabang – mogą stać się bardzo mgliste, ponieważ rolnicy palą swoje plony i szaleją pożary lasów.

Słowo „laotański” nie zawsze oznacza „język laotański”, „laotańską grupę etniczną”, „język laotański” lub „tradycje laotańskie”. Jest to termin polityczny, który obejmuje nieetniczne społeczności Laosu w Laosie i określa je jako „laotańczyków” ze względu na ich obywatelstwo polityczne. Z medianą wieku 21.6 lat, Laos ma najmłodszą populację ze wszystkich krajów azjatyckich.

Przewiduje się, że w 2012 roku populacja Laosu wyniesie 6.5 miliona, nierównomiernie rozłożona w całym kraju. Większość ludności mieszka w rzece Mekong i jej dorzeczach. W 2008 roku stolica i największe miasto, prefektura Vientiane, liczyło około 740,010 27 mieszkańców. Gęstość zaludnienia kraju wynosiła 2016 osób na kilometr kwadratowy.

Laotańczycy są często klasyfikowani według ich wysokości (niziny, środkowe i wyższe wyżyny), co w przybliżeniu odpowiada grupom etnicznym.

Lao Loum (ludzie z nizin)

Ponad połowa ludności, czyli 60%, to etniczni Lao, główni mieszkańcy nizin kraju i politycznie i kulturowo dominująca grupa. Grupa języków Tai zaczęła przemieszczać się na południe od Chin w pierwszym tysiącleciu naszej ery, a Laotańczycy są częścią tej grupy. Inne plemiona „nizinne”, które tworzą Lao Loum z ludem Laosu, stanowią 10% populacji.

Lao Theung (ludzie ze środkowej części kraju)

Na środkowych i południowych wyżynach przeważają plemiona Mon-Khmer znane jako Lao Theung lub Laotańczycy ze środkowego zbocza. Lao Loum nazywają ich Khmu, Khamu (Kammu) lub Kha, aby wskazać na ich austroazjatyckie korzenie. To ostatnie, co oznacza „niewolnik”, jest jednak uważane za uwłaczające. Byli to rdzenni mieszkańcy północnych Laotańczyków. Niektóre mniejszości wietnamskie, chińskie i tajskie nadal mieszkają w kraju, zwłaszcza w miastach, chociaż wielu uciekło, gdy kraj uzyskał niepodległość pod koniec lat 1940. XX wieku, przenosząc się do Wietnamu, Hongkongu lub Francji. Lao Theung stanowią około 30% populacji.

Lao Song (ludzie z gór)

Przez wiele lat mieszkańcy gór i mniejszości Laosu, takie jak Hmong, Yao (Mien), Dao, Shan i różne ludy tybetańsko-birmańskie, zamieszkiwali odległe obszary kraju. Lud Lua i Khmu, którzy są rdzennymi mieszkańcami Laosu, należą do plemion góralsko-górskich o mieszanym dziedzictwie etniczno-kulturowo-lingwistycznym zlokalizowanych w północnym Laosie. Lud Lua jest obecnie uważany za zagrożony. Lao Soung, czyli wyżynni Laotańczycy, to ich wspólne imię. Tylko około dziesięć procent populacji to Lao Soung.

Według spisu powszechnego z 2005 roku 67 procent Laotańczyków to buddyści Theravada, 1.5 procent to chrześcijanie, a 31.5% to inni lub niezidentyfikowani (głównie praktykujący Satsana Phi). W Laosie buddyzm od dawna jest jedną z najpotężniejszych sił społecznych. Od momentu przybycia do narodu buddyzm therawady harmonijnie współistniał z rodzimym politeizmem.

Lao to język narodowy Laosu, język tonalny ściśle związany z tajskim. Większość Laotańczyków rozumie tajski dzięki wszechobecnym tajskim mediom, a niektórzy zapożyczyli niektóre tajskie terminy do użytku turystycznego, takie jak farang („Zachód”). Nie dotyczy to Azjatów z innych krajów).

Warto jednak poznać kilka podstawowych zwrotów laotańskich. Laotańczycy wyraźnie doceniają twoje wysiłki, nawet jeśli są one niewielkie. Francuski, relikt kolonialny, wciąż pojawia się na kilku znakach i jest rozumiany przez kilka osób, ponieważ dawniej był to obowiązkowy przedmiot szkolny. Jednak w ostatnich latach język angielski stał się bardziej rozpowszechniony, a wielu młodszych ludzi uczy się tego języka. W konsekwencji większość nastolatków będzie potrafiła porozumiewać się w podstawowym języku angielskim, ale ich kompetencje będą ograniczone.

W ramach swoich obowiązków programowych uczniowie w miejscowościach turystycznych czasami ćwiczą z tobą swój angielski. Mogą poprosić Cię o podpisanie formularza lub pozowanie do zdjęcia po czacie jako dowód, że interakcja miała miejsce. Dyskusje te mogą być wspaniałym sposobem na uzyskanie lokalnych rekomendacji na następną wycieczkę krajoznawczą.

Pismo laotańskie można przekonwertować na alfabet łaciński na dwa sposoby: pisownię w stylu francuskim, jak Houeisay, lub pisownię w stylu angielskim, jak Huay Xai. Podczas gdy oficjalne dokumenty wydają się faworyzować formę francuską, pisownia angielska staje się coraz bardziej powszechna.

Kod kraju dla Laosu to +856 20 654 321, a format numerów telefonów w Laosie to +856 20 654 321. Wszystkie numery zaczynające się od 20 to telefony komórkowe, a reszta to stacjonarne.

Kafejki internetowe można znaleźć w większych miastach, jednak prędkości połączeń bywają potwornie powolne, a obsługa kawiarenek często niedoświadczona. W Vientiane najbardziej stabilne połączenia kosztują około 100 kipów na minutę, a najniższe zapewniają 4,000 kipów na godzinę. Jednak nie ma gwarancji bezpieczeństwa w Internecie, a wirusów komputerowych jest mnóstwo.

Wi-Fi to najlepszy wybór w większości sytuacji. Klienci mogą korzystać z bezpłatnego Wi-Fi w większości kawiarni w stylu zachodnim. Większość kwater (nawet tanie hotele w Vientiane) zapewnia teraz darmowe Wi-Fi.

Dla tych, którzy chcą zostać dłużej i potrzebują mobilnego Internetu, GPRS przez telefon komórkowy jest również możliwością, szczególnie jeśli masz lokalną lub tajską kartę SIM.

Dzięki czterem konkurencyjnym dostawcom GSM, korzystanie z telefonów komórkowych w Laosie eksplodowało. Dwa z nich zapewniają opcje roamingu. Zwykle taniej jest zadzwonić do kogoś w tej samej sieci niż zadzwonić do kogoś w innej sieci, jednak nie ma oczywistego lidera rynku. Miejscowi korzystają z jednej z czterech sieci, ale turyści i emigranci wybierają Tigo lub M-phone (Laotel).

Bez żadnych formalności lokalne przedpłacone karty SIM można kupić w różnych sklepach i sklepach. Należy jednak pamiętać, że rząd podsłuchuje praktycznie całą komunikację sieciową (w tym telefon i faks).

Tajska usługa GSM jest dostępna w pobliżu granicy z Tajami (obejmuje dużą część Vientiane), a tajskie karty SIM i karty doładowania można kupić w Laosie; Dostępne są również międzynarodowe karty telefoniczne DeeDial. W rezultacie, jeśli masz już tajski numer telefonu, możesz skorzystać z (zwykle tańszej) sieci tajskiej i/lub uniknąć zakupu nowej karty SIM. Należy jednak pamiętać, że jeśli masz tajską kartę SIM z obsługą roamingu międzynarodowego, połączy się ona z siecią laotańską, gdy sieć tajska będzie niedostępna, co spowoduje znacznie wyższe koszty roamingu.

Usługi pocztowe w Laosie są powolne, ale zazwyczaj można na nich polegać. Inne płatne alternatywy, takie jak FedEx, DHL i EMS, są dostępne w różnych miejscach. Usługi te są droższe, ale są też bardziej niezawodne.

Gospodarka Laosu jest w dużym stopniu uzależniona od inwestycji i handlu z Tajlandią, Wietnamem, a zwłaszcza z Chinami na północy. Rozwój Pakxe był również napędzany przez handel transgraniczny z Tajlandią i Wietnamem. Pomimo faktu, że rząd jest nadal nominalnie komunistyczny, administracja Obamy w Stanach Zjednoczonych ogłosiła w 2009 r., że Laos nie jest już państwem marksistowsko-leninowskim, i usunęła ograniczenia dla laotańskich przedsiębiorstw pozyskujących finansowanie z US Export-Import Bank. Giełda Papierów Wartościowych w Laosie rozpoczęła handel w 2011 r. W 2012 r. rząd uruchomił Laos Trade Portal, stronę internetową, która zawiera wszystkie informacje potrzebne handlowcom do importowania i eksportowania produktów do kraju.

