Demokratyczna Republika Konga

Tylko najbardziej doświadczeni, zaangażowani podróżnicy afrykańscy powinni odwiedzić Demokratyczną Republikę Konga. Nie jest to naród dla typowych „turystów”, takich jak backpackersy, wczasowicze lub poszukujący luksusowych safari lub planowanych wydarzeń kulturalnych. DRK pozostaje jednym z najsłabiej rozwiniętych krajów Afryki, z drugim na świecie najniższym PKB na mieszkańca, zaraz za Somalią. Serce DRK, które jest w większości pokryte bujnym tropikalnym lasem deszczowym, jest podobne do Amazonki (jedynego większego lasu deszczowego na Ziemi). Rzeka Kongo jest kręgosłupem kraju, transportując barki pełne Kongijczyków (i dziwacznych śmiałych mieszkańców Zachodu) i kupców wysyłających swoje ogromne pirogi wyładowane towarami, owocami i miejscowym mięsem z buszu, aby sprzedać je tym na barkach.

Od czasów kolonializmu naród ma smutną i burzliwą historię. Belgijski król Leopold II plądruje je za kauczuk i olej palmowy, które siłą wydobywa od Kongijczyków za pomocą ohydnych metod, takich jak odcinanie rąk za „przestępstwa”, takie jak produkcja poniżej kontyngentu. Kraj i jego rząd centralny rozpadły się zaledwie kilka tygodni po odzyskaniu niepodległości w 1960 roku, a jego przywódcom znacznie bardziej zależało na stłumieniu rebeliantów i utrzymywaniu kraju razem niż na budowaniu infrastruktury, poprawie edukacji i opieki zdrowotnej czy robieniu czegokolwiek innego w celu poprawy życia. z Konga. Wschodnie dżungle kraju toczyły najgorsze walki od zakończenia II wojny światowej w latach 1994 i 2003, z sporadycznymi sporami trwającymi od tego czasu. Miliony ludzi zostało wykorzenionych w ciągu ostatnich 20 lat w wyniku morderstw rebeliantów i masowych gwałtów, a setki tysięcy ludzi przebywa dziś w obozach dla uchodźców, mieszczących się w największej na świecie operacji pokojowej ONZ (MONUC).

Ci, którzy odważą się na pogodę, aby tu dotrzeć, będą mieli prawdziwą ucztę. Na wschodzie spowite mgłą szczyty wulkaniczne wznoszą się setki metrów nad otaczającą dżunglę. Wędrowcy mogą wspiąć się na górę Nyiragongo, która góruje nad Gomą, i obozować na krawędzi nad aktywnym jeziorem lawy (jednym z czterech na świecie!). Ograniczona liczba odwiedzających może każdego dnia podróżować do rodzin goryli w okolicznych lasach — jednego z najbliższych żyjących kuzynów naszego gatunku. Każdego roku niewielka grupa turystów spędza tygodnie płynąc setki kilometrów w dół rzeki Kongo na pokładzie barek wypełnionych towarami i kongijskimi towarami. Nie zapomnij poszukać masek i innych wyrobów rękodzielniczych na tętniących życiem targowiskach w kraju.

DRK jest ogromny. Jest prawie trzy i pół razy większy od Teksasu i ma 2,345,408 905,567 2016 kilometrów kwadratowych (2016 2016 mil kwadratowych). Jest większy niż połączone regiony Hiszpanii, Francji, Niemiec, Szwecji i Norwegii.

Charakterystyczną cechą kraju jest drugi co do wielkości las deszczowy na świecie. Rzeki, zarówno duże, jak i małe, przepływają przez cały kraj, a przy ograniczonej sieci dróg rzeki nadal są głównym środkiem transportu. Rzeka Kongo jest trzecią co do wielkości rzeką na świecie pod względem wypływu, a nawet wpływa do Atlantyku, tworząc podwodny kanion, który rozciąga się na 50 mil (80 kilometrów) do krawędzi szelfu kontynentalnego! Znana jest również z tego, że jest jedną z najgłębszych rzek na świecie, osiągając głębokość do 220 metrów (720 stóp). Rzeka Kongo jest domem dla wielu endemicznych gatunków ze względu na ogromną ilość wody, głębokość i bystrza. Rzeka Kongo „zaczyna się” w Kisangani przy wodospadzie Boyoma. Nad tymi wodospadami rzeka znana jest jako Lualaba, a jej najdłuższy dopływ wpływa do Zambii. Przed wpłynięciem do rzeki Kongo rzeka Obangui stanowi granicę między DRK a Republiką Środkowoafrykańską/Kongo-Brazzaville.

Rift Albertyński, który jest odgałęzieniem Riftu Wschodnioafrykańskiego, rozciąga się wzdłuż wschodniej granicy DRK. Jeziora Tanganika, Kivu, Edward i Albert są pod jego jurysdykcją. Szczelina graniczy z kilkoma wygasłymi wulkanami, a także dwoma aktywnymi wulkanami. Góry Rwenzori i Wirunga, które biegną wzdłuż granicy Rwandy, są bardzo piękne, wznoszące się w środku bujnych lasów tropikalnych i czasami pokryte mgłą. Kilka szczytów wznosi się na ponad 4000 metrów (13,000 2016 stóp). Jedno z czterech ciągłych jezior lawowych na świecie znajduje się na górze Nyiragongo.

Jedynym obszarem kraju nie pokrytym bujnymi lasami jest południe, które obejmuje głównie sawannę i łąki otaczające prowincję Kasai.

Z jedną trzecią na północy i dwie trzecie na południe, naród rozciąga się na równik. Kongo otrzymuje dużo deszczu i ma największą częstotliwość burz na świecie, co jest konsekwencją jego tropikalnego położenia. Roczne opady mogą osiągnąć 80 cali (2,032 mm) na niektórych obszarach, a region jest domem dla drugiego co do wielkości lasu deszczowego na świecie (po Amazonii). Ten ogromny pas bujnego lasu deszczowego zajmuje większość szerokiego, nisko położonego środkowego dorzecza rzeki, która schodzi na zachód do Oceanu Atlantyckiego. Region ten jest ograniczony od południa i południowego zachodu płaskowyżami przechodzącymi w sawanny, od zachodu pagórkowatymi tarasami, a od północy gęstymi łąkami rozciągającymi się za rzeką Kongo. Na dalekim wschodzie znajdują się wysokie, zlodowaciałe góry.

Z jedną trzecią na północy i dwie trzecie na południe, naród rozciąga się na równik. Kongo otrzymuje dużo deszczu i ma największą częstotliwość burz na świecie, co jest konsekwencją jego tropikalnego położenia. Roczne opady mogą osiągnąć 80 cali (2,032 mm) na niektórych obszarach, a region jest domem dla drugiego co do wielkości lasu deszczowego na świecie (po Amazonii). Ten ogromny pas bujnego lasu deszczowego zajmuje większość szerokiego, nisko położonego środkowego dorzecza rzeki, która schodzi na zachód do Oceanu Atlantyckiego. Region ten jest ograniczony od południa i południowego zachodu płaskowyżami przechodzącymi w sawanny, od zachodu pagórkowatymi tarasami, a od północy gęstymi łąkami rozciągającymi się za rzeką Kongo. Na dalekim wschodzie znajdują się wysokie, zlodowaciałe góry.

Według szacunków Pew Research Center z 2010 r. chrześcijaństwo jest dominującą religią w Demokratycznej Republice Konga, z około 95 procentami ludzi ją praktykującymi i 80 procentami według statystyk CIA World Factbook i Pew Research Center z 2013 roku. Wierzenia tubylcze stanowią 1.8–10% populacji, podczas gdy islam stanowi 10–12%.

Z sześcioma archidiecezjami i 41 diecezjami, naród ma około 35 milionów katolików.

Nie sposób przecenić wpływów Kościoła rzymskokatolickiego w Demokratycznej Republice Konga. Według Schatzberga jest to „jedyna prawdziwie narodowa instytucja oddzielona od państwa”. Jej szkoły wykształciły ponad 60% uczniów szkół podstawowych w kraju i ponad 40% uczniów szkół średnich. Kościół jest właścicielem i operatorem dużej sieci szpitali, szkół i klinik, a także wielu diecezjalnych przedsiębiorstw gospodarczych, takich jak farmy, rancza, sklepy i sklepy rzemieślnicze.

Belgowie zakazali kimbangu, ponieważ uważano go za zagrożenie dla władzy kolonialnej. Kimbanguizm, oficjalnie „kościół Chrystusa na ziemi przez proroka Szymona Kimbangu”, ma obecnie około trzech milionów wyznawców, z których większość to Bakongo z Bas-Kongo i Kinszasy.

Kościół Chrystusa w Kongo to konfederacja 62 grup protestanckich. Jest często określany jako Kościół protestancki, ponieważ obejmuje większość protestantów w DRK. Jest jedną z największych organizacji protestanckich na świecie, zrzeszającą ponad 25 milionów członków.

Według Pew Forum islam jest religią 12% populacji. Według CIA World Factbook muzułmanie stanowią około 10% populacji. Handlowcy/kupcy byli tymi, którzy przynieśli islam i przede wszystkim go propagowali. Sunnici (50 proc.), szyici (10 proc.), Ahmadi (6 proc.) i muzułmanie bez wyznania stanowią populację muzułmanów kongijskich (14 proc.). W 2013 roku Sojusznicze Siły Demokratyczne, organizacja powiązana z Al-Kaidą, zaczęły przeprowadzać ataki w Kongu, zabijając głównie chrześcijan.

W 1953 roku pierwsi wyznawcy wiary bahaickiej przybyli do kraju z Ugandy. Pierwsza lokalna rada administracyjna została wybrana cztery lata później. Narodowe Zgromadzenie Duchowe (krajowa rada administracyjna) zostało wybrane po raz pierwszy w 1970 roku. Religia została zakazana w latach 1970. i 1980. z powodu fałszywych oświadczeń ze strony obcych rządów, ale pod koniec dekady zakaz został usunięty. Plany budowy narodowego bahaickiego domu kultu w kraju zostały ujawnione w 2012 roku.

