Święte miejsca: najbardziej duchowe miejsca na świecie
Analizując ich historyczne znaczenie, wpływ kulturowy i nieodparty urok, artykuł bada najbardziej czczone miejsca duchowe na świecie. Od starożytnych budowli po niesamowite…
W 2025 roku eksperci i podróżnicy odświeżyli odwieczne poszukiwania raju, analizując tysiące opinii i głosów, aby stworzyć ostateczną listę najlepszych plaż świata. Rankingi opracowane przez organizację The World's 50 Best Beaches (w oparciu o ponad 1000 profesjonalistów z branży turystycznej) i (oparte na milionach opinii użytkowników) wyróżniają dziesięć plaż, które niezmiennie zachwycają odwiedzających. Niniejszy przewodnik łączy wyniki ankiet ekspertów z praktycznymi spostrzeżeniami i szczegółami. Zaczynamy od przedstawienia każdej z 10 najlepszych plaż, od legendarnych europejskich zatoczek po tropikalne kryjówki na wyspach, wyjaśniając, co zapewnia im uznanie i jak najlepiej wykorzystać wizytę. W kolejnych sekcjach omawiamy metodologie rankingowe, wskazujemy regionalne plaże, kategoryzujemy plaże według potrzeb turystów (rodziny, surferzy, poszukiwacze dzikiej przyrody itp.) oraz oferujemy porady dotyczące planowania, czasu, kosztów i dostępu. W całym tekście podkreślamy wagę ochrony przyrody – wiele najlepszych plaż zawdzięcza swój status ścisłej ochronie i limitom dla odwiedzających – i zachęcamy do odpowiedzialnej turystyki. Rezultatem jest dogłębna, wyważona narracja, która informuje czytelników o tych niezwykłych miejscach i najlepszych sposobach ich zwiedzania.
Położona na wschodnim wybrzeżu Sardynii, w Zatoce Orosei, Cala Goloritze słynie z krystalicznie czystej turkusowej wody i dramatycznych wapiennych krajobrazów. Włoskie władze turystyczne odnotowały, że ta ustronna zatoczka została uznana za najlepszą plażę świata w 2025 roku. Centralnym punktem zatoczki jest smukła wapienna igła (Monte Caroddi lub Aguglia) o wysokości około 148 metrów, utworzona, gdy potężne osuwisko góry za nią w 1962 roku zrzuciło skałę do morza. To samo wydarzenie zamknęło górską dolinę, tworząc wąską plażę, która znajduje się między klifami a morzem. Surowe klify wznoszą się bezpośrednio z piasku, a powierzchnie skał lśnią złotem w późnym popołudniowym świetle. Poniżej nich leży wąski pas miękkiego, białego piasku obmywany przez czyste, płytkie fale. Otaczająca roślinność to klasyczne śródziemnomorskie zarośla: gęste zarośla dębów ostrolistnych, poziomek i jałowca przylegają do stromych zboczy. Wiosną makia może kwitnąć wśród zarośli, a wśród nich storczyki i cyklameny, dodając koloru skalistemu krajobrazowi. Łuk i mała jaskinia na jednym końcu zatoki zachęcają do eksploracji przez żądnych przygód pływaków z piasku. Błękitne morze, strzeliste ściany skalne i splątane zielone zarośla nadają Cala Goloritze niemal mityczny charakter – jak ujął to jeden z włoskich przewodników, to miejsce przesiąknięte jest „magią”.
Cala Goloritze pozostaje w znakomitym stanie dzięki swojej niedostępności i ochronie. Do tej zatoczki nie prowadzi żadna droga – turyści muszą wejść pieszo lub przypłynąć łodzią. Jedyną drogą lądową jest stroma, 500-metrowa ścieżka schodząca z wysokiego grzbietu Supramonte (część słynnego sardyńskiego szlaku Selvaggio Blu). Zejście zazwyczaj zajmuje kilka godzin, a powrót jest bardziej forsowny. Żaglówki i pontony mogą dotrzeć do zatoki, ale lądowanie jest zabronione. Przepisy żeglarskie nakazują, aby wszystkie jednostki pływające pozostawały co najmniej 200 metrów od brzegu za bojami, a turyści są teraz zobowiązani do wcześniejszej rezerwacji wizyty. Te środki ograniczają dzienne tłumy. W praktyce, jedynymi osobami na piasku i morzu są ci, którzy są gotowi podjąć wysiłek, a nawet w środku lata plaża nigdy nie jest tak zatłoczona, jak bardziej dostępne wybrzeża Sardynii.
Na plaży nie ma żadnych udogodnień. W szczycie sezonu może stać na straży ratownik, ale poza tym jedynymi oznakami obecności człowieka jest sama natura. Nurkowie i osoby nurkujące z rurką mogą podziwiać krystalicznie czyste widoki na skaliste dno morza, gdzie obfituje w gatunki ryb śródziemnomorskich. Mewy i kormorany często krążą nad klifem, a w sezonie można nawet dostrzec orły lub sokoły wędrowne unoszące się na prądach wstępujących nad Supramonte. Zachód słońca na wapiennej iglicy i zatoce jest szczególnie efektowny na tle wzgórz Sardynii. Wieczorem zatoka pogrąża się w całkowitej ciemności i ciszy, co wzmacnia wrażenie, że jest to dzikie, niemal święte miejsce.
Poza walorami turystycznymi, Cala Goloritze stała się symbolem dzikiego interioru Sardynii. Miejsce to było formalnie chronione od dawna: w 1993 roku zostało ogłoszone regionalnym pomnikiem przyrody (a w 1995 roku uzyskało status pomnika narodowego), odzwierciedlając jego wyjątkową geologię i ekologię. Zgodnie z prawem, usuwanie kamieni, roślin i muszli z zatoki jest zabronione i grożą za to kary. Teren jest okresowo patrolowany przez strażników. Te surowe przepisy, wraz ze szlakiem turystycznym, z którego można korzystać z przewodnikiem, pomagają zachować krystalicznie czystą wodę i nienaruszone naturalne piękno.
Dotarcie do Cala Goloritze wymaga planowania. Początek szlaku znajduje się na wzgórzach nad Baunei, wioską położoną około 15 km w głąb lądu. Wędrowcy schodzą około 3–4 km, aby dotrzeć do plaży (różnica poziomów wynosi około 470 m). Choć nieutwardzona i kamienista, ścieżka jest dobrze oznakowana; wiele przewodników podaje, że zejście zajmuje 2–3 godziny, a wyjście nieco dłużej, szczególnie w letnie upały. Przy dobrej pogodzie można skorzystać z usług małej taksówki wodnej z pobliskiego portu Santa Maria Navarrese do punktu zrzutu w pobliżu boi, ale większość turystów idzie pieszo. Należy zabrać ze sobą dużo wody, krem z filtrem i solidne buty. Wieczorami po odejściu ostatnich wędrowców, zatoka pozostaje pusta pod gwiazdami aż do świtu.
Wprowadzony w ostatnich latach system rezerwacji pozwala ograniczyć liczbę turystów. Turyści muszą zarezerwować zezwolenie co najmniej trzy dni wcześniej. Pływacy przybywający łodzią muszą zakotwiczyć za bojami ochronnymi, 200 metrów od brzegu. Ten system pozwala utrzymać liczbę odwiedzających na stabilnym poziomie i zapewnia spokój zatoki nawet w szczycie sezonu.
Podsumowując, Cala Goloritze jest przykładem tego, jak rygorystyczna ochrona w połączeniu z naturalnym pięknem może stworzyć niemal idealną plażę. Nagrodą za wysiłek włożony w jej osiągnięcie jest spokojna zatoka, która pozostaje tak samo dzika i piękna jak zawsze, co potwierdza jej uznanie wśród najlepszych plaż świata.