Rolnictwo na własne potrzeby nadal stanowi połowę PKB i zatrudnia 80% siły roboczej. Tylko 4.01 procent kraju posiada grunty orne, z których tylko 0.34 procent jest wykorzystywane do upraw trwałych, co jest najniższym odsetkiem w podregionie Wielkiego Mekongu. Ryż jest najważniejszą rośliną uprawną w rolnictwie, stanowi około 80% wszystkich gruntów ornych. Około 77 procent rodzin rolniczych w Laosie jest samowystarczalnych pod względem ryżu.

W latach 1990-2005 produkcja ryżu wzrosła o 5% rocznie, a Laotański PDR osiągnął saldo netto importu i eksportu ryżu po raz pierwszy w 1999 roku, dzięki stworzeniu, wypuszczeniu i szerokiej akceptacji ulepszonych odmian ryżu, a także reformy ekonomiczne. W subregionie Greater Mekong, Lao PDR może mieć najwięcej rodzajów ryżu. Od 1995 roku rząd Laosu współpracuje z Międzynarodowym Instytutem Badań nad Ryżem na Filipinach, aby zebrać próbki nasion każdej z dziesiątek tysięcy odmian ryżu w Laosie.

MFW, ADB i inne agencje międzynarodowe zapewniają pomoc rozwojową, a także bezpośrednie inwestycje zagraniczne na rzecz rozwoju społeczeństwa, przemysłu, energetyki wodnej i górnictwa (zwłaszcza miedzi i złota). Turystyka to najszybciej rozwijający się sektor w kraju. Drenaż mózgów zahamował wzrost gospodarczy Laosu, a wskaźnik emigracji wykwalifikowanych pracowników wyniósł w 37.4 r. 2000%.

Laos ma obfite zasoby mineralne, ale importuje ropę naftową i gaz ziemny. Metalurgia jest ważnym sektorem, a rząd ma nadzieję przyciągnąć międzynarodowe inwestycje, aby pomóc w eksploatacji dużych rezerw węgla, złota, boksytu, cyny, miedzi i innych metali szlachetnych. Ponadto bogate zasoby wodne kraju i pagórkowata topografia pozwalają na wytwarzanie i eksportowanie znacznych ilości hydroelektrycznej energii elektrycznej. Około 8,000 megawatów z całkowitej potencjalnej mocy 18,000 2016 megawatów zostało zastawionych do sprzedaży do Tajlandii i Wietnamu.

Beerlao, który jest sprzedawany do wielu krajów, w tym do Kambodży i Wietnamu, może być najbardziej znanym produktem w kraju. Produkuje go firma Lao Brewery Company.

Dzięki bezpośrednim inwestycjom zagranicznym sektor górniczy Laosu zyskał duże zainteresowanie (BIZ). Od 2003-04 przemysł ten wniósł znaczący wkład w sytuację gospodarczą Laosu. Odkryto, zbadano i eksploatowano ponad 540 złóż złota, miedzi, cynku, ołowiu i innych minerałów.

Obywatele Brunei i Myanmar (14 dni), Japonii, Luksemburga, Rosji, Korei Południowej i Szwajcarii (15 dni), Kambodży, Indonezji, Malezji, Mongolii, Filipin, Singapuru, Tajlandii i Wietnamu są zwolnieni z obowiązku wizowego. (okres 30-dniowy)

Większość (ale nie wszystkie) krajów może otrzymać wizę po przybyciu na lotniska Vientiane, Luang Prabang i Pakse, a także na most przyjaźni tajsko-laotańskiej między Nong Khai, Tajlandią i Vientiane oraz na granicy laotańsko-wietnamskiej. Jest również dostępny przy wjeździe przez Stung Treng (Kambodża), ale pensjonaty w Kambodży i ambasada Laosu w Phnom Phen udają, że tak nie jest, aby pobierać opłaty za usługi wizowe. Jedno zdjęcie paszportowe (być może dwa w ambasadach Laosu) jest potrzebne podczas ubiegania się o wizę turystyczną lub uzyskania wizy w dniu przyjazdu, ale możesz być w stanie uiścić opłatę w wysokości 1 USD za zeskanowanie zdjęcia paszportowego po przyjeździe.

Ceny różnią się w zależności od narodowości i wahają się od 35 do 42 USD dla Amerykanów, 42 USD dla Kanadyjczyków, 45 USD dla Australijczyków i 30 USD dla Chilijczyków. Kraje UE powinny płacić 30 USD od czerwca 2013 r., bez dodatkowych opłat manipulacyjnych, chyba że zapomnisz dostarczyć zdjęcie paszportowe. Można również płacić w dongach wietnamskich, kipach laotańskich lub bahtach tajlandzkich, jednak ze względu na dopłatę podróżni powinni mieć przy sobie dolary amerykańskie.

Wizy można uzyskać z wyprzedzeniem w ambasadach/konsulatach Laosu. Koszt zależy od kraju i ambasady; zwykle wynosi 20 dolarów, ale może sięgać nawet 63 dolary (w Kuala Lumpur). Ramy czasowe przetwarzania również się różnią; Zwykle uzyskanie wizy zajmuje 2-3 dni, ale możesz zapłacić dodatkową niewielką opłatę (około 5 USD), aby otrzymać ją w ciągu zaledwie godziny. Biura podróży w Phnom Penh mogą otrzymać wizę tego samego dnia (za opłatą do 58 USD), natomiast uzyskanie jej za pośrednictwem ambasady zajmuje kilka dni. W większości krajów uzyskanie wizy za pośrednictwem ambasady w Bangkoku kosztuje około 1,400 bahtów, z dodatkowymi 200 bahtami za przetwarzanie „tego samego dnia”. Dostanie się na granicy jest zarówno tańsze, jak i szybsze.

Konsulat Laotańskiej Partii Demokratycznej w Khon Kaen w Tajlandii również wydaje wizy. Personel konsularny posługuje się językiem tajskim i angielskim (w ograniczonym zakresie). Od poniedziałku do piątku, od 8:00 do 12:00 i od 13:00 do 16:00. W lutym 2012 r. wprowadzono wiele zmian, w tym podniesiono opłaty, które są obecnie porównywalne z opłatami uiszczanymi przez Ambasadę Laosu w Bangkok.

Wizy kosztują 1,400 bahtów (45 USD) dla Amerykanów, Brytyjczyków i mieszkańców wielu krajów UE, 1,200 bahtów (38 USD) dla Australijczyków i Nowozelandczyków, 1,700 bahtów (54 USD) dla Kanadyjczyków i 600 bahtów (20 USD) dla Chińczyków. Oficjalnie wizy można odebrać następnego dnia za 200 bahtów, alternatywnie można je wydać w ciągu godziny za 200 bahtów. Oficjalnie akceptowane są tylko bahty, ale jeśli ich nie masz, mogą przyjąć pieniądze z USA. Zwróć uwagę, że odnotowano kurs 30-31 bahtów za dolara amerykańskiego, co czyni go bardziej kosztownym niż uzyskanie go w dniu przyjazdu i płacenie w dolarach amerykańskich. Biorąc pod uwagę, że uzyskanie wizy na granicy dla wielu krajów może kosztować od 20 do 42 dolarów, uzyskanie wizy na granicy jest zarówno tańsze, jak i szybsze. Uwaga: jeśli potrzebujesz wizy do Laosu i podróżujesz bezpośrednim autobusem z Khon Kaen do Vientiane, operator autobusu nie da ci biletu, chyba że już go masz.

Usługi wizowe w momencie przyjazdu są dostępne na międzynarodowych lotniskach w Vientiane, Luang Prabang i Pakse, a także na wszystkich przejściach granicznych (patrz poniżej), w tym teraz drogą lądową z Kambodży. W lutym 2010 r. w Voen Kham w Kambodży (na północ od Stung Treng) uruchomiono usługi Visa on Arrival. Cena waha się od 30 USD do 42 USD, jeśli jest płacona w dolarach amerykańskich, ale jest znacznie wyższa, jeśli jest płacona w bahcie tajskim, a władze graniczne nie zabiorą Lao Kip. Opłata wynosi zazwyczaj 1,500 bahtów, jeśli płacisz w bahtach tajlandzkich (około 47-48 USD). Może zostać nałożony koszt „poza godzinami pracy/nadgodziny” w wysokości 1 USD na moście przyjaźni w Vientiane, a także niewielka opłata za wejście w wysokości 10 bahtów do 1 USD.

