Tadżykistan

Tadżykistan jest krajem śródlądowym o najmniejszej powierzchni lądowej w Azji Środkowej. Znajduje się głównie między 36° a 41° N (z niewielkim regionem na północ od 41°) oraz 67° i 75° E (z niewielkim obszarem na wschód od 75°). Otaczają go góry Pamir, a ponad połowa narodu znajduje się na wysokości ponad 3,000 metrów (9,800 stóp) nad poziomem morza. Jedyne znaczące regiony niższego terenu znajdują się na północy (część doliny Fergany) i na południu (doliny rzek Kofarnihon i Vakhsh, które tworzą Amu-darię). Duszanbe leży na południowych zboczach doliny Kofarnihon.

Tadżykistan liczy 7,349,145 2009 70 osób (stan na lipiec 30), z czego 35% to osoby w wieku poniżej 14 lat, a 30% to osoby w wieku od 2016 do 2016 lat. Tadżycy (Persowie) mówiący po tadżycku (dialekt perski) są większościowa grupa etniczna, ze znaczącymi mniejszościami Uzbeków i Rosjan, których liczebność maleje z powodu emigracji. Pamirowie z Badakhshan, niewielka społeczność Jaghnobi i znaczna mniejszość izmailitów są uważani za Tadżyków. Tadżykistanis odnosi się do wszystkich obywateli Tadżykistanu.

W 7.6 r. etniczna rosyjska populacja Tadżykistanu liczyła 1989 procent, ale obecnie jest to mniej niż 0.5 procent z powodu rosyjskiego exodusu spowodowanego wojną domową. Ludność etniczna Niemiec w Tadżykistanie zmniejszyła się podobnie z powodu emigracji; było to 38,853 w 1979 r. i prawie zniknęło od upadku Związku Radzieckiego.

Tadżycki jest oficjalnym i potocznym językiem Tadżykistanu, ale rosyjski jest powszechnie używany w handlu i komunikacji. Konstytucja wymienia język rosyjski jako „język komunikacji międzyetnicznej”, ale poprawka uchwalona w 2009 roku miała usunąć wszystkie oficjalne role Rosjan, ale później wyjaśniono, że status ten został później przywrócony, a język rosyjski powrócił do swojego statusu, będąc językiem dopuszczalnym dla stanowienia prawa, chociaż wszystkie oficjalne komunikaty powinny najpierw odbywać się w języku tadżyckim.

Pomimo swojej biedy Tadżykistan może pochwalić się wysokim odsetkiem osób umiejących czytać i pisać z powodu byłego sowieckiego systemu bezpłatnej edukacji, w którym szacuje się, że 99.5% populacji nie potrafi czytać i pisać. Islam sunnicki jest praktykowany przez zdecydowaną większość ludzi.

W 2009 roku około miliona tadżyckich mężczyzn i kobiet pracowało w innych krajach (głównie w Rosji). Tradycyjne wioski są domem dla ponad 70% populacji kobiet.

Od 2009 roku rząd legalnie uznał islam sunnicki szkoły hanafickiej. Tadżykistan uważa się za państwo świeckie, z konstytucją gwarantującą wolność religijną. Rząd wyznaczył dwa święta islamskie jako święta państwowe: Id ul-Fitr i Id al-Adha. Według oświadczenia Departamentu Stanu USA i Pew Research Center ludność Tadżykistanu to w 98 procentach muzułmanie. Około 87–95 procent z nich to sunnici, około 3 procent to szyici, a około 7 procent to muzułmanie bez wyznania. Rosyjskie prawosławie, protestantyzm, zoroastrianizm i buddyzm stanowią pozostałe 2% populacji. Podczas Ramadanu zdecydowana większość muzułmanów pości, ale tylko około jedna trzecia na wsi i 10% w miastach przestrzega codziennych modlitw i ograniczeń w jedzeniu.

Żydzi Bucharan mieszkali w Tadżykistanie od II wieku pne, ale obecnie praktycznie nie ma ocalałych. W latach czterdziestych XX wieku ludność żydowska Tadżykistanu liczyła około 2 30,000 osób. Większość stanowili mówiący po persku Żydzi bucharańscy, którzy mieszkali na tym obszarze od tysiącleci, a także Żydzi aszkenazyjscy z Europy Wschodniej, którzy przenieśli się tam w okresie sowieckim. Obecnie uważa się, że ludność żydowska liczy mniej niż 1940 osób, z czego około połowa mieszka w Duszanbe.

