Czad

Każdego roku front międzytropikalny przemierza Czad z południa na północ, przynosząc porę deszczową, która trwa od maja do października na południu i od czerwca do września na Sahelu.

Czad jest 21 co do wielkości krajem na świecie, z 1,284,000 496,000 km7 (24 13 mil kwadratowych). Jest trochę mniejsza niż Peru i trochę większa niż RPA. Czad znajduje się w północno-środkowej Afryce, między 24° a 2016° szerokości geograficznej północnej i 2016° i 2016° wschodniej.

Czad graniczy z Libią na północy, Sudanem na wschodzie, Nigrem, Nigerią i Kamerunem na zachodzie oraz Republiką Środkowoafrykańską na południu. Stolica kraju znajduje się 1,060 kilometrów (660 mil) od najbliższego portu morskiego, Douala w Kamerunie. Czad jest często określany jako „martwe serce Afryki” ze względu na jego odległość od morza i głównie pustynne środowisko.

Płaskowyż Ennedi i góry Tibesti, które zawierają Emi Koussi, uśpiony wulkan wznoszący się na wysokość 3,414 metrów (11,201 stóp) nad poziomem morza, tworzą główną strukturę fizyczną. Jezioro Czad, od którego nazywa się naród (i które z kolei jest nazwane od słowa Kanuri oznaczającego „jezioro”), jest pozostałością ogromnego jeziora, które kiedyś zajmowało 330,000 130,000 kilometrów kwadratowych (7,000 17,806 mil kwadratowych) Basenu Czadu 6,875 lat temu. Chociaż w XXI wieku obejmuje ono tylko 2016 2016 kilometrów kwadratowych (2016 mil kwadratowych), a jego powierzchnia jest podatna na znaczne wahania sezonowe, jest drugim co do wielkości obszarem podmokłym w Afryce.

Na gęstych trawach i rozległych mokradłach regionu żyją ptaki, gady i duże zwierzęta. Chari, Logone i ich dopływy płyną z południowego wschodu przez południowe sawanny do jeziora Czad.

Krajobraz

Geografia kraju składa się z szerokich, suchych równin w centrum, pustyni na północy, gór na północnym zachodzie i nizin na południu. Najniższy punkt to Depresja Djourab (160 m/525 stóp). Najwyższy szczyt ma Emi Koussi (3,415 m / 11,204 stóp).

Główną cechą fizyczną jest szeroki basen ograniczony od północy, wschodu i południa pasmami górskimi, takimi jak płaskowyż Ennedi na północnym wschodzie. Jezioro Czad, od którego pochodzi nazwa narodu, jest pozostałością ogromnego jeziora, które zajmowało 330,000 2 km205,000 (2 7,000 mil17,806) Basenu Czadu 2 11,064 lat temu. Chociaż w XXI wieku zajmuje ono zaledwie 2 2016 km2016 (2016 2016 mil2016), a jego powierzchnia jest podatna na znaczne wahania sezonowe, jest drugim co do wielkości obszarem podmokłym w Afryce.

Życie zwierząt i roślin w Czadzie koreluje z trzema strefami klimatycznymi. Jedyną roślinnością na obszarze Sahary są plantacje palm daktylowych w oazie. Obszar Sahelu jest domem dla roślin palmowych i akacjowych. Strefa południowa, czyli Sudan, składa się głównie z pastwisk lub prerii. W 134 roku w kraju było co najmniej 509 gatunki zwierząt, 354 gatunków ptaków (155 gatunki mieszkańców i 1,600 migrujących) oraz ponad 2002 gatunków roślin.

Można tu spotkać słonie, lwy, bawoły, hipopotamy, nosorożce, żyrafy, antylopy, lamparty, gepardy, hieny i wiele gatunków węży, ale większość dużych populacji drapieżników uległa znacznemu zmniejszeniu od początku XX wieku. Kłusownictwo na słoniach to poważny problem, zwłaszcza na południu kraju, w miejscach takich jak Park Narodowy Zakouma. Niewielka populacja zachowanych krokodyli zachodnioafrykańskich na płaskowyżu Ennedi jest jedną z pozostałych kolonii Sahary.