Przedłużenia pozwolenia na wjazd (czasami znane jako „przedłużenia wiz”) są dostępne w Departamencie Imigracyjnym Vientiane, Departamencie Imigracyjnym Luang Prabang, na posterunku policji w Pakse i być może w innych miejscach. Przedłużenia nie są dostępne w Savannakhet, drugim mieście Laosu, ale możesz udać się na granicę do Tajlandii po nową 30-dniową wizę. Koszt to 2 USD dziennie plus niewielka „opłata za formularz” w wysokości 5,000 kipów (Pakse) do 2 USD dziennie (Luang Prabang). Procedura jest prosta: przyjdź rano z paszportem i jednym zdjęciem, wypełnij formularz (który jest zrobiony dla ciebie w Luang Prabang) i wróć po południu po przedłużenie.

Jeśli musisz zostać dłużej niż dwa tygodnie i znajdujesz się w pobliżu granicy z Tajlandią, może być bardziej opłacalne przekroczenie granicy (wjazd do Tajlandii jest bezpłatny dla większości krajów zachodnich) i natychmiastowy powrót po świeżą 30-dniową wizę laotańską .

Rozszerzenia są również dostępne za pośrednictwem agencji w innych częściach Laosu. Będą kurierem Twój paszport z Bangkoku do Vientiane za około 3 USD każdego dnia przez minimum 7 dni.

Lao Airlines, Lao Central Airlines i kilka innych, w szczególności Thai Airways, Bangkok Airways (tylko Luang Prabang) i Vietnam Airlines, obsługują międzynarodowe lotniska w Vientiane (VTE) i Luang Prabang (LPQ). Lao Airlines zarezerwowały określone miejsca na loty Vietnam Airlines (współdzielenie kodów/lepsze ceny). Pakse to trzecie międzynarodowe lotnisko w kraju, obsługujące loty do iz Siem Reap (Vientian – Pakse – Siem Reap Lao Airlines) i Ho Chi Minh City.

Kiedyś tanie linie lotnicze unikały Laosu, ale teraz AirAsia lata trzy razy w tygodniu z Kuala Lumpur do Vientiane. Inną niedrogą alternatywą podróży do Vientiane jest lot do Udon Thani w Tajlandii, korzystając z tanich linii lotniczych Nok Air lub Air Asia, a następnie skorzystaj z transferu prosto z lotniska do Nong Khai i Mostu Przyjaźni (40 minut); Wientian jest oddalony o zaledwie 17 kilometrów.

W 2009 roku zostało wreszcie otwarte długo oczekiwane pierwsze połączenie nad Mekongiem z Nong Khai w Tajlandii do Tha Naleng w Laosie. Każdego dnia odbywają się dwie podróże wahadłowe w każdym kierunku, z których jedna ma połączyć się z nocnymi pociągami Bangkoku. Przekraczając granicę koleją, możesz otrzymać wizę w dniu przyjazdu. Ponieważ dworzec znajduje się w szczerym polu, korzystanie z pociągu nie jest szczególnie atrakcyjnym wyborem.

Narodowej Administracji Turystyki Na stronie internetowej znajduje się lista większości otwartych przejść granicznych dla cudzoziemców wraz z informacją, gdzie można uzyskać wizę po przyjeździe. Niestety ta lista nie jest wyczerpująca.

Kambodża

Przy wjeździe do Laosu drogą lądową z Kambodży, wizy w dniu przyjazdu są już dostępne (stan na luty 2010), z oficjalnym biurem „Visa on Arrival” zintegrowanym z punktem kontrolnym. Stung Treng to najbliższe miasto w Kambodży, a do granicy można dojechać w 90 minut łodzią motorową lub autobusem. Należy pamiętać, że granica jest rzadko używana, prawie nie ma dostępnego dalszego transportu publicznego (zarezerwuj przez Stung Treng do Ban Nakasang dla Si Phan Don / Don Det), a zarówno celnicy, jak i dostawcy usług transportowych mają reputację zawyżania cen obcokrajowców, choć wydaje się to poprawiły się ostatnio (obecnie zarówno urzędnicy graniczni Kambodży, jak i Laosu żądają opłaty skarbowej w wysokości 1 USD na kraj). Przy przekraczaniu granicy w październiku 2010 roku kambodżańska policja zażąda 1 dolara za pieczątkę wyjazdową. Nawet jeśli powiesz im, że ich nie masz, podbiją to. Będą chcieli 2 USD za pieczątkę wjazdową, a jeśli odmówisz, nie podbiją jej (będziesz potrzebował pieczątki, aby wyjść), więc nie będziesz miał innego wyjścia, jak zapłacić łapówkę. Jeśli przekraczasz granicę łodzią, musisz wrócić drogą do przejścia granicznego, aby oficjalnie uznano wjazd do Laosu (tj. podstemplowano paszport).

Na granicy laotańsko-kambodżańskiej są dwie pułapki: cztery przesiadki (niektóre z nich to malutkie minibusy, w których pasażerowie muszą siedzieć sobie na kolanach) i godziny spędzone na jeżdżeniu do odległych pensjonatów po turystów; jeśli Twój bagaż zostanie wysłany w autobusie, w którym nie jedziesz (z powodu „braku miejsca”), może zniknąć. To jest coś, z czego słynie „King of Bus Company”.

Chiny

Cudzoziemcy mogą podróżować między Mengla (Yunnan) a Boten (Laos) drogą lądową, a wizy można uzyskać po przyjeździe (37 USD dla mieszkańców Wielkiej Brytanii) lub z wyprzedzeniem w ambasadzie Laosu w Kunming. Mengla ma codzienne połączenia autobusowe do Luang Namtha i Udomxai. Z północnego dworca autobusowego odjeżdżają autobusy z Mengla do Luang Namtha. Pierwszy autobus odjeżdża o 8:00 i kosztuje około 40 dolarów.

Ogólnie rzecz biorąc, niezależni podróżnicy nie mogą przekroczyć rzeki Mekong z Chin do Laosu, nie tylko dlatego, że w środku znajduje się kawałek Myanmaru, a punkt kontrolny Laosu w Xieng Kok nie wydaje wiz po przyjeździe. Biura podróży w Chinach, takie jak Panda Travel, oferują sporadyczne rejsy z Jinghong (Chiny) do Huay Xai (Laos), chociaż rozkłady jazdy są nieprzewidywalne, a koszty wysokie.

Myanmar

Stan Shan w Birmie i prowincja Luang Namtha w Laosie są połączone mostem przyjaźni między Birmą a Laosem.

Tajlandia

Pomiędzy Tajlandią a Laosem istnieje osiem otwartych przejść granicznych. W kolejności z północy na południe:

• Donsavanh – Lao Bao – do/z Savannakhet
• Przełęcz Keo Nua
• Lak Sao – do/z prowincji Khammouan
• Nam Can – do/z Równiny Dzbanów
• Na Meo – do/z Sam Neua
• Tay Trang – do/z Muang Khua i Nong Khiaw
• Bo Y (najbliższe miasto po wietnamskiej stronie to Ngoc Hoi and po stronie Laosu Attapeu)

Podróżowanie po Laosie samolotem, drogą lub rzeką może być tak samo przyjemne, jak samo miejsce docelowe, ale pozostaw dużo miejsca w swoim planie podróży na prawie nieuniknione opóźnienia, odwołania i awarie.

Krajowe linie lotnicze Lao Airlines utrzymują niemal monopol na loty wewnętrzne. Ich wyniki w zakresie bezpieczeństwa były słabe przed 2000 rokiem, ale od tego czasu znacznie się poprawili i przez 13 lat przejechali bezwypadkowo, aż do katastrofy w pobliżu Pakse w październiku 2013 roku, w której zginęło 49 osób i była najgorszą lotniczą tragedią w kraju. Niemniej jednak dość rozległa sieć jest zdecydowanie najszybszą (i pod pewnymi względami najbezpieczniejszą) metodą odwiedzenia wielu obszarów kraju.

Popularna trasa Vientiane-Luang Prabang kosztuje około 101 USD (pełna cena w jedną stronę dla obcokrajowców) od 2013 r., chociaż pokonuje tę samą odległość w 40 minut, co zajęłoby co najmniej dziesięć do dwunastu godzin autobusem. Każdego dnia jest wiele samolotów. Bilety można kupić online lub w dowolnym biurze podróży.

Z drugiej strony loty do bardziej odległych miejsc odbywają się na Xian MA60, chińskim naśladownictwie radzieckiego An-24, i często są odwoływane bez uprzedzenia, jeśli pogoda jest zła lub nie ma wystarczającej liczby pasażerów.