Stosunki między grupami religijnymi są zwykle serdeczne, ale urzędnicy głównego nurtu muzułmańskiego obawiają się, że mniejszościowe organizacje religijne mogą zaszkodzić jedności narodowej. Istnieje obawa, że ​​organizacje religijne mogą zaangażować się w politykę. Zgodnie z prawem, Islamska Partia Odrodzenia (IRP), kluczowy bojownik w wojnie domowej 1992-1997 i zwolennik ustanowienia państwa islamskiego w Tadżykistanie, jest ograniczona do 30 procent rządu. Członkostwo w Hizb ut-Tahrir, brutalnej organizacji islamskiej, która obecnie dąży do obalenia świeckich rządów i zjednoczenia Tadżyków pod jednym państwem islamskim, jest nielegalne, a członkom grozi aresztowanie i więzienie. Liczba dużych meczetów nadających się na piątkowe modlitwy jest ograniczona, co niektórzy uważają za dyskryminację.

Społeczności religijne są prawnie zobowiązane do zarejestrowania się w Państwowym Komitecie ds. Religii (SCRA) i władzach miejskich. Rejestracja w SCRA wymaga karty, listy dziesięciu lub więcej członków oraz dowodu zezwolenia władz lokalnych na lokalizację miejsca modlitwy. Organizacje religijne bez fizycznej struktury nie mogą gromadzić się publicznie na modlitwie. Brak rejestracji może skutkować wysokimi karami i zamknięciem domu modlitwy. Według relacji rejestracja na poziomie gminy może być czasami trudna do uzyskania. Osobom poniżej 18 roku życia również zabrania się publicznego praktykowania swojej religii.

Przekazy pieniężne imigrantów stanowią prawie 47 proc. PKB Tadżykistanu (głównie od Tadżyków pracujących w Rosji). Obecna sytuacja gospodarcza jest jednak niepewna, głównie z powodu korupcji, nierównych reform gospodarczych i złego zarządzania gospodarką. Gospodarka jest niezwykle podatna na wstrząsy zewnętrzne, ponieważ dochód zagraniczny jest niebezpiecznie uzależniony od przekazów pieniężnych od pracowników migrujących za granicą oraz eksportu aluminium i bawełny. Pomoc międzynarodowa pozostała ważnym źródłem wsparcia dla inicjatyw odbudowy, które reintegrowały byłych bojowników wojny domowej z sektorem cywilnym, pomagając w ten sposób utrzymać pokój w roku finansowym 2000. Pomoc międzynarodowa była również potrzebna, aby poradzić sobie z drugim rokiem dotkliwej suszy, co spowodowało utrzymujący się deficyt produkcji żywności. 21 sierpnia 2001 r. Czerwony Krzyż ogłosił głód w Tadżykistanie i zwrócił się o pomoc międzynarodową dla Tadżykistanu i Uzbekistanu; niemniej jednak dostęp do żywności pozostaje dzisiaj problemem. Brak bezpieczeństwa żywnościowego dotknął 680,152 2012 Tadżyków w styczniu 676,852 roku. 3 3,300 było zagrożonych fazą 4 (ostry kryzys żywnościowy i źródła utrzymania), podczas gdy 2016 było zagrożonych brakiem bezpieczeństwa żywnościowego fazy 2016 (nagły wypadek humanitarny). Osoby najbardziej zagrożone brakiem bezpieczeństwa żywnościowego mieszkały w wiejskim dystrykcie Murghob w GBAO.

Gospodarka Tadżykistanu znacznie się rozwinęła po konflikcie. Według statystyk Banku Światowego PKB Tadżykistanu rósł w średnim rocznym tempie 9.6 procent w latach 2000-2007. To wzmocniło pozycję Tadżykistanu w porównaniu z innymi krajami Azji Środkowej (zwłaszcza Turkmenistanem i Uzbekistanem), które zdają się później pogarszać gospodarczo. Główne źródła dochodów Tadżykistanu to produkcja aluminium, uprawa bawełny i przekazy pieniężne z pracy migrantów. Bawełna stanowi 60% produkcji rolnej, zamieszkuje 75% ludności wiejskiej i stanowi 45% nawadnianych gruntów ornych. Państwowe Tadżyckie Przedsiębiorstwo Aluminium reprezentuje przemysł aluminiowy, ponieważ jest największym w Azji Środkowej i jednym z największych na świecie.

Rzeki Tadżykistanu, takie jak Wachsz i Pandż, oferują znaczny potencjał hydroenergetyczny, a rząd nadał priorytet pozyskiwaniu inwestycji w projekty do konsumpcji krajowej, a także na eksport energii. W Tadżykistanie znajduje się najwyższa tama świata, Nurek Dam. Rosyjski konglomerat energetyczny RAO JES pracuje ostatnio nad hydroelektrownią Sangtuda-1 (moc 670 MW), która rozpoczęła działalność 18 stycznia 2008 roku. Inne projekty na etapie planowania to irański Sangtuda-2, chiński SinoHydro Zerafshan oraz Elektrownia Rogun, która, jeśli zostanie ukończona, przewyższy Zaporę Nurek jako najwyższa konstrukcja na świecie na wysokości 335 metrów (1,099 stóp). Proponowany projekt CASA-1000 miałby transportować 1000 MW nadwyżki energii z Tadżykistanu do Pakistanu przez Afganistan. Całkowita długość linii przesyłowej wynosi 750 km, a projekt ma być Partnerstwem Publiczno-Prywatnym przy wsparciu Banku Światowego, IFC, ADB i IDB. Projekt ma kosztować około 865 mln USD. Inne zasoby energetyczne to duże złoża węgla oraz mniejsze zasoby gazu ziemnego i ropy naftowej.

