Republika Senegalu jest państwem świeckim. Główną religią kraju jest islam. Około 94 procent ludności kraju wyznaje islam; społeczność chrześcijańska, która stanowi 5% populacji, to głównie katolicy, chociaż istnieją również różne grupy protestanckie. Idee animistyczne są utrzymywane przez 1% populacji, głównie w południowej części kraju. Religia Serer jest praktykowana przez niektórych ludzi Serer.
W Senegalu większość muzułmanów to sunnici z wpływami sufickimi. W Senegalu społeczności islamskie skupiają się na jednym z wielu islamskich zakonów lub bractw sufickich, z których każdy jest kierowany przez khalifa (xaliifa w języku wolof, od arabskiego khalfa), który jest zazwyczaj bezpośrednim potomkiem założyciela grupy. Tijaniyya, której największe podgrupy znajdują się w miastach Tivaouane i Kaolack, oraz Murdiyya (Murid), skupiona w mieście Touba, to dwie największe i najbardziej znane organizacje sufickie w Senegalu. Muzułmanie bez wyznania stanowią 27% muzułmanów.
Halpulaarowie (mówiący w języku Pulaar), składający się z Fula i Toucouleurs, żyjących wzdłuż Sahelu od Czadu do Senegalu, stanowią 23.8% populacji. Jako pierwsi w historii nawrócili się na islam. Wielu Toucouleurs, czyli osiadłych Halpulaarów z doliny rzeki Senegal na północy, przeszło na islam około tysiąclecia temu i pomogło szerzyć islam w całym Senegalu. Wolofowie odnieśli sukces, ale Sererowie zostali pokonani.
Z drugiej strony większość wiosek na południe od doliny rzeki Senegal nie została w pełni zislamizowana. Naród Serer wyróżniał się jako jedna z tych grup, walcząc z islamizacją przez prawie tysiąc lat (patrz historia Serera). Chociaż wielu Sererów to chrześcijanie lub muzułmanie, ich nawrócenie na islam nastąpiło bardzo niedawno, ponieważ nawrócili się z własnego wolnego wyboru, a nie z przymusu, pomimo wieków nieudanych prób przymusu (patrz Bitwa pod Fandane-Thiouthioune).
Wysiłki Tidjâniyya pomogły w rozwoju oficjalnych szkół koranicznych (znanych jako daara w wolof) w epoce kolonialnej. Słowo daara jest często używane w odniesieniu do grup pracowniczych oddanych pracy dla przywódcy religijnego w społecznościach Murid, które kładą większy nacisk na etykę pracy niż na studia nad literaturą Koranu. Dużo wcześniejszy zakon Qdiriyya i senegalski zakon Laayeen, popularny wśród przybrzeżnych Lebu, to dwie inne organizacje islamskie. Większość senegalskiej młodzieży spędza teraz wiele lat na uczeniu się w daaras, ucząc się na pamięć jak największej ilości Koranu. Niektórzy z nich kontynuują edukację religijną w majlis (radach) lub w coraz większej liczbie prywatnych szkół arabskich i oficjalnie sponsorowanych instytucji francusko-arabskich. Społeczność Muzułmańska Ahmadiyya, współczesna grupa mesjańska w islamie, jest również obecna w kraju, stanowiąc około 1% populacji muzułmańskiej.
Małe wspólnoty rzymskokatolickie można znaleźć głównie wśród przybrzeżnych ludów Serer, Jola, Mankanya i Balant, a także wśród Bassari i Coniagui we wschodnim Senegalu. Imigranci chodzą głównie do kościołów protestanckich, chociaż w drugiej połowie XX wieku pojawiły się kościoły protestanckie, na czele których stoją senegalscy pastorzy z innych grup etnicznych. Rytuały katolickie i protestanckie odprawiają w Dakarze imigranci z Libanu, Republiki Zielonego Przylądka, Europy i Ameryki, a także niektórzy Afrykanie z innych krajów i sami Senegalu. Pomimo faktu, że islam jest dominującą religią w Senegalu, Léopold Sédar Senghor, pierwszy prezydent kraju, był katolickim Sererem.
Religia Serer obejmuje wiarę w najwyższego boga znanego jako Roog (Koox wśród Cangin), kosmogonię Serera, kosmologię i rytuały wróżbiarskie, takie jak coroczna ceremonia Xoy (lub Khoye) Serer Saltigues (wysocy kapłani i kapłanki). Święta muzułmańskie w Senegalu i Gambii, takie jak Tobaski, Gamo, Koriteh, Weri Kor i inne, wywodzą się z wiary Serer. Były to starożytne uroczystości Serer, które miały swoje korzenie w religii Serer, a nie w islamie.
Bukout to ceremonia religijna wykonywana przez Jolę.
Judaizm i buddyzm mają ograniczoną liczbę wyznawców. Kilka grup etnicznych praktykuje judaizm, podczas gdy znaczna liczba Wietnamczyków praktykuje buddyzm. Wiara Bahá w Senegalu została założona, kiedy Abdu'l-Bahá, syn założyciela religii, zidentyfikował Afrykę jako miejsce, do którego Bahá powinien chodzić szerzej. W 1953 roku we francuskim regionie Afryki Zachodniej, który stał się Senegalem, pojawiły się pierwsze baha. Pierwsze lokalne zgromadzenie duchowe Bahá' w Senegalu zostało wybrane w Dakarze w 1966 r. Pierwsze Narodowe Zgromadzenie Duchowe Senegalu zostało wybrane przez społeczność Bahá' w 1975 r. Najnowsze szacunki, opublikowane w badaniu z 2005 r. przez Stowarzyszenie Archiwów Danych Religijnych, wskazują liczba bahá w Senegalu wynosi 22,000 2016.