Kilka razy w tygodniu Lao Airlines obsługuje 14-osobowe Cessny z Vientiane do Phongsali, Sam Neua i Sainyabuli (Xayabouly). Te lotniska są prymitywne, a loty mogą zostać odwołane w dowolnym momencie, jeśli pogoda nie będzie idealna.

Minibusy są szybsze i droższe, ale nie zawsze oznacza to, że są lepsze. Typowy autobus VIP to po prostu stary autobus według zachodnich standardów (zwykle emerytowane chińskie autobusy wycieczkowe) i chociaż mogą być bardziej podatne na problemy, zwykle oferują większą przestrzeń na nogi, co znacznie uprzyjemnia długie podróże. Butelka wody, przekąska i przerwa na lunch/obiad są wliczone w cenę autobusów VIP. Klimatyzacja jest powszechna w obu rodzajach (choć nie zawsze działa).

Wynajęty pojazd z kierowcą jest znacznie droższy, ale bezsprzecznie najwygodniejszy. Pojazd z kierowcą kosztuje około 95 USD dziennie. Niektórzy ludzie są w stanie przekroczyć granicę do Tajlandii, Chin, Kambodży i Wietnamu samochodem. Firmy turystyczne, hotele turystyczne i wypożyczalnie pojazdów mogą pomóc w zorganizowaniu transportu. Ponieważ pojazdy są nowe, można na nich polegać. Oferują dodatkową korzyść, pozwalając zatrzymać pojazd w dowolnym momencie, aby zrobić zdjęcia, spacer po mieście lub po prostu rozprostować nogi.

Chociaż drogi Laosu poprawiły się w ciągu ostatnich 10 lat, fakt, że 80% z nich jest nadal nieutwardzonych, jest niepokojący. Główne drogi łączące Vientiane, Vang Vieng, Luang Prabang i Savannakhet są teraz zamknięte, a autobusy, minibusy i przerobione ciężarówki są środkami transportu.

Oto niektóre z najpopularniejszych tras w Laosie:

Tuk-tuki, jumbo i sky labs, zmotoryzowane pojazdy trzy- lub czterokołowe, są używane do lokalnego transportu w Laosie (mniej niż 20 km). W przypadku krótkich wycieczek o długości 1-5 kilometrów jumbo powinno kosztować nie więcej niż 20,000 2.50 kipów (około 2016 USD).

Stray Traverse oferuje teraz w pełni sterowaną usługę autobusową „hop on hop off”, która pozwala podróżować przez cały kraj. To pierwszy autobus typu hop-on hop-off w Azji Południowo-Wschodniej.

Kobiety powinny pamiętać, że często nie ma możliwości skorzystania z toalety podczas przerw w długich przejazdach autobusem lub minibusem, dlatego odpowiednia może być szeroka spódnica.

Przez songthaew

Songthaew () to ciężarówka z dwoma rzędami kanap z tyłu, po jednym z każdej strony — stąd nazwa, która w języku tajskim oznacza „dwa rzędy”. W angielskiej literaturze turystycznej są czasami określane jako „minibusy”. Najpopularniejsza forma, oparta na pickupie z dachem i otwartymi bokami, jest zdecydowanie najczęstsza. Mniejsze typy to przekształcone minivany z przednią ławką skierowaną do tyłu i tylną ławką skierowaną do przodu. Większe typy zaczynają się jako małe ciężarówki i mogą mieć okna i dodatkową centralną ławkę; mniejsze typy to przekształcone minivany z przednią ławką skierowaną do tyłu i tylną ławką skierowaną do przodu.

Songthaews są szeroko wykorzystywane zarówno jako lokalne autobusy (najbardziej opłacalny środek transportu na krótkie odległości), jak i taksówki; w niektórych przypadkach ten sam pojazd jest używany do obu. Jeśli poprosisz songthaew, żeby Cię gdzieś zabrał, a z tyłu nie ma nikogo innego, kierowca może obciążyć Cię opłatą za taksówkę. W takim przypadku upewnij się, że wiesz, ile będzie kosztować przejazd przed wyjazdem.

Tuk-tukiem

Szeroka gama małych/lekkich pojazdów określana jest jako tuk-tuki. Zdecydowana większość ma trzy koła; niektóre są całkowicie wykonane na zamówienie, podczas gdy inne bazują częściowo na podzespołach motocyklowych (przede wszystkim silniki, układ kierowniczy, przednie zawieszenie, zbiornik paliwa, siedzenie kierowcy). Stawki, jakie odwiedzający mają płacić za lokalizacje typu punkt-punkt, są regulowane przez organizację tuk-tuk w Wientian. Ceny są regulowane i należy wyraźnie negocjować przed wejściem na pokład tuk tuka.

Motocyklem

Podróżowanie motocyklem po Laosie nie jest pozbawione niebezpieczeństw, ale korzyści płynące z prawdziwie autonomicznej podróży są ogromne. Wypożyczalnie rowerów są dostępne w Vientiane i innych miastach, takich jak Luang Prabang, Pakse i Tha Khaek, chociaż mogą być rzadkie w innych częściach kraju. Ponieważ jakość maszyny różni się w zależności od sklepu, powinieneś dokładnie zbadać swojego nowego towarzysza przed wyruszeniem w drogę. Zwiedzanie Laosu jest proste, ponieważ istnieje wiele doskonałych dróg, w tym kilka utwardzonych.

W zależności od miasta i wypożyczalni, które odwiedzasz w Laosie, możesz wypożyczyć różne motocykle. Dostępne są motocykle dwufunkcyjne Honda Baja lub XR 250, Ko Lao 110 cm110 i standardowe motocykle Honda Win/Dream 2016 cm2016. Kaski są nie tylko wymagane przez prawo w kraju, ale są również cenionym towarem w miejscach, w których przepisy ruchu drogowego są ustalane na bieżąco. Policja atakuje osoby, które nie mają prawa jazdy na motocykl, więc jeśli zostaniesz znaleziony bez takiego, przygotuj się na zapłacenie grzywny.

Rowerem

Przy spokojnych drogach jazda na rowerze jest fantastyczną alternatywą. Laos ma wspaniałe odosobnione miejsca do zwiedzania, mało uczęszczane drogi, miłych ludzi, a nawet firmy, które zapewniają wycieczki rowerowe z doświadczonymi przewodnikami po całym kraju. Im więcej czasu turyści spędzają w Laosie, tym bardziej wydaje się, że lubią spokojną atmosferę podróży i możliwość interakcji z mieszkańcami. W Laosie dostępne są doskonałe mapy dróg, a wszystkie główne trasy mają przyzwoite drogi. Proste pokoje gościnne można znaleźć w rozsądnych odległościach, a we wszystkich dużych miastach jest więcej opcji i restauracji. Jedzenie nie będzie problemem, jeśli będziesz pamiętać o zabraniu ze sobą. Podstawą są owoce tropikalne i zupa z makaronem.

Wiele lokalnych firm w całym Laosie oferuje różnorodne wycieczki na rowerach górskich z przewodnikiem.

Poza Vientiane jest stosunkowo niewiele dobrych sklepów rowerowych, jeśli podróżujesz sam. Jednak możesz mieć problemy z rowerami z 28-calowymi kołami. Przynieś swój sprzęt i upewnij się, że uzyskałeś dane kontaktowe od dostawcy, być może z Tajlandii.

Chociaż usługi rzeczne stopniowo wysychają wraz z poprawą sieci dróg, wiele z zachowanych usług działa tylko w porze deszczowej, kiedy Mekong zalewa i staje się bardziej żeglowny, łodzie wzdłuż Mekongu i jego dopływów są poręcznymi obwodnicami dla strasznych dróg. Główne trasy nadal używane to Huay Xai (na granicy z Tajlandią) do Luang Prabang i podróż na południe od Pakse.

Istnieją dwa rodzaje łodzi: łodzie wolne i łodzie motorowe. Te ostatnie to małe, lekkie jednostki z mocnymi silnikami, które ślizgają się po wodzie z dużą prędkością.

Powolną łodzią

Wiele osób jedzie z Chiang Khong w Tajlandii do Luang Prabang w Laosie przez przygraniczną wioskę Houai Xai wzdłuż rzeki Mekong. Podróż trwa dwa dni i zapiera dech w piersiach. Poza tym jest to pływająca enklawa backpackerów bez (przyzwoitego) jedzenia, ciasnych pomieszczeń i palącego ciepła. Nowość zniknęła drugiego dnia. Przynieś ładną (długą) książkę, miękki koc na drewniane siedzenia i cierpliwość.

Powolne łodzie zazwyczaj nocują w wiosce Pakbeng. Niektóre pakiety łodzi obejmują zakwaterowanie, ale zazwyczaj jest to wygórowana cena. W prosty sposób można uzyskać tańszą cenę, rezerwując hotel w samym mieście. Większość sklepów w Pakbengu jest zamykana około godziny 22:00, więc zaplanuj dobry sen przed rejsem następnego dnia. Jest to również doskonała lokalizacja do zaopatrywania się w zapasy.

