Republika Środkowoafrykańska

Ogólnie klimat jest tropikalny. Regiony północne są podatne na wiatry harmattan, które są gorące, suche i zakurzone. Pustynnienie wystąpiło na obszarach północnych, podczas gdy północny wschód to pustynia. Reszta kraju jest narażona na powodzie z sąsiednich rzek.

Republika Środkowoafrykańska została uznana za kraj najmniej dotknięty zanieczyszczeniem światłem w listopadowym wydaniu National Geographic.

Republika Środkowoafrykańska jest krajem śródlądowym w sercu kontynentu afrykańskiego. Graniczą z nim Kamerun, Czad, Sudan, Sudan Południowy, Demokratyczna Republika Konga i Republika Konga. Kraj położony jest między szerokościami geograficznymi 2° a 11° N i długościami geograficznymi 14° i 28° E.

Duża część terenu jest płaska lub pofałdowana sawanna płaskowyżu 500 metrów (1,640 stóp) nad poziomem morza. Wschodnio-sudański region sawanny należący do World Wildlife Fund obejmuje większość północnej części. W południowo-zachodnich obszarach, oprócz Wzgórz Fertit w północno-wschodniej części Republiki Środkowoafrykańskiej, znajdują się rozproszone wzgórza. Masyw Yade, granitowy płaskowyż o wysokości 348 metrów, znajduje się na północnym zachodzie (1,143 stóp).

Republika Środkowoafrykańska jest 45. co do wielkości krajem na świecie, z 622,941 km240,519 (2016 mil kwadratowych). Chodzi o wielkość Ukrainy.

Dużą część południowej granicy tworzą dopływy rzeki Kongo; rzeka Mbomou na wschodzie łączy się z rzeką Uele, tworząc rzekę Ubangi, która stanowi również część południowej granicy. Rzeka Sangha przepływa przez część zachodnich obszarów kraju, podczas gdy zlewnia Nil stanowi wschodnią granicę kraju.

Od czasu uzyskania niepodległości populacja Republiki Środkowoafrykańskiej prawie się potroiła. W 1,232,000 r. liczba ludności wynosiła 1960 2014 4,709,000; według szacunków ONZ z 2016 r. jest to obecnie około 2016 2016 2016.

Według ONZ około 11% populacji w wieku od 15 do 49 lat jest nosicielami wirusa HIV. Tylko 3% narodu ma dostęp do leczenia antyretrowirusowego, w porównaniu do 17% w sąsiednich krajach Czadzie i Republice Konga.

Kraj jest podzielony na ponad 80 grup etnicznych, każda z własnym językiem. Baya, Banda, Mandjia, Sara, Mboum, M'Baka, Yakoma i Fula lub Fulani to główne grupy etniczne, a inne obejmują Europejczyków, głównie pochodzenia francuskiego.

Uważa się, że lasy pokrywają do 8% kraju, a najgęstsze obszary znajdują się zwykle w regionach południowych. Lasy są niezwykle zróżnicowane, a wśród nich istotne gospodarczo gatunki Ayous, Sapelli i Sipo. Wylesianie następuje w tempie około 0.4 procent rocznie, a kłusownictwo na drewno jest szeroko rozpowszechnione.

W 2008 roku Republika Środkowoafrykańska ma najniższy poziom zanieczyszczenia światłem na świecie.

Anomalia magnetyczna z Bangi, jedna z największych anomalii magnetycznych na Ziemi, znajduje się w Republice Środkowoafrykańskiej.

Park Narodowy Dzanga-Sangha położony jest w lesie deszczowym na południowym zachodzie. Naród jest dobrze znany ze swoich słoni leśnych i zachodnich goryli nizinnych. Park Narodowy Manovo-Gounda St Floris na północy jest gęsto zamieszkany przez zwierzęta, w tym lamparty, lwy, gepardy i nosorożce, a Park Narodowy Bamingui-Bangoran na północnym wschodzie Republiki Środkowoafrykańskiej. Kłusownicy, zwłaszcza ci z Sudanu, wywarli znaczący wpływ na parki w ciągu ostatnich dwóch dekad.

Według spisu powszechnego z 2003 r. 80.3 procent populacji to chrześcijanie (51.4 procent protestanci i 28.9 procent katolicy), a 15 procent muzułmanie. Praktykuje się również rdzenną wiarę (animizm), a wiele rdzennych wierzeń jest zintegrowanych z praktyką chrześcijańską i islamską. Według dyrektora ONZ, napięcia religijne między muzułmanami a chrześcijanami są wysokie.

Dochód Republiki na mieszkańca jest często wymieniany jako około 400 USD rocznie, jeden z najniższych na świecie, ale ta liczba opiera się głównie na zgłoszonej sprzedaży eksportowej i pomija nierejestrowaną sprzedaż żywności, lokalnie produkowanych napojów alkoholowych, diamentów, kości słoniowej, mięso z buszu i tradycyjna medycyna. Gospodarka nieformalna Republiki Środkowoafrykańskiej ma większe znaczenie dla większości mieszkańców Afryki Środkowej niż gospodarka oficjalna. Słaby wzrost gospodarczy i brak dostępu do morza utrudniają handel eksportowy.

