Beppu

Beppu leży na zachodnim skraju zatoki Beppu, gdzie prefektura Ōita w Kiusiu spotyka się z układem kanałów rzecznych i zboczy wulkanicznych. Miasto zajmuje wąski pas ziemi — około pięciu kilometrów od wschodniego wybrzeża do podnóży wzgórz — wyrzeźbiony przez rzeki Asami, Haruki i Sakai, które spływają do Morza Japońskiego. Za tą równiną aluwialną teren gwałtownie wznosi się w kierunku lasów i fałd wyżyn wulkanicznych, w tym góry Tsurumi, góry Yufu i góry Ōhira. Wiele z tych szczytów to stożki czwartorzędowe najnowszej fazy, których fumaroliczne otwory są nadal aktywne. Pod siatką miejską uskoki wyznaczają krawędzie stożka, odprowadzając ciepło, które zasila słynne gorące źródła Beppu.

W subtropikalnym wilgotnym klimacie średnie roczne temperatury wynoszą 15,2 °C. Lata są ciepłe, osiągając szczyt około 26,2 °C w sierpniu, podczas gdy zimy są chłodne, spadając do 4,3 °C w styczniu. Całkowite opady wynoszą około 1663 mm rocznie, przy czym wczesna jesień — szczególnie wrzesień — przynosi najcięższe ulewy. Śnieg jest rzadki, a góry częściej utrzymują mgłę niż zaspy śnieżne.

Wczesne zapisy umieszczają Beppu w granicach starożytnej prowincji Bungo. W okresie Kamakura jego siarkowe baseny przyciągały samurajów, którzy chcieli opatrzyć swoje rany. W epoce Meiji otwarto pierwszy nowoczesny port — port Beppu, później port Kunisaki — w 1871 r., łącząc miasto z Osaką i śródlądowymi szlakami handlowymi. Podczas rebelii Satsuma w 1877 r. port ten służył jako logistyczny punkt postoju dla Armii Cesarskiej. Turystyka termalna rozpoczęła się na dobre w 1879 r. od Takegawara Onsen, a w 1885 r. połączenia z Uwajima w Shikoku przewoziły turystów przez Morze Wewnętrzne.

Wieś Beppu została założona w 1889 roku w ramach nowoczesnego japońskiego systemu gmin i uzyskała status miasta w 1893 roku. Połączenie z sąsiednim Hamawaki w 1906 roku zwiększyło populację do nieco ponad 12 000 osób. Kolej dotarła w 1911 roku wraz ze stacją Beppu, a w 1923 roku usługa wodnosamolotów do Osaki dodała nowe połączenie. 1 kwietnia 1924 roku osada uzyskała status miasta — z 32 276 mieszkańcami — upamiętniając swoje stulecie w 2024 roku. Po II wojnie światowej dawna amerykańska baza okupacyjna, Camp Chicamauga, powróciła do lokalnego użytku i została ponownie otwarta jako Beppu Park w 1979 roku.

Obecnie turystyka stanowi podstawę lokalnej gospodarki. Źródła geotermalne — ponad 150 obiektów kąpielowych w kilku dzielnicach — stanowią życiodajną krew miasta. Osiem głównych obszarów gorących źródeł, znanych zbiorczo jako Beppu Hattō, to Beppu Onsen, Kankaiji, Kamegawa, Shibaseki, Kannawa, Myōban, Horita i Hamawaki. Specjalnie przygotowany rajd znaczków zaprasza gości do zebrania osiemdziesięciu ośmiu pieczęci — po czym otrzymują tytuł onsen meijin, „mistrza źródła”. Historyczne placówki, takie jak Takegawara Onsen, Myōban Yunosato i Hyōtan Onsen, zachowały swój układ z XIX wieku, drewniane ekrany i baseny wyłożone szafirowymi płytkami, przypominające wypoczynek z okresu Meiji.

Obok basenów nadających się do odpoczynku, Beppu chroni miejsca przeznaczone wyłącznie do widowisk. Jigoku Meguri, czyli „wycieczka po piekle”, prowadzi podróżnych przez siedem parujących, zabarwionych kwasem dołów, które bulgoczą w temperaturze od 50 °C do 99,5 °C. W Kannawa, skupione w niewielkiej odległości, Umi Jigoku („Piekło Morza”) bulgocze kobaltowoniebieską wodę, podczas gdy Oniyama Jigoku („Piekło Góry Potworów”) daje schronienie krokodylom w parujących kadziach. Dwa dodatkowe miejsca znajdują się w Shibaseki, do których można dojechać krótkim autobusem. Tatsumaki Jigoku, dół gejzeru, teraz podlega 30-40-minutowemu harmonogramowi erupcji, oferując pokazy czasowe pośród toczących się chmur pary.

Kolejna atrakcja znajduje się pod plażą. Beppu Kaihin Sunayu — oferujące kąpiele piaskowe i kąpiele stóp od 1940 r. — od kwietnia 2023 r. pozostaje uśpione z powodu przebudowy; plany zakładają ponowne otwarcie w 2025 r. Tymczasem kąpiele piaskowe w Hyōtan Onsen i kąpiele stóp ashiyu w różnych miejscach — w tym w Umi Jigoku — nadal łagodzą ból stóp za pomocą ciepłych ziaren lub płytkich kąpieli.