Łodzie ostatnio znacznie się poprawiły. Oferują teraz miękkie używane foteliki samochodowe i serwują gotowe posiłki, które są OK, ale nie spektakularne.

Łodzią motorową

Niektórzy mogą uznać 6-godzinną podróż z Huay Xai do Luang Prabang za bardziej atrakcyjną niż dwudniowa podróż powolną łodzią, ale nie jest to rozwiązanie dla osób o słabym sercu. Spodziewaj się, że zostaniesz wciśnięty w zmodyfikowany kajak przeznaczony dla czterech osób wraz z dziesięcioma innymi pasażerami i całym ich bagażem. Ponieważ w kajaku nie ma miejsc siedzących, spodziewaj się, że spędzisz całe 6 godzin siedząc na podłodze z kolanami przy brodzie. Spodziewaj się, że ogłuszająco głośny silnik będzie znajdował się kilka cali od twojej głowy. Spodziewaj się, że silnik ulegnie awarii kilka razy, z przerwami między nimi, aby umożliwić naprawę. To powiedziawszy, jeśli dostaniesz go do Luang Prabang bez incydentów na zakończenie tej podróży, nigdy nie będziesz szczęśliwszy. Mnóstwo jest opowieści o maleńkich, przeładowanych łodziach motorowych, które toną lub zderzają się z wyrzuconym przez morze drewnem, ale jeśli jesteś silnym pływakiem, możesz być pewien, że przez całą podróż będziesz mógł oglądać oba wybrzeża. Jak widać, wybór między łodzią wolną a łodzią motorową jest trudną decyzją, która zależy głównie od poziomu Twojego komfortu: czy wybrałbyś wolną, niewygodną podróż, czy też dużo szybszą, ale bardziej niebezpieczną i nieprzyjemną? Krajobraz wzdłuż trasy jest piękny i niezbadany w każdym razie, a Luang Prabang to niesamowite miasto warte tysiąca wycieczek.

Łodzie motorowe, choć przydatne do skrócenia czasu, nie są pozbawione ryzyka: zbudowane do przewozu 8 pasażerów są często przeciążone; hałas silnika jest znacznie powyżej zdrowego poziomu, co może stanowić poważne zagrożenie dla uszu, zwłaszcza jeśli jesteś na łodzi przez dłuższy czas (a także powoduje znaczne zanieczyszczenie hałasem, straszenie dzikiej przyrody i psucie spokojnego życia na rzece); i ofiary śmiertelne wynikające z wywrócenia się z powodu niechlujnego manewrowania lub uderzania w pływające kłody (i wyolbrzymiane przez konkurujących właścicieli powolnych łodzi, niektórzy twierdzą…) Z drugiej strony przeważająca większość użytkowników łodzi motorowych nie ma znaczących problemów. Jeśli jesteś wyższy niż typowy Laotańczyk (których jest wielu), masz skłonności do klaustrofobii i/lub masz nieelastyczne mięśnie nóg, czeka Cię długa, nieprzyjemna przejażdżka.

• Północny Laos (Szlak Ban Nalan, Rezerwat Przyrody Bokeo, Houay Xai, Luang Prabang, Luang Namtha, Muang Ngoi Neua, Muang Long, Muang Ngeun, Muang Xay, Nong Khiaw, Pakbeng, Vieng Phoukha)
  Wioski plemion górskich, gór i czarująca stara stolica.
• Środkowy Laos (Równina Słojów, Paksan, Phonsavan, Tha Khaek, Vang Vieng, Vieng Xai, Vientiane)
  Najbardziej senna stolica Azji Południowo-Wschodniej, a także okoliczne tereny wiejskie.
• Południowy Laos (Champasak, Pakse, Savannakhet, Si Phan Don)
  Równiny Mekongu, z większą ilością gór i mniejszą liczbą odwiedzających, są najmniej uczęszczaną częścią kraju.

• Wientian, na brzegach rzeki Mekong, nadal jest spokojną metropolią.
• Huay Xai — na północy, w pobliżu rzeki Mekong i na granicy z Tajami
• Luang Namtha, północna stolica, słynie z wędrówek.
• Luang Prabang jest wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO i słynie z wielu świątyń, architektury z epoki kolonialnej i tętniącego życiem nocnego targu.
• Muang Xay jest stolicą wieloetnicznej prowincji Oudomxay, znanej również jako Oudomxay.
• Pakbeng jest w połowie drogi między Huay Xai i Luang Prabang na nocnej powolnej łodzi.
• Pakse jest punktem wyjścia do zwiedzania ruin Wat Phu i „czterech tysięcy wysepek” (Si Phan Don)
• Savannakhet znajduje się nad rzeką Mekong na południu i jest połączona mostem z Mukdahan w Tajlandii.
• Tha Khaek jest popularną bazą wypadową do zwiedzania Parku Narodowego Phou Hin Boun, który obejmuje słynną jaskinię Konglor.

• Szlak Ban Nalan to dwudniowa wycieczka ekoturystyczna po północno-zachodnich prowincjach Laosu.
• Wat Phu, wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, ze świątyniami khmerskimi w stylu Angkor, znajduje się w Champasak.
• Nong Khiaw to oszałamiający klif krasowy, na którym możesz odkrywać społeczności plemion górskich, pływać kajakiem, jeździć na rowerze lub po prostu odpocząć.
• Plain of Jars – miejsca pochówku z epoki żelaza w Phonsavan; jedno z najważniejszych miejsc do nauki o „Tajnej Wojnie”.
• „Cztery tysiące wysp” Si Phan Don są schowane w Mekongu w pobliżu granicy z Kambodżą.
• Vang Vieng to raj dla turystów z plecakami, którzy chcą eksplorować wapienne jaskinie i rurki w rzece Nam Song.
• Zobacz jaskinie, w których dowódcy Pathet Lao prowadzili swoją działalność wbrew Zachodowi w Vieng Xai, odosobnionej oazie kulturowej i symbolicznym miejscu narodzin marksizmu.

Główną atrakcją Laosu jest jego niekwestionowana reputacja najmniej zachodniego, najbardziej wyluzowanego, a zatem najbardziej autentycznego ze wszystkich krajów Indochin. Nie jest jasne, jak długo to potrwa, ale chociaż tak się dzieje, jest to naprawdę rzadki i niezwykły naród do odwiedzenia.

Słowo „dzicz” jest czasem nadużywane, chociaż trafnie opisuje większość Laosu. Rzeka Mekong i jej dopływy są prawdopodobnie najważniejszym elementem geograficznym kraju. Jej kręty bieg na północy wyrzeźbił jedne z najpiękniejszych krasów wapiennych na świecie. Vang Vieng, raj dla turystów z plecakami, jest popularną bazą wypadową do odkrywania krasów. Krajobraz staje się coraz bardziej górzysty, gdy idziesz na północ, a lasy deszczowe stają się mniej zbadane. Luang Namtha to położone daleko na północy miasto, które służy jako idealna baza wypadowa dla turystów, którzy chcą odkryć prawdziwą laotańską dzicz i na własne oczy doświadczyć życia różnych górskich plemion regionu.

Niziny delty Mekongu na południu, w przeciwieństwie do północnego Laosu, są całkowicie płaskie. Si Phan Don (cztery tysiące wysp) to doskonała lokalizacja do odkrywania bezsprzecznie najspokojniejszej i najspokojniejszej części Azji. Celem powinno być zanurzenie się w życiu lokalnej wioski, przyjęcie wszystkiego i nic nie robienie. Istnieje jednak kilka spektakularnych atrakcji na rzece, w tym największe wodospady Azji Południowo-Wschodniej. Jeśli masz szczęście, możesz zobaczyć z bliska różowego delfina Mekong.

Nic dziwnego, że świątynie są popularnym celem turystów w tym zdominowanym przez buddystów kraju. Trójwarstwowa złota stupa Pha That Luang, która pochodzi z XVI wieku i znajduje się w stolicy Vientiane, jest narodowym symbolem kraju i najważniejszym religijnym punktem orientacyjnym. W stolicy jest o wiele więcej wspaniałych świątyń, które same w sobie sprawiają, że wizyta w Laosie jest niezbędna.

Cała historyczna metropolia Luang Prabang jest wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. To naprawdę niezwykłe miasto, jak na swoje położenie. Tradycyjne drewniane domy Laosu i wspaniałe posiadłości z francuskiego okresu kolonialnego łączą się niemal płynnie z pięknie utrzymanymi złoconymi świątyniami i towarzyszącymi im mnichami w pomarańczowych szatach. Na brzegach Mekongu i Nam Khan nieskazitelnie czyste ulice i kwitnąca kultura kawiarni dopełniają obrazu miasta, które jest prawie zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe.