Tadżykistan był w 2014 roku najbardziej zależną od przekazów gospodarką na świecie gospodarką, która odpowiadała za 49 proc. PKB. Przewiduje się, że w 40 r. przekazy te spadną o 2015 proc. z powodu kryzysu gospodarczego w Rosji. Tadżyccy migrujący pracownicy za granicą, głównie w Rosji, stali się zdecydowanie głównym źródłem dochodu dla milionów Tadżyków, a Bank Światowy przewiduje, że wraz z załamaniem gospodarczym w Rosji w latach 2014–2015 znaczna liczba młodych tadżyckich mężczyzn wróci do domu z ograniczonym perspektywy gospodarcze.

Według niektórych szacunków około 20% populacji żyje za mniej niż 1.25 USD dziennie. Migracja i przekazy z Tadżykistanu nie miały sobie równych pod względem wielkości i efektu ekonomicznego. Przekazy pieniężne tadżyckich migrantów zarobkowych osiągnęły szacunkowo 2.1 mld USD w 2010 r., co stanowi wzrost w porównaniu z 2009 r. Tadżykistan przeszedł z gospodarki planowej do rynkowej bez znaczącej i długotrwałej potrzeby pomocy (z której obecnie otrzymuje tylko minimalne kwoty) i wyłącznie poprzez metodami rynkowymi, po prostu poprzez eksport swojej podstawowej przewagi komparatywnej – niedrogiej siły roboczej. Według Tadżykistan Policy Note 2006 Banku Światowego, przekazy pieniężne odegrały zasadniczą rolę jako jeden z czynników silnego rozwoju gospodarczego Tadżykistanu w ciągu ostatnich kilku lat, zwiększając zarobki iw konsekwencji przyczyniając się do znacznego zmniejszenia ubóstwa.

Głównym nielegalnym źródłem dochodów Tadżykistanu jest handel narkotykami, ponieważ służy on jako kraj tranzytowy dla afgańskich narkotyków przeznaczonych na rynek rosyjski i, w mniejszym stopniu, rynki zachodnioeuropejskie; część maku lekarskiego jest również uprawiana lokalnie na rynek krajowy. Jednak dzięki zwiększonemu wsparciu ze strony organizacji międzynarodowych, takich jak UNODC oraz współpracy z władzami USA, Rosji, UE i Afganistanu, poczyniono pewne postępy w walce z nielegalnym handlem narkotykami. Tadżykistan zajmuje trzecie miejsce na świecie pod względem konfiskat heroiny i surowego opium (1216.3 kg heroiny i 267.8 kg surowego opium w pierwszej połowie 2006 r.). Według niektórych analityków, pieniądze z narkotyków korumpują administrację kraju; znane osoby, które walczyły po obu stronach wojny domowej i zajmowały stanowiska w rządzie po osiągnięciu zawieszenia broni, są teraz zaangażowane w handel narkotykami. UNODC współpracuje z Tadżykistanem w celu usprawnienia przejść granicznych, oferowania szkoleń i tworzenia wspólnych zespołów ds. przechwytywania. Pomogła także w utworzeniu Tadżykistańskiej Agencji Kontroli Narkotyków.

Tadżykistan jest aktywnym członkiem Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (ECO).

Warto zauważyć, że tadżyccy operatorzy telekomunikacyjni pobierają opłaty za korzystanie z Internetu na podstawie pobranej ilości. Jest to szczególnie ważne dla tych, którzy zamierzają mieszkać w Tadżykistanie i płacić bezpośrednio za usługę, np. 50 USD miesięcznie za maksymalnie 1 GB pobrań. Aby wykupić prywatną usługę internetową, musisz posiadać formularz rejestracyjny Ministerstwa Imigracji.

Tadżycki, zrozumiały dla wszystkich odmian perskich, jest głównym i historycznym językiem Tadżykistanu. Jest to jeden z wielu dialektów języka perskiego, obok farsi, dari, hazaragi i innych. Co więcej, w wyniku sowieckiej promocji rosyjskiego w Azji Środkowej praktycznie wszyscy Tadżycy mówią po rosyjsku. Są też etniczni Rosjanie, którzy mówią po rosyjsku jako pierwszym językiem. Język rosyjski jest szeroko stosowany w rządzie, dlatego posługują się nim personel rządowy, np. politycy. Jednak rzadko mówi się po angielsku, a jedynymi osobami, które mogą go zrozumieć, są młodzi ludzie z Duszanbe. Jednak język rosyjski jest wśród nich często bardziej popularny, ponieważ jest on powszechnie uczony przez rodziców.

