Ainsworth Hot Springs

Ainsworth Hot Springs to historyczna wioska licząca zaledwie dwudziestu mieszkańców, położona na północnym brzegu jeziora Kootenay w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie, wzdłuż autostrady nr 31, około osiemnastu kilometrów na północ od Balfour i dziewiętnastu kilometrów na południe od Kaslo. Założona 31 maja 1883 r., rości sobie prawo do tytułu najstarszej istniejącej społeczności jeziora. Jej teren rozciąga się między stromymi zalesionymi zboczami a lazurową powierzchnią jeziora, gdzie bogate w minerały wody wypływają na powierzchnię w naturalnych jaskiniach. Obecnie osada przetrwała mniej jako ruchliwy punkt orientacyjny, a bardziej jako świadectwo epoki, w której przedsiębiorstwo i geografia zbiegły się, aby przynieść chwilową fortunę i trwałe dziedzictwo.

Wiosną 1883 roku George Ainsworth, kapitan parowca pochodzący pierwotnie z Portland w stanie Oregon, wykupił 166 akrów ziemi, która wówczas była znana po prostu jako Hot Springs Camp. On i jego ojciec, John, zgromadzili już znaczny majątek, obsługując sternwheelers na rzece Kolumbia i szukali nowych perspektyw wśród surowych szczytów i dróg wodnych Kootenays. George ochrzcił obszar Ainsworth, aby uczcić swoje pochodzenie, nieświadomy, że pogłoski o odkryciach rudy srebra i ołowiu wkrótce zmienią ten region. On i jego brat wyruszyli na północ z Idaho przez Bonners Ferry, przyciągnięci wieściami o podziemnych bogactwach błyszczących pod starodrzewem.

W 1884 roku góry nad rodzącym się miastem dudniły od poszukiwaczy złota, którzy zgłaszali roszczenia od brzegu jeziora do grzbietów lodowcowych. Przybycie AD Wheelera, a następnie jesienią 1888 roku pierwszy sklep ogólny GB Wrighta, ugruntowały ewolucję Ainsworth z obozowiska otoczonego namiotami w skupioną osadę drewnianych budynków i pomostów. Podczas gdy nazwy Ainsworth i Hot Springs — lub, okazjonalnie, Warm Springs — były stosowane zamiennie do miasta i obozowiska górniczego, społeczność stopniowo scalała się wokół źródeł termalnych i obietnicy rudy.

Kilka operacji górniczych było aktywnych do 1889 r., wśród nich Number One, Skyline, Little Donald i Krao, jednak niewielu z pierwszych poszukiwaczy przygód odniosło sukces. Gustavus Blin Wright, znany ze swojej pracy na Old Cariboo Road, wytyczył prymitywne szlaki w górach, ale odkrył, że żyły mineralne są małomówne. Dopiero w 1891 r. Eli Carpenter i John Seaton, wracając z bezowocnej wyprawy poszukiwawczej, przekroczyli Payne Mountain tylko po to, aby odkryć próbki rudy wycenione na 170–240 dolarów CN za tonę. Ich odkrycie zapoczątkowało gorączkę srebra w Slocan, na zawsze nadając temu regionowi nazwę „Silvery Slocan” i przyciągając nowe fale górników i kupców na brzeg jeziora.

Dobrobyt rozlał się po Ainsworth, co skłoniło komisarza ds. złota Henry'ego Andersona do złożenia petycji o infrastrukturę, która ściślej połączyłaby miasto i kopalnię. W 1889 r. droga wozowa prowadziła w kierunku wyżej położonych obozów, a nabrzeże rozciągało się w głąb jeziora, aby powitać statki parowe. W 1891 r. kołowrót Nelson — stworzony specjalnie do obsługi jeziora Kootenay — zaczął zawijać do Ainsworth, łącząc osadę z odległymi placówkami handlowymi i dostarczając towary i pasażerów z mechaniczną regularnością.