Elafonissi leży na południowo-zachodnim krańcu Krety, połączona z lądem zakrzywionym wałem piaskowym, tworzącym płytką lagunę. Jej główną atrakcją jest różowy piasek, który w słońcu nadaje plaży różowawy blask. Ten niezwykły odcień pochodzi z drobnych fragmentów koralowców i muszelek, które mieszają się z jasnym piaskiem, barwiąc brzeg (TripSavvy zauważa, że większość piasku to w rzeczywistości pokruszone muszelki). Przejrzyste płycizny za wałem piaskowym mogą sięgać do kolan na przestrzeni kilkudziesięciu metrów, więc brodzenie w kierunku małej wysepki przez lagunę przypomina chodzenie po szkle. Turkusowe wody delikatnie obmywają brzegi różowawej plaży, a w jasnym słońcu cały krajobraz ma niemal karaibski charakter. W 2025 roku nagrody Tripadvisor uznały Elafonissi za najlepszą plażę na świecie, dzięki czemu przestała być skrywaną lokalną tajemnicą.
Nazwa „Elafonissi” oznacza „Wyspę Jeleni”, dziedzictwo dzikiej przyrody wyspy. Dziś wysepka i obszar piaszczystego brzegu stanowią chroniony rezerwat przyrody (część unijnej sieci Natura 2000). Kładki i pomosty chronią turystów przed delikatnymi wydmami, gdzie kwitną krzewy tamaryszku i żonkile morskie. Na piaskach Elafonissi gniazdują żółwie morskie karetta (Caretta caretta) – to właśnie na Elafonissi znajduje się wiele zagrożonych wyginięciem żółwi morskich na Krecie. Każdej letniej nocy z oznaczonych gniazd wykluwają się żółwie, a ich młode pędzą plażą w kierunku morza. Znaki ostrzegają plażowiczów przed zbliżaniem się do miejsc lęgowych. Greckie prawo surowo zabrania usuwania muszli, kamieni i roślin z plaży, co pomaga zachować naturalny stan tego rzadkiego, różowopiaszczystego wybrzeża.
Dotarcie na Elafonissi wymaga długiej podróży z głównego miasta Chanii (około 75 km), krętą górską drogą. Wielu turystów korzysta z zorganizowanych wycieczek lub busów, ale żądni przygód podróżnicy mogą dojechać sami lub wypożyczyć samochód. W południe parkingi na małej wyspie i od strony lądu mogą się zapełnić, więc droga może stać się jednokierunkowa tylko w jedną stronę. Z parkingu do laguny prowadzi krótka drewniana kładka i piaszczysta ścieżka. Przez część roku dojazd jest łatwy wzdłuż promenady (widocznej w oddali na zdjęciu powyżej). W szczycie sezonu z parkingu na mieliznę dla osób starszych i niepełnosprawnych kursuje busik lub prom; w przeciwnym razie większość osób pokonuje kilkaset metrów pieszo.
Latem, po południu, Elafonissi może być zatłoczona, dlatego plażowicze powinni odpowiednio zaplanować swój pobyt. Kilka prostych kiosków i tawern w pobliżu piaszczystej mielizny sprzedaje napoje i przekąski, ale wiele rodzin przychodzi z przygotowanymi lunchami. Udogodnienia są podstawowe – toalety, prysznice ze słodką wodą i zacienione stoły piknikowe w pobliżu parkingu – ale nie ma ich na samym piasku. Wczesny lub późny przyjazd zapewnia bardziej relaksującą atmosferę. Jednak nawet w godzinach szczytu, duża powierzchnia laguny sprawia, że pływacy są rozproszeni; często można znaleźć spokojniejsze miejsce bliżej wysepki lub pod tamaryszkiem.
Płytkie wody laguny są wyjątkowo ciepłe i spokojne, idealne dla rodzin. Dzieci swobodnie brodzą w wodzie sięgającej od kolan do pasa na przestrzeni kilkudziesięciu metrów. Nurkowanie z rurką przy mieliźnie pozwala dostrzec małe płaszczki, kolorowe papugoryby i inne gatunki rafowe. W miarę odpływu od plaży pojawia się kilka mielizn; za nimi woda staje się głębsza. Grobla łącząca wyspę z wyspą jest zanurzana podczas przypływu, dzięki czemu Elafonissi dwa razy dziennie przypomina wyspiarskie schronienie. Korzystanie ze skuterów wodnych i łodzi jest zabronione w lagunie, co zapewnia jej spokój. Wieczorem zachodzące słońce barwi różowy piasek na złoty kolor, a jego odbicia rozświetlają spokojne morze.
Dzikie piękno Elafonissi jest starannie pielęgnowane. Niewielki kiosk, prowadzony przez wolontariuszy, przy głównym mieliźnie, dostarcza informacji o rezerwacie. Strażnik leśny lub żołnierz może patrolować teren, przypominając odwiedzającym o zasadach. Mimo to, ogólne wrażenie, jakie pozostawia, to łagodna, beztroska błogość. Dekadę temu to miejsce było prawie opustoszałe; dziś wydaje się kultowe, a jednocześnie wciąż stosunkowo dziewicze. Z tych powodów Elafonissi często pojawia się na listach najlepszych plaż świata.
Eagle Beach na południowo-zachodnim wybrzeżu Aruby to rozległa, łagodnie opadająca plaża z pudrowo-białym piaskiem i krystalicznie czystym, błękitnym morzem. Niezmiennie plasuje się wśród najpiękniejszych plaż na Karaibach: w 2025 roku TripAdvisor uznał ją za Najlepszą Plażę na Karaibach. Ta szeroka plaża słynie z dwóch kultowych drzew Divi-Divi (Fofoti) – niskich, wygiętych przez wiatr palm, których sylwetki rysują się w pobliżu linii wydm. Te charakterystyczne drzewa (na zdjęciu powyżej) zostały wyrzeźbione przez pasaty, aby pochylić się na zachód i teraz stanowią ramę dla zachwycających zdjęć zachodów słońca. Pod łagodnym wiatrem i promieniami słońca piasek Eagle Beach pozostaje lśniąco białawo-brązowy.
Piasek jest bardzo drobny i miękki, zbudowany głównie z ziaren węglanowych, które pozostają chłodne pod stopami nawet w samo południe. Linia brzegowa łagodnie opada w kierunku Morza Karaibskiego, dzięki czemu płytka woda sięga daleko. Osoby brodzące mogą z łatwością przejść 30-60 metrów od brzegu, wciąż zanurzając się zaledwie po kostki lub kolana. Dzięki tej stopniowej głębokości, pływanie tutaj jest łatwe i bezpieczne. Niskie wydmy i zielone zarośla plaży prowadzą do niskich kurortów i apartamentów, ale żaden budynek nie blokuje widoku na ocean (na Arubie obowiązuje ograniczenie wysokości do trzech pięter). To otwarte horyzont – biały piasek, czysta woda i bezchmurne niebo – sprawia, że Eagle Beach przypomina klasyczny tropikalny raj.
Plaża Eagle Beach odgrywa również istotną rolę dla dzikiej przyrody. Na Arubie gniazdują cztery gatunki żółwi morskich, a Eagle Beach gości większość gniazd żółwi na wyspie. Latem (marzec–lipiec), chronione gniazda znajdują się nocą na tylnych wydmach. Młode żółwie wędrują w stronę morza pod osłoną ciemności. Strażnicy oznaczają miejsca lęgowe i wylęgarnie wzdłuż wydm; odwiedzający proszeni są o ograniczenie oświetlenia i hałasu w sezonie lęgowym. Nierzadko można tu spotkać znaki ostrzegające o gniazdach żółwi zielonych lub linie zabezpieczające miejsca lęgowe. Dzięki temu Eagle Beach służy zarówno rekreacji, jak i ochronie przyrody.
Stałe pasaty, które rzeźbią drzewa Divi-Divi, stwarzają również doskonałe warunki do uprawiania sportów wodnych. Dzienne bryzy w płytkiej zatoce sprawiają, że Eagle Beach jest popularnym miejscem do uprawiania windsurfingu, kitesurfingu i stand-up paddleboardingu, szczególnie w pobliżu północnego krańca. Wody w osłoniętej zatoce są zazwyczaj spokojne, ale gdy wieją silne wiatry wschodnie, niewielkie fale mogą rozbijać się o rafę za piaskiem – zapewniając przejażdżki dla bardziej zaawansowanych windsurferów. Wypożyczalnie oferują rowery wodne i sprzęt do snorkelingu. Nawet w ruchliwe dni, szeroka plaża zapewnia miejsce dla każdego: wiele osób spaceruje po piasku, a jedynymi dźwiękami są śmiech, lekkie rozmowy i wiatr w palmach.