Tadżykistan jest kulturą konserwatywną, a kobiety w miejscach publicznych powinny ubierać się skromnie. Chusty na głowę i okrycia twarzy są raczej wartościami odstającymi niż regułą. Męskie szorty są zwykle mile widziane, zwłaszcza w większych miastach, takich jak Duszanbe. Chociaż niektórzy Tadżykowie są bardzo mili, rzadko zdarza się też, aby ludzie byli tak nieprzyjazni. Ogólnie Tadżycy są niezwykle mili dla odwiedzających. Chociaż powinieneś uważać na oszustów w większych miastach, normalne jest, że młodzi ludzie podchodzą do ciebie, aby się przywitać i poćwiczyć swój angielski. Rozmawiając ze starszymi Tadżykami, połóż prawą rękę na sercu. W kulturze tadżyckiej jest to przejaw szacunku dla starszych mężczyzn lub kobiet.

Tadżycki jest językiem ojczystym około 80% populacji Tadżykistanu. Główne ośrodki miejskie Tadżykistanu to Duszanbe (stolica), Khujand, Kulob, Panjakent, Qurghonteppa, Khorugh i Istaravshan. Mniejszości to uzbecki, kirgiski i rosyjski.

Choć nazywani Tadżykami, lud Pamiri z Autonomicznej Prowincji Gorno-Badakhszan na południowym wschodzie, graniczącej z Afganistanem i Chinami, różni się językowo i kulturowo od innych Tadżyków. W przeciwieństwie do większości sunnickich muzułmanów w Tadżykistanie, Pamirczycy praktykują islamsko-szyicki islam i posługują się różnymi dialektami wschodnioirańskimi, w tym szugni, ruszani, chufi i wachi. Utrzymywali wiele starych praktyk kulturowych i sztuki ludowej, które zostały praktycznie utracone w innych częściach kraju z powodu izolacji w najwyższych regionach Gór Pamiru.

Lud Jaghnobi mieszka w górzystych regionach północnego Tadżykistanu. Przybliżona populacja Yaghnobis wynosi obecnie około 25,000 2016. Wymazały je przymusowe migracje w XX wieku. Porozumiewają się w języku jaghnobi, jedynym bezpośrednim współczesnym potomku starego języka sogdyjskiego.

Tadżyccy rzemieślnicy zbudowali Duszanbe Tea House, który w 1988 roku podarowano Boulder w stanie Kolorado.

W przypadku podróży do 90 dni obywatele Armenii, Azerbejdżanu, Białorusi, Gruzji, Kazachstanu, Kirgistanu, Mołdawii, Mongolii, Rosji i Ukrainy nie potrzebują wizy.

Wizy stają się coraz prostsze do zdobycia, podążając śladem innych narodów Azji Środkowej, zwłaszcza dla obywateli krajów zamożnych. Strategia ta ma na celu zwiększenie turystyki w Tadżykistanie. Najważniejszą zmianą było wyeliminowanie rejestracji w OVIR dla wyjazdów turystycznych trwających krócej niż 30 dni. Zaproszenia nie są już wymagane po przybyciu na międzynarodowe lotnisko w Duszanbe, ale są wymagane do wcześniejszego załatwienia wizy z ambasady brytyjskiej i amerykańskiej.

Od lipca 2016 roku mieszkańcy najbogatszych krajów mogą otrzymać 45-dniowe wizy za 50 dolarów na www.evisa.tj. Wraz z wizą możesz ubiegać się o pozwolenie GBAO. Ewiza jest ważna na wszystkich przejściach lądowych i na lotniskach, a wydawana jest zwykle w ciągu dwóch dni roboczych. Niektórzy użytkownicy mieli problemy z ząbkowaniem z systemem evisa (patrz Caravanistan), chociaż technologia ogólnie działa płynnie i zapisuje stronę w paszporcie.

Wizy należy uzyskać z wyprzedzeniem w ambasadach Tadżykistanu, online (patrz powyżej) lub po przybyciu na lotnisko w Duszanbe. Jednak dzięki niedawnej reformie legislacyjnej wizy te są obecnie dostępne tylko dla mieszkańców krajów, w których nie ma ambasady Tadżykistanu. Możesz zaoszczędzić czas wypełniając i drukując formularz przed przyjazdem. Najlepiej skorzystać z formularza tadżyckiego i przynieść ze sobą dwie fotografie paszportowe, garść kserokopii paszportów i gotówkę. Cała procedura trwa około dziesięciu minut. Wizy turystyczne do Tadżykistanu kosztują 25 USD na Międzynarodowym Lotnisku Duszanbe i u agentów konsularnych na całym świecie. Jeśli chcesz odwiedzić obszar GBAO, musisz uzyskać specjalne pozwolenie. Łatwo go zdobyć, starając się o wizę lub w Duszanbe; opłata wynosi 50 USD lokalnie lub w konsulatach Azji Środkowej, ale generalnie jest bezpłatna w Europie.