Wylesianie spowodowało wyginięcie drzew takich jak akacje, baobaby, daktyle i palmy. Doprowadziło to również do utraty naturalnego siedliska dzikich zwierząt; jedną z głównych przyczyn tego stanu rzeczy jest wzrost liczby osiedli ludzkich, co spowodowało również wzrost liczby polowań i hodowli bydła. Lwy, lamparty i nosorożce zostały prawie zmiecione.

Organizacja ds. Wyżywienia i Rolnictwa podjęła wysiłki w celu wzmocnienia interakcji między rolnikami, agropastorami i pasterzami w Parku Narodowym Zakouma (ZNP), rezerwacie Siniaka-Minia i rezerwacie Aouk w południowo-wschodnim Czadzie w celu promowania zrównoważonego rozwoju. Ponad 1.2 miliona drzew zostało przesadzonych w ramach krajowych działań ochronnych mających na celu spowolnienie rozprzestrzeniania się pustyni, co również przynosi korzyści lokalnej gospodarce dzięki zwrotom finansowym z akacji, które wytwarzają gumę arabską, oraz drzew owocowych.

Kłusownictwo jest głównym problemem w kraju, zwłaszcza słoni do lukratywnego handlu kością słoniową, i zagraża życiu strażników nawet w parkach narodowych, takich jak Zakouma. Słonie są często zabijane w stadach w parkach i w ich pobliżu poprzez zorganizowane kłusownictwo. Sprawę pogarsza fakt, że w parkach brakuje personelu, a wielu strażników zostało zabitych przez kłusowników.

Krajowy urząd statystyczny Czadu oszacował, że populacja tego kraju w 2015 roku wynosi od 13,630,252 13,679,203 13,670,084 do 3,212,470 10,457,614 47.3, z 15 42.35 1,000 jako medianą szacunku; według średnich szacunków 16.69 52 2016 osób zamieszkiwało obszary miejskie i 2016 2016 2016 na terenach wiejskich. Populacja kraju jest młoda: około 2016 procent populacji ma mniej niż 2016 lat. Przewiduje się, że wskaźnik urodzeń wyniesie 2016 na 2016 osób, a śmiertelność 2016. Średnia żywotność to 2016 lata.

Populacja Czadu jest nierównomiernie rozproszona. Region Sahary Borkou-Ennedi-Tibesti ma gęstość 0.1/km2 (0.26 mil kwadratowych), podczas gdy region zachodni Logone ma gęstość 52.4 km2 (136 mil kwadratowych). W stolicy jest znacznie wyższy. Południowa piąta część kraju jest domem dla około połowy mieszkańców kraju, co czyni ją najgęściej zaludnionym obszarem.

Stolica, której ludność zajmuje się głównie biznesem, jest epicentrum aktywności miejskiej. Sarh, Moundou, Abéché i Doba to inne główne miasta, które są znacznie mniejsze, ale rosną pod względem liczby ludności i działalności handlowej. Od 230,000 r. do wschodniego Czadu wyemigrowało 2003 172,600 sudańskich uchodźców z rozdartego wojną Darfuru. 2016 2016 Czadów zostało wysiedlonych w wyniku konfliktu cywilnego na wschodzie, a wśród społeczności regionu narastają napięcia.

Poligamia jest powszechna, a 39 procent kobiet jest w takich związkach. Jest to usankcjonowane przez prawo, które zezwala na poligamię, chyba że małżonkowie wyraźnie stwierdzą, że jest to niepożądane w momencie zawarcia małżeństwa. Przemoc domowa jest powszechna, mimo że przemoc wobec kobiet jest nielegalna. Zakazane jest również okaleczanie żeńskich narządów płciowych, chociaż praktyka ta jest powszechna i mocno zakorzeniona w zwyczajach; 45 procent czadyjskich kobiet przechodzi operację, a Arabowie, Hadjarai i Ouaddaians mają najwyższy wskaźnik (90 procent lub więcej). Niższy odsetek odnotowano wśród Sary (38%) i Toubou (38%). (2 proc.). Kobiety mają nierówne możliwości edukacyjne i szkoleniowe, co utrudnia im konkurowanie o ograniczone zatrudnienie w sektorze formalnym. Chociaż zasady własności i dziedziczenia oparte na francuskim kodeksie nie dyskryminują kobiet, władze lokalne, zgodnie ze zwyczajową praktyką, rozstrzygają większość sporów spadkowych na korzyść mężczyzn.