Do Eagle Beach można łatwo dojechać ze stolicy Aruby, Oranjestad (20 minut jazdy samochodem). Droga wzdłuż wybrzeża (autostrada nr 7) prowadzi bezpośrednio do parku publicznego Eagle Beach, który oferuje parking, pawilony piknikowe i trawniki w cieniu palm. Nowy bulwar nadmorski biegnie wzdłuż zatoki z podwyższonymi pomostami dla pieszych i zadaszonymi stołami piknikowymi. Udogodnienia są doskonałe: toalety i prysznice na świeżym powietrzu rozmieszczone są co kilkaset metrów. W sezonie patrolują ratownicy, a proste liny wyznaczają strefy do pływania dla bezpieczeństwa. Dzięki tej infrastrukturze, Eagle Beach z łatwością przyjmuje rodziny i okazjonalnych gości.
Późnym popołudniem Eagle Beach słynie z zachodów słońca. Patrząc na zachód, na Karaiby, niebo często rozświetla się soczystymi pomarańczowymi i fioletowymi odcieniami. Sylwetki wygiętych drzew Divi-Divi stają się popularnym tłem do zdjęć. Każdego wieczoru turyści i miejscowi zbierają się na piasku lub pod palmami, aby podziwiać koniec dnia. W oddali, gdy słońce chowa się za horyzontem, widać malowniczą latarnię morską California Lighthouse i północną linię brzegową Aruby.
Pomimo popularności, Eagle Beach często wydaje się bardziej spokojna niż pobliski Palm Beach, dzięki niższej zabudowie i rodzinnej atmosferze. Siatki do siatkówki plażowej rozmieszczone są na końcach, a dzieci bawią się w piasku lub basenach pływowych, podczas gdy rodzice relaksują się w pobliżu. W północnej części (w pobliżu Malmok) mali surferzy i bodyboardziści łapią łagodne fale. W spokojne poranki można dostrzec wyspy wodorostów z wygrzewającymi się na nich legwanami lub samotnego pelikana patrolującego płytką wodę.
Jakość wody wokół Eagle Beach jest uważana za doskonałą. Ocean w pobliżu brzegu praktycznie nie ma skał ani koralowców, więc pływacy napotykają pod sobą jedynie biały piasek. Wodorosty rzadko są wyrzucane na brzeg (lokalne prądy utrzymują plażę w czystości), a widoki pod wodą są przejrzyste – nurkowie z rurką czasem dostrzegają płaszczki lub małe ryby tropikalne na płyciznach. Nie ma tu niebezpiecznych prądów dzięki łagodnemu nachyleniu i przybrzeżnej rafie, która stanowi barierę. W ciepłe dni pasaty wiejące od brzegu utrzymują przyjemne powietrze, a sporadyczne przelotne opady deszczu są zazwyczaj krótkie.
Podsumowując, pochwały dla Eagle Beach są w pełni uzasadnione. Jej śnieżnobiały piasek i spokojna laguna to obraz tropikalnej karaibskiej plaży. Jednocześnie słynne drzewa Divi-Divi i gniazdujące żółwie dodają charakteru, któremu niewiele plaż kurortów może dorównać. Odwiedzający rozkoszują się tu prostymi przyjemnościami: kąpielą w ciepłej wodzie, spacerem wśród palm czy spokojnym zachodem słońca na piasku. Eagle Beach jest symbolem krajobrazu Aruby, który łączy w sobie pustynię i morze, oraz sukcesów w ochronie przyrody – idealne miejsce na ucieczkę od codzienności, zasługujące na najwyższe notowania.
Siesta Beach on Siesta Key is famous for its powdery quartz sand and gentle Gulf waters. Its sand is over 99% pure quartz, making it bright white and cool underfoot even on hot days. These traits, along with excellent visitor ratings, have won it top honors: Siesta Beach was rated the #1 beach in the United States and #4 in the world by Tripadvisor in 2025. In fact, the adjacent Stump Pass State Park (at the southern tip of the key) is officially dubbed the “Seashell Capital of the World,” a nod to the abundance of shells that wash up on the gulf side. The result is a beach that looks more like a sandcastle expo than a typical shore.
Woda na plaży Siesta jest spokojna i czysta. Linia brzegowa łagodnie opada w kierunku Zatoki Meksykańskiej, dzięki czemu płytka woda rozciąga się daleko i stopniowo pogłębia. Nawet dzieci mogą przejść spory kawałek, a i tak znajdą wodę sięgającą kolan. Twardość kwarcowego piasku sprawia, że plaża jest gładka pod bosymi stopami. W letnie popołudnia lekka morska bryza może marszczyć powierzchnię wody, ale Siesta Key leży w osłonie wysp barierowych na kontynencie, więc fale są prawie zawsze niskie. Prądy wsteczne są rzadkie, a pływacy uważają te warunki za bardzo bezpieczne. Czasami czerwone przypływy glonów na Florydzie mogą wpływać na przejrzystość wody, ale lokalny monitoring na bieżąco informuje plażowiczów.
Nowoczesne udogodnienia sprawiają, że Siesta Beach jest bardzo łatwo dostępna. W centrum znajduje się duży, nowy pawilon (ukończony w 2017 roku) z toaletami, prysznicami i barem z przekąskami. Główny teren do pływania jest patrolowany przez cały rok przez ratowników. W weekendy wzdłuż plaży kursuje bezpłatny tramwaj, aby zmniejszyć natężenie ruchu. Przy Midnight Pass Road znajduje się wiele bezpłatnych miejsc parkingowych (płatne są również parkingi dalej na południe, przy narodowym wybrzeżu). Szerokie drewniane pomosty i długa rampa zapewniają osobom starszym i niepełnosprawnym łatwy dostęp do piasku. Wszystkie te udogodnienia dla turystów sprawiają, że Siesta Beach jest niezwykle wysoko oceniana w ankietach turystycznych.
Siesta Key ma swobodną, rodzinną atmosferę. Plaża jest tak szeroka, że nawet w ruchliwe dni nigdy nie jest tłoczno. Małe dzieci budują zamki z piasku na wydmach, a nastolatki grają w siatkówkę na wyznaczonych boiskach. Jedną z godnych uwagi tradycji jest cotygodniowy krąg bębniarzy: w weekendy o zachodzie słońca miejscowi i turyści gromadzą się w pobliżu południowego pawilonu, aby bębnić, tańczyć i towarzysko spędzać czas, celebrując swobodną kulturę wyspy. (Wystarczy szum oceanu i wspólny rytm bębnów). Późnym popołudniem, gdy rodziny pakują lodówki turystyczne i leżaki, zapada cisza i spokój.
Dzikie zwierzęta na plaży Siesta Beach są subtelne, ale obecne. Czaple śnieżne, pelikany brunatne i rybitwy królewskie często można spotkać łowiące ryby wzdłuż brzegu. W rzadkich przypadkach delfiny przepływają wzdłuż brzegu. W głębi lądu, w zaroślach i wydmach Florydy, żyją żółwie gopher i ptaki wędrowne (choć zazwyczaj są one niewidoczne dla przypadkowych turystów). Najbardziej widoczną „dziką przyrodą” mogą być kolorowe muszle – muszle muszli i przegrzebków wyrzucane są na brzeg, szczególnie po silnych przypływach, zachwycając dzieci i kolekcjonerów muszli. Sama plaża leży na obszarze Narodowego Wybrzeża Wysp Zatoki Meksykańskiej (Gulf Islands National Seashore), więc jej część (Crescent Beach) jest obszarem chronionym federalnie, a opłata za wstęp wspiera jego ochronę.
Siesta Beach organizuje również wydarzenia lokalne. Każdej jesieni miasto organizuje międzynarodowy festiwal rzeźbienia w piasku, przyciągający artystów światowej klasy. Nagrody podkreślają, jak drobny i łatwy w zagęszczeniu jest piasek kwarcowy. Mieszkańcy i ratownicy wspólnie przeprowadzają wieczorne sprzątanie, dbając o to, aby plaża była niemal wolna od śmieci. Podczas wiosennych wakacji plaża tętni życiem, ale mieszkańcy zauważają, że ogólny projekt (szeroki front, rozproszone udogodnienia) nadal zapobiega powstawaniu wrażenia ścisku w jednym miejscu.