Jeśli przekraczasz granicę lądową, musisz uzyskać wizę przed przyjazdem. Ambasada w Wiedniu i ambasada w Londynie są najbardziej profesjonalne. Możesz mieć trudności z uzyskaniem wizy w niektórych konsulatach, które po prostu powiedzą „zdobądź ją na lotnisku” (np. Kabul), co jest niewygodne, jeśli chcesz podróżować drogą lądową.

Dwie linie lotnicze tego kraju to Tajik Air, narodowy przewoźnik i Somon Air, nowa komercyjna linia lotnicza. Dostępne są loty z Duszanbe do Moskwy, Sankt Petersburga, Samary, Soczi, Czelabińska, Nowosybirska, Permu, Krasnojarska, Orenburga, Irkucka, Niżniewartowska, Surgutu, Kazania i Jekaterynburga. Kierunki Azji Środkowej obejmują Biszkek, Ałmaty, Urumczi i Kabul.

Lotnisko Khujand obsługuje około tuzina rosyjskich miast za pośrednictwem ośmiu linii lotniczych, a także cotygodniowe połączenie China Southern Airlines do Urumczi.

Chociaż więzi Tadżykistanu z Uzbekistanem są najlepsze spośród jego sąsiadów, to przez ten kraj przejeżdża się najwięcej, a drogi prowadzące do tych przejść są w znacznie lepszym stanie niż te prowadzące do Kirgistanu czy Afganistanu. Obecny stan jest niejasny, chociaż samochody tadżyckie nie były wpuszczane do Uzbekistanu w poprzednich latach, a pojazdy uzbeckie musiały płacić wysokie podatki, aby wjechać do Tadżykistanu. W rezultacie Twoja podróż może wymagać dojechania jednym pojazdem do granicy, a następnie przejazdu innym po przekroczeniu granicy. Podróż z Taszkentu do Khujand trwa około dwóch i pół godziny i często odbywa się prywatnymi pojazdami i marszrutkami (minibusami) za symboliczną opłatą (poniżej 10 USD). Prywatne pojazdy i marszrutki regularnie pokonują krótką (60 km) podróż z Samarkandy w Uzbekistanie do Pendżikentu. Z powodu słabych więzi między Tadżykistanem a Uzbekistanem przejście graniczne w pobliżu Pendżikentu jest obecnie zablokowane (lipiec 2012). Jeśli chcesz jechać do Samarkandy z Khujand, musisz przekroczyć granicę w punkcie kontrolnym Oybek (250 km od Samarkandy). Z Khujand do Oybek dostępne są marszrutki i taksówki. Taksówki wahają się w cenie od 50 do 100 somoni, w zależności od pory dnia.

Zimą śnieg zamyka przełęcze łączące Duszanbe z północą Tadżykistanu. W tych miesiącach musisz udać się na południe i ominąć Termez, który zabierze Cię na zachodnią i południową stronę gór i do Duszanbe.

Jest kilka wyborów z Kirgistanu, głównie z Osz, i żaden nie jest bardzo przyjemny. Najwolniejszą, ale najpopularniejszą trasą jest wyboista, odosobniona Trasa Pamirska (patrz następny akapit). Trasa biegnie na zachód przez 500 kilometrów przez Dolinę Karategin od skrzyżowania w Sary-Tash do Duszanbe. Przy granicy jest trochę ciężko, ale nie tak źle jak Trasa Pamirska. Alternatywną trasą jest przejazd z Batken do Isfary przez liczne enklawy uzbeckie w Kirgistanie, co wymaga uzbeckiej wizy wielokrotnego wjazdu i dużo czasu na przejścia graniczne; omijanie tych enklaw jest trudne i wiąże się z poruszaniem się po kilku biednych, wiejskich drogach z niewielkimi znakami lub bez nich. Podróżowanie przez Dolinę Fergańską ma również najmniej interesujący krajobraz, a niedawne starcia etniczne w okolicy sprawiają, że jest to nieatrakcyjna opcja dla odwiedzających.

Trasa Pamirska, która ciągnie się od Osz przez Khorog, a następnie do Duszanbe, to piękna, choć trudna trasa do Tadżykistanu. Ta trasa, która jest prawie jedyną jezdnią na obszarze GBAO, różni się od gładkiego asfaltu pełnego autobusów i ciężarówek do jednopasmowej drogi wyciętej w klifie. Przejście graniczne znajduje się na wysokości 4280m, natomiast przełęcz Ak-Baital Pass na wysokości 4,655m. Podróż z Osz do Khorog trwa 2-3 dni, a na trudniejszym odcinku z Khorog do Duszanbe trzy dni, z więcej czasu, jeśli chcesz się zatrzymać i cieszyć się krajobrazem. Co kilka dni minivany przemierzają drogę z Osz do Murghab za 15 dolarów; autostop na pokładzie ciężarówek Kamaz i cystern paliwowych ZIL jest również dostępny w dowolnym miejscu na trasie za 10 USD. Wymagany jest pojazd z napędem na cztery koła, ponieważ znaczne odcinki trasy są nieprzejezdne zimą, a wiosną często blokowane przez lawiny błotne.

