Tsipouro (Tsikoudia/Raki)

Tsipouro to rodzima grecka brandy, destylowana z skromnych wytłoków winogronowych pozostałych po produkcji wina. Często nazywana Grecka grappaTo klarowny, mocny trunek tradycyjnie produkowany w wioskach w regionach takich jak Tesalia, Epir i Kreta. Pierwsze łyki tsipouro mogą zaskoczyć nowicjuszy ciepłym, czystym paleniem rozchodzącym się po klatce piersiowej – znakiem rozpoznawczym 40–45% zawartości alkoholu. Jednak wraz z ciepłem pojawia się łagodny aromat winogron i drewna, czasem z nutą anyżu. Tsipouro uosabia oszczędność i świąteczną atmosferę greckiej wsi: nic się nie marnowało, a resztki skórek i nasion dały początek świątecznemu napojowi.

Historycy doszukują się korzeni cypuru sięgających wieków wstecz. Legenda głosi, że prawosławni mnisi z Góry Athos po raz pierwszy destylowali wino z wytłoczyn około XIV wieku, tworząc czystszy i mocniejszy trunek z resztek winorośli. Z czasem wiedza na temat wytwarzania północ Lub raki (jak to się nazywa w niektórych częściach Bałkanów) rozprzestrzeniło się do wiosek winiarskich w całej Grecji. Zgodnie z tradycją rodziny przechowywały wytłoki w dużych beczkach przez tygodnie, umożliwiając naturalną fermentację, a następnie destylowały ten zacier w miedzianych alembikach (często używanych we wsiach w jesienne noce, zwanych POJEMNIK (festiwale). Było i pozostaje rzemiosłem, często wydarzeniem wspólnotowym, podczas którego zbierano i dzielono się alkoholem, serem i śmiechem.

W kulturze greckiej tsipouro stanowi serce spotkań towarzyskich. W wielu tawernach tsipouro można znaleźć jako standardową przekąskę po posiłku, podawaną z małymi miseczkami oliwek, orzechów lub chrupiącymi smażonymi przysmakami. Zwyczajowo wznosi się toast po obfitym posiłku: po talerzach jagnięciny lub ryby podaje się digestif z tsipouro, co oznacza udany wieczór. Na Krecie ten sam zwyczaj nazywa się tsikoudia i jest czczony jako symbol gościnności. Mieszkańcy wyspy unoszą mały kieliszek, wołając „Yamas!” (okrzyki na zdrowie) przed łykiem. Ze względu na swoją moc, tsipouro nigdy nie jest połykane; ma ono pozostać w ustach, rozgrzewając gości i wspomagając trawienie.

Smak zwykłego tsipouro jest ognisty i wytrawny, z nutami winogron, a czasem drewna, jeśli jest leżakowany. Niektóre odmiany są bez dodatków (chrząstki) podczas gdy inne są nasączone owocami anyżu lub mirtu (tsipouro tsikoudia z anyżem(podobny do ouzo), dający nutę słodkiej lukrecji. Podawanie tsipouro jest proste: nalewa się je schłodzone (często z zamrażarki) do kieliszków, bez miksera. Orzeźwiający wir kostek lodu może wydobyć aromat, ale puryści wolą go w czystej postaci. W przeciwieństwie do ouzo, dodawanie wody do tsipouro jest rzadkością; jego charakter można delektować się w czystej postaci lub z lodem.

Ostatnio tsipouro zyskało współczesną rzeszę fanów wśród miłośników rzemieślniczych trunków. Małe destylarnie butelkują rzemieślnicze partie, czasami leżakując je w dębowych beczkach dla uzyskania delikatnego, złocistego koloru i łagodnego smaku. Jednak esencja pozostaje ta sama, co u babci: małe łyki podczas popołudniowych spotkań, rozmowy i obserwowanie mlecznego wzoru wirującego w zimnym kieliszku. Tsipouro to delektowanie się prostotą – surową destylacją dojrzałych w słońcu winogron w klarowny trunek.

Podsumowując, tsipouro odzwierciedla silne korzenie greckiego życia i serdeczną gościnność. Łączy pijących ze zbiorami w winnicach i wspólnotowymi tradycjami. Niezależnie od tego, czy pije się je w górskiej wiosce, czy w miejskiej kawiarni, symbolizuje ono świętowanie, wspólnotę i grecki sposób przekształcania nawet marnowania w chwile przyjemności.