In short, Siesta Beach delivers a textbook “perfect beach” experience. Its ultra-fine white sand, warm shallow water, and modern amenities exemplify what many people look for in a coastal getaway. In Sarasota’s vernacular, a day on Siesta Beach – from morning sunbath to vibrant Gulf sunset – captures the best of Florida’s seaside allure. In the end, a day here proves why Siesta Beach is consistently at the top of everyone’s list.
Plaża Bang Bao na małej wyspie Koh Kood we wschodniej Tajlandii to obraz tropikalnego spokoju. Schowana w zatoce, z trzech stron otoczona jest bujnymi wzgórzami dżungli, a z czwartej białym piaskiem. W 2025 roku została uznana za trzecią plażę świata przez panel ekspertów od podróży. Opis panelu jest trafny: plaża jest „cicha i dziewicza”, z „płytką zatoką, ciepłą wodą i swobodną atmosferą”. W istocie, cała plaża sprawia wrażenie ukrytego klejnotu, w dużej mierze niezagospodarowana i zacieniona palmami kokosowymi i gęstym lasem deszczowym.
Spacerując po piasku Bang Bao, można natrafić na sypki, białawy piasek i czystą, ciepłą wodę. Dno zatoki to głównie drobny piasek, stopniowo opadający w płytką lagunę. Na obrzeżach zatoki, rafy koralowe i skały stanowią miejsca do nurkowania; kolorowe ryby rafowe, takie jak papugoryby i pokolce, można bez trudu dostrzec zaledwie kilka metrów od brzegu. Drzewa miejscami zwisają nad plażą, oferując naturalny cień. W oddali zielone wzgórza wznoszą się stromo, tworząc dramatyczne tło. Według panelu podróżniczego, połączenie dżungli i plaży jest tu niemal niezauważalne – w niektórych miejscach można wyczuć linię lasu deszczowego niemal na krawędzi piasku.
Zatoka Bang Bao jest całkowicie osłonięta, więc fale i prądy są znikome. Nawet małe dzieci mogą bezpiecznie bawić się w płytkich wodach. Temperatura wody jest stale wysoka. W bardzo spokojne poranki powierzchnia odbija otaczającą zieleń niczym lustro. W upalne południe ulgę przynosi bryza znad oceanu. Podczas nielicznych sztormów na wyspie morze może na krótko ciemnieć, ale warunki rzadko stają się niebezpieczne. Dzięki temu jest to miejsce relaksu nawet dla mniej doświadczonych pływaków i rodzin.
Cechą charakterystyczną jest obecność spokojnej wioski rybackiej na południowym krańcu zatoki. Niewielki drewniany pomost (Bang Bao Pier) sięga do wody. Często cumują tu lokalne łodzie rybackie i kilka łodzi nurkowych. Wioska i pomost dodają uroku, nie zaśmiecając głównej plaży. Kryte palmową strzechą chaty gastronomiczne ustawione wzdłuż piasku oferują proste tajskie owoce morza i zimne napoje. Restauracje wykorzystują drewno z powalonych drzew i lokalnych rzemieślników, zachowując rustykalny charakter. Prąd i internet są dostępne, ale dyskretne – ogólnie rzecz biorąc, atmosfera pozostaje bardzo spokojna i naturalna.
Odległe położenie Bang Bao przyczynia się do jego odosobnienia. Koh Kood nie ma lotniska; turyści docierają tu promem z lądu. Nawet na Koh Kood, plaża Bang Bao jest cichsza. Nie prowadzi do niej bezpośrednio asfaltowa droga; z głównej wioski prowadzi w dół wyboista ścieżka, więc większość odwiedzających to ci, którzy naprawdę jej szukali. Jest tu kilka małych kurortów, ale są one rozproszone i zbudowane z lokalnych materiałów, aby wtopić się w otoczenie. Natłok jednodniowych turystów, który występuje na bardziej znanych tajskich plażach, jest tu praktycznie niezauważalny.
Ze względu na osłoniętą zatokę, Bang Bao jest również popularnym miejscem do uprawiania kajakarstwa i paddleboardingu. Małe wypożyczalnie kajaków na piasku oferują kajaki. Wioślarze często eksplorują okolice cypli lub sąsiednie zatoczki. Płytką rafę można opłynąć kajakiem podczas przypływu, odsłaniając na dnie strzykwy morskie i ukwiały. Nurkowie czasami wynajmują łodzie typu longtail z plaży, aby dotrzeć do raf oddalonych od brzegu w Zatoce Tajlandzkiej, gdzie w sezonie przepływają rekiny wielorybie.
Dla miłośników natury roślinność za piaskiem jest godna uwagi. Las to głównie tropikalny las deszczowy nizinny, z wysokimi drzewami dwuskrzydłymi i gęstym podszytem. Śpiew ptaków jest obfity; o wschodzie słońca można usłyszeć bulule i inne ptaki tropikalne. Na granicy lasu można zobaczyć warany i wiewiórki. W rzadkie noce można nawet dostrzec małego kameleona powoli poruszającego się między liśćmi. Lokalni przewodnicy wspominają, że koralowce w zatoce obejmują rzadkie gatunki twardych koralowców, co przyczyniło się do ochrony plaży.
Urok plaży Bang Bao nie ogranicza się do krajobrazów. Według panelu podróżniczego, pobliskie molo rybackie pozwala odwiedzającym poczuć smak lokalnego życia. Mieszkańcy wioski sprzedają ręcznie tkane towary i przekąski przybywającym turystom, a tempo życia jest niespieszne. Nie ma tu życia nocnego; po zachodzie słońca słychać jedynie szum fal i cykady. Czasami może zanikać prąd. W tej prostocie tkwi część uroku: brak gwarnych barów, skuterów wodnych, ulicznych handlarzy – tylko cicha plaża i gościnni gospodarze.
Podsumowując, Bang Bao to przykład idyllicznej tajskiej plaży, która uniknęła masowej turystyki. Jej czyste płycizny, ciepła woda i bujna roślinność w tle pasują do wielu wyobrażeń o rajskiej wyspie. Mimo to pozostaje autentyczna i przyjazna dla środowiska. Turyści twierdzą, że jej spokój i przyjazna atmosfera uzasadniają jej wysoką pozycję. Pod wieloma względami Bang Bao sprawia wrażenie prywatnej plaży dla tych nielicznych, którzy ją znają – dobrze strzeżonego sekretu w kraju znanym z plaż o światowej renomie.
Plaża Grace Bay na Providenciales na Turks i Caicos słynie na całym świecie z długiego, piaszczystego, białego piasku i żywej, turkusowej wody. W rankingach i nagrodach turystycznych konsekwentnie plasuje się wśród najlepszych plaż na świecie. Według Visit Turks & Caicos, Grace Bay zdobyła „liczne nagrody”, w tym wielokrotnie tytuł najlepszej plaży według Tripadvisor. Reputacja plaży opiera się na jej niezwykłej przejrzystości i czystości: w wodzie praktycznie nie ma zanieczyszczeń ani wodorostów, więc ryby i koralowce można zobaczyć zaledwie kilka kroków od brzegu.
Piasek w zatoce Grace Bay jest wyjątkowo drobny i miękki, złożony głównie z koralowców i fragmentów muszli. Pod stopami przypomina talk i pozostaje niemal śnieżnobiały nawet w jasne południe. Spacerowicze często zauważają, że spacerowanie boso jest zachwycające – piasek nigdy nie staje się nieprzyjemnie gorący. Zatokę otaczają niskie wydmy usiane cedrami i winoroślami morskimi, ale horyzont zdominowany jest przez otwarty ocean i niebo. Kilometrowa rafa barierowa na morzu (około mili od brzegu) chroni zatokę przed falami oceanicznymi, dzięki czemu woda jest spokojna i delikatnie pluska. Płycizny pozostają ciepłe, a głębsze zagłębienia w pobliżu rafy przybierają intensywny szafirowy kolor.