Równina Dzbanów to megalityczne, megalityczne środowisko archeologiczne, którego początki sięgają epoki żelaza. Tysiące kamiennych słojów jest porozrzucanych po rozległym regionie niskich zboczy Phonsavan. Najczęstszą hipotezą archeologiczną jest to, że słoiki były używane w obrzędach pogrzebowych z epoki żelaza w tym regionie, chociaż jest to dalekie od udowodnienia i nadal istnieje wiele niepewności. Podczas tajnej wojny w latach 1960. region został tragicznie zniszczony przez amerykańskie bombardowanie, a wiele UXO pozostaje nieznanych. Jest wysoce prawdopodobne, że po zakończeniu tego procesu zostanie on wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

W prowincji Champasak Wat Phu to kompleks zrujnowanych hinduskich świątyń Khmerów. Został zbudowany w XII wieku, a turyści, którzy widzieli Angkor Wat, mogą rozpoznać podobieństwa.

Wioska Vieng Xai oferuje fascynujące spojrzenie nie tylko na niedawną przeszłość Laosu, ale także na historię Indochin jako całości. W 1964 roku Stany Zjednoczone zaczęły atakować Pathet Lao — laotański ruch komunistyczny — twierdze w Xieng Khouang. Pathet Lao udali się na wschód do Vieng Xai, gdzie zbudowali swoją siedzibę w sieci wapiennych jaskiń krasowych wokół miasta, pomimo ciężkich ostrzałów.

Zbudowano kompletne „Ukryte Miasto” z populacją około 20,000 1973 osób. Pathet Lao ukryli się w tych jaskiniach i przetrwali w większości pod ziemią przez dziewięć lat, pomimo niemal ciągłego amerykańskiego bombardowania. W jaskiniach mieściły się szkoły, przychodnie i targowiska, a także wydziały rządowe, radiostacja, teatr i koszary wojskowe. Vieng Xai tymczasowo służył jako stolica Laosu po rozejmie w 1975 r., dopóki nie został delegowany do Vientiane w 2016 r. Jaskinie są regularnie otwarte dla publiczności, a wokół miasta istnieją dodatkowe dowody historyczne.

• Sauna z ziołami. Sauna ziołowa to laotańskie doświadczenie, którego nie można przegapić. Są to proste rzeczy, zazwyczaj po prostu rozpadająca się bambusowa chata z piecem i fajką wodną po jednej stronie, zwykle otwarta tylko w nocy i często obsługiwana przez świątynie (ale nie zawsze). Typowy proces wizyty wygląda następująco:
• Najpierw wejdź i zapłać. Bieżący koszt to około 10,000 40,000 kipów, plus około 2016 2016 kipów na masaż.
• Idź do szatni, zdejmij ubranie i owiń się sarongiem (zazwyczaj dostarczanym).
• Podejdź do prysznica lub wiadra z wodą w jednym rogu i umyj się, ubierając się skromnie w sarong.
• Weź głęboki oddech i wejdź do komory sauny. Wewnątrz będzie ciemno, gorąco i parnie, z silnymi ziołowymi zapachami trawy cytrynowej i tego, co mistrz sauny gotuje tego dnia, i od razu zaczniesz się nadmiernie pocić.
• Kiedy już się nasycisz, wyjdź na zewnątrz, wypij filiżankę słabej herbaty i podziwiaj, jak tropikalny upał dnia zmienił się w coś zimnego i przyjemnego.
• Turystyka piesza. Wędrówki w górach północnego Laosu są popularne, a rodziny goszczące w mniejszościowych społecznościach plemiennych są powszechne. Głównym ośrodkiem tego jest Luang Namtha, a szczególnie godny uwagi jest dwudniowy szlak Ban Nalan Trail. Trasa przebiega przez Narodowy Obszar Chroniony Nam Ha i obejmuje noclegi w społecznościach Khmu. Oudomxay na południe od Luang Namtha i Pakse w południowym Laosie to dwa kolejne hotspoty trekkingowe.
• Spływ kajakowy. Możliwość ustawienia w różnych miejscach. Spływ kajakowy Mekongiem między Luang Prabang a Vientiane to propozycja dla żądnych przygód turystów.
• Wspinaczka skałkowa jest popularna w północnym Laosie ze względu na wapienne struktury krasowe. Vang Vieng jest głównym celem wspinaczki skałkowej, chociaż warto odwiedzić także Nong Khiaw i Mung Ngoi.
• Rury. Jedną z głównych atrakcji trasy dla turystów z plecakiem w Azji Południowo-Wschodniej jest pływanie w dół rzeki na dużej nadmuchiwanej rurze. Słynna sekcja Vang Vieng w Nam Song jest otoczona pubami, które przyciągają Ciebie i Twoją rurę linami, zjeżdżalniami wodnymi, głośną muzyką, wiadrami złej lokalnej whisky i nieograniczonym Beerlao. W sierpniu 2012 r., po kilku ofiarach śmiertelnych wśród turystów, rozpoczęto represje przeciwko rurom Vang Vieng. Od tego czasu zamknięto wiele barów rzecznych, a także latających lisów i huśtawek linowych. Rurki są nadal dostępne, chociaż teraz są cichsze. Zobaczymy, czy jest to efekt długoterminowy, czy krótkoterminowy. Rurki są również dostępne w innych częściach Laosu, takich jak Si Phan Don, Nong Khiaw i Mung Ngoi.

Kuchnia laotańska jest bardzo podobna do kuchni północno-wschodniego regionu Isaan w Tajlandii: raczej pikantna, gorzka niż słodka, z dużą ilością świeżych ziół i warzyw podawanych na surowo. Kiedy chili staje się zbyt duże dla twojego języka, niektóre surowe warzywa można dodać, aby go uspokoić.

Ryż jest głównym źródłem węglowodanów. Ryż kleisty (khao niaow) jest najczęstszym rodzajem, który zjada się ręcznie z koszyczków khao. Uszczypnij trochę prawą ręką, nigdy lewą, zwiń w kulkę, zanurz i zjedz.

Laap (czasami larb orkiszowy) to kuchnia narodowa, „sałatka” z mielonej wołowiny, ziół, przypraw, soku z limonki i najczęściej parzących ilości chile. W przeciwieństwie do larba tajskiego, wersja Lao może wykorzystywać surowe mięso (dip) zamiast gotowanego mięsa (suk) i tworzy pyszne, choć pikantne carpaccio podawane ze skorupiakami.

Tam maak hung (), pikantna sałatka z zielonej papai, podobna do som tam w Tajlandii, ale ze sfermentowanym krabem (pudem) i masywnym, mocnym sosem rybnym zwanym pa daek, który nadaje jej głębszy smak niż łagodniejsza, słodsza wersja tajska. Dwa bardziej popularne dania to ping kai, pikantny grillowany kurczak i mok pa, ryba gotowana w liściu bananowca.

Laos posiada również szeroką gamę słodyczy. Kanom kok to maleńka kulka mleka kokosowego, tapioki i kruszonego puddingu ryżowego. Sang kaya mayru to gotowana dynia nadziewana słodkim budyniem. Dynia jest słodka sama w sobie, a uzyskana mikstura może być bardzo smaczna. Wreszcie ulubioną przekąską jest lepki ryż z mango lub durianem.

Import kulinarny z innych krajów, oprócz kuchni laotańskiej, jest szeroko rozpowszechniony. Zarówno khao jii pat-te, francuskie bagietki nadziewane pasztetem, jak i makaron foe (pho) z Chin to popularne poranne przysmaki. Warto zauważyć, że wróg może odnosić się zarówno do cienkiego makaronu ryżowego, jak i szerokiego, płaskiego makaronu (guay tiow w Tajlandii).

Wszędobylskie i pyszne Beerlao, produkowane z laotańskiego ryżu jaśminowego i jeden z nielicznych laotańskich produktów eksportowych, jest narodowym napojem tego kraju. Ma prawie mityczną reputację wśród podróżników i koneserów piwa. Duża butelka o pojemności 640 ml nie powinna kosztować w restauracjach więcej niż 10,000 15,000 do 5 6.5 kipów, a żółty emblemat z sylwetką tygrysa można zobaczyć wszędzie. Dostępny jest w trzech smakach: oryginalnym (5%), ciemnym (2.9%) i jasnym (99%). (2016 proc.). Browar twierdzi, że ma 2016 procent udziału w rynku.