Zima jednak pozostała potężną barierą. Nelson stał bezczynnie, gdy lód naciskał na kadłub, a zaopatrzenie docierało do Ainsworth tylko jucznymi końmi i szlakiem, co podniosło ceny żywności do niebotycznych poziomów i sprawiło, że alkohole stały się cenną rzadkością. Aby przezwyciężyć tę izolację, mieszkańcy miasta połączyli zasoby i 4 maja 1892 r. zwodowali własny statek, City of Ainsworth. Wejście na wodę było niepomyślne — statek zsunął się rufą do przodu, zanim wywrócił się na prawą burtę — ale z pomocą parowca Galena udało się go wyprostować i triumfalnie zakończył swój dziewiczy rejs.

Lata prosperity przyniosły rozkwit saloonów i domy o złej reputacji, które rozkwitały obok bardziej powszechnych lokali. Charles Olson, który w 1883 roku przepłynął przez prądy jeziora na domowej tratwie, w wieku dwudziestu jeden lat zbudował hotel, który przez dziesięciolecia nosił jego imię. Jego najbardziej charakterystyczną cechą była dwupiętrowa ubikacja z przeszklonymi misami ogrzewanymi lampami naftowymi — ustępstwo na rzecz surowych zim, które zamarzały na kość mniej ważne urządzenia. Olson utrzymywał hotel aż do swojej śmierci w 1926 roku, a stał się on symbolem surowej gościnności.

W 1893 roku blask boomu przygasł, ponieważ Kaslo stało się stacją końcową Kaslo and Slocan Railway i przejęło rolę Ainsworth jako centrum zaopatrzenia nadbrzeżnego jeziora. Izolacja pogłębiała się aż do 26 kwietnia 1896 roku, kiedy pożar zniszczył większą część miasta. Sklep Green Brothers i kilka rezydencji przetrwały, ale trzynaście hoteli, w tym Olson's, uległo płomieniom. Odbudowa rozpoczęła się niemal natychmiast, a nowy Deering Hotel mógł się nawet pochwalić basenem w piwnicy, ale wyzwania pozostały: brak dróg lądowych do 1914 roku, brak zasilania elektrycznego do 1928 roku i brak szpitala — potrzeby medyczne zaspokajał miejscowy weterynarz, dr Henry.

Chociaż Olson Hotel został rozebrany w 1960 roku, jego dziedzictwo przetrwało w nazwie Mount Olson w Parku Prowincjonalnym Kokanee Glacier. Vancouver House, później nazwany Silver Ledge i przekształcony w muzeum w latach 60., przetrwał do XXI wieku, zanim uległ pożarowi w 2010 roku. W 1963 roku społeczność formalnie przyjęła swoją współczesną nazwę, Ainsworth Hot Springs, uznając wody termalne, które były jej stałym źródłem życia.

Nowoczesne gorące źródła Ainsworth przyciągają gości do basenów o tej samej nazwie, położonych w naturalnej wapiennej grocie zasilanej podziemnymi kanałami Cody Caves. Temperatury przy wejściu do jaskini osiągają 42 °C (108 °F), a w głównym basenie są schładzane do temperatury otoczenia 38 °C (100 °F). Kojące wody mineralne, nasycone wapniem i magnezem, zyskały źródłom reputację najlepszego komercyjnego gorącego źródła w Kolumbii Brytyjskiej.

Poza parnym schronieniem region oferuje dalsze geologiczne cuda. ​​Park prowincjonalny Cody Caves, położony na wschodnich zboczach gór Selkirk, obejmuje starożytne wapienne przejścia rzeźbione przez tysiąclecia przez podziemny strumień. Zwiedzający przemierzają około 800 metrów oświetlonych korytarzy, gdzie stalaktyty, stalagmity i formacje z sody sodowej zdobią komory jak naturalne rzeźby, i słyszą syczenie wody odbijające się echem między ścianami.

Na zachodzie Kokanee Glacier Provincial Park zapewnia dostęp do ponad trzydziestu jezior polodowcowych rozrzuconych na 32 035 hektarach dzikiej przyrody. Wędkarze polują na kokanee, pstrągi tęczowe i miętusy w krystalicznych wodach, podczas gdy wioślarze pływają kanu i kajakami po lustrzanych powierzchniach. Szlaki turystyczne wiją się przez subalpejskie łąki i skaliste przełęcze, a zimą te same trasy stają się cichymi kanałami dla osób chodzących na rakietach śnieżnych i narciarzy przełajowych.