Wejście do Grace Bay zostało starannie zaprojektowane, aby nie zasłaniać widoku. Lokalne przepisy ograniczają wysokość budynków, więc żaden wieżowiec nie zasłania tropikalnego krajobrazu. W rezultacie, niezależnie od tego, gdzie się stanie wzdłuż plaży, widok jest otwarty. To między innymi dlatego Grace Bay zdobyła tak wiele pochwał. Jeden z pisarzy podróżniczych nazwał ją „pocztówką, która ożyła”. Połączenie miękkiego piasku, idealnie czystej wody i praktycznie nieskończonego horyzontu oceanu rzeczywiście wygląda jak naturalny obraz akwarelowy.
Udogodnienia w Grace Bay są luksusowe, ale dyskretne. Luksusowe kurorty rozciągają się wzdłuż plaży za wydmami, oferując wynajem leżaków i parasoli, ale są one oddalone od siebie o wiele kilometrów. Plażowicze znajdą leżaki, hamaki i restauracje przy plaży co kilkaset metrów. Infrastruktura jest dobrze utrzymana: publiczne toalety i prysznice są ukryte w chatach z palapy; kosze na śmieci są liczne. Ratownicy pełnią dyżur przez cały rok, a oznakowane strefy do pływania zapewniają bezpieczeństwo. Aktywność sportów wodnych jest niewielka; kitesurfing i skutery wodne są zabronione na głównej plaży, co pozwala zachować spokojną atmosferę.
Tuż przy brzegu, zanurzona rafa oferuje możliwości snorkelingu. Początkujący snorkelerzy mogą zanurzyć się na kilka metrów i zobaczyć węgorze ogrodowe lub papugoryby na łagodnie opadającej rafie. Głębsze wyprawy snorkelingowe docierają do spadków rafy barierowej, gdzie czasami można spotkać żółwie i płaszczki. Płytka laguna przy brzegu to siedlisko małych ryb rafowych. Jednak większość odwiedzających po prostu lubi pływać, unosić się na wodzie lub pływać kajakiem po spokojnej wodzie. Delfiny okazjonalnie bawią się tuż za rafą, widoczne z brzegu, jeśli ma się szczęście.
Zatoka Grace Bay zachowuje niezwykle naturalny wygląd dzięki działaniom ochronnym. Cała zatoka jest częścią parku narodowego, a usuwanie piasku i muszli jest zabronione. Ratownicy plażowi i patrole ekologiczne kontrolują erozję i zanieczyszczenie. Co ważne, zatoka Grace Bay nie cierpi z powodu silnego zakwitu glonów; lokalne zarządzanie odpadami i ochrona raf koralowych pomagają utrzymać czystość wody. Wygląd plaży zmienia się nieznacznie w zależności od pory roku, poza okazjonalnym rozjaśnianiem się turkusu po bezchmurnej pogodzie.
Turyści odwiedzający Grace Bay dostrzegają kontrast między jej spokojem a „światłami miasta” plaż zachodniego wybrzeża USA. Woda jest tu tak czysta, że po zmroku można stanąć w wodzie sięgającej ramion i oglądać gwiazdy odbijające się pod stopami. Wieczorem kurorty są wystarczająco oświetlone, aby bezpiecznie spacerować, ale rozległy pas plaży wciąż wydaje się rozległy i cichy. Słychać jedynie delikatne fale i odgłosy dalekich rozmów dochodzących z cabany.
Podsumowując, plaża Grace Bay jest przykładem dbałości o środowisko. Jej wielokrotnie nagradzany status wynika z połączenia wszystkich turystycznych udogodnień – bezpieczeństwa, parkingu i restauracji – ze swobodą obcowania z naturą. Odwiedzający często twierdzą, że niczego nie trzeba dodawać do krajobrazu Grace Bay: sam piasek i morze wystarczą, by uzasadnić jej reputację najwyższej klasy.
Praia da Falésia (Plaża Falésia) rozciąga się wzdłuż środkowego wybrzeża Algarve w Portugalii, otoczona majestatycznymi, wysokimi klifami z czerwonego i żółtego piaskowca. W 2024 roku użytkownicy serwisu Tripadvisor uznali ją za najlepszą plażę świata, co odzwierciedla jej spektakularne piękno. U stóp tych klifów, wznoszących się na wysokość od 50 do 100 metrów na całej długości plaży, rozciąga się rozległa połać złotego piasku. W słońcu klify lśnią ciepłym pomarańczowym kolorem; na tle głębokiego błękitu Atlantyku widok ten jest niezapomniany. Sam piasek jest miękki i drobny, a plaża łagodnie opada wzdłuż zatoki na długości około 5 km, zapewniając dużo miejsca nawet przy dużym natężeniu ruchu.
Nazwa „Falésia” oznacza „klif”, a klify te stanowią wizytówkę plaży. Zbudowane są z warstw osadowych bogatych w tlenki żelaza, które nadają im rdzawoczerwony kolor. Przez wieki deszcz i morska bryza wyrzeźbiły w skałach tarasy i jaskinie przypominające schody. W niektórych miejscach bujna roślinność otula górne krawędzie klifów, tworząc zielony kontrast z czerwienią i złotem. Turyści często zauważają, że klify wyglądają jak rzeźbione dzieła sztuki, zwłaszcza o wschodzie i zachodzie słońca, gdy cienie podkreślają ich kontury. Portugalska organizacja turystyczna zauważa nawet, że dramatyczna palisada glinianych klifów Falésia wyróżnia ją spośród innych plaż.
Poniżej klifów, plaża otoczona jest wysokimi wydmami i lasem sosnowym. Obszar ten jest częścią chronionego parku przyrody (część Ria Formosa), co gwarantuje minimalną zabudowę za plażą. Istnieje kilka publicznych punktów dostępu z drewnianymi pomostami, które wspinają się na wydmy. Ze względu na klify, do wielu odcinków piasku można dotrzeć tylko schodami lub łagodnymi rampami z góry. Po zejściu na piasek, można znaleźć bardzo czystą, ciepłą wodę (Atlantyk jest tu stosunkowo łagodny) i piaszczyste dno. Fale bywają umiarkowane; w spokojne dni pływanie i brodzenie są łatwe, ale gdy fale Atlantyku są wysokie, Falésia może tworzyć fale nadające się do surfowania dla doświadczonych surferów.
Infrastruktura turystyczna jest obecna, ale skromna. Bary plażowe (tzw. „snack shacks”) znajdują się w pobliżu głównych parkingów i schodów, oferując napoje i przekąski. Drewniane parasole i leżaki można wypożyczyć, ale nie pokrywają one każdego metra kwadratowego piasku. Ze względu na szerokość plaży, rodziny i grupy wciąż znajdują miejsce na rozłożenie własnego sprzętu. W miesiącach letnich ratownicy pełnią dyżur w punktach dostępu, a na miejscu znajdują się punkty pierwszej pomocy. Oznakowanie uprzejmie przypomina odwiedzającym o szacunku dla wydm i zakazie wspinania się na klify (dla uniknięcia erozji i ze względów bezpieczeństwa).
Popularność Praia da Falésia rośnie latem, ale jej długość przyciąga tłumy. Spacery wzdłuż brzegu cieszą się popularnością: kilometrowy spacer w umiarkowanym tempie zajmuje około 30 minut. Wielu turystów dociera do najdalszego południowego krańca (w pobliżu Vilamoury), aby podziwiać zachody słońca w oddali, za światłami mariny. Wśród ptaków można spotkać mewy i rybitwy; od czasu do czasu można zobaczyć flamingi w odległych lagunach estuarium Ria Formosa. Czasami do uszu dobiega dźwięk dzwonów kościelnych z pobliskiej Albufeiry lub Vilamoury, co przypomina o bliskości lokalnej kultury, nawet gdy wypoczywa się na półdzikiej plaży.
Ochrona przyrody jest tu tematem przewodnim. W ciągu ostatniej dekady podejmowano wysiłki mające na celu stabilizację klifów (które ulegają naturalnej erozji) i ponowne obsadzenie wydm rodzimą roślinnością. Turyści mają zakaz biwakowania na plaży i muszą wynieść wszystkie śmieci. Władze Portugalii reklamują Falésię jako wzór zrównoważonej turystyki, a lokalni przewodnicy podkreślają, że dziewiczy charakter plaży jest wart ochrony.