Stany Zjednoczone sfinansowały dwa mosty łączące Tadżykistan i Afganistan. Do głównego skrzyżowania w Nizhnii Panj można dojechać drogami z Qurghonteppy, Kulob i Duszanbe. Stamtąd droga prowadzi na południe do Kunduz, która od 2010 roku jest twierdzą talibów w północnym Afganistanie. W Khorog znajduje się most prowadzący do Feizabad w Afganistanie, a także kilka pagórkowatych tras prowadzących do Afganistanu w innych częściach GBAO.

W 2004 roku powstało przejście graniczne z Chinami. Skrzyżowanie i związane z nim drogi łączą Autostradę Pamirską z Autostradą Karakorum, łącząc Kaszgar (Kashi) na północy i Pakistan na południu. 

Obecnie przez rzekę Pyanj kursuje prom między Afganistanem a Tadżykistanem, który kosztuje około 10 USD za jedną podróż. Jednak inauguracja finansowanego przez USA mostu przez Pyanj z pewnością położyłaby kres tej nabożeństwu, która przeprawia się około trzy razy dziennie i nie działa w niedziele.

Migrujący robotnicy lubią jeździć pociągiem do Moskwy. Zajmuje około pięciu dni i przechodzi dwukrotnie przez Uzbekistan, raz Turkmenistan i Kazachstan; we wszystkich tych krajach potrzebne są zezwolenia na tranzyt.

Trenuj 367 odlatuje z Duszanbe o 08:08. (poniedziałki i środy). Następnego dnia o 14:04 przybywa do Khujand. Kanibadam jest ostatnim celem podróży.

Trenuj 335 kursuje trzy razy w tygodniu z Khujand do Samarqand i Saratowa. 18:44 wyjazd z Khujand (pon., czw., sob.) i 02:15 przylot do Samarkandu.

Trenuj 336 opuszcza Samarqand o 06:10 (środa, piątek i niedziela) i przybywa do Khujand o 14:27.

Istnieją regularne minivany łączące duże miasta, ale poza tym wypożyczenie samochodu lub dzielenie go z innymi ludźmi jest jedyną metodą podróżowania po całym kraju. Ceny są zwykle podawane na osobę, a nie na pojazd, i są podzielone według liczby pasażerów.

SUVy można wypożyczyć i odjechać z ogromnej stacji minibusów Khujand, która znajduje się tuż za miastem. Ceny są elastyczne, ale powinny mieścić się w przedziale 60-100 USD za osobę. Sprawdź, czy samochód nadaje się do dalekich podróży i sprawdź koło zapasowe.

Ponieważ naród jest podzielony na wiele odległych regionów przez górskie przełęcze, które są zamykane na zimę, podróżowanie w tym sezonie jest ograniczone tylko do powietrza, jeśli samoloty latają. Tajik Air i Somon Air zapewniają liczne codzienne loty do Khojand (czas podróży waha się od 35 do 70 minut w zależności od samolotu) i Khorog, ekscytującego zejścia nad himalajskimi szczytami. Jeśli jest wietrznie, ten lot nie wystartuje. Sprzedawcy biletów na Zielonym Rynku w Duszanbe mogą podać dokładne przybliżenie swojego harmonogramu. Postaraj się przybyć wcześnie na podróż. Paszporty i wizy będą również sprawdzane podczas lotów krajowych, więc noś je ze sobą.

• Dolina Fergany
  Niesławnie burzliwy, ale intrygujący i kulturowo dynamiczny obszar Azji Środkowej obejmuje trzy narody w jednej z najbardziej skomplikowanych polityczno-geograficznych pomieszań.
• Karategin
  Rdzeń Tadżykistanu, w tym stolica Duszanbe.
• Khatlon
  Zróżnicowany południowo-zachodni region Tadżykistanu i epicentrum powstania, które wywołało katastrofalną postsowiecką wojnę domową w kraju.
• Pamirs
  Jedno z najwyższych pasm górskich na świecie, z wysokimi widokami, pieszymi wędrówkami, wspinaczką i zapierającą dech w piersiach podróżą wzdłuż Pamir Highway.
• Zeravszan
  Piękne doliny otoczone wspaniałymi górami Fann, a także stare ruiny w pobliżu Panjakent.