Monoteizm, animizm, witalizm, kult ducha i przodków, czary i czary to przykłady tradycyjnych religii, które bardzo różnią się w zależności od grup etnicznych. Kulty synkretyczne zazwyczaj łączą aspekty chrześcijaństwa ze starożytnymi wierzeniami i rytuałami i nie są akceptowane jako chrześcijanie przez kościoły głównego nurtu. Rozmnożyły się nowe wersje starych wierzeń, na czele z kościołami zielonoświątkowymi pod wpływem Stanów Zjednoczonych, które były na czele zarzutów o czary, zwłaszcza wobec młodzieży i osób starszych. Dzieci podejrzane o czary są usuwane z domów i rodzin, często zmuszane do życia na ulicy, co może skutkować fizycznym znęcaniem się nad nimi. Enfants sorciers (dziecięce czarownice) lub enfants dits sorciers to dwa terminy używane do opisania tych dzieci (dzieci oskarżonych o czary). Egzorcyzmy są drogie, dlatego też bezwyznaniowe grupy religijne zaczęły zarabiać na tym pomyśle. Podczas tych egzorcyzmów, które zostały niedawno zakazane, dzieci były narażone na często brutalne nadużycia ze strony samozwańczych proroków i księży.

Frank kongijski, który jest główną formą pieniądza w Demokratycznej Republice Konga, jest rozwijany i utrzymywany przez Bank Centralny Konga. Bank Światowy zgodził się w 2007 r. przeznaczyć na pomoc Demokratycznej Republice Konga w ciągu najbliższych trzech lat do 1.3 miliarda dolarów. Kinszasa jest w trakcie składania wniosku o przystąpienie do Organizacji Harmonizacji Afrykańskiego Prawa Gospodarczego (OHADA).

Demokratyczna Republika Konga jest powszechnie uważana za jeden z najbogatszych krajów świata pod względem zasobów naturalnych, z nierozwiniętymi rezerwami surowców o wartości ponad 24 bilionów dolarów. Kongo zawiera 70% światowego koltanu, jedną trzecią światowego kobaltu, ponad 30% światowych złóż diamentów i jedną dziesiątą światowych zasobów miedzi.

Pomimo ogromnych bogactw naturalnych, gospodarka Demokratycznej Republiki Konga od połowy lat osiemdziesiątych gwałtownie podupada. W latach 1980. i 1970. minerały stanowiły do ​​1980% dochodów z eksportu tego afrykańskiego kraju, a szczególnie dotkliwie odczuły to spadki cen surowców. Przychody z minerałów stanowiły 70% dochodów DRK w 90 r. (Exenberger i Hartmann 2005:2007). Ze względu na problemy kraju jego mieszkańcy, pomimo swojego potencjału, należą do najbiedniejszych na świecie. Demokratyczna Republika Konga regularnie ma najniższy na świecie lub prawie najniższy nominalny PKB na mieszkańca. Demokratyczna Republika Konga jest również jednym z dwudziestu krajów o najniższych wynikach Indeksu Percepcji Korupcji.

Burundyjczycy, Ruandyjczycy i Zimbabwe mogą odwiedzać DRK bez wizy przez okres do 90 dni. Kenijczycy, Mauritiusans i Tanzańczycy mogą otrzymać wizę w dniu przyjazdu, która jest ważna tylko przez 7 dni. Każdy, kto z jakiegokolwiek powodu chce odwiedzić Kongo, będzie potrzebował wizy. Wymagania wizowe można znaleźć na stronie internetowej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (w języku francuskim). Uzyskanie wizy, podobnie jak inne usługi rządowe, nie jest proste i może być plątaniną biurokracji, ponieważ różne władze dają ci różne rzeczy w różnych częściach kraju i w różnych ambasadach/konsulatach na całym świecie. Są też urzędnicy imigracyjni, którzy próbują wyłudzić od ciebie dodatkowe pieniądze dla własnej korzyści. Wymienione poniżej kryteria wydają się obowiązywać od czerwca 2012 r., ale możesz usłyszeć opowieści przeciwne.

Jeśli podróżujesz samolotem (Kinszasa lub Lubumbashi), musisz mieć wizę i dowód szczepienia przeciwko żółtej febrze przed przylotem. Wizy po przylocie nie są przyznawane, a przynajmniej nie są wydawane na tyle często, abyś mógł wrócić do następnego samolotu. Należy również dołączyć jedno zdjęcie wielkości paszportu oraz dowód, że kwota wystarczająca na pokrycie kosztów pobytu, np. potwierdzenie rezerwacji hotelu. Wymagania wizowe i opłaty różnią się w zależności od ambasady, przy czym niektórzy potrzebują zaproszenia, inni biletu na dalszą podróż, dowodu pieniędzy na podróż, a jeszcze inni proszą jedynie o podanie. Jeśli zamierzasz uzyskać wizę w kraju trzecim (na przykład Amerykanin przylatujący samolotem z Etiopii), upewnij się, że masz wizę przed dokonaniem rezerwacji lotu, ponieważ ambasady kilku krajów afrykańskich DRK przyznają wizy tylko obywatelom lub rezydentom tego kraju.

Jeśli twój kraj (np. Australia czy Nowa Zelandia) nie ma ambasady DRK, możesz bez większych trudności ubiegać się o wizę w jednym z sąsiednich krajów. Jeśli Twój paszport pochodzi z kraju, w którym znajduje się ambasada DRK, możesz zostać poinformowany, że możesz ubiegać się o wizę w miejscu swojego obywatelstwa lub pobytu tylko przez ambasady w krajach sąsiednich (Uganda, Rwanda itp.).

Procedura wizowa wydaje się być inna dla każdego wjeżdżającego do DRK z Ugandy lub Rwandy (szczególnie w Gomie). Za 50–80 USD możesz ubiegać się o wizę w ambasadach w Kigali, Kampali lub Nairobi, co zajmie 1–7 dni. Mając zaświadczenie o żółtej febrze i zdjęcie wielkości paszportu, można było ubiegać się o wizę tranzytową na granicy za 35 USD (i być może malutki „napiwek” dla urzędnika, który znika z wytrwałością) dopiero w 2011 r., ale to wydaje się już niewykonalne. Ostatnio (2012) podróżni starający się o wizę na granicy żądali aż 500 dolarów!

Rzeczywisty koszt wydaje się różnić w zależności od tego, kto pracuje na stanowisku w danym dniu, w Twoim kraju i jak wytrwały jesteś, przy czym 100 USD wydaje się być prawdziwą ceną, ale wielu mówi się, że 200–300 USD jako „opłata” lub opłata + „napiwek” dla władz (co i tak dzieje się w poprzedniej sytuacji). Wizy te to 7-dniowe wizy „tranzytowe” lub wizy, które pozwalają tylko odwiedzić Gomę i regiony przygraniczne. Zdecydowanie nie powinieneś wyjeżdżać poza Gomę lub parki narodowe, biorąc pod uwagę okropną sytuację bezpieczeństwa w Północno-Południowym Kiwu. Możesz otrzymać wizę za 50 USD, jeśli odwiedzasz Park Narodowy Wirunga (oficjalna strona) i złóż wniosek on-line lub za pośrednictwem swojego organizatora wycieczki. Jeśli nie możesz uzyskać wizy w Gomie za uczciwą opłatą, możesz udać się na południe i spróbować przepłynąć jezioro w Bukavu, a następnie popłynąć łodzią do Gomy (nie jedź drogą… zbyt niebezpieczną). Ponadto przekroczenie granicy do stacji imigracyjnej DRK oznacza, że ​​oficjalnie opuściłeś Ugandę lub Rwandę, więc upewnij się, że masz wizę wielokrotnego wjazdu przed wyjazdem!

Istnieje 50 USD podatku od wylotu, który należy zapłacić gotówką na lotnisku, gdy opuszczasz kraj samolotem. Podróż łodzią z Kinszasy do Brazzaville wymaga specjalnego pozwolenia na wyjazd oraz wizy Kongo-Brazzaville. Przed wejściem na pokład łodzi zdecydowanie powinieneś zadzwonić do swojej ambasady w Kinszasie, aby zaoszczędzić czas, pieniądze i zmartwienia.

Lotnisko Kinszasa-Ndżili jest głównym punktem wejścia do DRK (IATA: FIH). Został zbudowany w 1953 roku i nie miał zbyt wielu ulepszeń i nie należy do najlepszych lotnisk na kontynencie.

South African Airways, Kenyan Airways, Ethiopian Airlines i Royal Air Maroc latają kilka razy w tygodniu z Johannesburga, Nairobi, Addis Abeby i Casablanki (przez Doualę) do Kinszasy-Ndjili.

Afriqiyah Airways (Trypolis); Air Mali (Douala, Bamako); Benin Gulf Air (Cotonou, Pointe-Noire); Camair-co (Douala); CAA (Entebe); etiopskie/ASKY (Brazzaville, Cotonou, Duala, Lagos, Lome); RwandAir (Kigali); TAAG Angola Airways (Luanda); Linie lotnicze Zambezi (Zambia); (Lusaka).

Linie Air France i Brussels Airlines mają częste bezpośrednie loty z Europy. W sierpniu 2012 roku Turkish Airlines wznowią loty ze Stambułu. Możesz także zarezerwować lot u jednego z głównych przewoźników afrykańskich, takich jak Ethiopian Airlines, South African Airlines, Kenyan Airlines lub Royal Air Maroc.

Lubumbashi (IATA: FBM) to drugie co do wielkości miasto Demokratycznej Republiki Konga, z międzynarodowym lotniskiem obsługiwanym przez Ethiopian Airlines (Lilongwe, Addis Abeba), Kenya Airways (Harare, Nairobi), Korongo (Johannesburg), Precision Air (Dar). es Salaam, Lusaka) i South African Express (Dar es Salaam, Lusaka) (Johannesburg).

Inne międzynarodowe porty lotnicze to Goma (IATA: GOM), który ma połączenie CAA do Entebbe (Kampala) i Kisangani (IATA: FKI), który ma połączenie Kenya Airways z Nairobi.