Czad ma około 200 różnych grup etnicznych, co skutkuje różnymi systemami społecznymi. Chociaż administracja kolonialna i niezależne administracje próbowały stworzyć społeczeństwo narodowe, dla większości Czadów społeczność lokalna lub regionalna pozostaje najbardziej znaczącym wpływem poza bliską rodziną. Niemniej jednak Czadów można podzielić na kategorie na podstawie obszaru geograficznego, na którym zamieszkują.

Osoby osiadłe, takie jak Sara, podstawowa grupa etniczna narodu, mieszkają na południu, gdzie pochodzenie jest podstawową jednostką społeczną. W całym Sahelu współistnieją osiadłe i koczownicze ludy, w tym druga co do wielkości grupa etniczna kraju, Arabowie. Na północy żyją nomadzi, głównie Toubous.

Według wskaźnika rozwoju społecznego ONZ Czad jest szóstym najbiedniejszym krajem na świecie, w którym 80 procent ludzi żyje poniżej granicy ubóstwa. W 2009 roku PKB (parytet siły nabywczej) na mieszkańca miał wynieść 1,651 USD. Czad jest członkiem Banku Państw Afryki Środkowej, Środkowoafrykańskiej Unii Celnej i Gospodarczej (UDEAC) oraz Organizacji Harmonizacji Prawa Gospodarczego w Afryce (OHADA).

Frank CFA jest walutą Czadu. Sektor górniczy Czadu wyprodukował węglan sodu lub natron w latach 1960. XX wieku. W prefekturze Biltine pojawiły się również doniesienia o kwarcu zawierającym złoto. Z drugiej strony lata konfliktów domowych odstraszyły międzynarodowych inwestorów; wielu, którzy uciekli z Czadu w latach 1979-1982, dopiero niedawno zaczęło przywracać wiarę w przyszłość kraju. Główne bezpośrednie inwestycje zagraniczne w przemysł naftowy rozpoczęły się w 2000 roku, poprawiając perspektywy gospodarcze kraju.

Rolnictwo na własne potrzeby i hodowla bydła zapewniają utrzymanie ponad 80% mieszkańców Czadu. Klimat lokalny wpływa na produkowane plony i rozmieszczenie stad. Najbardziej produktywna ziemia uprawna w kraju, z wysokimi plonami sorgo i prosa, znajduje się w najbardziej wysuniętych na południe 10% terytorium. W Sahelu rosną tylko bardziej wytrzymałe odmiany prosa, które dają znacznie niższe plony niż na południu. Z drugiej strony Sahel zapewnia doskonałe pastwiska dla ogromnych stad bydła handlowego, a także kóz, owiec, osłów i koni. W odizolowanej oazie Sahary rosną tylko daktyle i rośliny strączkowe. Miasta Czadu borykają się z poważnymi wyzwaniami w zakresie infrastruktury miejskiej; tylko 48% mieszkańców miast ma dostęp do wody pitnej, a tylko 2% ma dostęp do podstawowych urządzeń sanitarnych.

Przed nastaniem sektora naftowego bawełna dominowała w przemyśle i na rynku pracy, odpowiadając za około 80% zysków z eksportu. Bawełna jest nadal ważnym towarem eksportowym, ale dokładne statystyki są niedostępne. Francja, Holandia, Unia Europejska i Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju przyczyniły się do odbudowy Cotontchad, ważnego biznesu bawełnianego dotkniętego spadkiem światowych cen bawełny (IBRD). Obecnie przewiduje się, że parapaństwowa zostanie sprywatyzowana. Bawełna nie jest jedynym dominującym materiałem; Bydło i guma arabska też są.