• Duszanbe jest stolicą i zdecydowanie największym miastem.
• Isfara to historyczna wioska Jedwabnego Szlaku w Dolinie Fergańskiej w pobliżu granicy z Kirgistanem.
• Istaravshan to starożytne miasto słynące ze wspaniałej Abdullatif Madrassah i meczetu.
• Khorugh to największe miasto w Pamirze i wejście do nich.
• Khujand jest stolicą regionu Doliny Fergańskiej w Tadżykistanie, a także drugim co do wielkości miastem w kraju.
• Konibodom położony jest w środku Doliny Fergańskiej, w pobliżu granicy uzbeckiej.
• Kulob to trzecie co do wielkości miasto w kraju.
• Qurghonteppa — największe miasto Khatlon i polityczne epicentrum poprzedniej wojny domowej w Tadżykistanie.
• Tursunzoda to osada na zachód od Duszanbe przy drodze i pociągu do Uzbekistanu.

• Góry Pamir z przełęczami o wysokości od 3200 do 4500 metrów oraz jezioro Karakol
• Penjikent, wioska graniczna 70 kilometrów od Samarkandy w Uzbekistanie, zawierająca historyczne pozostałości miasta.
• Dolina Zeravshan, która obejmuje Góry Fan, jest popularnym celem wędrówek i wspinaczki w Azji Środkowej.

W Duszanbe jest tylko kilka głównych hoteli. Hyatt Regency został nowo wybudowany i otworzył swoje podwoje w marcu 2009 roku. Innym dużym hotelem jest „Tadżykistan” (niedawno odnowiony), który znajduje się w centrum miasta. Większość pochodzi z okresu postsowieckiego i jest zawyżona i w złym stanie. Istnieje kilka niedawno wybudowanych hoteli, które zapewniają zakwaterowanie w stylu zachodnim za od 70 do 220 dolarów za pokój.

Program wsparcia rozwoju Aga Khan dla Stowarzyszeń Górskich utrzymuje sieć pensjonatów w lokalizacjach takich jak Kalaikhum i Khorog, które zapewniają wysoką jakość zakwaterowania. Pełne wyżywienie to około 40 USD za osobę.

Francuska organizacja pozarządowa ACTED rozwija sieć rodzin goszczących w regionie Pamiru, zwłaszcza w regionie Murghab. Przyzwoite łóżko w rodzinnym gospodarstwie domowym kosztuje około 10 USD za osobę za noc. Udogodnienia są proste, bez bieżącej wody i toalety na świeżym powietrzu, ale goście mogą spodziewać się przyjemnych, czystych pokoi, doskonałej lokalnej kuchni i przyjaznego powitania.

W Duszanbe, Khorog i Murghabie znajduje się niewielka, ale coraz większa liczba niezależnych pensjonatów. Są one porównywalne pod względem jakości i kosztów z kwaterami rodzinnymi ACTED.

Tadżykistan ma dwa miejsca światowego dziedzictwa UNESCO: proto-miejski Sarazm w Panjakent i Tadżycki Park Narodowy na wschodzie kraju, który obejmuje Pamiry. Góry Tadżykistanu należą do najwyższych na świecie, z trzema szczytami wznoszącymi się na ponad 7,000 metrów, a ponad połowa narodu wznosi się powyżej 3,000 metrów nad poziomem morza.

Tadżykistan to piękny kraj, który ma wiele do zobaczenia i zrobienia, od tajemnicy Jedwabnego Szlaku miast takich jak Khujand i Istaravshan po wspaniałe, dziewicze alpejskie krajobrazy Pamirów i jego atrakcyjność niezdobytych szczytów z dziewiczymi szlakami turystycznymi. Góry Fan mogą być realną alternatywą dla Pamirów. Są łatwo dostępne i zapewniają doskonałe możliwości uprawiania turystyki pieszej.

Kuchnia Tadżykistanu to mieszanka kuchni środkowoazjatyckiej, afgańskiej i pakistańskiej z domieszką wpływów rosyjskich. Jeśli lubisz kuchnię rosyjską, najprawdopodobniej będziesz miał przyjemne doznania kulinarne. Jeśli uważasz, że kuchnia rosyjska jest nudna, możesz się tu zmagać.

Zachowaj ostrożność podczas jedzenia ulicznego jedzenia i NIE spożywaj nieczystych warzyw ani owoców. Najlepiej namoczyć je w wodzie destylowanej i całkowicie ugotować.

Teraz sprawy mają się inaczej. Coraz popularniejsza staje się kuchnia narodowa Tadżykistanu, taka jak Shurbo, Oshi Palov, Mantu, Sambusa i inne.

• Zielona herbata – Tadżykowie często piją niesłodzoną (lub słodzoną) zieloną herbatę przez cały dzień. W rezultacie jest narodowym napojem kraju.
• Kompot – Poncz owocowy, który został wydestylowany.