Ogólnie rzecz biorąc, połączenie walorów Falésii – rozległej, łagodnie opadającej piaszczystej zatoki i wznoszących się, kolorowych klifów na jej tyłach – czyni ją jedną z najbardziej efektownych plaż Europy. Rdzawe klify, złociste o zachodzie słońca, stanowią świadectwo naturalnego ukształtowania krajobrazu. Nazwa Falésii może oznaczać „klif”, ale odwiedzający zapamiętują ją z rozległych połaci oceanu i piasku rozpostartych u stóp tych klifów, co jest słusznym powodem uznania dla jej wysokich zasług.
Plaża Entalula to ukryty klejnot na małej wyspie Little Culion w archipelagu Calamian na Filipinach. Odległa i w dużej mierze dziewicza, w 2025 roku zajęła drugie miejsce na światowej liście plaż. W przeciwieństwie do plaży w kurorcie, Entalula przypomina prywatną zatoczkę. Półksiężyc drobnego, kremowego piasku łagodnie wije się między strzelistymi wapiennymi klifami, porośniętymi zielonymi pnączami. Wąska piaszczysta mierzeja prowadzi do płytkiej laguny z niewiarygodnie czystą, szmaragdową wodą. Podpływając łodzią, od razu widać żywy kontrast białego piasku i turkusowej zatoki.
Połączenie tych cech jest tu niezwykłe. Trawiaste zbocze wzgórza otacza niewielkie piaszczyste równiny plaży. Nietoperze o małpich twarzach i tropikalne ptaki budują tu swoje gniazda nad brzegiem. Skały koralowe okalają oba krańce piasku Entalula, chroniąc spokojną zatokę przed falami otwartego oceanu. Woda jest ciepła i płytka w pobliżu brzegu; podczas normalnego przypływu sięga zaledwie do pasa na kilka metrów. Nudyści znani są z opalania się w ustronnych zakątkach po lewej stronie, gdzie kilka głazów i roślinność zapewniają prywatność. Gdziekolwiek się stanie, wapienne ściany wznoszące się ponad 50 metrów za piaskiem dają poczucie odosobnienia, jakby zatoka była naturalnym amfiteatrem.
Dostęp jest możliwy wyłącznie łodzią. Turyści zazwyczaj dostają się na wyspę Coron lub do miasteczka Culion małą motorówką. Sama podróż stanowi część atrakcji – szmaragdowozielone wody i niewidoczne ryby widoczne pod kadłubem. Podchodząc do brzegu, często opływa się koralową przystań, aby wylądować na małym drewnianym molo. Na Little Culion nie ma dróg ani pojazdów; jedynie kilka szlaków prowadzi z plaży do wiejskich uliczek. Ponieważ dotarcie tutaj wymaga wysiłku, Entalula odwiedzana jest przez zaledwie garstkę turystów, nawet w szczycie sezonu. Ci, którzy docierają, zazwyczaj znajdują zatokę dla siebie lub w towarzystwie zaledwie kilku osób.
Odosobnienie Entaluli sprawia, że jest to idealne miejsce do nurkowania z rurką. Pływacy, którzy zapuszczą się kilka metrów od plaży, znajdą tętniącą życiem rafę tuż pod powierzchnią. Na dnie laguny rosną niewielkie zagajniki koralowców mózgowych i wachlarzy wodnych, a wśród nich często można zobaczyć pokolce, motyle morskie i młode papugoryby. Widoczność w wodzie jest doskonała – często 15 metrów lub więcej – ponieważ fale nie unoszą piasku. W rzeczywistości wielu uważa wodę Entaluli za najczystszą w całej zatoce Coron. Od czasu do czasu łódź nurkowa zakotwicza w pobliżu, ale poza tym życie morskie jest tu stosunkowo spokojne.
Na plaży udogodnienia są z założenia minimalne. Kilka chatek i ławek zapewnia cień, ale nie ma tu stałych sklepów. Lokalni przewodnicy przyniosą owoce lub proste przekąski na prośbę; w przeciwnym razie goście powinni być przygotowani. Nie ma toalet, dlatego zaleca się przybycie w pełni samowystarczalnym (z wystarczającą ilością wody i prowiantu). Prąd jest dostępny w wiosce, ale na piasku nigdy nie jest potrzebny. Wielu gości opuszcza plażę dopiero o zachodzie słońca, kiedy zmierzch nad wapieniem jest szczególnie spokojny.
Odosobniony spokój Entaluli uczynił ją miejscem pielgrzymek. Mieszkańcy wyspy opowiadają o jej odkryciu dekady temu przez mieszkańców pobliskiej wioski Culion, którzy szukali dziewiczych fal. Urok tej plaży był zawsze oczywisty: przypomina, w mniejszej skali, słynną Sekretną Lagunę El Nido. Przewodniki wymieniają ją obecnie wśród obowiązkowych miejsc na Palawanie, a organizatorzy wycieczek z Coron uwzględniają ją w swoich ofertach wycieczek obejmujących kilka wysp. Mimo to, ze względu na swoje położenie geograficzne – otoczone stromymi klifami i dostępne tylko małą łodzią – zachowała aurę tajemniczości.
Podsumowując, urok plaży Entalula wynika z połączenia bujnej roślinności i prostoty otoczenia. To miejsce, w którym spotykają się wszystkie malarskie elementy Palawanu – jaskrawe słońce, zielona dżungla, błękitna woda, biały piasek. Brak komercjalizacji pozwala skupić się na naturze. Odwiedzający często mówią, że Entalula jest „tak piękna, jak wygląda” – niczym widok z plakatu podróżniczego, ale z zachowaniem prywatności ukrytej zatoki. Krótko mówiąc, Entalula ucieleśnia dziewicze piękno, które zdecydowanie plasuje ją na krótkiej liście najlepszych plaż świata.
Banana Beach to niewielki, piaszczysty półksiężyc na południowo-zachodnim krańcu Phuket. Pomimo niewielkich rozmiarów, często pojawia się w przewodnikach turystycznych jako jedna z najpiękniejszych, ukrytych plaż Tajlandii. Nazwa pochodzi od kształtu zatoki przypominającej banan i pobliskiego gaju bananowców. Brzeg otaczają łagodne wzgórza porośnięte dżunglą, a piasek ma miękki, kremowobiały kolor. Woda jest tu uderzająco czysta: nieskażona mułem, na płyciznach ma szmaragdowozielony kolor, a dalej – głęboki błękit. W słoneczne dni światło padające na wodę sprawia, że nawet płytkie kałuże wyglądają jak kawałki jadeitu.
Plaża Banana Beach wydaje się odosobniona, ponieważ jest schowana między dwoma przylądkami. Na północy niewielkie wzgórze oddziela ją od bardziej ruchliwej plaży Nai Harn; na południu znajduje się zatoka Ao Sane, ciche miejsce do nurkowania z rurką. Dwa przylądki zatoki są skaliste i otoczone koralowcami, co stwarza doskonałe warunki do nurkowania w pobliżu ich brzegów. Podczas odpływu mielizna łącząca północne skały rozszerza się i można nawet przejść krótki dystans w kierunku rafy. Wśród wychodni koralowców często można spotkać ryby takie jak błazenki i małe lucjany. Jednak większość odwiedzających pozostaje na piasku, aby cieszyć się spokojną, sięgającą do pasa wodą blisko brzegu.
Ze względu na otaczające wzgórza, plaża Banana Beach jest osłonięta od silnego wiatru i fal. Zazwyczaj jest spokojna, z niewielkimi zmarszczkami na wodzie. Plaża jest niewielka (około 150 metrów długości), więc nigdy nie ma tu dużych fal. Dzieci bawią się tu swobodnie; woda jest płytka i ciepła, idealna dla dzieci i początkujących pływaków. Miejscowi twierdzą, że fale, które się pojawiają, to tylko końcówka fal uderzających w południowy przylądek i są zbyt niskie, aby uprawiać surfing czy kajakarstwo. W efekcie plaża Banana Beach przypomina prywatną lagunę z łagodnym placem zabaw, a nie tętniącym życiem oceanem.
Do Banana Beach prowadzi krótka, nieutwardzona droga z Nai Harn. Parking jest ograniczony dla kilku samochodów i skuterów. Często turyści docierają tam wypożyczając motocykl lub biorąc taksówkę z Chalong lub Kata. Alternatywnie, pobliska ścieżka na zboczu wzgórza („Małpi Szlak”) prowadzi w dół z góry, ale większość osób woli drogę. Stosunkowo trudny dostęp sprawia, że na plaży jest mało ludzi. Nawet w południe, w szczycie sezonu, na plaży można spotkać zaledwie kilkadziesiąt osób. Brak organizatorów wycieczek i ulicznych handlarzy potęguje spokojną atmosferę.