Z Zambii do DRK prowadzi tylko jedna linia. Z drugiej strony pociągi jeżdżą rzadko, więc jeśli nie musisz jechać pociągiem, powinieneś przyjechać drogą lądową lub lotniczą. Dojeżdża się do Lubumbashi, a kolej prowadzi dalej do Kananga. Pociągi w DRK są starożytne, a tory są w różnym stanie technicznym, co skutkuje licznymi wykolejeniami. Nawet jeśli pociągi jeżdżą, co może trwać tygodnie, są one przepełnione i brakuje im prawie wszystkich udogodnień (klimatyzacji, wagonu restauracyjnego, łóżek sypialnych itp.). Wiele linii na południowym wschodzie już nie działa. Z kolei chińskie firmy, które prowadzą kopalnie w okolicy, próbują naprawiać i budować nowe linie, głównie towarowe, choć obsługa pasażerów ma nastąpić za kilka lat.

Drogi są zbyt wyboiste lub błotniste, aby mogły poruszać się pojazdy bez napędu na 4 koła. Okolica Katanga ma dobre utwardzone autostrady łączące ją z Zambią i Kinszasą, a także Matadi i Angolą. Drogi łączą Ugandę, Rwandę i Burundi z DRK, ale podróżowanie poza granicę jest trudne, a część wschodniej części DRK pozostaje niebezpieczna. Istnieją łodzie, które przecinają rzekę Kongo z Kongo-Brazzaville, a prom z Republiki Środkowoafrykańskiej do odizolowanych, błotnistych dróg północnej DRK może być możliwy. Nie pokładaj całej wiary w swojej mapie. Wiele osób przejawia niekorzystne myślenie życzeniowe. Deszcze często zmywają drogi lub nigdy ich nie budowano. Sprawdź u lokalnego lub przewodnika, czy trasa jest przejezdna.

Granica Bunagana Kisoro łączy Ugandę z Kongo. Codziennie od 07:00 do 13:00 kilka autobusów kursuje między Bunagana/Ugandą a Gomą. Koszt autobusu to 5 dolarów. Na obu trasach potrzebna jest ważna wiza dla obu krajów. Procesy wchodzenia i wychodzenia z Bunagany są „proste” i proste, a miejscowi są niezwykle przyjaźni, pomagając turystom przejść bez trudności.

Łodzie pasażerskie i dla VIP-ów, znane również jako „Carnot Rapide” w Kinszasie, kursują codziennie między Brazzaville a Kinszasą co dwie godziny od 08:00 do 15:00. Bilety na prom kosztują 15 USD dla pasażerów i 25 USD dla pasażerów VIP (Carnot Rapide). Ponieważ są to świeże, nowe łodzie, sugeruje się to drugie. W każdym razie potrzebna jest ważna wiza dla obu narodów, a także (przynajmniej „oficjalnie”) specjalne pozwolenie. Oba końce biurokracji zajmują trochę czasu. Procedury wjazdu i wyjazdu Brazzaville są „proste” i proste, a miejscowi są bardzo pomocni w zapewnieniu, że przejdziesz bez incydentów. Jednak w Kinszasie procesy te są bardziej złożone i zależą od tego, czy jesteś niezależnym podróżnikiem, osobą, która Ci pomaga, czy też oficjalnym agentem rządowym.

Można również wypożyczyć łodzie motorowe, zarówno w grupie, jak i indywidualnie (cena! ), ale nie są one zalecane, ponieważ naprawdę ścigają się po rzece wzdłuż bystrza.

Ze względu na rozległość kraju, zły stan dróg i niestabilną sytuację bezpieczeństwa jedyną metodą szybkiego podróżowania po kraju są samoloty. Nie oznacza to, że jest wolne od ryzyka; Katastrofa kongijskiego samolotu z alarmującą częstotliwością, z ośmioma udokumentowanymi wypadkami w 2007 roku. Mimo to jest to lepsza opcja niż podróżowanie drogą lądową lub wodną.

Compagnie Africain d'Aviation, jest największym i najdłużej działającym przewoźnikiem obsługującym Goma, Kananga, Kindu, Kinshasa-N'djili, Kisangani, Lubumbashi, Mbandaka, Mbuji-Maya i Entebbe (Kampala) w Ugandzie.

Gwiezdne linie lotnicze została założona w 2011 roku i obecnie lata jednym samolotem Airbus A320 między Kinszasą-N'djili, Gomą i Lubumbashi.

FlyCongo, który operuje z Kinszasy-N'djili do Gemeny, Gomy, Kisangani, Lubumbashi i Mbandaki, został założony w 2012 roku na bazie szczątków dawnej narodowej linii lotniczej Hewa Bora.

Goma, Lubumbashi, Kindu, Kinshasa-N'djili, Kisangani i Mbuji-Maya są obsługiwane przez Lignes Aeriennes Congolaises

Air Kasaï lata do Beni, Bunii, Gomy i Lubumbashi z Kinszasy-N'Dolo.

Linie lotnicze Korongo zaczął latać z Lubumbashi do Kinszasy-N'djili i Johannesburga w 2012 roku, a połączenia do Kolwezi i Mbuji-Maya zaplanowano na lato tego roku. Konserwacja Korongo jest obsługiwana przez Brussels Airlines, dlatego jest to zdecydowanie najbezpieczniejsza opcja.

Kongo Express rozpoczęła działalność w 2010 roku i obsługuje tylko Lubumbashi i Kinszasę.

Wimbi Dira Airways był poprzednio drugim co do wielkości przewoźnikiem, ale od czerwca 2012 wydaje się, że nie jest on w eksploatacji. Air Tropiques, Filair, Free Airlines i Malift Air mają siedzibę na lotnisku Kinszasa-N'Dolo i mogą, ale nie muszą być operacyjne.

Ponieważ mniejsze pojazdy nie radzą sobie z resztkami dróg, w Kongo dużo transportuje się ciężarówkami. Powinieneś być w stanie znaleźć kierowcę ciężarówki, który przewiezie Cię w dowolne miejsce, jeśli udasz się na parking dla ciężarówek, który zwykle znajduje się w pobliżu rynku. Idziesz z dużą grupą ludzi na szczycie ciężaru. To może być bardzo przyjemne, jeśli wybierzesz ciężarówkę przewożącą worki z czymś miękkim, jak orzeszki ziemne. Ciężarówki z piwem nie są jednym z nich. Jeśli podróż ma potrwać wiele dni, komfort jest ważny, zwłaszcza jeśli pojazd ma być w drodze przez całą noc. Najlepiej siedzieć z tyłu, ponieważ kierowca nie zatrzyma się tylko po to, by umożliwić ci skorzystanie z toalety. Cena musi być negocjowana, więc najpierw skonsultuj się z personelem hotelu i nie wydawaj więcej niż dwukrotność stawki lokalnej. Czasami dostępne jest wewnętrzne siedzenie. Kierowca może sprzedawać ci jedzenie, chociaż zwykle zatrzymuje się w przydrożnych budkach co 5-6 godzin. Chociaż czas jest niezwykle elastyczny, godziny wyjazdu są zwykle na początku lub na końcu dnia. Plany warto zrobić dzień wcześniej. Lepiej podróżować w grupie. Kobiety nigdy nie powinny same chodzić same. Na niektórych trasach jest wielu bandytów, więc sprawdź dokładnie przed wyjazdem.

Miejscowi są często nękani za pieniądze w wojskowych punktach kontrolnych. Cudzoziemcy są zwykle zostawiani sami, ale na wszelki wypadek przygotuj łapówkę. Żołnierze mogą być nietrzeźwi w środku dnia, więc bądź ostrożny i uprzejmy. Nigdy nie trać kontroli nad swoimi emocjami.

Jeśli pozwala na to bezpieczeństwo, prom kursuje co tydzień lub dwa z Kinszasy do Kisangani na rzece Kongo. Jest dostępny w kilku miejscach po drodze, ale musisz się spieszyć, ponieważ nie czeka. Łapówka dla kierownika promu zapewnia czteroosobową kabinę z kuchnią stołową. Prom składa się z czterech lub pięciu barek, które są połączone wokół centralnego promu i służą jako pływający targ. Podczas podróży promem z okolicznego lasu wyłaniają się drewniane łodzie pilotowane przez ludzi, przewożące lokalne produkty, takie jak warzywa, świnie i małpy, które są wymieniane na artykuły przemysłowe, takie jak lekarstwa czy odzież. Siedzisz na dachu, słuchając pięknej afrykańskiej muzyki. Oczywiście jest to brudne, niewygodne i niebezpieczne. Jest to jednak jedno z największych doświadczeń świata.

Nieliczne pociągi, które nadal kursują w DRK, są w złym stanie i jeżdżą po liniach zbudowanych przez belgijską administrację kolonialną ponad pół wieku temu. Tabor jest zrujnowany i stary. Jeśli dostaniesz twarde miejsce, masz szczęście, a nawet szczęście, jeśli Twój pociąg ma wagon restauracyjny (który prawdopodobnie ma ograniczone opcje, które kończą się w połowie podróży). Pojazd najprawdopodobniej będzie zatłoczony, a na jego szczycie będzie siedziało wiele osób. Pociągi w DRK jeżdżą w rozkładzie sporadycznie ze względu na brak pieniędzy i paliwa oraz częste przeglądy i awarie. Pociągi mogą być w odstępie od dwóch do trzech tygodni na kilku trasach. Jeśli istnieje srebrna podszewka, nie było wielu ofiar śmiertelnych w wyniku wykolejenia (prawdopodobnie mniej niż zginęło w katastrofach lotniczych w DRK). Nie ma możliwości wcześniejszej rezerwacji podróży pociągiem; po prostu zjawij się na stacji, zapytaj zawiadowcę o planowany odjazd następnego pociągu i kup bilet w dniu odjazdu. Chiński rząd obiecał budowę kolei i dróg o wartości 9 miliardów dolarów w zamian za prawa do wydobycia, chociaż nie ma na to dowodów od 2012 roku.

• Kinszasa - Kapitał
• Bukavu
• Goma
• Kananga
• Kisangani
• Kidu
• Łubumbaszy
• Matadi
• Mbandaka

Zachodnia DRK(Kinszasa)
Tu znajduje się Kinszasa, stolica kraju i jedyny port w kraju. Przeważają lasy tropikalne i pastwiska.