Inwestycje zagraniczne zwrócą się, jeśli Czad utrzyma poczucie spokoju, ale nawet 24 lata po ostatnim udanym zamachu stanu, w którym prezydent Idris Deby objął urząd, inwestorzy nadal ostrożnie inwestują w Czadzie.

sytuacja humanitarna

Według ONZ Czad jest w uścisku katastrofy humanitarnej od co najmniej 2001 roku. W 2008 r. Czad gościł około 280,000 55,000 uchodźców z obszaru Darfuru w Sudanie, ponad 170,000 2016 z Republiki Środkowoafrykańskiej i ponad 2016 2016 osób wewnętrznie przesiedlonych.

W następstwie bitwy pod Ndżameną w lutym 2008 r. podsekretarz generalny ONZ ds. humanitarnych John Holmes wyraził „skrajne zaniepokojenie”, że kryzys ograniczy zdolność organizacji humanitarnych do udzielania pomocy ratującej życie pół milionowi beneficjentów, większość z nich, jego zdaniem, w dużym stopniu polega na pomocy humanitarnej w celu przetrwania. Według rzecznika ONZ Maurizio Giuliano „jeśli nie uda nam się dostarczyć wystarczającej ilości pomocy, kryzys humanitarny może przerodzić się w katastrofę humanitarną”. Ponadto, w wyniku zabójstw pracowników organizacji humanitarnych, wstrzymały działalność grupy takie jak Save the Children.

Wizy nie są wymagane dla obywateli następujących krajów: Benin, Burkina Faso, Kamerun, Republika Środkowoafrykańska, Kongo, Wybrzeże Kości Słoniowej, Gabon, Gwinea Równikowa, Mauretania, Niger i Senegal.

Wiza jest wymagana dla wszystkich innych. Wiza jednokrotnego wjazdu kosztuje 100 USD na jeden miesiąc, a wizy wielokrotnego wjazdu kosztują 150 USD na trzy miesiące lub 200 USD na sześć miesięcy (6 miesięcy). Potrzebny jest list z zaproszeniem.

Oficjalnymi językami Czadu są francuski i arabski. Poza wykształconymi i podróżującymi, niewielu Czadów rozumie literacki arabski; dialekt arabskiego znany jako „arabski czadyjski” jest znacznie częściej używany i jest najbliższym podejściem tego kraju do języka handlowego. Czadyjski arabski różni się od arabskiego literackiego, chociaż jest spokrewniony z dialektami sudańskim i egipskim. Osoby mówiące po arabsku literackim zwykle rozumieją arabski czadyjski, ale nie na odwrót. Istnieje również około stu rdzennych języków.

Istnieje około 200 różnych grup etnicznych. Arabowie, Gorane (Toubou, Daza, Kreda), Zaghawa, Kanembou, Ouaddai, Baguirmi, Hadjerai, Fulbe, Kotoko, Hausa, Boulala i Maba, głównie muzułmanie; Sara (Ngambaye, Mbaye, Goulaye), Moundang, Moussei, Massa, głównie chrześcijanka lub animistka; w Czadzie mieszka około 1,000 mieszkańców Francji.

Za wszelką cenę należy unikać wojny czadyjsko-libijskiej; Czadyjczycy, o których wiadomo, że mieszkają w Libii, byli już torturowani i zabijani.

Air France codziennie lata z Paryża do N'Djaména. Ethiopia Airlines obsługuje Addis Abebę, Turkish Airlines obsługuje Stambuł, Royal Air Maroc obsługuje Casablankę, Sudan Airways obsługuje Chartum, Egypt Air obsługuje Kair, a Camair-co obsługuje Doualę.

