North Korea, formally the Democratic People’s Republic of Korea (DPRK), occupies the northern half of a peninsula that juts between two great seas. Bounded by the Yellow Sea to the west and the Sea of Japan to the east, its land frontiers trace the winding courses of the Yalu (Amnok) and Tumen rivers, where China and Russia stand across the water. To the south lies the Korean Demilitarized Zone, a buffer of barbed wire and silence that separates Pyongyang from Seoul. In this land of steep ranges, volcanic peaks, and narrow valleys, history has left its mark in stone and ideology alike.
From early European explorers came the remark that this terrain resembled “a sea in a heavy gale,” as rolling ridges ripple across some 80 percent of the country. The spine of its mountains carries all of the peninsula’s peaks above 2,000 metres. At 2,744 metres, Paektu Mountain—a volcanic summit revered in local myth and woven into the state’s founding narratives—hovers at the frontier of earth and sky. Other ranges, like Hamgyŏng in the northeast and the central Rangrim highlands, cradle the upland heart of the nation. Only in the west do plains broaden, drawing most inhabitants to their fields and towns.
A humid continental climate shapes the seasons. Siberian winds bring clear, bitter winters, while monsoon currents from the Pacific drape the land in summer heat and rain—nearly three fifths of the annual total falling between June and September. Transitional springs and autumns flicker briefly between these extremes, offering respite and colour.
Rivers thread the hills—most notably the Yalu, which flows nearly 800 kilometres before widening into a delta against China. Forests once cloaked nearly all slopes; though pressures of logging and land use have tested them, more than 70 percent still wear green, nurturing mixed deciduous and coniferous ecoregions.
The Korean Peninsula has been peopled since the Lower Paleolithic, and by the first millennium BCE its northern reaches were already chronicled in Chinese records. Over centuries, the Three Kingdoms—Goguryeo, Baekje and Silla—competed for supremacy. Unification under Silla in the late seventh century gave way to the balanced reign of Goryeo (918–1392), whose name lives on in “Korea,” and then to the long rule of Joseon (1392–1897).
The Korean Empire (1897–1910) was short-lived. In 1910, the Japanese annexation absorbed the peninsula into a colonial structure that sought to suppress local culture, language, and religion. After Japan’s defeat in 1945, Korea was cleaved along the 38th parallel. The Soviet Red Army occupied north of the line; the United States, the south. Rival governments emerged in 1948: a Soviet-aligned socialist state in the north, and a Western-aligned republic in the south.
When North Korean forces crossed the border in June 1950, the conflict that followed drew in Chinese troops and United Nations forces. The 1953 Armistice froze front lines near the original divide, creating the DMZ yet leaving no peace treaty. In the war’s aftermath, the DPRK received extensive aid from fellow socialist nations, rebuilding cities and industry. Yet beneath official slogans lay the seeds of isolation. Kim Il Sung, the first supreme leader, wove the philosophy of Juche—self-reliance—into every facet of governance.
As the Cold War thawed in the 1980s, North Korea’s ties with its former patrons frayed. The Soviet collapse in 1991 precipitated economic contraction. Between 1994 and 1998, famine struck, exacerbated by flooding and systemic inefficiency; hundreds of thousands perished, and malnutrition shaped a generation. Despite gradual recovery, the state’s official goal remained the same: a centrally planned economy, state ownership of all enterprises, and collectivized agriculture.
Today’s DPRK is a hereditary totalitarian state, centred on a dynastic cult of personality. Power is vested in the Kim family and the Workers’ Party of Korea, while national ideology fuses Marxist-Leninist frameworks with Kimilsungism–Kimjongilism. Elections occur but offer no genuine choice: candidates run unopposed, and votes affirm pre-selected outcomes.
Every aspect of life—housing, healthcare, education, even food distribution—is administered by the state. Through elaborate Songun, or “military-first” policy, resources funnel to the Korean People’s Army, which stands among the world’s largest, with over 1.2 million active personnel and a growing nuclear arsenal. Outside observers view the regime’s human-rights record as one of the world’s worst.
Society is structured by songbun, a caste-like system tracing family histories across generations to determine loyalty and access. Marriages follow a pattern of extended-family households in modest two-room units; divorce is almost unheard of. With a 2025 population of roughly 26 million, the demographic growth rate remains low—just above zero—hampered by past famine, late marriages after mandatory military service, and housing constraints.
The Korean language unites north and south, yet dialect and vocabulary diverge. In Pyongyang, the “cultured language” of the former Pyongan dialect has been purged of foreign loanwords and hanja characters, reinforcing linguistic self-reliance. Across the country, only the Hangul script is used.