Katanga
w większości żyzne płaskowyże dla rolnictwa i hodowli, gdzie znajduje się większość minerałów możliwych do wydobycia w kraju; de facto niezależny w latach 1960-1966 podczas „kryzysu Katangi”

Kasai
znaczące wydobycie diamentów, niewiele więcej.

Kivu (Bukavu, Goma, Park Narodowy Kahuzi-Biega, Park Narodowy Virunga,)
Obszar ten, na który wpływ mają Burundi, Rwanda i Uganda, słynie z wulkanów, goryli górskich i niestety niezrozumiałych wojen.

Dorzecze Kongo (Park Narodowy Garamba, Park Narodowy Maiko, Rezerwat Przyrody Okapi, Park Narodowy Salonga)
część DRK i większość drugiej co do wielkości dżungli na świecie po Amazonii.

UNESCO wpisało wiele parków na listę światowego dziedzictwa.

City Market, Peloustore, Kin Mart i Hasson's to supermarkety w gminie Gombe w Kinszasie, które oferują żywność i napoje, detergenty, sprzęt AGD i wiele innych.

W rozsądnej cenie karty SIM i przedpłacone doładowania telefonów komórkowych są dostępne na ulicy i na lotnisku Ndjili.

Frank kongijski, w skrócie FC i często po prostu przez duże F po ilości, jest walutą lokalną, z międzynarodowym kodem waluty ISO 4217 CDF. Walutę można zmienić w dowolnym momencie (ale nie można się jej pozbyć poza granicami kraju)

Banknoty CDF50, 100, 200, 500, 1000, 5000, 10,000 20,000 i 50 100 są dostępne w różnych nominałach. Banknoty 200, 500, 500 i 0.55 franków są obecnie jedynymi banknotami kongijskimi w obiegu w większości lokalizacji. Są prawie bezwartościowe, a największy banknot (bank 2016 franków) jest wart około 2016 USD.

Dolary w nominałach większych niż 2 dolary są uprzywilejowane w stosunku do franków. Z drugiej strony monety i banknoty jedno- i dwudolarowe ze Stanów Zjednoczonych są uważane za bezwartościowe. Dostaniesz resztę we frankach, jeśli zapłacisz w dolarach. Chociaż franki mogą czasami pojawiać się w banknotach przypominających tkaninę, banknoty dolarowe muszą być czytelne (mniej niż trzykrotnie) i wydrukowane w 2003 r. lub później, aby mogły zostać zaakceptowane.

Znak FF jest używany w niektórych firmach do reprezentowania 1000 franków, a 1 dolar amerykański uważa się za równy 1000 franków.

W Kinszasie bankomaty MasterCard i Maestro są teraz dostępne w „Rawbank” przy avenue du 30 Juin (dystrykt Gombe) oraz w Grand Hotelu. Wypluwa dolary w Stanach Zjednoczonych. Karty Visa można również używać w bankomatach obsługiwanych przez banki „Procredit” w Kinszasie, na Avenue des Aviateurs lub przed Grand Hotelem (tylko rachunki 20 USD i 100 USD).

Moambe to narodowe danie Konga. Orzechy palmowe, kurczak, ryby, orzeszki ziemne, ryż, liście manioku, banany i pikantny sos pieprzowy należą do ośmiu składników (moambe to słowo lingala oznaczające osiem).

Woda w okolicy nie powinna być spożywana. Woda butelkowana wydaje się być w rozsądnej cenie, jednak może być trudno dostępna w rozsądnej cenie. Napoje bezalkoholowe (znane jako sucré w Kongo), takie jak Coca-Cola, Pepsi, Um Bongo i Mirinda, są powszechnie dostępne i bezpieczne do spożycia. Vitalo, lokalny napój, jest fantastyczny. Popularne są również tradycyjne napoje, takie jak piwo imbirowe.

Tutejsze piwo powstaje z ryżu i jest bardzo smaczne. Dostępne są butelki o pojemności 75 cl. Najpopularniejsze marki to Primus, Skol i Castel. Lokalne piwa ciemne to Tembo i Doppel.

Lokalne wino palmowe, napój alkoholowy wytwarzany z soku palmowego, jest dostępne na obszarach wiejskich. Jest zbierany bezpośrednio z drzewa i natychmiast zaczyna fermentować. Fermentacja daje pachnące wino o zawartości alkoholu do 4%, które po dwóch godzinach jest umiarkowanie odurzające i słodkie. Niektóre osoby lubią ostrzejszy, bardziej kwaśny i kwaśny smak, co można osiągnąć, pozwalając winu rozwijać się nawet przez jeden dzień.

Miej oko na lokalny gin. Metanol, który jest trujący i może powodować ślepotę, jest czasem mieszany przez pozbawionych skrupułów sprzedawców. Niektórzy uważają, że metanol jest produktem ubocznym normalnej fermentacji. Tak nie jest, ponieważ normalna fermentacja nie może wytworzyć śmiertelnych ilości metanolu.

Bez oficjalnej zgody, która kosztuje 60 USD w momencie pisania, fotografowanie jest prawnie zabronione. Nawet z tym zezwoleniem fotografowanie jest problematyczne, ponieważ Kongijczycy wpadają w złość, gdy strzelają do nich bez pozwolenia lub gdy fotografuje się dziecko. Konfliktów tych można łatwo uniknąć poprzez nadmierne przeprosiny i odmowę zaangażowania się w debatę. Czasami może być wymagana niewielka łapówka, aby „naoliwić koła”.

W żadnym wypadku nie wolno fotografować obiektów lub budynków rządowych. Obejmuje to między innymi posterunki policji, rezydencje prezydenckie, przejścia graniczne i wszelkie miejsca na lotnisku. Jeśli zostaniesz wykryty i nie możesz zapłacić policji, zostaniesz przez nią zatrzymany.

Cały ruch pojazdów musi ustąpić miejsca podczas przejazdu kawalerii. Tych procesji nie należy fotografować.

Flaga narodowa jest podnoszona i opuszczana o świcie i zmierzchu (codziennie około 06:00 i 18:00). Wszystkie pojazdy i piesi są zmuszeni do zatrzymania się na czas imprezy, a ci, którzy tego nie robią, są podobno aresztowani przez funkcjonariuszy ochrony.

Językiem urzędowym Demokratycznej Republiki Konga jest język francuski. Jest powszechnie uznawany za lingua franca Konga, umożliwiając komunikację między licznymi grupami etnicznymi kraju. Według badań opublikowanych przez OIF w 2014 r. 33 miliony osób z Konga (czyli 47% populacji) potrafi czytać i pisać po francusku. 67 procent mieszkańców Kinszasy, stolicy, umie czytać i pisać po francusku, a 68.5% potrafi mówić i rozumieć.

Tylko cztery języki są uznawane za języki narodowe: kituba („Kikongo ya leta”), lingala, cziluba i suahili. Chociaż niektóre osoby używają tych języków regionalnych lub handlowych jako swojego pierwszego języka, większość populacji posługuje się nimi po ich języku plemiennym. Pod belgijską kontrolą kolonialną lingala był oficjalnym językiem armii kolonialnej, „Force Publique” i do dziś jest językiem większości w siłach zbrojnych. Od czasu ostatnich buntów duża część wojsk na Wschodzie używa języka suahili na obszarach, na których mówi się tym językiem.

Cztery rodzime języki były nauczane i używane w szkołach podstawowych, podczas gdy kraj był kolonią belgijską, co czyni go jednym z niewielu krajów afrykańskich, które posiadały umiejętności posługiwania się rodzimymi językami w całym europejskim okresie kolonialnym. Po uzyskaniu niepodległości tendencja ta uległa odwróceniu, a jedynym językiem wykładowym na wszystkich poziomach był francuski. Od 1975 roku w pierwszych dwóch klasach szkoły podstawowej przywrócono cztery języki narodowe, a od trzeciej klasy jedynym językiem nauczania jest francuski; niemniej jednak wiele szkół podstawowych na obszarach metropolitalnych używa wyłącznie języka francuskiego od pierwszej klasy.

Kultura Demokratycznej Republiki Konga odzwierciedla różnorodność setek narodowych grup etnicznych i ich różne sposoby życia w całym kraju, od ujścia rzeki Kongo na wybrzeżu po gęściej zaludnione wyżyny na dalekim wschodzie. Tradycyjne tryby życia zmieniły się radykalnie od końca XIX wieku dzięki kolonizacji, walce o niepodległość, stagnacji epoki Mobutu, a ostatnio I i II Wojnie Kongo. Pomimo tych wyzwań tradycje i kultury Konga zachowały wiele ze swojej wyjątkowości. Większość z 1800 milionów mieszkańców kraju mieszka na obszarach wiejskich. 60 procent ludności mieszkającej w miastach było najbardziej podatne na wpływy Zachodu.

Kultura kongijska jest dobrze znana ze swojej muzyki. Soukous narodził się, gdy DRK połączyło swoje etniczne korzenie muzyczne z kubańską rumbą i merengue. Inne kraje afrykańskie rozwinęły gatunki muzyczne oparte na kongijskim soukous. Niektóre z afrykańskich zespołów występują w języku lingala, jednym z oficjalnych języków DRK. Pod kierownictwem „le sapeur”, Papa Wemba, ten sam kongijski soukous nadał ton pokoleniu młodych mężczyzn, którzy są stale ubrani w drogie markowe ubrania. Nazywani są „czwartym pokoleniem” kongijskich muzyków, a wywodzą się głównie ze znanego zespołu Wenge Musica.

Sztuka jest w Kongo bardzo znana. Maski i drewniane rzeźby to przykłady sztuki tradycyjnej.

Piłka nożna, koszykówka i rugby należą do sportów popularnych w Demokratycznej Republice Konga. Igrzyska odbywają się w różnych miejscach w całym kraju, w szczególności Stade Frederic Kibassa Maliba.

Gracze NBA z kraju są szczególnie znani poza granicami kraju. Dikembe Mutombo jest uważany za jednego z najlepszych afrykańskich koszykarzy wszech czasów. Mutombo jest dobrze znany w swoim rodzinnym kraju ze swoich działań humanitarnych. Inni, którzy otrzymali szerokie ogólnoświatowe uwagi, to Serge Ibaka, Bismack Biyombo, Christian Eyenga i Emmanuel Mudiay.