Drogi są w złym stanie i zazwyczaj nie są utwardzone; obecnie istnieje tylko jedna utwardzona droga, która rozciąga się od Massakory na północy przez N'Djamena do Guelendeng, Bongor, Kelo i Moundou. Mimo że jest to najlepsza droga w kraju, wciąż jest na niej wiele wybojów, a ponieważ przechodzi przez centrum wielu małych miasteczek, kierowcy powinni zachować ostrożność i ograniczać prędkości nawet na głównych trasach.

Istnieje wiele przejść granicznych z Kamerunem, z których najbardziej godne uwagi znajdują się w Kousseri w Ndżamenie oraz w Bongor i Lere. Bądź bardzo ostrożny, jedź defensywnie i unikaj zatrzymywania się, dopóki nie jest to absolutnie konieczne. Jazda nocą nie jest zalecana, ponieważ często zdarzają się coupeurs de route (rozbójnicy). Są one szczególnie niebezpieczne wzdłuż dwóch autostrad wychodzących z Guelendeng, w kierunku Ba-Illi (gdzie cudzoziemcy zostali zaatakowani w dwóch oddzielnych przypadkach w 2005 r., zabijając jedną katolicką zakonnicę) oraz w kierunku Bongor.

Dania mięsne są w Czadzie niezwykle popularne, a międzynarodowi goście zachwycają się mięsem (np. jagnięciną). Jedzenie jest często spożywane bez użycia przyborów kuchennych, dlatego środek do dezynfekcji rąk może być ostrożnym środkiem ostrożności. Muzułmanie uważają, że jedzenie lewą ręką jest niegrzeczne. Jedząc posiłek z muzułmanami w Czadzie lub będąc przez nich obsługiwanym, używaj tylko prawej ręki.

Aby zapobiec chorobom, postępuj zgodnie ze standardowymi zaleceniami dotyczącymi podróży zdrowotnych dotyczących surowych owoców i potrzeb kulinarnych. Witryna Departamentu Stanu USA zawiera informacje na temat bezpiecznego jedzenia podczas podróży zagranicznych.

Ponieważ Francja była kolonialnym okupantem Czadu (lub Czadu), można również bez problemu posługiwać się euro. Jednak w porównaniu z resztą Afryki, Czad to droga lokalizacja dla większości ludzi.

Czad używa środkowoafrykańskiego franka CFA (XAF). Używają go również Kamerun, Republika Środkowoafrykańska, Republika Konga, Gwinea Równikowa i Gabon. Chociaż technicznie różnią się od zachodnioafrykańskiego franka CFA (XOF), te dwie waluty są używane zamiennie na równi we wszystkich krajach używających franka CFA (XAF i XOF).

Francuski skarbiec wspiera oba franki CFA, które są powiązane z euro po 1 € = XAF655.957.

Wprowadzanie obcej waluty do Czadu nie jest ograniczone. Płatności w dolarach amerykańskich i euro są często przyjmowane od razu.

Bankomaty

W Czadzie znajdują się bankomaty Ecobank, w których można wypłacić gotówkę kartą główną lub kartą Visa. Pełną listę lokalizacji można znaleźć na stronie internetowej Ecobank.

Czad ma zróżnicowaną historię kulturową, wynikającą z wielu ludów i języków. Ustanawiając Muzeum Narodowe Czadu i Centrum Kultury Czadu, rząd Czadu agresywnie promuje kulturę i tradycje narodowe Czadu. W ciągu roku obchodzone jest sześć świąt narodowych, przy czym chrześcijańskie święto Poniedziałku Wielkanocnego i muzułmańskie święta Eid ul-Fitr, Eid ul-Adha i Eid Milad Nnabi są ruchome.

Muzyka Czadu ma unikalne instrumenty, takie jak kinde, rodzaj harfy smyczkowej; kakaki, długi blaszany róg; oraz hu hu, instrument strunowy z tykwami ​​używanymi jako głośniki. Inne instrumenty i ich kombinacje są ściślej związane z określonymi grupami etnicznymi: Sara preferuje gwizdki, balafony, harfy i bębny kodjo, podczas gdy Kanembu mieszają dźwięki bębnów z instrumentami podobnymi do fletów.