Though officially atheist, the state’s constitution nominally guarantees religious freedom. In practice, worship faces strict limits, and proselytizing is banned on grounds of preventing foreign interference. A small number of sanctioned churches in Pyongyang—three Protestant, one Catholic, one Orthodox—serve mostly as showpieces. Surveys estimate that some 27 percent of citizens adhere to traditional beliefs—Ch’ŏndoism, shamanism, Buddhism—while fewer than half a percent identify as Christian or Muslim.
Cultural policy discards “reactionary” pre-modern elements and reintroduces “folk” forms aligned with revolutionary spirit. Over 190 sites and objects are catalogued as national treasures; an additional 1,800 are protected as cultural assets. UNESCO has inscribed the Historic Monuments and Sites in Kaesŏng and the Complex of Koguryŏ Tombs, whose wall paintings hark back to the Goguryeo kingdom’s funerary rites.
Since the 1940s, North Korea has remained one of the world’s most centralized economies. It pursued five-year plans aimed at self-sufficiency, buoyed by aid from the USSR and China. By the 1960s, inefficiencies surfaced: shortages of skilled labour, energy bottlenecks, limited arable land and ageing machinery eroded growth. While South Korea’s economy surged, the north stagnated.
In the early 1990s, the government ceased announcing formal economic plans. Food and housing are largely subsidized; education and health care are free; taxes were abolished in 1974. In the capital, department stores and supermarkets offer a range of goods, but most citizens buy and sell in informal markets—jangmadang—where small-scale trade thrives. Attempts in 2009 to suppress these markets, ban foreign currency and revalue the won sparked inflation and rare public protests, compelling policy reversals.
Industry and services employ 65 percent of the workforce. Major sectors include machine building, mining, metallurgy, chemicals and textiles. Iron ore and coal extraction outpace South Korea by tenfold. Offshore oil surveys have revealed promising reserves. Agriculture, once organized through 3,500 cooperatives and state farms, suffered chronic shortages post-1990s disasters; rice, corn, soy and potatoes remain staples, supplemented by fishing and aquaculture. Specialized plots produce ginseng, matsutake mushrooms and herbs for traditional medicine.
Tourism, though constrained, has been a growth area. The Masikryong ski resort and coastal projects in Wŏnsan aim to attract visitors, but the COVID-19 border closures of 2020–2025 interrupted momentum. Today, the nation seeks to reopen under strict conditions.
Rail lines span some 5,200 kilometres, carrying 80 percent of passengers and 86 percent of freight; blackouts and fuel scarcity often disrupt schedules. A planned high-speed line linking Kaesŏng, Pyongyang and Sinŭiju was approved in 2013, though progress remains opaque.
De wegen zijn in totaal meer dan 25.000 kilometer lang, maar slechts 3 procent is verhard; het onderhoud is beperkt. Rivier- en zeeroutes verwerken slechts 2 procent van de vracht, hoewel alle havens ijsvrij blijven en een vloot van 158 schepen kust- en internationale routes bedient. Tweeëntachtig luchthavens en 23 helikopterplatforms bedienen voornamelijk militaire of staatsvluchten van Air Koryŏ; Pyongyang International is de enige toegangspoort voor burgers die uit China of Rusland komen. Fietsen zijn er veel; auto's zijn zeldzaam.
Gewone maaltijden draaien om rijst, kimchi en banch'an – bijgerechten met groenten, soepen en augurken. Okryugwan, het paradepaardje van Pyongyang, staat bekend om raengmyŏn (koude noedels), mulsoep, runderribstoofpot en seizoensgebonden specialiteiten, samengesteld door culinaire teams die het platteland afstruinen. Soju, een heldere drank gedistilleerd uit rijst of maïs, is nog steeds de gebruikelijke drank.
Stroomtekorten bepalen de dagelijkse routine: stroomuitval kan onverwachts toeslaan, waardoor straatlantaarns uitvallen, liften vastlopen en jukeboxen in bowlingbanen stilvallen. Op de rustige avonden in de hoofdstad pulseren karaokebars met onconventionele versies van popmuziek uit de jaren 80, door de staat goedgekeurde folksongs en militaire deuntjes – momenten waarop gasten enthousiasme moeten veinzen, zelfs terwijl de geheime politie meeluistert. De volledig vrouwelijke Moranbong Band, bestaande uit militaire muzikanten, speelt propagandapop in het hele land.
Buitenlanders mogen alleen deelnemen aan georganiseerde reizen, altijd onder begeleiding van gidsen van de Korean International Travel Company of geselecteerde partnerorganisaties wereldwijd. Visa worden doorgaans in Beijing verkregen; paspoorten worden bij aankomst ter registratie bewaard. Begin 2025 zien de meeste westerlingen de Speciale Economische Zone Rason; volledige reizen door het land blijven beschikbaar, voornamelijk voor Russische bezoekers.