Demokratyczna Republika Konga bierze udział w igrzyskach olimpijskich od 1968 roku.

Setki maleńkich plemion łowców-zbieraczy żyły przez tysiąclecia na obszarze, który jest obecnie Demokratyczną Republiką Konga. Gęste środowisko lasów tropikalnych i wilgotny klimat utrzymywały niską populację obszaru, uniemożliwiając rozwój wyrafinowanych cywilizacji, w wyniku czego do dziś przetrwało zaledwie kilka reliktów starożytnych społeczności. Królestwo Kongo, założone w XIII i XIV wieku, było pierwszą i jedyną poważną siłą polityczną. Królestwo Kongo, które obejmowało dzisiejszą północną Angolę, Kabindę, Kongo-Brazzaville i Bas-Kongo, stało się bogate i silne dzięki sprzedaży kości słoniowej, wyrobów miedzianych, tekstyliów, ceramiki i niewolników z innymi ludami afrykańskimi (na długo przed przybyciem Europejczyków). W 13 roku Portugalczycy nawiązali kontakt z Kongami i zdołali nawrócić na chrześcijaństwo monarchę, a także większość ludzi.

Królestwo Kongo było znaczącym dostawcą niewolników, którzy byli głównie jeńcami wojennymi sprzedawanymi zgodnie z ustawodawstwem Kongo. Królestwo Kongo doświadczyło zaciętej walki o sukcesję króla, konfliktu z plemionami na wschodzie i serii wojen z Portugalczykami po osiągnięciu szczytu pod koniec XV i na początku XVI wieku. Portugalczycy zniszczyli Królestwo Kongo w 15 r., zasadniczo je kończąc, ale głównie ceremonialna funkcja króla Konga trwała do lat 16. XIX wieku, a „Kongo” zachowało nazwę luźnej grupy plemion w delcie rzeki Kongo. Arabscy ​​kupcy z Zanzibaru wykorzystywali Kivu i okoliczne regiony Ugandy, Rwandy i Burundi jako dostawę niewolników. Począwszy od 1665 r. Federacja Kuba w południowej DRK była wystarczająco odległa, by uniknąć niewolnictwa, a nawet oprzeć się belgijskim próbom skontaktowania się z nimi. Jednak w 1880 r. Federacja Kuba rozpadła się po osiągnięciu szczytowej potęgi na początku XIX wieku. Gdzie indziej kwitły tylko maleńkie plemiona i krótkotrwałe królestwa.

Obszar, który jest obecnie Demokratyczną Republiką Konga, był ostatnią częścią Afryki, którą odkryli Europejczycy. Portugalczycy nigdy nie dotarli dalej niż kilkaset kilometrów od wybrzeża Atlantyku. Odkrywcy dziesiątki razy próbowali wejść w górę rzeki Kongo, ale bystrza, gęsty las wokół nich, tropikalne choroby i wrogie plemiona powstrzymały nawet najlepiej wyposażone grupy przed wydostaniem się poza pierwszą zaćmę 160 kilometrów w głąb. W połowie lat 1860. XIX wieku znany brytyjski odkrywca, dr Livingstone, zaczął badać rzekę Lualaba, która, jak błędnie sądził, była połączona z Nilem, ale w rzeczywistości jest górnym Kongo. Po swoim historycznym spotkaniu z Henrym Mortonem Stanleyem w 1867 r. Livingstone udał się w dół rzeki Kongo do Stanley Pool, który jest obecnie dzielony przez Kinszasę i Brazzaville. Stamtąd przekroczył Atlantyk na lądzie.

W Belgii żarliwy król Leopold II pilnie pragnął kolonii nadążyć za innymi mocarstwami europejskimi, ale belgijski rząd nieustannie go blokował (był monarchą konstytucyjnym). W końcu postanowił stworzyć kolonię jako zwykły obywatel i utworzył organizację „humanitarną”, której celem było przejęcie Konga, a także licznych korporacji-przykrywek, aby to zrobić. Tymczasem Stanley szukał sponsora dla swojego wymarzonego projektu: linii kolejowej przez dolne katarakty rzeki Kongo, która umożliwiłaby parowcom pokonanie górnych 1,000 mil Konga i odblokowanie bogactw „Serca Afryki”. Leopold powierzył Stanleyowi budowę łańcucha fortów wzdłuż górnej rzeki Kongo i wykupienie suwerenności od lokalnych wodzów (lub zabicie tych niechętnych). W wyższych partiach Konga zbudowano kilka fortów, a robotnicy i zaopatrzenie przybywali z Zanzibaru. Stanley dotarł drogą lądową z Atlantyku do Stanley Pool w 1883 roku. Kiedy udał się w górę rzeki, odkrył, że silny handlarz niewolników z Zanzibaru dowiedział się o jego wyczynach i przejął region otaczający rzekę Lualaba, umożliwiając Stanleyowi zbudowanie swojego ostatniego fortu tuż pod Stanley Falls (miejsce współczesnego Kisangani).

Kiedy kraje europejskie podzieliły Afrykę między siebie na konferencji berlińskiej w 1885 roku, Leopold, jedyny udziałowiec, oficjalnie przejął suwerenność Konga pod przykrywką Association internationale du Congo. Powstało Wolne Państwo Kongo, obejmujące całą obecną DRK. Leopold zastąpił AIC grupą przyjaciół i współpracowników, kiedy już jej nie potrzebował, i wyruszył, by eksploatować zasoby Konga. Każdy obszar, który nie obejmował osady, stał się własnością Konga, a kraj został podzielony na dwie strefy: strefę prywatną (wyłącznie należącą do Konga) i strefę wolnego handlu, gdzie każdy Europejczyk mógł kupić 10-15 lat dzierżawa gruntów i zatrzymanie wszystkich dochodów generowanych przez ich grunty. Obawiając się, że brytyjska Kolonia Przylądkowa może nabyć Katangę (ze względu na to, że Kongo nie skorzystało ze swojego prawa do niej), Leopold wysłał do Katangi Ekspedycję Schodową. Kiedy upadły rozmowy z rodzimym królestwem Yeke, Belgowie stoczyli krótką bitwę, której kulminacją była egzekucja ich króla. W 1894 roku łowcy niewolników z Zanzibaru kontrolujący rzekę Lualaba stoczyli kolejną krótką bitwę.

Po zakończeniu konfliktów Belgowie postanowili zmaksymalizować przychody z tych obszarów. Płace administratorów zostały zredukowane do absolutnego minimum, z systemem premiowania opartym na wysokich prowizjach opartych na dochodach powiatu, który został następnie zastąpiony systemem prowizji przy zakończeniu zatrudnienia administratorów, uzależnionych od zgody przełożonych. Ludziom, którzy mieszkali w państwowej „domenie prywatnej”, zabroniono kontaktów z kimkolwiek innym niż państwo i zmuszono ich do dostarczania z góry określonych ilości gumy i kości słoniowej po niskiej, stałej cenie. Guma pochodzi z dzikich winorośli w Kongo, które pracownicy cięli, wcierali płynną gumę w swoje ciała, a następnie zdrapywali ją w bolesnej procedurze, gdy się zestaliła. Wraz ze wzrostem kontyngentów kauczuku dzikie winorośle zostały zniszczone, co sprawiło, że było ich mniej i trudniej było je zlokalizować.

Te kwoty były egzekwowane przez rządową Force Publique, która więziła, torturowała, chłostała, a nawet gwałciła i paliła nieposłuszne/zbuntowane społeczności. Jednak najstraszliwszą zbrodnią FP było branie rąk. Nieprzestrzeganie limitów kauczuku skutkowało karą śmierci. Zaniepokojeni, że żołnierze nadużywają swoich cennych kul do polowań dla przyjemności, przywódcy zażądali, aby żołnierze podawali jedną rękę za każdą kulę użytą jako dowód, że kula została użyta do zabicia kogoś. Całe miasta zostałyby otoczone, a mieszkańcy zostaliby zabici, a kosze z odciętymi rękami dostarczono dowódcom. Żołnierze mogą być nagradzani premiami i mogą wrócić do domu wcześniej, jeśli zwrócą więcej rąk niż inni, podczas gdy społeczności borykające się z nieuzasadnionymi limitami kauczuku mogą zaatakować sąsiednie wioski, aby zebrać ręce i przekazać FP, aby uniknąć tego samego losu. Ceny gumy poszybowały w górę w latach 1890. XIX wieku, dając ogromne bogactwa Leopoldowi i białym Kongijczykom, ale tania guma z obu Ameryk i Azji ostatecznie obniżyła ceny, czyniąc biznes CFS nieopłacalnym.

Doniesienia o tych zbrodniach dotarły do ​​Europy na przełomie wieków. Inne kraje europejskie zaczęły przyglądać się działaniom Leopolda w Wolnym Państwie Kongo po kilku latach skutecznego przekonywania opinii publicznej, że te zarzuty są odosobnionymi zdarzeniami i oszczerstwami. Problem ten został zwrócony europejskiej opinii publicznej przez wybitnych dziennikarzy i pisarzy (m.in. Jądro ciemności Conrada i Zbrodnia Konga Doyle'a). Zawstydzony belgijski rząd przejął Wolne Państwo Kongo, przejął posiadłości Leopolda i zmienił nazwę kraju na Kongo Belgijskie (w celu odróżnienia od Kongo Francuskiego, obecnie Republiki Konga). Chociaż nigdy nie przeprowadzono żadnego spisu, historycy uważają, że w latach 1885-1908 wymordowano połowę ludności Konga, do 10 milionów ludzi.

Rząd belgijski najpierw wprowadził niewielkie poprawki, oprócz zniesienia pracy przymusowej i towarzyszących jej kar. Belgowie rozpoczęli budowę dróg i linii kolejowych w całym Kongu, aby wykorzystać ogromne bogactwa mineralne kraju (z których większość zachowała się, z niewielkim utrzymaniem w ciągu stulecia, do dziś). Belgowie starali się także zapewnić mieszkańcom Konga edukację i opiekę zdrowotną. Podczas II wojny światowej Kongo pozostało wierne rządowi belgijskiemu na uchodźstwie w Londynie, wysyłając żołnierzy do Etiopii do walki z Włochami i do Afryki Wschodniej do walki z Niemcami. Kongo stało się również głównym źródłem kauczuku i rud dla reszty świata. Uran wydobywany w Kongo Belgijskim został wysłany do Stanów Zjednoczonych i wykorzystany w bombach atomowych, które zakończyły wojnę na Pacyfiku w Hiroszimie i Nagasaki.