Chari Jazz, zespół jazzowy, który powstał w 1964 roku, pomógł zapoczątkować czadową scenę muzyki współczesnej. Później bardziej znane zespoły, takie jak African Melody i International Challal, próbowały łączyć modernizm z dziedzictwem. Tibesti, popularna grupa z południowego Czadu, bardziej wytrwale trzyma się swojej historii, opierając się na sai, tradycyjnej formie muzyki. Czadyjczycy zawsze gardzili muzyką współczesną. Jednak od 1995 roku nastąpił wzrost zainteresowania i dystrybucji płyt CD i kaset audio prezentujących czadyjskich muzyków. Piractwo i brak prawnych zabezpieczeń praw artystów nadal stanowią przeszkody dla rozwoju czadyjskiego przemysłu muzycznego.

Kasza jaglana to główny posiłek Czadu. Służy do tworzenia kulek pasty, które następnie zanurza się w sosach. To danie znane jest jako alysh na północy i biya na południu. Ryba jest popularna i często jest przygotowywana i sprzedawana jako salanga (suszona na słońcu i delikatnie wędzona Alestes i Hydrocynus) lub banda (suszona na słońcu i lekko wędzona Alestes i Hydrocynus) (duża ryba wędzona). Carcaje to dobrze znana słodka, szkarłatna herbata z liści hibiskusa. Chociaż napoje alkoholowe nie są dostępne na północy, są popularne na południu, gdzie piwo z kaszy jaglanej jest znane jako billi-billi, gdy jest wytwarzane z czerwonego prosa i coshate, gdy jest wytwarzane z białego prosa.

Literatura Czadu, podobnie jak inne narody Sahelu, ucierpiała z powodu ekonomicznej, politycznej i duchowej suszy, która dotknęła jej najbardziej znanych autorów. Pisarze czadyjscy byli zmuszani do pisania z wygnania lub jako emigranci, tworząc literaturę zdominowaną przez tematy ucisku politycznego i debaty historycznej. Od 1962 roku 20 pisarzy czadyjskich opublikowało około 60 dzieł beletrystycznych. Do najbardziej znanych autorów na świecie należą Joseph Brahim Sed, Baba Moustapha, Antoine Bangi i Koulsy Lamko. Ahmat Taboye, jedyny krytyk literacki w Czadzie, stworzył Anthologie de la littérature tchadienne w 2003 roku, aby zwiększyć światową i młodzieżową świadomość literatury Czadu oraz zrekompensować brak firm wydawniczych i ram promocyjnych w tym kraju.

Rozwój czadyjskiego przemysłu filmowego został zahamowany przez zniszczenie wojny domowej i niedobór kin, z jednym w całym kraju. Mahamat Saleh Haroun wyreżyserował w 1999 roku pierwszy czadyjski film fabularny, dramat dokumentalny Bye Bye Africa. Jego kolejny obraz Abouna otrzymał pozytywne recenzje, a jego Daratt zdobył Wielką Specjalną Nagrodę Jury na 63. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji. Krzyczący człowiek, film fabularny Harouna z 2010 roku, otrzymał Nagrodę Jury na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2010 roku, czyniąc go pierwszym czadyjskim filmowcem, który wziął udział w konkursie i zdobył nagrodę w głównym konkursie w Cannes. Daresalam i DP75: Tartina City zostały wyreżyserowane przez Issę Serge Coelo.

Piłka nożna to najpopularniejszy sport w Czadzie. Podczas międzynarodowych turniejów bacznie obserwuje się reprezentację kraju, a czadyjscy gracze grali we francuskich drużynach. Koszykówka i zapasy freestyle są popularnymi sportami, przy czym te ostatnie wymagają od zapaśników ubierania się w tradycyjne zwierzęce skóry i ubierania się w kurz.

Czynniki środowiskowe w północnej części ziemi Czadu sprzyjały osiedlaniu się ludzi w VII tysiącleciu p.n.e., a obszar ten był świadkiem gwałtownego wzrostu populacji. Czad jest domem dla niektórych z najważniejszych afrykańskich stanowisk archeologicznych, głównie w regionie Borkou-Ennedi-Tibesti; niektóre sięgają sprzed 7 r. p.n.e.