Likier ryżowy, znany również jako lao-lao, jest powszechnie dostępny i jest najtańszą metodą upijania się, kosztuje mniej niż 0.30 USD za butelkę o pojemności 750 ml. Bądź ostrożny, ponieważ standardy jakości i destylacji drastycznie się różnią.

Kawa Lao (kaafeh) znana jest z najwyższej jakości. Najlepszą marką jest Lao Mountain Coffee, która jest produkowana na płaskowyżu Bolaven na południu. Kawa Lao, w przeciwieństwie do kawy tajskiej, nie zawiera sproszkowanych nasion tamaryndowca. Jeśli chcesz uniknąć serwowania drogiej Nescafé, poproś o kaafeh thung. Kaafeh lao jest domyślnie dostarczany z cukrem i skondensowanym mlekiem w restauracjach z niższej półki; czarna kawa to kaafeh dam, a kawa z mlekiem (często, ale nie zawsze, bezmleczna śmietanka) to kaafeh nom.

Chociaż woda z kranu nie nadaje się do spożycia, woda butelkowana jest niedroga i łatwo dostępna.

Poza Vientiane i Vang Vieng nie ma zbyt wiele życia nocnego. W innych miejscach wystarczy pójść do restauracji na drinka. Jednak inne miejsca mogą być tak zrelaksowane, że oczekują, że będziesz śledzić, ile wypiłeś, a od czasu do czasu gość w domu pyta, ile wypiłeś podczas pobytu, gdy się wymeldujesz.

Kip to waluta laotańska, która od niedawna jest wymienialna w bankach w sąsiednich krajach po utworzeniu giełdy Laosu w 2011 roku. Na granicy lądowej Nong Khai-Vientiane znajduje się bank, który dokonuje wymiany kipów (otwarty o godzinie 09:00). ) i jest lotnisko Vientiane, które handluje kipami (otwierane o 09:00). (prosto i na prawo od stanowiska Visa on Arrival).

Największą notą jest 100,000 500 kipów, co jest bardzo rzadkie (chociaż możesz dostać trochę z bankomatu). Notatki 1,000, 2,000, 5,000, 10,000, 20,000 50,000, 1,000,000 20 i 50,000 5 kipów są w powszechnym użyciu. Jeśli wypłacisz z bankomatu maksymalną kwotę 10 2016 2016 kipów, możesz otrzymać 2016 banknotów 2016 2016 kipów. To sprawia, że ​​transport dużych ilości kipów jest niewygodny. Chociaż rzadziej niż w przeszłości, czasami akceptuje się USD, aczkolwiek po kursie, który jest zazwyczaj o 2016-2016% niższy niż oficjalny kurs. Wiele miejsc wzdłuż granicy, w tym Vientiane, akceptuje tajskie bahty. Pamiętaj jednak, że na terenach wiejskich akceptowane są tylko kipy, a bankomaty będą niedostępne, więc przygotuj się wcześniej.

Euro jest również akceptowane w bardziej turystycznych obszarach i bankach. Jeśli więc pochodzisz z kraju strefy euro, na wszelki wypadek spakuj trochę. Może to być mniej kosztowne niż zamiana euro na bahty lub USD, a następnie z powrotem na kip.

Oprócz Vientiane, bankomaty pojawiły się ostatnio w Luang Prabang, Vang Vieng, Savannakhet, Tha Khaek, Pakse i Luang Namtha, między innymi w innych ważnych miastach. Największy bank, BCEL, akceptuje zarówno karty Visa/Cirrus, jak i MasterCard/Maestro, chociaż zazwyczaj są to opłaty 1-2 USD.

Pożyczka gotówkowa z karty kredytowej jest dostępna w wielu bankach, biurach podróży i pensjonatach. Zwykle odbywa się to poprzez pobranie z karty zaliczki gotówkowej w USD; wydawca karty zazwyczaj pobiera opłatę (ok. 3%), bank Lao ok. 3%, pośrednik udzielający zaliczki może (lub nie) pobierać kolejne 3%, a następnie kwota zostanie przeliczona z USD na kip po niekorzystnej stawce, kosztującej kolejne 5% lub więcej. W rezultacie transakcje te są znacznie droższe niż pobieranie gotówki z bankomatu w innych krajach. W porównaniu z USD, euro mają słabe kursy wymiany w Laosie, dlatego uzyskanie zaliczki w USD i zamiana jej na kipy może zaoszczędzić pieniądze w porównaniu z noszeniem ze sobą euro. Emigranci w Vientiane często otrzymują gotówkę w bankomatach w tajlandzkich Nong Khai i Udon Thani, gdzie limit na transakcję wynosi zwykle 20,000 10 bahtów, czyli 2016-krotność kwoty dostępnej w Laosie.

W bankach korzystanie z bankomatów i kart kredytowych jest uzależnione od działania komputera, umiejętności obsługi komputera przez personel, przerw w dostawie prądu, sieci telefonicznej, urlopów i innych czynników. Kilku turystów zostało zmuszonych do wcześniejszego opuszczenia kraju, ponieważ nie byli w stanie wypłacić pieniędzy na dalszą podróż. Zawsze miej przy sobie trochę gotówki. Poza dużymi miastami wymiana pieniędzy może być prawie trudna.

Banki zapewniają konkurencyjne stawki, a prywatne kantory można znaleźć w większości miejscowości turystycznych.

W południe wiele firm rozpoczyna godzinną przerwę na lunch, podczas gdy inne przestrzegają (już nieistniejącej) oficjalnej francuskiej przerwy dwugodzinnej. Poza restauracjami i kilkoma sklepami, w niedziele prawie wszystko jest zamknięte.

Odwiedzając świątynie, ubierz się odpowiednio (długie spodnie, koszule z rękawami) i zdejmij buty przed wejściem do budowli świątynnych i prywatnych rezydencji.

Uznaje się za niegrzeczne wystawianie podeszew stóp w Tajlandii, podobnie jak w innych krajach buddyjskich. Nigdy nie kładź ręki na czyjejś głowie. Pomimo powszechnej dostępności niedrogiego alkoholu, upijanie się jest postrzegane jako nieuprzejmość i utrata twarzy.

W Laosie sprawy toczą się powoli i rzadko wszystko idzie zgodnie z planem. Zachowaj spokój, ponieważ miejscowi uznają każdego rozwścieczonego gościa za zabawne. Zachowają spokój, a wyrażanie swojej wściekłości sprawi, że wszyscy zaangażowani będą wydawać się źli, a to nie pomoże ci szybciej załatwić sprawy, zwłaszcza jeśli masz do czynienia z biurokracją rządową.

Buddyzm therawady jest główną religią w Laosie, podobnie jak w sąsiedniej Tajlandii i Kambodży, co oznacza, że ​​mnichów szanuje się, a ich obowiązki traktuje się poważnie. Kobietom nie wolno dotykać ani być dotykanym przez mnichów. Kobiety powinny więc składać wszelkie ofiary na kawałku materiału na ziemi przed mnichem, aby mógł je podnieść. Mnichom zabrania się również otrzymywania lub posługiwania się pieniędzmi, a dawanie pieniędzy mnichowi jest uważane za obraźliwe w lokalnej kulturze.

Jeśli chcesz wnieść swój wkład, powinieneś po prostu dać mnichowi jedzenie. Naśladowcy to „mnisi”, którzy kręcą się po atrakcjach turystycznych, prosząc o datki lub przyjmując pieniądze. Zabronione jest również mnichom spożywanie stałych posiłków po południu i przestaną zbierać jałmużnę przed tym czasem. Nawet jeśli potrafią rozumieć i mówić po angielsku, niektórzy ludzie przyjmują śluby milczenia i nie będą Ci odpowiadać. Jeśli wydają się niezdecydowani, nie zmuszaj ich do stania blisko ciebie w celu zrobienia zdjęcia lub próby rozpoczęcia z nimi dyskusji.

Kultura Theravada Lao jest pod silnym wpływem buddyzmu. Można go znaleźć wszędzie w kraju, od języka po świątynię, a także w sztuce, literaturze i sztukach scenicznych. Jednak wiele aspektów kultury laotańskiej poprzedza buddyzm. Na przykład khaen, rodzaj bambusowej fajki o starożytnych korzeniach, jest dominującym instrumentem w muzyce laotańskiej. W lam, głównym stylu muzyki ludowej, khaen towarzyszył wokalistce. Lam saravane jest prawdopodobnie najpopularniejszym stylem lam.

Ryż kleisty jest tradycyjnym podstawowym daniem w Laosie i ma znaczenie kulturowe i religijne. Lepki ryż jest faworyzowany od ryżu jaśminowego i uważa się, że jego uprawa i produkcja rozpoczęła się w Laosie. Produkcja ryżu jest powiązana z różnorodnymi zwyczajami i rytuałami w różnych środowiskach i wśród różnych grup etnicznych. Na przykład rolnicy Khammu w Luang Prabang sadzą niewielkie ilości odmiany ryżu Khao Kam w pobliżu chaty ku czci zmarłych rodziców lub na skraju pola ryżowego, aby zaznaczyć, że rodzice wciąż żyją.