Za źródłami Beppu odsłania swoje spokojniejsze uroki. Park Beppu, w sercu miasta i piętnaście minut spacerem od stacji, jest domem dla drzew kamforowych i sezonowych azalii. Co roku pod koniec lipca 5000 fajerwerków wznosi się z barek na zatoce w ramach charakterystycznej wystawy miasta. Raz na trzy lata Festiwal Sztuki Współczesnej Beppu — zatytułowany „Mixed Bathing World” — przekształca przestrzenie publiczne w galerie plenerowe.

Smukły punkt orientacyjny, Beppu Tower, góruje nad zatoką od 1957 r. W 1962 r. Beppu Ropeway połączyło ulice miasta z grzbietem szczytowym Tsurumi, rozszerzając wypoczynek na lasy sosnowe ponad mgłą. Rozwijały się również węzły handlowe: Tokiwa Department Store otwarto w 1988 r. w Kitahama, a YouMe Town Beppu zastąpiło starą strefę portową w 2007 r.

Natura pozostaje blisko. Kanion Yufugawa, nazwany jednym ze Stu Widoków Ōity, rzeźbi czerwone ściany piaskowca pokryte bambusem i paprociami. Wyznaczone sekcje Parku Narodowego Aso Kujū dotykają zachodnich krańców, gdzie lasy dębowe ustępują miejsca stokom rododendronów. Wodospad Otobaru znajduje się dwadzieścia minut spacerem od Wonder Rakutenchi, retro parku rozrywki u podnóża Yufuin. Kijima Kōgen, w połowie drogi w kierunku Yufu, łączy osiemnastodołkowe pole golfowe i hotel z pochylonymi przejażdżkami i kolejkami górskimi na płaskowyżu górskim. Park małp Takasakiyama, dziesięć minut autobusem od centrum miasta, chroni ponad półtora tysiąca makaków japońskich w umiarkowanym lesie dębowym. Na wysokości 600 m n.p.m. jezioro Shidaka odbija chmury górskie obok gaju cedrowego.

Pomimo nadmorskiego położenia Beppu rozciąga się długo i wąsko, otoczone morzem i grzbietem. Stacja kolejowa znajduje się na jednym końcu; większość onsenów skupia się w Kannawa na drugim końcu. Autobusy turystyczne łączą te strefy co trzydzieści minut, a jednodniowe karnety — dostępne w Foreign Tourist Information Office — zapewniają nieograniczoną liczbę przejazdów za około 900 jenów (studenci 700 jenów). Biura turystyczne na stacji JR Beppu, Kitahama i Kannawa udostępniają mapy, rozkłady jazdy i dostęp do Internetu bezpłatnie.

Samolotem, lotnisko Ōita oferuje czterdziestominutowe autobusy wahadłowe za około 1450 jenów do centrum; usługa z lotniska Fukuoka na Oita Expressway trwa 110 minut za około 2000 jenów. Podróżujący koleją wybierają limitowany ekspres Sonic linii JR Nippo Main Line, odjeżdżający z Hakaty i Kokury dwa razy na godzinę, lub San'yo Shinkansen do Kokury, a następnie Sonic dalej; ceny wahają się od 4230 jenów (w jedną stronę z Kokury) do 5570 jenów (w jedną stronę z Fukuoki), a zniżki grupowe dodatkowo obniżają koszty. Opcje noclegowe za pośrednictwem sypialnych pociągów Sunrise Izumo lub Sunrise Seto łączą Tokio po niższych stawkach w ramach Japan Rail Pass, z wyjątkiem przedziałów prywatnych.

Połączenia morskie kiedyś koncentrowały się wokół portu Beppu; dziś promy łączą Yawatahamę i Beppu sześć razy dziennie, podczas gdy usługi z Kobe i Osaki zatrzymują się w Oita lub czasami kotwiczą bezpośrednio w Beppu. Szybkie trasy ustały, ale nocny statek Kansai-Kisen nadal zapewnia bezpośrednią trasę Osaka–Beppu, wypływając o 19:05 i cumując o 06:55.

Wśród swoich słynnych źródeł Beppu od dawna ma podwójną reputację. Pod koniec XX wieku zyskało przydomek „Japońskiego Las Vegas”, mniej ze względu na stoły do ​​gry, a bardziej ze względu na widoczną gospodarkę czerwonego światła. Władze miasta w ostatnich dekadach starały się zmienić ten wizerunek, kładąc nacisk na atrakcje przyjazne rodzinom i festiwale kulturalne. Dla wielu gości spoza Japonii takie pozostałości tamtej epoki pozostają przytłumione lub ukryte w bocznych uliczkach.

Gdy Beppu obchodzi w 2024 r. stulecie swojego istnienia jako miasto, trwa akt równowagi między szczerym ciepłem wód mineralnych a subtelniejszym ciepłem codziennego życia. Rybacy naprawiają sieci o świcie wzdłuż zatoki; rodziny zbierają się przy basenach ashiyu po zmierzchu; artyści rozwijają instalacje w dawnych łaźniach. Charakter miasta tkwi w tych nakładających się warstwach — krainie pary i cedru, uskoku i fontanny — gdzie każdy oddech termiczny mówi o starożytnych pożarach i współczesnej wytrzymałości.