Udogodnienia na Banana Beach są minimalne. Kilka bambusowych chatek oferuje wynajem parasoli i leżaków. Jedna rodzinna restauracja oferuje tajskie owoce morza i zimne napoje tuż przy piasku (to proste miejsce ze strzechą i plastikowymi krzesłami). Na plaży nie ma dużych ośrodków ani hoteli, tylko kilka małych pensjonatów ukrytych wśród drzew. Publiczne toalety i prysznice na świeżym powietrzu znajdują się przy parkingu, ale warto zabrać ze sobą wszystko, czego potrzebujesz (jedzenie, wodę, krem z filtrem), jeśli planujesz zostać na dłużej. Wielu turystów spędza tu dzień, a na kolację wraca do Nai Harn lub Rawai.
Najbardziej urzekającą cechą Banana Beach jest poczucie ucieczki od codzienności. Zbocza dżungli po obu stronach i brak widocznej zabudowy na wprost sprawiają, że czujesz się jak w innym świecie niż typowy zgiełk Phuket. Jeśli przejdziesz pod palmą i zamkniesz oczy, możesz wyobrazić sobie siebie na bezludnej tropikalnej wyspie. Nie gra głośna muzyka; zamiast tego słychać śpiew ptaków i delikatny szum małych fal. Od czasu do czasu łódź longtail cicho przepływa od brzegu, ale przez większość czasu zatoka pozostaje w błogim spokoju.
Zachód słońca na Banana Beach potrafi być spektakularny. Chociaż plaża znajduje się na zachodnim wybrzeżu, widok na horyzont jest częściowo zasłonięty przez sąsiedni cypel. Gdy słońce zachodzi nisko, niebo często przybiera różowo-pomarańczowy odcień za wzgórzem na południowym zachodzie. Fotografowie i pary czasami wędrują krótkim szlakiem do punktu widokowego nad plażą, aby uchwycić kolorowe niebo nad zatoką. Ci, którzy spędzają czas na piasku o zmierzchu, mówią, że orzeźwiające morze i światła odległych łodzi, przypominające świetliki, sprawiają, że wieczór jest niemal magiczny.
Podsumowując, Banana Beach uosabia ukrytą, a zarazem nieokiełznaną tropikalną plażę, cenioną przez turystów. Kremowy piasek, osłonięta, zielona zatoka i brak komercjalizacji wyróżniają się nawet na zatłoczonej wyspie, takiej jak Phuket. Brak zgiełku i tłumów pozwala na głębsze związanie się z otoczeniem. Odwiedzający często opuszczają Banana Beach z poczuciem, że odkryli coś wyjątkowego – cichą zatoczkę, która jest tu na stałe, a nie tylko odizolowanym miejscem turystycznym.
Anse Source d'Argent to znana na całym świecie plaża na wyspie La Digue na Seszelach, słynąca z unikalnego krajobrazu. Charakteryzuje się szerokim, pudrowym piaskiem, otoczonym płytką turkusową wodą, ale to właśnie tło gigantycznych, zaokrąglonych granitowych głazów sprawia, że plaża ta jest natychmiast rozpoznawalna. Te starożytne kamienne kule – zwietrzałe przez wiatr i deszcz przez tysiąclecia – piętrzą się i zakrzywiają wzdłuż brzegu i na płyciznach, wyglądając jak naturalne rzeźby. Przewodniki turystyczne zauważają, że Anse Source d'Argent jest „znana na całym świecie z unikalnego krajobrazu wielkich głazów wzdłuż wybrzeża” i rzeczywiście stanowią one ikoniczny obraz Seszeli.
Zatoka Anse Source d'Argent jest płytka i spokojna. Z dwóch stron chronią ją duże skały, dzięki czemu nawet w wietrzne dni woda przy plaży jest szklista. Piasek pod stopami to blady koralowiec, który pozostaje przyjemnie chłodny. Można brodzić daleko, mijając głazy, w sięgającej pasa błękitnej wodzie. Snorkeling wśród skał pozwala dostrzec wiele ryb rafowych: motyle, garbiki, a nawet płaszczki, jeśli się uważnie przyjrzy. Ponieważ woda jest płytka, widoczność jest bardzo dobra. Głębokość laguny rzadko przekracza 2–3 metry; dalej znajduje się płytka rafa, gdzie fale Oceanu Indyjskiego łagodnie się rozbijają.
To miejsce naprawdę wyróżnia się swoją rozległością, mimo że jest zatoką. Plaża ciągnie się przez około 100 metrów wzdłuż brzegu, między dwoma zalesionymi cyplami. Nad piaskiem, wysokie palmy wyłaniają się ze skał, a w głębi lądu niemal natychmiast zaczyna się dżungla. Odwiedzający często zauważają, że cała ta sceneria – różowy piasek, szmaragdowe morze, granitowe głazy i bujna roślinność – wygląda jak obraz. Fotografowie gromadzą się tu tłumnie, ponieważ duże, unikatowe głazy nadają każdemu zdjęciu niepowtarzalny charakter.
Co zaskakujące, Anse Source d'Argent nigdy nie jest przesadnie zatłoczona. Plaża jest częścią L'Union Estate, historycznego kompleksu plantacyjnego, a wstęp jest kontrolowany za niewielką opłatą, która pomaga ograniczyć liczbę osób. Oznacza to, że nawet w szczycie sezonu zazwyczaj można znaleźć kawałek piasku dla siebie między głazami. Wczesnym rankiem plaża jest prawie pusta, a nawet w okolicach południa tłumy rozlokowane są wzdłuż piasku i skał. Dzięki szerokim, płaskim powierzchniom piasku, ludzie mogą rozłożyć ręczniki i leżaki, nie czując się przytłoczeni.
Anse Source d'Argent ma ograniczoną liczbę ludzkich akcentów. Kilka małych stoisk z przekąskami przy wejściu oferuje napoje i naleśniki, ale nie ma tu dużych barów ani muzyki. Kolorowe leżaki i parasole plażowe są dostępne do wynajęcia, ale wielu turystów woli siedzieć na piasku, opartym o kamienie. Ratownicy są obecni tylko w sezonie. Główną zasadą na tej plaży jest unikanie delikatnych skał i koralowców laguny; znaki i personel egzekwują te zasady, aby chronić środowisko.
Miłą niespodzianką jest bardzo płytka półka plaży. Podczas niektórych przypływów i odpływów, ścieżka z desek pozwala odwiedzającym spacerować po rafach, gdzie można zobaczyć setki młodych pokolców i wargaczy w ławicach. W wodzie spokojne zatoki zapewniają bezpieczne nurkowanie dla początkujących. Na piasku, na krawędzi wydmy, rosną imbir i kokosy, wydzielając świeży, tropikalny zapach, gdy wieje wiatr.
Podsumowując, Anse Source d'Argent oferuje ponadczasowy, wyspiarski krajobraz. Połączenie płytkiej, jadeitowo-zielonej wody i gładkich, starożytnych kamieni sprawia, że plaża ta nie przypomina żadnej innej na świecie. Dziennikarze podróżniczy nazywają ją „spokojną” i zauważają, że pomimo swojej sławy, zachowuje ona osobistą przestrzeń – można usiąść niemal całkowicie otoczonym przez gigantyczny głaz. To poczucie samotności pośród majestatu sprawia, że plaża jest czarująca. W legendach Seszeli często jest to pierwszy obraz, jaki przychodzi na myśl – dowód na to, jak proste i naturalne jest to miejsce.
Nie ma jednej odpowiedzi: to zależy od tego, kogo zapytasz. W ankiecie ekspertów z 2025 roku Cala Goloritzè na Sardynii znalazła się na szczycie listy ze względu na niezrównane klify i status ochrony. Z kolei w głosowaniu podróżników TripAdvisor w 2025 roku pierwsze miejsce w światowym rankingu zajęła plaża Elafonissi w Grecji. Oba twierdzenia są uzasadnione: jedno odzwierciedla konsensus ekspertów co do dziewiczego charakteru naturalnego, drugie odzwierciedla entuzjazm masowych turystów dla jej różowego piasku i przyjaznych rodzinom płycizn. W praktyce każda plaża oferuje inne doświadczenie „nr 1” – jedna odległa i dzika, druga dostępna i kolorowa. Krótko mówiąc, „najlepsza” plaża może się różnić w zależności od osobistych upodobań, tak samo jak od wyników ankiety.