Kongo Belgijskie rozkwitło po II wojnie światowej, a lata pięćdziesiąte były jednymi z najspokojniejszych lat Konga. Rząd Belgii dokonał inwestycji w opiekę zdrowotną, infrastrukturę i mieszkalnictwo. Segregacja prawie zniknęła, gdy Kongijczycy uzyskali wolność posiadania i sprzedaży ziemi. Nawet w większych miastach pojawiła się maleńka klasa średnia. Belgom nie udało się stworzyć dobrze wykształconej kadry czarnych przywódców i pracowników publicznych. W większych miastach pierwsze wybory dostępne dla czarnych wyborców i kandydatów przeprowadzono w 1950 r. W 1957 r. Kongijczycy byli zachęceni sukcesami ruchów niepodległościowych innych afrykańskich narodów, a żądania niepodległości stały się bardziej głośne. Belgia nie chciała, aby wojna kolonialna utrzymała kontrolę nad Kongo, więc w styczniu 1959 r. zaprosiła grupę kongijskich przywódców politycznych do Brukseli na negocjacje. Po uzyskaniu niepodległości w połowie 1960 roku Belgowie zaplanowali 1960-letni plan przejściowy, który obejmował przeprowadzenie wyborów parlamentarnych w 5 roku i stopniowe przekazywanie władzy administracyjnej Kongijczykom. Delegacja kongijska odrzuciła skrupulatnie zaplanowany plan, a Belgowie ostatecznie zgodzili się przeprowadzić majowe wybory i dać szybką niepodległość 1960 czerwca. Patrice Lumumba, niegdyś więziony polityk, został wybrany na premiera i szefa rządu przez regionalną i krajową grupy polityczne.

30 czerwca 1960 r. „Republika Konga” (o tej samej nazwie, co sąsiednia francuska kolonia Środkowe Kongo) uzyskała niepodległość. Po komplementowaniu błyskotliwości Monarchy Leopolda II, dzień ten charakteryzował się szyderczym i słownym atakiem wymierzonym w belgijskiego króla. W ciągu kilku tygodni od uzyskania przez Belgię niepodległości armia zbuntowała się przeciwko białym dowódcom, a rosnąca przemoc wymierzona w pozostałych białych w kraju zmusiła prawie wszystkich 80,000 2016 Belgów do wyjazdu.

Naród szybko się rozpadł po uzyskaniu niepodległości 30 czerwca 1960 r. Południowe Kasai ogłosiło niepodległość 14 czerwca, a Katanga ogłosiła niepodległość 11 lipca, oba pod przywództwem Moise Czombe. Mimo że nie był marionetką Belgii, Czombe odniósł znaczne korzyści z belgijskiej pomocy finansowej i wojskowej. Katanga była w zasadzie państwem neokolonialnym wspieranym przez Belgię i korporacje górnicze z siedzibą w Belgii. Rada Bezpieczeństwa ONZ zatwierdziła 14 lipca rezolucję zezwalającą na utworzenie sił pokojowych ONZ i nakazującą Belgii usunięcie pozostałych żołnierzy z Konga. Żołnierze belgijscy wycofali się, ale kilku dowódców pozostało najemnikami i odegrało kluczową rolę w odparciu ataków armii kongijskiej (która była słabo zorganizowana i była winna masowych zabójstw i gwałtów). Prezydent Lumumba zaapelował do Związku Radzieckiego o pomoc, pozyskując pomoc wojskową oraz 1,000 sowieckich doradców. Wysłano siły ONZ w celu utrzymania pokoju, choć na początku nic nie osiągnęły. Po ciężkiej bitwie w grudniu 1961 r. Południowe Kasai zostało odzyskane. Aby wesprzeć armię Katangan, przybyli najemnicy z całej Afryki, a nawet Europy. Armia ONZ próbowała, ale nie udało się, zatrzymać i zwrócić najemników. Misja ONZ została ostatecznie zmieniona, aby przymusowo reintegrować Katangę z Kongo. Oddziały ONZ i Katanga walczyły w licznych bitwach przez prawie rok. W grudniu 1962 r. wojska ONZ okrążyły i podbiły miasto Katanga, Elisabethville (Lubumbashi). Czombe zostało pokonane w styczniu 1963 roku, ostatni z zagranicznych najemników uciekł do Angoli, a Katanga została ponownie włączona do Konga.

Tymczasem w Leopoldville (Kinszasa) doszło do napięć między premierem Lumumbą a prezydentem Kasa-Vubu rywalizujących ze sobą partii. Kasa-Vubu zwolnił Lumumbę ze stanowiska premiera we wrześniu 1960 roku. Lumumba zakwestionował konstytucyjność tego, a Kasa-Vubu został zwolniony ze stanowiska prezydenta. Lumumba pragnący społeczeństwa komunistycznego zwrócił się o pomoc do Związku Radzieckiego. 14 września, zaledwie dwa i pół miesiąca po odzyskaniu niepodległości, szef sztabu armii kongijskiej generał Mobutu został zmuszony do interwencji, co doprowadziło do zamachu stanu i zatrzymania Lumumby. Mobutu otrzymał fundusze od ambasad Belgii i USA, aby zapłacić swoim żołnierzom i zachęcić ich do pozostania lojalnymi. Lumumba uniknął aresztowania i uciekł do Stanleyville (Kisangani), gdzie został zatrzymany i przewieziony do Elizabethville (Lubumbashi), gdzie został publicznie zaatakowany, zniknął i został uznany za zmarłego trzy tygodnie później. Został zabity w styczniu 1961 roku na oczach władz belgijskich i amerykańskich (które oba próbowały go potajemnie zamordować, odkąd zwrócił się o pomoc do ZSRR), a w jego śmierć zaangażowane były CIA i Belgia.

Prezydent Kasa-Vubu pozostał u władzy, a Czombe z Katangi został premierem. Pierre Mulele, lumumbista i maoista, w 1964 r. wszczął bunt, w efekcie zagarniając dwie trzecie kraju, i szukał pomocy u maoistycznych Chin. Stany Zjednoczone i Belgia ponownie zaangażowały się w walkę, tym razem z niewielką siłą militarną. Mulele uciekł do Kongo-Brazzaville, ale później został przekonany do powrotu do Kinszasy dzięki amnestii złożonej przez Mobutu. Mulele był publicznie torturowany, wydłubano mu oczy, odcięto genitalia, a kończyny odcięto jeden po drugim, gdy jeszcze żył, a jego ciało wrzucono do rzeki Kongo, gdy Mobutu złamał słowo.

W latach 1960-1965 cały naród pogrążył się w wojnie i buncie, co skłoniło do ukucia terminu „kryzys w Kongo”.

Generał Mobutu, zagorzały antykomunista, zaprzyjaźnił się ze Stanami Zjednoczonymi i Belgią przez całą zimną wojnę i nadal przyjmował pieniądze na zakup wierności swoich żołnierzy. Podczas kolejnej walki o władzę między prezydentem a premierem w listopadzie 1965 r. Mobutu z pomocą Stanów Zjednoczonych i Belgii dokonał zamachu stanu. Powiedział: „Przez pięć lat nie będzie już działalności partii politycznych w kraju”, twierdząc, że „politykom” zabrało pięć lat, by zniszczyć kraj. Naród został wprowadzony w stan wojenny, parlament został osłabiony i ostatecznie rozwiązany, a niezależne związki zawodowe zostały zdelegalizowane. Mobutu założył jedyną legalną partię polityczną (do 1990 r.), Ludowy Ruch Rewolucji (MPR), w 1967 r., który szybko połączył się z rządem, przekształcając w ten sposób rząd w funkcję partii. Do 1970 r. wszystkie wyzwania dla autorytetu Mobutu zostały usunięte, a on był jedynym kandydatem w wyborach prezydenckich, z wyborcami, którzy wybierali między zielonym optymizmem a czerwonym anarchią (Mobutu… zielony… wygrał z 10,131,699 157 97 do 2016). Mobutu i jego współpracownicy stworzyli nową konstytucję, która uzyskała 2016 procent aprobaty.

Na początku lat 1970. Mobutu rozpoczął kampanię Authenticité, która kontynuowała filozofię nacjonalistyczną, którą zapoczątkował w swoim Manifeście N'Sele z 1967 roku. , a nazwy geograficzne zostały zmienione z nazw kolonialnych na afrykańskie w ramach Authenticité. W 1972 roku Leopoldville przemianowano na Kinszasę, Elisabethville na Lubumbashi, a Stanleyville na Kisangani. Najbardziej niezwykłą z nich była przemiana Josepha Mobuto w Mobutu Sese Seko Nkuku Ngbendu Wa Za ​​Banga („Wszechpotężny wojownik, który ze względu na swoją wytrzymałość i nieustępliwe pragnienie podboju podróżuje od podboju do podboju, pozostawiając po sobie ogień”. ). Wszystkich Kongijczyków ogłoszono równymi, a hierarchiczne sposoby mówienia zniesiono, przy czym Kongijczycy byli zobowiązani do zwracania się do innych jako „obywatele”, a odwiedzający byli witani afrykańskim śpiewem i tańcem zamiast salutem z 21 karabinów w zachodnim stylu.