De kosten beginnen rond de $ 1.000 voor een vijfdaags arrangement vanuit Beijing, inclusief accommodatie, maaltijden en vervoer. Bezoekers moeten buitenlandse valuta meenemen – euro's, Chinese renminbi of Amerikaanse dollars – aangezien de Noord-Koreaanse won alleen wordt gebruikt voor souvenirtransacties en grensgebieden. Wisselkoersen tegen onofficiële koersen kunnen de officiële koersen aanzienlijk overschrijden, maar het witwassen van won over de grens is verboden.
Bewakers houden toezicht op elke stap: foto's die als onflatteus worden beschouwd, moeten ter plekke worden verwijderd; camera's worden bij de uitgang gefouilleerd. Militair personeel, installaties en bepaalde monumenten – met name bij de DMZ – zijn verboden terrein. In Pyongyang staan gasten samen met de lokale bevolking plechtig stil bij de bronzen beelden van Kim Il Sung en Kim Jong Il. Buiten de gesanctioneerde gebieden komen leidt tot aanhouding, vaak zonder eerlijk proces.
Pyongyang vormt het paradepaardje: op het Kim Il-sungplein vinden militaire parades plaats onder banieren; het Grote Volksstudiehuis herbergt meer dan dertig miljoen boeken, aangevoerd via een transportband. Een triomfboog, hoger dan zijn Parijse tegenhanger, symboliseert loyaliteit aan het regime. De dierentuin, musea en restaurantcomplexen bieden een glimp van het dagelijks leven onder toeziend oog.
Buiten de hoofdstad bewaart Kaesŏng de muren uit het Goryeo-tijdperk en de UNESCO-werelderfgoedtombe van koning Kongmin. De berg Kumgang en Myohyangsan trekken bezoekers die toestemming hebben om door mistige bossen te wandelen en eeuwenoude tempels te bezoeken. De Joint Security Area van de DMZ in Panmunjŏm blijft zowel een ijzige tunnel van spanning als een baken van bevroren conflict – een must-see op elke reis.
Hamhŭng, Chŏngjin en Namp'o zijn industriële centra die zelden toegankelijk zijn voor gewone reizigers. In het noordoosten fungeert Rason als een speciale economische zone en casino-enclave. Wŏnsan, onlangs geopend voor beperkt toerisme, is het enige Noord-Koreaanse skigebied in Masikryong, met prachtige kustgezichten.
De Koreaanse cultuur, getemperd door eeuwenlange buitenlandse overheersing en ideologische vernieuwing, laat haar eigen identiteit gelden in kunst, muziek en folklore. Officiële verhalen vieren revolutionaire strijd en briljant leiderschap, terwijl ongewenste tradities worden afgeschaft. Toch houden dorpelingen thuis en op de markt vast aan eeuwenoude landbouwmethoden, fluisteren ouderen sjamanistische gezangen en snijden ambachtslieden maskers voor voorouderlijke rituelen – echo's van een erfgoed dat de staat zowel in stand houdt als beperkt.
Te midden van zijn bergen en monumenten, zijn geplande fabrieken en ongeplande markten blijft Noord-Korea een land vol tegenstellingen. Voor de bezoeker biedt het een glimp van orde onder volledige controle en schoonheid gebonden aan ideologie. Voor de wetenschapper roept het vragen op over veerkracht, aanpassingsvermogen en de betekenis van soevereiniteit. En voor de bewoners is het een thuis: een plek met een rijke geschiedenis, harde realiteit en onverwachte sporen van de alledaagse menselijkheid.
Munteenheid
Opgericht
Belcode
Bevolking
Gebied
Officiële taal
Hoogte
Tijdzone
Vanaf de oprichting van Alexander de Grote tot aan zijn moderne vorm is de stad een baken van kennis, verscheidenheid en schoonheid gebleven. Zijn tijdloze aantrekkingskracht komt voort uit…
Reizen per boot, met name op een cruise, biedt een onderscheidende en all-inclusive vakantie. Toch zijn er voor- en nadelen om rekening mee te houden, net als bij elke andere vorm van…
In een wereld vol bekende reisbestemmingen blijven sommige ongelooflijke plekken geheim en onbereikbaar voor de meeste mensen. Voor degenen die avontuurlijk genoeg zijn om...
Met zijn romantische grachten, verbluffende architectuur en grote historische relevantie fascineert Venetië, een charmante stad aan de Adriatische Zee, bezoekers. Het grote centrum van deze…
Terwijl veel van Europa's prachtige steden overschaduwd worden door hun bekendere tegenhangers, is het een schatkamer van betoverde steden. Van de artistieke aantrekkingskracht…