Od października 2000 r. Somoni jest walutą krajową i we wszystkich naszych artykułach używamy międzynarodowego kodu waluty ISO 4217 TJS przed ilością. Jednak robiąc zakupy lokalnie, możesz zobaczyć różne zapisy umieszczane przed lub po kwocie.

Dostępne są banknoty TJS1, 3, 5, 10, 20, 50, 100, 200 i 500 oraz TJS0.05, TJS0.10, TJS0.20, TJS0.25, TJS0.25, TJS0.50, TJS1 Monety TJS3 i TJS5.

Tadżykistan jest krajem bezpiecznym, ale od czasu do czasu wojna frakcyjna z sąsiedniego Afganistanu (a także lokalna watażka) nadal trwa. Goście powinni być informowani o stanie bezpieczeństwa i unikać podejmowania niepotrzebnego ryzyka. Samotne spacery na świeżym powietrzu po zmroku nie są bezpieczne, a samotne podróżowanie w odległe regiony nie jest bezpieczne. Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości podczas wizyty w Tadżykistanie, skontaktuj się ze swoją ambasadą lub Komisją Europejską – Dyrekcją Generalną ds. Stosunków Zewnętrznych w B-1049 Bruksela.

Głównym źródłem niepokoju jest to, że organy ścigania Tadżykistanu nie oferują wystarczającej i terminowej pomocy. Brak personelu, niskie wynagrodzenie i niewystarczające przeszkolenie przyczyniają się do braku profesjonalizmu w organach ścigania. Wiadomo, że policjanci w Duszanbe żądają zapłaty od emigrantów i turystów, nawet jeśli nie popełniono żadnego przestępstwa. Jeśli podróżujesz w nocy, zwykle zaleca się chodzenie w grupach i unikanie miejsc często monitorowanych przez policję (takich jak Rudaki Park), jeśli piłeś. Graj głupio, jeśli ktoś cię prosił o łapówkę. Nawet jeśli mówisz po rosyjsku lub tadżycku, powinieneś zachowywać się tak, jakbyś nie zrozumiał prośby funkcjonariusza. Na ogół stracą cierpliwość i porzucą cię. Nigdy nie kłóć się ani nie antagonizuj policjantów. Skonsultuj się z ambasadą, jeśli padłeś ofiarą przestępstwa. Twoja ambasada może być w stanie pomóc Ci w odzyskaniu skradzionych towarów lub odnowieniu paszportu.

Nawet jeśli są łatwo dostępne, nie kupuj produktów podrobionych lub pirackich. Nie tylko bootlegi są niezgodne z prawem, ale możesz także naruszać lokalne prawo.

Na niektórych obszarach zabronione jest fotografowanie określonych konstrukcji. W niektórych rejonach jazda pod wpływem alkoholu może od razu wsadzić Cię do więzienia. Te kary kryminalne będą się różnić w zależności od kraju.

W Tadżykistanie kary za posiadanie, używanie lub handel nielegalnymi narkotykami są surowe, a skazanym przestępcom grozi długoletnie więzienie i wysokie grzywny.

Może istnieć ograniczenie liczby rzeczy, które można wyeksportować. Zabroniony jest wywóz lub posiadanie surowych kamieni, metali lub biżuterii nie posiadającej cechy probierczej (znaku autentyczności). Nawet jeśli podróżni posiadają dokument potwierdzający legalny zakup takich towarów w Tadżykistanie, należy je zgłosić w momencie wyjazdu.

System opieki zdrowotnej w Tadżykistanie jest poważnie nierozwinięty w porównaniu z normami zachodnimi, z chronicznym niedoborem podstawowych środków medycznych, takich jak jednorazowe igły, środki znieczulające i antybiotyki. Szczególnie narażone są osoby starsze. Fakt, że większość lekarzy jest niewykwalifikowana, jest głównym źródłem zmartwień.

NIE PIJ WODY Z KRANU. Nie ma działającego systemu filtracji, a epidemie tyfusu i cholery są częste (sporadycznie). Inne choroby endemiczne, których można uniknąć, to zapalenie wątroby typu A, wścieklizna, poliomyelitis i kleszczowe zapalenie mózgu. Zgłoszono dziwny przypadek wąglika, chociaż w dzisiejszych czasach jest ich niewiele. W gorącym sezonie istnieje kilka obszarów, w których może rozwinąć się malaria. W Tadżykistanie HIV staje się poważnym problemem zdrowia publicznego. Prospekt Medical otworzył anglojęzyczną kompleksową placówkę podstawowej opieki zdrowotnej tuż za ambasadą chińską. Choroba wysokościowa jest poważnym zagrożeniem w górach Pamir. W razie wypadku skontaktuj się z ambasadą. Zaleca się wykupienie ubezpieczenia zdrowotnego i ubezpieczenia ewakuacji medycznej.

W przypadku dłuższych pobytów można zatrudnić zawodowych kierowców i ochroniarzy domu. Wynajmij bezpieczne, znane nieruchomości właścicielskie.