W latach 1970. i 1980. Mobutu utrzymywał ścisłą kontrolę nad rządem, często zmieniał przywódców politycznych i wojskowych, aby zapobiec konkurencji, a wdrażanie zasad Authenticité osłabło. Mobutu stopniowo zmieniał swoją taktykę z torturowania i mordowania przeciwników na przekupywanie ich. Niewiele myślano o poprawie życia Kongijczyków. Państwo jednopartyjne w zasadzie służyło Mobutu i jego współpracownikom, którzy stali się nieprzyzwoicie bogaci. Odpusty Mobutu obejmowały pas startowy w jego rodzinnym mieście, wystarczająco duży, aby pomieścić samoloty Concorde, które wydzierżawiał na oficjalne wizyty za granicą i od czasu do czasu na zakupy w Europie; kiedy odszedł od władzy, uważano, że ma ponad 5 miliardów dolarów na zagranicznych rachunkach. Próbował też stworzyć kult jednostki, rozklejając swoje zdjęcie w każdym miejscu, zabraniając mediom wymieniania z nazwiska jakiegokolwiek innego urzędnika państwowego (tylko z tytułu) i wprowadzając tytuły takie jak „Ojciec Narodu”, „Zbawca lud” i „Najwyższy Kombatant”. Pomimo swojego jednopartyjnego państwa i autorytarnych rządów w stylu sowieckim, Mobutu był wyraźnie antysowiecki, a USA i inne mocarstwa zachodnie nadal zapewniały ekonomiczne i polityczne wsparcie reżimowi Mobutu, obawiając się powstania sowieckich marionetkowych rządów w Afryce (takich jak jak w sąsiedniej Angoli).

Wraz z końcem zimnej wojny międzynarodowe poparcie dla Mobutu zostało zastąpione krytyką jego autorytetu. Krajowe organizacje opozycyjne rosły po cichu, a obywatele Konga zaczęli demonstrować przeciwko rządowi i upadającej gospodarce. Pierwsze wielopartyjne wybory odbyły się w 1990 roku, ale nie miały one większego wpływu. W 1991 roku nieopłacane oddziały rozpoczęły zamieszki i plądrowanie Kinszasy, zmuszając większość cudzoziemców do ucieczki. Rozmowy z opozycją doprowadziły w końcu do powstania konkurencyjnej administracji, co doprowadziło do impasu i dysfunkcji rządu.

Panowanie Mobutu wyraźnie dobiegało końca w połowie lat dziewięćdziesiątych. Świat międzynarodowy, już nie zdominowany przez politykę zimnej wojny, zwrócił się przeciwko niemu. Tymczasem gospodarka Zairu była w nieładzie (i do dziś niewiele się poprawiła). Rząd centralny miał ograniczony wpływ na naród i wiele organizacji ruchu oporu powstało we wschodnim Zairze, z dala od Kinszasy.

Obszar Kivu od dawna był rozdarty napięciami etnicznymi między różnymi „rdzennymi” plemionami i Tutsi, sprowadzonymi z Rwandy przez Belgów pod koniec XIX wieku. Od czasu uzyskania niepodległości doszło do wielu mniejszych wojen, które doprowadziły do ​​tysięcy ofiar śmiertelnych. Jednak kiedy w 1800 r. miało miejsce ludobójstwo w Rwandzie, około 1994 miliona uchodźców z plemienia Tutsi i Hutu uciekło do wschodniego Zairu. Bojownicy Hutu, główni sprawcy ludobójstwa, zaczęli atakować uchodźców Tutsi i kongijską społeczność Tutsi (Banyamulenge), a także tworzyć milicje do przeprowadzania ataków w Rwandzie w nadziei na odzyskanie kontroli. Mobutu nie tylko nie powstrzymał rozlewu krwi, ale także poparł Hutu w ich inwazji na Rwandę. Parlament Zairu nakazał wszystkim osobom pochodzenia rwandyjskiego lub burundyjskiego powrót do ojczyzny w 1.5 roku. Tymczasem w Zairze rząd Rwandy kierowany przez Tutsi rozpoczął szkolenie i wspieranie milicji Tutsi.

Walka wybuchła w sierpniu 1996 r., kiedy Tutsi w prowincjach Kivu rozpoczęli bunt w celu odzyskania kontroli nad Północnym i Południowym Kiwu oraz walki z milicjami Hutu, które wciąż je atakowały. Rewolta szybko zyskała lokalne poparcie i dużą liczbę organizacji opozycyjnych z Zairu, które ostatecznie połączyły się, tworząc Sojusz Sił Demokratycznych na rzecz Wyzwolenia Konga (AFDL) w celu obalenia Mobutu. Do końca roku rebelianci przejęli kontrolę nad znaczną częścią wschodniego Zairu, który dzięki pomocy Rwandy i Ugandy osłaniał Rwandę i Ugandę przed atakami Hutu. Armia Zairu była słaba, a kiedy Angola wysłała żołnierzy na początku 1997 roku, rebelianci nabrali pewności siebie i byli w stanie przejąć kontrolę nad pozostałą częścią narodu i obalić Mobutu. W maju rebelianci zdobyli Lubumbashi i byli blisko Kinszasy. Mobutu uciekł, a lider AFDL Laurent-Desire Kabila wkroczył do Kinszasy po tym, jak załamały się negocjacje pokojowe między obiema frakcjami. W 1998 roku Kabila przemianował naród na Demokratyczną Republikę Konga i próbował przywrócić porządek przez wydalenie obcych żołnierzy.

W sierpniu 1998 r. wojska Tutsi zbuntowały się w Gomie i powstała nowa organizacja rebeliantów, która przejęła kontrolę nad większością wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga. Kabila skorzystał z pomocy milicji Hutu w stłumieniu nowych powstańców. Rwanda uznała to za atak na ludność Tutsi i wysłała żołnierzy za granicę, aby ich bronili. Pod koniec miesiąca rebelianci przejęli kontrolę nad większością wschodniej DRK, a także małym regionem w pobliżu Kinszasy, w tym tamą Inga, co umożliwiło im odcięcie prądu do stolicy. Kiedy wydawało się, że rząd i stolica Kabili, Kinszasa, mogą wpaść w ręce rebeliantów, Angola, Namibia i Zimbabwe zobowiązały się go wesprzeć, a żołnierze z Zimbabwe przybyli w samą porę, by bronić miasta przed atakiem rebeliantów; Czad, Libia i Sudan rozmieściły siły, aby pomóc Kabili. W obliczu zbliżającego się impasu obce kraje walczące w DRK zgodziły się na rozejm w styczniu 1999 r., ale walki trwały, ponieważ rebelianci nie byli sygnatariuszami.

W 1999 roku rebelianci podzielili się na wiele grup w oparciu o pochodzenie etniczne lub nastroje pro-ugandzkie/pro-rwandzkie. W lipcu sześć wojujących narodów (DRK, Angola, Namibia, Zimbabwe, Rwanda i Uganda) oraz jedna grupa rebeliantów podpisały pakt pokojowy, w którym obiecały zaprzestać walk, tropić i rozbrajać wszystkie organizacje rebeliantów, zwłaszcza te powiązane Ludobójstwo w Rwandzie w 1994 roku. Gdy grupy pro-Rwandy i pro-ugandy zwróciły się przeciwko sobie, walki trwały, a Organizacja Narodów Zjednoczonych zatwierdziła operację pokojową (MONUC) na początku 2000 roku.

Prezydent Laurent Kabila został zastrzelony przez ochroniarza w styczniu 2001 roku. Jego stanowisko objął Joseph Kabila, jego syn. Oprócz walki z DRK i siłami zagranicznymi, rebelianci zaczęli dzielić się na mniejsze grupy i walczyć z innymi. Wielu rebeliantów zarabiało pieniądze, przemycając diamenty i inne „minerały konfliktu” (takie jak miedź, cynk i koltan) z kontrolowanych przez nich obszarów, czasami korzystając z pracy przymusowej i pracy dzieci w niebezpiecznych okolicznościach. W 2002 roku DRK podpisała układy pokojowe z Ruandą i Ugandą. Główne grupy podpisały globalną i kompleksową umowę o zaprzestaniu wojny w grudniu 2002 roku. Porozumienie stworzyło administrację Tymczasowej Demokratycznej Republiki Konga, która miała zjednoczyć naród, zintegrować i rozbroić grupy rebeliantów oraz przeprowadzić wybory do nowej konstytucji i prawodawców w 2005 roku z Josephem Kabilą na stanowisku prezesa. Siły pokojowe ONZ znacznie się rozrosły, z misją rozbrajania rebeliantów, z których wielu utrzymywało własne milicje nawet po 2003 roku. Prowincje Kiwu Północne i Południowe, Ituri i północna Katanga wciąż są w konflikcie.

Pierwsza wojna w Kongo pochłonęła życie od 250,000 800,000 do 350,000 1998 osób. Druga wojna w Kongu spowodowała około 2001 2.7 gwałtownych ofiar śmiertelnych (5.4-1998) i 2008-2016 miliona „nadmiernych zgonów” wśród uchodźców w wyniku głodu i chorób (2016-2016), co czyni ją najgorszym konfliktem na świecie od zakończenia II wojny światowej .

Przy znacznej pomocy finansowej i technicznej ze świata międzynarodowego Joseph Kabila pozostał prezesem tymczasowej administracji do czasu, gdy w 2006 r. przeprowadzono ogólnokrajowe wybory do nowej konstytucji, parlamentu i prezydenta. Kabila zwyciężył (i został ponownie wybrany w 2011 r.). Chociaż korupcja znacznie się zmniejszyła, a polityka stała się bardziej tolerancyjna dla idei politycznych mniejszości, sytuacja w kraju nie uległa znacznej poprawie po odejściu Mobutu.

Demokratyczna Republika Konga niefortunnie wyróżnia się najniższym lub drugim najniższym PKB na mieszkańca na świecie (tylko Somalia jest gorsza), a gospodarka pozostaje zubożona. Chiny wystąpiły z szeregiem roszczeń górniczych, z których wiele jest finansowanych z budowy infrastruktury (kolej, dróg, szkół i szpitali). Pomimo faktu, że ONZ i liczne organizacje pozarządowe mają znaczącą obecność w prowincjach Kivu, wiele osób nadal pozostaje w obozach dla uchodźców i korzysta z pomocy zagranicznej/ONZ. Pod koniec dekady walki w Kivu i Ituri ustały, ale wielu byłych członków milicji pozostało aktywnych. Chociaż kilku byłych dowódców rebeliantów jest oskarżonych o zbrodnie przeciwko ludzkości i wykorzystywanie młodych żołnierzy, niewielu zostało oskarżonych i skazanych za zbrodnie wojenne.

