Kefalonia

Turystyka na Kefalonii rozpoczęła się na początku XIX wieku. Nawet grecka rodzina królewska zabierała swoje dzieci do Lixouri w miesiącach letnich na początku XX wieku, ale większość odwiedzających wyspę odkryła dopiero w latach 1980.

Kefalonia przyciąga turystów z całej Grecji, Europy i reszty świata. Ze względu na bliskość Włoch jest ulubionym miejscem wypoczynku wielu Włochów. Jako jedna z największych wysp Grecji, jest dobrze wyposażona, aby pomieścić zalew turystów w sezonie letnim i oferuje coś dla każdego.

Do popularności Kefalonii przyczyniły się dwie atrakcje kulturowe, atrakcyjne wioski rybackie Fiscardo i Assos, a także kilka atrakcji przyrodniczych, takich jak podziemne jezioro Melissani, jaskinia Drogarati i plaża Myrtos. Kapitan Corelli's Mandolin (2001), film nakręcony na wyspie, spopularyzował Kefalonię.

Lata na Kefalonii są gorące i jasne, z umiarkowanie wilgotnymi zimami. Czasami zimą w górach wyspy pada śnieg. Najbardziej mokry miesiąc w roku, grudzień, może spaść do 115 mm deszczu. W przeciwieństwie do tego, w lipcu może być wyjątkowo sucho, kiedy często występuje zerowy lub niewielki deszcz. Deszcz jest zwykle widoczny latem, ale nie jest odczuwalny, ponieważ wyparowuje, zanim dotrze do ziemi z powodu suchego powietrza.

Kefalonia jest główną wyspą jednostki regionalnej, zajmującą powierzchnię 773 km2 (300 mil2) i gęstość zaludnienia wynoszącą 55 osób na km2 (140/mi2). Argostoli jest domem dla jednej trzeciej populacji wyspy. Lixouri jest drugim co do wielkości miastem prefektury, a oba miasta łącznie stanowią około dwóch trzecich populacji prefektury.

Wyspa Petalas i Wyspa Asteris to dwie duże wyspy, jednak są one opuszczone.

Kefalonia znajduje się w strefie trzęsień ziemi i każdego roku dochodzi do setek małych, nieodnotowanych wstrząsów. Duże trzęsienie ziemi zniszczyło praktycznie wszystkie wioski na wyspie w 1953 roku, pozostawiając tylko Fiskardo na północy bez szwanku.

Na uwagę zasługują również jezioro Melissani, jaskinie Drogarati i laguna Koutavos w pobliżu Argostoli.

Wyspa szczyci się zróżnicowaną różnorodnością biologiczną, w tym kilkoma rodzimymi i rzadkimi gatunkami. Niektóre lokalizacje zostały wyznaczone przez Unię Europejską jako obszary Natura 2000.

Góra Ainos, o wysokości 1628 metrów, jest najwyższym punktem na wyspie; na północnym zachodzie znajdują się góry Paliki, do których należą Lixouri, a także Geraneia (Gerania) i Agia Dynati. Szczyt góry Ainos to naturalny park z jodłami.

Leśnictwo jest rzadkością na wyspie, chociaż jego produkcja drewna należy do największych na Wyspach Jońskich, ale jest mniejsza niż produkcja Elia na Peloponezie. Pożary lasów były powszechne w latach 1990. i na początku XXI wieku i nadal stanowią poważne zagrożenie dla ludzi.

Fauna

Kefalonia jest dobrze znana z zagrożonej populacji żółwia karetta, który gniazduje na kilku plażach wokół południowego wybrzeża wyspy. Niewielka kolonia zagrożonej wyginięciem mniszki śródziemnomorskiej, Monachus monachus, żyje również wzdłuż wybrzeża wyspy, zwłaszcza na obszarach wybrzeża niedostępnych dla ludzi ze względu na topografię. Jaskinie na tym odcinku wybrzeża są wspaniałymi miejscami, w których foki rodzą młode i karmią je przez kilka pierwszych miesięcy życia.

Wiadomo, że wyspa jest domem dla europejskiej kuny sosnowej.

Na wyspie zaobserwowano ponad 200 gatunków ptaków.

Wino i rodzynki to najstarsze produkty eksportowane, które były widoczne aż do XX wieku. Obecnie najbardziej znanymi gałęziami przemysłu są hodowla ryb i węglan wapnia.

Hodowla zwierząt i uprawa oliwek to najważniejsza działalność rolnicza, a zboże i warzywa stanowią większość pozostałych. Na równinach, które zajmują mniej niż 15% wyspy i są w większości skaliste i pagórkowate, odbywa się większość upraw warzyw. Grunty orne stanowią mniej niż jedną czwartą całkowitej powierzchni wyspy.

Do lat 1970. większość Kefalończyków mieszkała na obszarach wiejskich, ale obecnie dwie trzecie ludności mieszka w miastach, a pozostała jedna trzecia w miastach wiejskich i wioskach w pobliżu rolnictwa.

Winogrona Robola są używane do produkcji wytrawnych, cytrynowych win na wyspie, która ma długą tradycję winiarską.

Produkcja oliwy z oliwek

Gospodarka Kefalonii jest w dużym stopniu uzależniona od produkcji oliwy z oliwek. Aż do XVIII wieku ilość produkowanej na wyspie oliwy z oliwek była niewystarczająca, aby zaspokoić potrzeby ludności. Jednak popyt weneckich najeźdźców na uprawę oliwek, zwłaszcza po upadku Peloponezu i Krety, spowodował wzrost produkcji do punktu, w którym rozpoczęły się pierwsze dostawy do Wenecji. Przed trzęsieniem ziemi w Jonie w 18 r. Na wyspie znajdowało się 1953 tłoczni ropy; obecnie jest ich zaledwie trzynaście. Kefalonia ma około miliona drzew oliwnych, które pokrywają ponad 200 procent powierzchni wyspy. Niewielka, agrarna gospodarka wyspy w dużej mierze opiera się na oliwie z oliwek. Dwa główne typy uprawiane na wyspie to „koroneiki” i „theiako”, a następnie mniejsza liczba „ntopia” i „matolia”. Kefalońska oliwa z oliwek ma zielony kolor, gęsty, tłusty smak i niską kwasowość.

Spora część rodzimej populacji letniej spędza zimowe miesiące za granicą, ponieważ poza sezonem (listopad – kwiecień) na wyspie po prostu nie ma wystarczającej liczby miejsc pracy. W rezultacie na wyspie jest wielu Greków z amerykańskim akcentem. Tylko starsi ludzie pozostają ograniczeni do własnego języka, mimo że angielski jest praktycznie powszechnie rozumiany. Ze względu na znaczące historyczne powiązania wyspy z tym krajem powszechnie uznaje się język włoski. Gdziekolwiek na wyspie powitanie po grecku wywoła ciepłą i namiętną reakcję.