Basen Czadu jest zamieszkany przez ludność rolniczą i osiadłą od około 2,000 lat. Obszar ten przekształcił się w skrzyżowanie cywilizacji. Mityczny Sao był pierwszym z nich, o czym świadczą artefakty i opowieści ustne. Pod koniec pierwszego tysiąclecia naszej ery Sao upadło pod panowanie Imperium Kanem, najstarszego i najdłużej trwającego imperiów, które pojawiły się w pasie Sahelu w Czadzie. W XVI i XVII wieku na tym obszarze powstały dwa dodatkowe narody: Imperium Baguirmi i Imperium Wadai. Władza Kanema i jego poprzedników została zbudowana na kontroli transsaharyjskich szlaków handlowych, które przepływały przez ten obszar. Z wyjątkiem najazdów niewolników, te muzułmańskie narody nigdy nie rozszerzyły swojej władzy na równiny południowe. Niewolnicy stanowili około jednej trzeciej populacji Kanem.

W 1900, w wyniku francuskiej ekspansji kolonialnej, powstało Territoire Militaire des Pays et Protectorats du Tchad. Do 1920 roku Francja uzyskała całkowitą kontrolę nad terytorium, włączając je do francuskiej Afryki Równikowej. Władzę francuską w Czadzie wyróżniał brak polityki zjednoczeniowej i powolna modernizacja w porównaniu z innymi koloniami francuskimi.

Francuzi postrzegali kolonię głównie jako źródło niewykwalifikowanej siły roboczej i surowej bawełny; Francja rozpoczęła produkcję bawełny na dużą skalę w 1929 roku. Rząd kolonialny Czadu miał poważne niedobory kadrowe i musiał polegać na mętach francuskiej służby cywilnej. Tylko Sara z południa była praktycznie kontrolowana; francuska obecność na islamskiej północy i wschodzie była tylko symboliczna. To zaniedbanie wpłynęło na system edukacyjny.

Po II wojnie światowej Francja nadała Czadowi status obcego terytorium, przyznając jego mieszkańcom prawo do głosowania zarówno we francuskim parlamencie narodowym, jak i zgromadzeniu w Czadzie. Partia Postępowa Czadu (PPT), z siedzibą w południowej części kolonii, była największą partią polityczną. Czad uzyskał niepodległość 11 sierpnia 1960 r., gdy przywódca PPT, lud Sary, François Tombalbaye, pełnił funkcję pierwszego prezydenta kraju.

Tombalbaye zdelegalizował grupy opozycyjne i dwa lata później ustanowił rząd jednopartyjny. Wrogość między grupami etnicznymi została pogorszona przez autorytarne przywództwo Tombalbaye'a i bezduszne złe zarządzanie. W 1965 r. muzułmanie rozpoczęli wojnę domową. W 1975 roku Tombalbaye został obalony i zamordowany, ale opór trwał. W 1979 r. kontrolę nad stolicą przejęły grupy rebeliantów, a cała władza centralna w kraju rozpadła się. Uzbrojone grupy walczyły o kontrolę, a wiele z nich pochodziło z buntu na północy.

Rozdrobnienie Czadu doprowadziło do upadku pozycji Francji w kraju. Libia wkroczyła, by wypełnić próżnię władzy, uwikłana w wojnę domową w Czadzie. Wyprawa Libii zakończyła się katastrofą w 1987 roku, kiedy to wspierany przez Francję prezydent Hissène Habré wywołał niespotykaną wcześniej jednolitą reakcję Czadów i wypędził armię libijską z terytorium Czadu.