Sinh to tradycyjna laotańska odzież noszona przez kobiety na co dzień. To ręcznie tkana jedwabna spódnica, która może wiele zdradzić o kobiecie, która ją nosi. W szczególności może ujawnić obszar pochodzenia użytkownika.

Poligamia jest w Laosie nielegalna, ale kara jest łagodna. Małżeństwa poligamiczne są nielegalne w kraju, zgodnie z konstytucją i Kodeksem Rodzinnym, które stanowią, że monogamia jest podstawowym typem małżeństwa. Z drugiej strony, niektórzy ludzie Hmong nadal praktykują poligamię.

Rząd publikuje wszystkie publikacje, w tym anglojęzyczny dziennik Vientiane Times i francuskojęzyczny tygodnik Le Rénovateur, które są publikowane w języku angielskim. Oficjalna agencja informacyjna kraju, Khao San Pathet Lao, również publikuje angielskie i francuskie wydania swojego imiennika. Obecnie w Laosie nadawanych jest dziewięć dzienników, 90 czasopism, 43 stacje radiowe i 32 stacje telewizyjne. Jedynymi zagranicznymi organizacjami medialnymi, które mogą otwierać biura w Laosie od 2011 roku, są Nhân Dân (The People) i Agencja Prasowa Xinhua, które otworzyły biura w Vientiane w 2011 roku.

Aby uniknąć krytyki swoich działań, rząd Laosu ściśle reguluje wszystkie media. Wymuszone zaginięcia, arbitralne aresztowania i tortury były wykorzystywane przeciwko Laotańczykom, którzy krytykowali rząd.

W dużych miastach coraz częściej pojawiają się kafejki internetowe, szczególnie popularne wśród młodszej populacji.

Od czasu uzyskania niepodległości w Laosie wyprodukowano zaledwie kilka filmów. Sabaidee Luang Prabang, wydany w 2008 roku, był jednym z pierwszych komercyjnych filmów pełnometrażowych. Pierwszy film pełnometrażowy australijskiej reżyserki Kim Mordount został nakręcony w Laosie i zawiera laotańską obsadę mówiącą we własnym języku. The Rocket, film, który miał swoją premierę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Melbourne (MIFF) w 2013 roku i zdobył trzy nagrody na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie, został nazwany The Rocket. Kilka lokalnych firm producenckich odniosło ostatnio sukces w produkcji laotańskich filmów fabularnych, które zyskały uznanie na całym świecie. At the Horizon w reżyserii Anysay Keola z Lao New Wave Cinema została pokazana na OzAsia Film Festival, a Chanthaly w reżyserii Mattie Do z Lao Art Media została zaprezentowana na Fantastic Fest w 2013 roku.

Narodowy sport, muay Lao, jest stylem kickboxingu porównywalnym do tajlandzkiego muay Thai, birmańskiego Lethwei, malezyjskiego Tomoi i kambodżańskiego Pradal Serey.

W Laosie najpopularniejszym sportem stała się federacyjna piłka nożna. Konkurs Laosu stał się najważniejszą zawodową ligą w kraju dla federacyjnych drużyn piłkarskich. Lao Army FC jest najbardziej utytułowaną drużyną w Lidze od początku jej istnienia, zdobywając osiem tytułów mistrzowskich (po sezonie 2007-2008).

• Identyfikacja Podczas podróży po Laosie ważne jest, aby zawsze mieć przy sobie kopię paszportu. Możesz zostać poproszony o przedstawienie dokumentu tożsamości w dowolnym momencie, a zaniechanie tego będzie skutkować grzywną w wysokości 100,000 2016 kip.
• w Laosie, przestępstwo jest minimalna, chociaż drobna kradzież (wyrywanie toreb) nie jest rzadkością i jest coraz częstsza, ponieważ władze nie są w stanie jej powstrzymać. W większych miastach pojawiły się doniesienia o napadach z bronią w ręku. Pomimo faktu, że większość odwiedzających prawdopodobnie nie zostanie dotknięta, Laos jest jednym z najbardziej skorumpowanych narodów na świecie, a korupcja odgrywa ważną rolę w życiu wielu ludzi.
• Chociaż jest mało prawdopodobne, że będziesz przeszkadzał system sądownictwa, Twoje prawa mogą być ograniczone lub nieistnieć, jeśli zostaniesz oskarżony.
• Interakcje seksualne między obywatelem Laosu a cudzoziemcem są zabronione, chyba że są w związku małżeńskim, co wymaga specjalnego zezwolenia. Cudzoziemcy i obywatele Laosu nie mogą przebywać w tym samym pokoju hotelowym w Laosie. Prezerwatywy z napisem „Numer jeden” kosztują 1,000-5,000 kipów za każde pudełko po trzy. Są to najprawdopodobniej najtańsze prezerwatywy na świecie (a ich jakość wydaje się być OK).
• w Laosie, homoseksualizm jest dozwolone, jeśli ma charakter niekomercyjny i odbywa się między osobami dorosłymi, które wyraziły na to zgodę w prywatnym otoczeniu. W większych miastach, takich jak Luang Prabang i Vientiane, publiczne okazywanie miłości między parami tej samej płci jest dozwolone, ale homoseksualizm jest nadal niemile widziany w społecznościach wiejskich, szczególnie wśród Hmongów.
• w Laosie, leki to poważny problem, którego należy unikać za wszelką cenę. Prawo w Laosie nie rozróżnia użytku osobistego i handlu ludźmi, a każdy wyrok skazujący będzie skutkować wysokimi karami i w najlepszym wypadku deportacją, a w najgorszym więzieniem lub nawet śmiercią. Na szlaku dla backpackerów metamfetamina jest powszechnie dostępna i często sprzedawana jako „specjalne” lub „szczęśliwe” koktajle. Za wszelką cenę należy unikać kierowców tuk-tuków, którzy próbują sprzedać ci narkotyki, ponieważ często współpracują z policją lub policyjnym oszustem, aby „potrząsnąć” naiwnymi gośćmi (500 USD to standardowa „w porządku”). Należy pamiętać, że policjanci w Laosie często przebierają się za obywateli (pod przykrywką).

Zaleca się stosowanie leków przeciwmalarycznych, jeśli odwiedzasz niektóre części Laosu przez dłuższy czas, ale najpierw skonsultuj się z lekarzem: w regionie jest wiele pasożytów lekoopornych. Inne choroby przenoszone przez komary, takie jak gorączka denga, mogą być śmiertelne, dlatego należy nosić co najmniej 25% środka odstraszającego owady DEET i spać z ochroną przed komarami, taką jak moskitiery lub przynajmniej wentylator. Vientiane wydaje się być wolne od malarii, ale nie od gorączki denga. Denga jest przenoszona przez komary, które są aktywne w ciągu dnia, podczas gdy malaria jest przenoszona przez komary, które są aktywne w nocy. Środki odstraszające owady z 25% DEET są bardzo trudne do zdobycia w Laosie, więc noś je ze sobą.

Środki bezpieczeństwa żywności i wody muszą być podejmowane jak zwykle. Chociaż woda butelkowana jest łatwo dostępna, prawie cała jest niefiltrowana.

Kilka placówek medycznych w Vientiane jest powiązanych z ambasadami europejskimi. W przeciwnym razie poważne urazy i choroby prawie na pewno będą wymagały podróży do Tajlandii. Zazwyczaj sugeruje się Udon Thani i Chiang Mai; w zależności od tego, gdzie jesteś w Laosie, dzieli je zaledwie kilka godzin. Ubon Ratchathani i Chiang Rai mogą również oferować odpowiednie kliniki, a zawsze jest Bangkok. Emigranci w Laosie prawdopodobnie będą mieli najbardziej aktualne informacje, chociaż luksusowe hotele również mogą być pomocne.

Ubezpieczenie medyczne w podróży to doskonały wybór. Odwiedzający powinni stale sprawdzać lokalne informacje o infekcji. W rzeczywistości, jak ujawniły zachodnie i europejskie firmy medyczne, atmosfera Laosu jest nadal skażona. Według lokalnych mediów, rządowi Laosu zależy na wdrażaniu inicjatyw na rzecz poprawy jakości wody i żywności. Ta społeczna rzeczywistość jest również opisana w książce podróżniczej Lonely Planet. Nie ma to jednak znaczącego wpływu na branżę turystyczną. Rząd i firmy turystyczne Laosu nigdy nie wykazały chęci zajęcia się tym ważnym problemem.