Grecja często przoduje w międzynarodowych rankingach plaż, dzięki koncentracji lazurowych lagun i malowniczych wysp. Często plasuje się na równi z Australią pod względem liczby wpisów na listy najlepszych plaż: na przykład w ostatnich wynikach Travelers' Choice Grecja miała trzy plaże w światowej czołówce 25 (Elafonissi, Fteri i Porto Katsiki), a Australia zazwyczaj dorównuje jej pod tym względem. Oba kraje szczycą się długimi liniami brzegowymi i chronionymi parkami morskimi. Inne kraje z wieloma słynnymi plażami to Stany Zjednoczone (Floryda, Hawaje), Republika Dominikańska oraz kraje archipelagowe, takie jak Filipiny czy Indonezja. Piękno jest kwestią subiektywną, ale Grecja i Australia są wielokrotnie wymieniane jako kraje z największą liczbą plaż światowej klasy.
Piasek Siesta Beach słynie z tego, że składa się niemal wyłącznie z krystalicznego kwarcu – w około 99% z czystego – co jest bardzo nietypowe dla wybrzeża morskiego. Przez wieki skalenie i mika w ziarenkach piasku zostały wypłukane, pozostawiając maleńkie kryształki kwarcu. To sprawia, że piasek jest miękki jak puder i lśniąco biały. Nawet w upalny letni dzień, jasny, odblaskowy piasek pozostaje chłodny pod stopami – nowość dla bosych plażowiczów. Co więcej, ziarna kwarcu są odporne na erozję, co oznacza, że szerokość Siesty pozostaje niezmieniona: odwiedzający nadal przechodzą 90 metrów po twardym, mokrym piasku, aby dotrzeć do wody, co miało miejsce już sto lat temu. W rezultacie plaża jest jak świeża mąka (jak żartobliwie mówią mieszkańcy Sarasoty) i nie parzy bosych stóp, co przyniosło Sieście wiele nagród „najlepszego piasku na świecie”.
Kilka plaż z naszej listy jest bardzo przyjaznych dla dzieci, ale niektóre wymagają ostrożności. Elafonissi jest idealna dla dzieci ze względu na spokojne, płytkie baseny. Siesta Beach jest bezpieczna, ratownicy są strzeżeni, a fale są łagodne. Grace Bay i Eagle Beach również mają łagodne wody i są strzeżone przez ratowników w kurortach. Z kolei Cala Goloritzè wymaga długiego spaceru – niezalecanego dla bardzo małych dzieci – a urwiska Cala znajdują się tuż za kamienistym brzegiem. Praia da Falésia jest szeroka i strzeżona, ale rodzice powinni pamiętać, że woda stopniowo się pogłębia (ale prądy są słabe). Ogólnie rzecz biorąc, wiele najlepszych plaż ma odcinki zarezerwowane dla bezpieczniejszego pływania z rodziną. Nowi rodzice powinni zawsze mieć dzieci pod kontrolą (uważaj na ekspozycję na słońce i meduzy w niektórych strefach tropikalnych). Planując, wybieraj plaże oznaczone przez recenzentów jako „przyjazne rodzinom” (np. Tripadvisor często oznacza oferty ikonami rodzin) i sprawdzaj udogodnienia, takie jak cień i toalety.
Wizyta na najlepszej plaży może być praktycznie darmowa lub bardzo droga, w zależności od wyboru. W większości przypadków dostęp do samej plaży jest bezpłatny (wszystkie plaże powyżej, z wyjątkiem kilku, na które nałożono opłaty za ochronę). Główne koszty to podróż i zakwaterowanie. Na przykład Cala Goloritzè wymaga jedynie niewielkiej opłaty za parking/bilet, ale dotarcie na Sardynię spoza Europy może wiązać się z długimi lotami. Z kolei opłaty za wstęp do miejsc takich jak Anse Source d'Argent (około 15 USD od osoby za wstęp do parku) lub laguna Ban Gioc (Jemen) przyczyniają się do ochrony przyrody. Zakwaterowanie jest różne: luksusowa willa w Grace Bay może kosztować 500 USD za noc, podczas gdy bungalow na Koh Kood może kosztować poniżej 50 USD. Wyżywienie i dodatkowe usługi również różnią się w zależności od regionu (Azja Południowo-Wschodnia jest zazwyczaj tańsza niż Europa czy Karaiby). Orientacyjnie, podróżnik o umiarkowanym budżecie może wydać 1500–3000 USD na osobę na tygodniową podróż, która obejmuje loty międzykontynentalne, hotele średniej klasy i lokalne posiłki. Zawsze porównuj sezony: miesiące poza szczytem sezonu często oferują znaczne oszczędności na biletach lotniczych i hotelach (choć pogoda może być mniej idealna). Pamiętaj, że niektóre wycieczki (takie jak rejsy łodzią do Entaluli czy snorkeling w Grace Bay) dodatkowo obciążają budżet. Ostatecznie dostosuj swoje plany do swojego budżetu: można korzystać ze światowej klasy plaż zarówno za niewielkie pieniądze, jak i za luksusową cenę.
Najlepsze plaże świata rozciągają się na olśniewający wachlarz: od sekretnych zatoczek na odległych wyspach po tętniące życiem plaże z białym piaskiem w blasku świateł miasta. Każda z dziesięciu powyższych plaż zyskała swoje miejsce dzięki połączeniu malowniczych widoków, jakości wody i piasku oraz (często) troskliwej opieki. Jednak żaden ranking nie jest w stanie oddać wszystkich marzeń, więc zastanów się nad swoimi preferencjami: czy pragniesz samotności (Cala Goloritzè, Entalula), rodzinnego spokoju (Siesta, Elafonissi), czy tętniącej życiem wyspiarskiej kultury (Aruba, Tajlandia)? Cokolwiek wybierzesz, zaplanuj to starannie – zwracając uwagę na prognozy pogody, przepisy dotyczące ochrony środowiska i koszty podróży – aby w pełni wykorzystać swoją wizytę. Niezależnie od tego, czy skończysz na oglądaniu żaglicy u wybrzeży Grace Bay, podziwianiu różowych brzegów Krety, czy po prostu stąpaniu po chłodnym kwarcu na plaży na Florydzie, pamiętaj, że wspaniała plaża to nie tylko samo miejsce, ale i samo doświadczenie. Spakuj do kremu z filtrem szacunek dla natury, pielęgnuj lokalne zwyczaje, a zadbasz o to, aby te skrawki raju pozostały piękne dla wszystkich. Ostatecznie „najlepsza” plaża jest sprawą tak osobistą, jak ulubiony zachód słońca. Dzięki spostrzeżeniom i wskazówkom zawartym w tym przewodniku czytelnicy mogą teraz śmiało wybrać nadmorski wypoczynek, który będzie dla nich idealny.
Analizując ich historyczne znaczenie, wpływ kulturowy i nieodparty urok, artykuł bada najbardziej czczone miejsca duchowe na świecie. Od starożytnych budowli po niesamowite…
Zbudowane z wielką precyzją, by stanowić ostatnią linię obrony dla historycznych miast i ich mieszkańców, potężne kamienne mury są cichymi strażnikami z zamierzchłych czasów.
Lizbona to miasto na wybrzeżu Portugalii, które umiejętnie łączy nowoczesne idee z urokiem starego świata. Lizbona jest światowym centrum sztuki ulicznej, chociaż…
Francja jest znana ze swojego znaczącego dziedzictwa kulturowego, wyjątkowej kuchni i atrakcyjnych krajobrazów, co czyni ją najczęściej odwiedzanym krajem na świecie. Od oglądania starych…
Podczas gdy wiele wspaniałych miast Europy pozostaje przyćmionych przez ich bardziej znane odpowiedniki, jest to skarbnica zaczarowanych miasteczek. Od artystycznego uroku…