Żołnierze, którzy wcześniej byli częścią milicji, która walczyła w Kivu od 2006 roku do porozumienia pokojowego z 2009 roku, zbuntowali się w kwietniu 2012 roku, wywołując nową falę rozlewu krwi, gdy przejęli kontrolę nad szerokim regionem wzdłuż granicy Ugandy i Ruandy. Rwanda została oskarżona o wspieranie ruchu M23, a ONZ się tym zajmuje.

Demokratyczna Republika Konga miała swój udział w rozlewu krwi. Od czasu uzyskania niepodległości doszło do serii ciągłych wojen, konfliktów i okresów wojennych, z okazjonalną przemocą regionalną trwającą obecnie. W konsekwencji duże połacie narodu należy uznać za niedostępne dla turystów.

LRA (dzieci-żołnierz i sława „Kony”) nadal grasuje w lasach wzdłuż granicy Republiki Środkowoafrykańskiej, Sudanu Południowego i Ugandy w północno-wschodniej części kraju. Chociaż w pobliżu granicy z Ugandą jest kilka miejsc, które można odwiedzić w miarę bezpiecznie, podróż na północ i wschód od Kisangani i Bumby jest ryzykowna.

Od wczesnych lat 1990. obszary Kiwu Północnego i Południowego znajdują się w stanie ciągłych działań wojennych. Wraz z podpisanym w 2003 r. porozumieniem pokojowym zakończył się niesławny, brutalny rozlew krwi w pierwszej i drugiej wojnie w Kongu (w czasie której zginęło 5 milionów ludzi w walce lub w wyniku chorób/głodu). Od tego czasu trwają działania wojenne na niskim poziomie, wywoływane przez różnych watażków/frakcje, a obecnie na tym obszarze odbywa się największa na świecie operacja pokojowa ONZ (od 2012 r.). Setki tysięcy ludzi zamieszkało w obozach dla uchodźców w okolicach Gomy. W kwietniu 2012 roku pojawiła się nowa grupa znana jako „M23”, kierowana przez gen. Ntagandę (poszukiwanego przez Międzynarodowy Trybunał Karny za zbrodnie wojenne) i zażądała kontroli lub napadu na kilka miast w okolicy, oskarżając je o mordowanie ludzi i gwałcące kobiety. Od zakończenia wojny w 2003 roku był to najpoważniejszy kryzys. Przyrzekli zaatakować Gomę w połowie lipca, aby bronić tamtejszej społeczności Tutsi przed „nadużyciami”, co skłoniło siły pokojowe ONZ do przeniesienia 19,000 2016 żołnierzy w celu ochrony Gomy i okolicznych obozów uchodźców. Według raportu BBC nie jest jasne, jak poważne jest zagrożenie przemocą w Gomie.) Jedynymi bezpiecznymi miejscami w północno-południowym Kiwu są rwandyjskie miasta graniczne Goma i Bukavu, a także Park Narodowy Virunga.

Z drugiej strony odwiedzający stoją w obliczu zagrożeń, które wykraczają daleko poza wojny. Demokratyczna Republika Konga jest po Somalii najsłabiej rozwiniętym krajem Afryki. System drogowy jest fatalny. Drogi kraju są w fatalnym stanie, a pokonywanie dużych odległości może zająć tygodnie, szczególnie w porze deszczowej. Nawet niektóre „główne” autostrady w kraju to niewiele więcej niż tory błotne, po których mogą poruszać się tylko pojazdy z napędem 4×4 lub 6×6. DRK ma tylko 2250 kilometrów uszczelnionych dróg, z których tylko 1226 kilometrów jest w „doskonałym” stanie, według ONZ. Ujmując to w kontekście, odległość drogowa wschód-zachód w całym kraju w dowolnym kierunku wynosi około 2500 kilometrów (na przykład z Matadi do Lubumbashi jest 2700 kilometrów)! Innym kontrastem jest to, że w Zambii (jednej z najbiedniejszych afrykańskich krajów) przypada tylko 35 km utwardzonej jezdni na 1 000 000 mieszkańców w porównaniu do 580 km i 3427 km w Botswanie (jednej z najbogatszych). Głównym środkiem transportu jest przejażdżka stopem starą, przepełnioną ciężarówką, w której wielu płacących pasażerów może przysiąść na ładunku. To bardzo niebezpieczne.

Kongijskie katastrofy lotnicze zdarzają się przygnębiająco często, w 2007 r. odnotowano osiem wypadków. Mimo to, niebezpieczeństwa związane z lataniem są porównywalne do tych związanych z podróżą samochodami, barkami czy koleją. Niesławne linie lotnicze Hewa Bora zbankrutowały, a utworzenie kilku innych linii lotniczych w latach 2010-2012 może zwiększyć bezpieczeństwo podróży lotniczych w DRK. Pozostań przy komercyjnych liniach lotniczych, które obsługują nowoczesne samoloty (wymienione powyżej w punkcie „Poruszanie się/Samolotem”). Unikaj przestarzałych sowieckich samolotów, które są często wynajmowane do transportu ładunku, a może pasażera lub dwóch. Jeśli nadal boisz się podróżować kongijskim samolotem, ale nie masz nic przeciwko płaceniu więcej, rozważ lot z zagranicznym przewoźnikiem, takim jak Kenyan Airways (które latają do Kinszasy, Lubumbashi i Kisangani) lub Ethiopian Airlines (które latają do Kinszasy, Lubumbashi i Kisangani) (Kinszasza, Lubumbashi). Tylko upewnij się, że zweryfikowałeś wymagania dotyczące wizy tranzytowej.

Podróż łodzią lub barką po rzece jest nadal niebezpieczna, chociaż jest bezpieczniejsza niż jazda samochodem. Setki ludzi zginęło w wyniku zatonięcia przepełnionych barek i przewrócenia się starych łodzi podczas podróży w dół rzeki Kongo. Przed wejściem na pokład spójrz na statek, na którym będziesz przebywać, a jeśli nie czujesz się bezpiecznie, najlepiej poczekaj na następną łódź, nawet jeśli oznacza to czekanie kilka dni. Odkąd Belgowie opuścili miasto, większość krajowej sieci kolejowej popadła w ruinę, a konserwacja jest niewielka. Doszło do kilku wykolejeń pociągów, co spowodowało kilka ofiar śmiertelnych. Pociągi w DRK są bardzo przepełnione; nawet nie myśl o jeździe po dachu z ludźmi!

Przestępczość to poważny problem w wielu częściach kraju. Kinszasa miała jeden z najwyższych wskaźników morderstw na świecie w ostatnich latach rządów Mobutu, a podróż do Kinszasy przypominała Bagdad podczas wojny w Iraku! Kinszasa jest miastem o wysokiej przestępczości, mimo że przemoc znacznie się zmniejszyła (porównywalnie do Lagos czy Abidżanu). Kiedy jesteś w samochodzie, trzymaj wszystko, co Kongijczyk może uważać za wartościowe, poza zasięgiem wzroku, ponieważ przemoc polegająca na rozbijaniu i chwytaniu na skrzyżowaniach jest powszechna. Na rynkach większych miast pełno jest kieszonkowców. Należy pamiętać, że DRK jest nadal jednym z najbiedniejszych narodów Afryki, a każdy biały człowiek jest postrzegany przez tubylców jako bogaty. Miej oko na kieszonkowców w miejscach publicznych. Mniejsze społeczności są na ogół bezpieczniejsze niż większe podczas podróży po obszarach wiejskich. Poza dużymi miastami pokoje hotelowe często nie mają wystarczającego zabezpieczenia (na przykład słabe zamki w drzwiach lub okna na poziomie gruntu, które nie zamykają się lub nie mają zasłon).

Fotografowanie w miejscach publicznych jest obarczone niebezpieczeństwem. Według niektórych doniesień robienie zdjęć w DRK wymaga oficjalnej zgody. W rzeczywistości ich znalezienie i zdobycie będzie trudne, jeśli nie niemożliwe. Fotografowanie mostów, blokad drogowych, przejść granicznych i budynków rządowych może być postrzegane jako zagrożenie bezpieczeństwa narodowego.

Ponadto poważnie brakuje infrastruktury i obiektów opieki zdrowotnej w DRK. Poza Kinszasą jest niewiele szpitali i klinik, które mogą odwiedzić chorzy lub ranni podróżni. Możesz być ponad tydzień drogi od najbliższej kliniki lub szpitala, jeśli podróżujesz jedną z odległych, błotnistych tras w kraju lub wzdłuż rzeki Kongo!

Aby dostać się do kraju samolotem, potrzebujesz szczepionki przeciwko żółtej febrze (ten wymóg jest często ignorowany na lądowych punktach wjazdowych – szczególnie tych mniejszych). Niektóre główne punkty wejścia, takie jak lotnisko w Kinszasie, mają inspektorów sanitarnych, którzy weryfikują to przed zezwoleniem na wejście.

Malaria jest powszechna w Kongo, choć nieco rzadziej w rejonie Kivu ze względu na wysokość, więc weź ze sobą środki odstraszające owady i podejmij środki, takie jak spanie pod moskitierami. Malaria jest dość powszechna w regionach nadrzecznych (takich jak Kinszasa).

Jeśli potrzebujesz natychmiastowej pomocy medycznej, skontaktuj się z ambasadą swojego kraju. Lekarze z ambasady są zazwyczaj chętni i zdolni do pomocy. W Kinszasie znajdują się bezpieczne szpitale, takie jak prywatny „CMK” (Centre Medical de Kinshasa), który został założony przez europejskich lekarzy (wizyta kosztuje około 20 USD). Center Hospitalier MONKOLE w regionie Mont-Ngafula to kolejny prywatny szpital non-profit, w którym pracują lekarze z Europy i Konga. Dyrektorem medycznym Monkole jest dr Léin Tshilolo, pediatra wykształcony w Europie i jeden z czołowych afrykańskich specjalistów od anemii sierpowatej.

Kiedy jesteś na zewnątrz, pij dużo wody. Upał i bliskość równika mogą łatwo spowodować udar cieplny u osób, które nie są do tego przyzwyczajone po zaledwie kilku godzinach spędzonych na świeżym powietrzu bez wody. Istnieje wiele dobrze zaopatrzonych aptek, choć koszty są wielokrotnie wyższe niż w Europie.