Krótki przejazd wzdłuż jeziora, około dziewiętnastu kilometrów na północ, leży Kaslo, gdzie znajdują się dwa Narodowe Miejsca Historyczne, w tym czcigodny SS Moyie, najstarszy na świecie nienaruszony sternwheeler. W przeciwnym kierunku, dwanaście kilometrów na południe, Balfour oferuje dostęp do przeprawy promowej Kootenay Lake Ferry — bezpłatnego ośmiokilometrowego przejścia, które łączy Highway 3A z zatoką Kootenay i jest najdłuższym darmowym promem samochodowym na świecie.

Dojazd do Ainsworth Hot Springs jest prosty drogą: z Nelson jedzie się na wschód autostradą 3A do Balfour, a następnie skręca na północ na autostradę 31 na kolejne piętnaście minut. Dwutygodniowa linia autobusowa łączy społeczność z Vancouver, Kaslo i innymi ośrodkami West Kootenay, podczas gdy cotygodniowa linia Calgary–Kaslo obsługuje mniejsze przystanki po drodze. Osoby szukające alternatywy dla promu mogą ominąć jezioro, podążając autostradą Crowsnest przez Salmo i przez przełęcz Kootenay do Nelson — to trasa okrężna trwająca około dwóch godzin w sprzyjających warunkach letnich.

W samej wiosce znajduje się odrestaurowane muzeum JB Fletcher General Store Museum przy Sutton Street 3602, oferujące zarówno okno na pionierskie życie handlowe, jak i butik z regionalnymi wyrobami rzemieślniczymi. Krótki przejazd w kierunku zatoki Kootenay Bay prowadzi do parku prowincjonalnego Pilot Bay, gdzie 0,6-kilometrowa ścieżka prowadzi zwiedzających do odosobnionej latarni morskiej położonej na skalistym cyplu, z której widok rozciąga się na rozległe jezioro.

Rozrywki jest pod dostatkiem: wycieczki z przewodnikiem po jaskiniach Cody Caves obejmują łagodne spacery dla osób o słabych nerwach, a także bardziej wymagające eksploracje dla tych, którzy są wystarczająco sprawni, aby pokonywać wąskie przejścia i nierówny teren. Wzdłuż linii brzegowej znajdują się obiekty do pływania łódką i wędkowania, a kolarze szosowi i górscy w równym stopniu odnajdują nachylenie i krajobrazy na krętych autostradach. Krótki przejazd w górę rzeki autostradą 3A prowadzi do Harrop Cable Ferry — bezzałogowego, dostępnego na żądanie urządzenia do pływania łączącego społeczności Harrop i Procter.

Golfiści znajdą parę znakomitych pól golfowych w zasięgu ręki: Balfour Golf Course, położone wzdłuż Queens Bay Road, oraz Kokanee Springs Resort w Crawford Bay, 18-dołkowe pole par 71 otoczone panoramą lodowca Kokanee. Każde z nich oferuje panoramiczne widoki, które zmieniają się wraz ze światłem i pogodą, przypominając graczom, że prawdziwy cud regionu leży mniej w pojedynczej cesze, a bardziej w połączeniu geologii, historii i ludzkich wysiłków.

To, co przetrwało w Ainsworth Hot Springs, to nie tylko ciepło podziemnych wód, ale wielowarstwowa opowieść o ambicji i odporności. Tutaj, na polanie wśród cedrów i jodeł, echa sternwheelerów i poszukiwaczy mieszają się z nowoczesnym śmiechem i cichym syczeniem źródeł mineralnych. Czas płynie inaczej na tej szerokości geograficznej: kiedyś ulotne miasto rozkwitu, teraz spokojne schronienie, jest dowodem na to, że miejsca ukształtowane przez trudności i nadzieję mogą przetrwać daleko poza blaskiem ulotnego szczęścia, znajdując nowe życie w cichej wdzięczności tych, którzy szukają zarówno pocieszenia, jak i pamięci w ich głębi.