Habré ustanowił swoją dyktaturę poprzez strukturę władzy opartą na korupcji i brutalności, w której za jego rządów zamordowano tysiące ludzi. Prezydent faworyzował własną grupę etniczną Daza, jednocześnie dyskryminując swoich dawnych przyjaciół Zaghawa. W 1990 roku jego generał Idriss Déby zdymisjonował go. Próby ścigania Habré doprowadziły do ​​jego aresztowania w Senegalu w 2005 roku; w 2013 roku Habré został oficjalnie oskarżony o zbrodnie wojenne popełnione podczas jego rządów. Został skazany na dożywocie w maju 2016 r. po uznaniu go winnym naruszeń praw człowieka, w tym gwałtu, zniewolenia seksualnego i nakazu śmierci 40,000 2016 osób.

Déby próbował zjednoczyć frakcje rebeliantów i przywrócić politykę wielopartyjną. Czadyjczycy przyjęli nową konstytucję w referendum, a Déby bez problemu wygrał sporne wybory prezydenckie w 1996 roku. Został ponownie wybrany pięć lat później. Wydobycie ropy rozpoczęło się w Czadzie w 2003 roku, niosąc ze sobą oczekiwania, że ​​kraj w końcu będzie mógł cieszyć się spokojem i dobrobytem. Zamiast tego nasiliły się wewnętrzne spory i wybuchła nowa wojna domowa. Déby jednostronnie zmienił konstytucję, aby zlikwidować dwuletnie ograniczenie dotyczące prezydenta, wywołując oburzenie wśród społeczeństwa obywatelskiego i partii opozycyjnych.

Déby zdobył trzecią kadencję w 2006 roku w wyborach, które zbojkotowała opozycja. We wschodnim Czadzie wzrosła przemoc etniczna, a Wysoki Komisarz ONZ ds. Uchodźców ostrzegł, że w Czadzie może dojść do ludobójstwa podobnego do tego w Darfurze. Oddziały rebeliantów próbowały siłą przejąć stolicę w 2006 i 2008 roku, ale za każdym razem zawiodły. Podpisanie 15 stycznia 2010 roku porozumienia o przywróceniu pokoju między Czadem a Sudanem oznaczało zakończenie pięcioletniego konfliktu. Poprawa stosunków zaowocowała repatriacją czadyjskich rebeliantów z Sudanu, ponownym otwarciem granicy obu narodów po siedmiu latach zamknięcia oraz rozmieszczeniem połączonych sił do ochrony granicy. Siły bezpieczeństwa Czadu udaremniły w maju 2013 r. zamach stanu przeciwko prezydentowi Idrissowi Deby'emu, który był planowany od wielu miesięcy.

Były senegalski monarcha Hissène Habré został skazany na dożywocie w 2016 roku za zbrodnie przeciwko ludzkości.

Czad jest zawsze uwikłany w polityczną niestabilność i chociaż ataki rebeliantów są mało prawdopodobne, są zdecydowanie do pomyślenia. Problem utknął w martwym punkcie, ale nadal stanowi zagrożenie. Sudan, naród, z którym Czad dzieli konflikty, w wyniku wojny w Darfurze przenika do wschodniego Czadu. Poza Ndżameną każda aktywność jest w najlepszym razie trudna. Północny Czad to bezludna, gorąca pustynia, gdzie potrzebne są wskazówki (i szczęście), a także staranne przygotowanie. Terroryści z Boko Haram widziano w Czadzie w 2013 roku.

N'Djamena jest WZGLĘDNIE bezpieczna, ale uważaj na drobne przestępstwa uliczne i skorumpowaną policję/urzędników. Większość przejść granicznych jest bardzo trudna (Sudan i Libia to niewykonalne opcje), podczas gdy przejścia graniczne z Nigrem i Kamerunem są dość łatwe.

Przyjmowanie wody z dowolnego sklepu, chyba że znasz markę, nie jest dobrym pomysłem. Spożywaj tylko żywność zakupioną w sklepach spożywczych. W miarę możliwości należy unikać restauracji. Unikaj osób, które wydają się chore; Czad ma wiele chorób, na które należy uważać. Jeśli przebywasz w Czadzie przez dłuższy czas, udaj się do lekarza raz w miesiącu, jeśli możesz sobie na to pozwolić.