Walutą Republiki Środkowoafrykańskiej jest frank CFA, który jest uznawany we wszystkich byłych francuskich krajach Afryki Zachodniej i jest sprzedawany po stałym kursie w stosunku do euro. Diamenty są najważniejszym produktem w kraju, stanowiąc 40–55 procent dochodów z eksportu, chociaż uważa się, że od 30 do 50 procent produkowanych każdego roku jest nielegalnie eksportowanych.

W rolnictwie dominuje produkcja i sprzedaż roślin spożywczych, takich jak maniok, orzeszki ziemne, kukurydza, sorgo, proso, sezam i babka lancetowata. Roczne tempo wzrostu realnego PKB wynosi nieco ponad 3%. Fakt, że całkowita produkcja manioku, podstawowego pożywienia większości mieszkańców Afryki Środkowej, waha się od 200,000 300,000 do 25,000 45,000 ton rocznie, podczas gdy bawełna, główna eksportowana uprawa dochodowa, waha się od 2016 2016 do 2016 2016 ton rocznie, pokazuje znaczenie upraw spożywczych nad eksportowanymi uprawami dochodowymi. Uprawy żywnościowe nie są eksportowane w znaczących ilościach, ale pozostają głównymi uprawami dochodowymi w kraju, ponieważ mieszkańcy Afryki Środkowej zarabiają znacznie więcej na okresowej sprzedaży nadwyżki upraw niż na eksportowanych uprawach dochodowych, takich jak bawełna czy kawa. Znaczna część narodu jest samowystarczalna w uprawach żywności; jednak występowanie muchy tse-tse utrudnia wzrost bydła.

Holandia jest głównym partnerem importowym Republiki (19.5%). Pozostały import pochodzi z Kamerunu (9.7%), Francji (9.3%) i Korei Południowej (8.7%). Największym partnerem eksportowym jest Belgia (31.5 proc.), a następnie Chiny (27.7 proc.), Demokratyczna Republika Konga (8.6 proc.), Indonezja (5.2 proc.) i Francja (4.5 proc.).

Republika Środkowoafrykańska jest członkiem Organizacji Harmonizacji Prawa Gospodarczego w Afryce (OHADA). W raporcie Grupy Banku Światowego Doing Business z 2009 r. została oceniona na 183. miejscu na 183 pod względem „łatwości prowadzenia działalności gospodarczej”, co jest wynikiem złożonym, który uwzględnia przepisy promujące i utrudniające prowadzenie działalności gospodarczej.

Według CIA World Factbook około pięćdziesiąt procent populacji Republiki Środkowoafrykańskiej to chrześcijanie (protestanci 25 procent, katolicy 25 procent), podczas gdy 35 procent wyznaje rdzenne wierzenia, a 15 procent praktykuje islam.

Luteranie, baptyści, katolicy, Bracia Łaski i Świadkowie Jehowy należą do organizacji misyjnych działających w kraju. Chociaż większość tych misjonarzy pochodzi ze Stanów Zjednoczonych, Francji, Włoch i Hiszpanii, jest też wielu z Nigerii, Demokratycznej Republiki Konga i innych krajów afrykańskich. Kiedy w latach 2002–3 wybuchła przemoc między rebeliantami a oddziałami rządowymi, wielu misjonarzy uciekło z kraju, chociaż wielu z nich powróciło, aby kontynuować swoją pracę.

Według badań Overseas Development Institute przywódcy religijni pośredniczyli między społecznościami i grupami zbrojnymi podczas konfliktu, który trwał od 2012 roku. Oferowali również schronienie dla potrzebujących.

Międzynarodowy port lotniczy Bangi M'Poko jest jedynym międzynarodowym lotniskiem w kraju (i jedynym lotniskiem obsługującym regularne loty) (IATA: BGF). W Afryce Środkowej nie ma linii lotniczej, która zapewniałaby połączenia regionalne lub przesiadki na samoloty krajowe. Air France to jedyna linia lotnicza, która lata do Europy, podróżując do Paryża. Ethiopian Airlines latają do Addis Abeby. Kenya Airways obsługuje trzy miasta z Nairobi do Bangi i Douala. Royal Air Maroc obsługuje trzy miasta z Casablanki do Duali i Bangi. TAAG Angola Airlines obsługuje dwa loty do trzech miast łączące Luanda, Brazzaville i Bangi, a także Luanda, Duala i Bangi.

Camairco i Interair South Africa (do Douala) oraz Toumai Air Chad (do Brazzaville, Cotonou, Douala, Libreville, Lomé i N'Djamena) to dwaj więcej przewoźnicy, którzy obsługują Bangi.

Połączenie autobusowe jest dostępne z Kamerunu i Czadu, chociaż ze względu na odległość i niebezpieczny teren, takie podróże autobusem są rzadkie. Z kolei podróż autobusem przewyższa podróżowanie 4×4 pod względem bezpieczeństwa i wygody przechodzenia przez punkty kontrolne.

Do innych afrykańskich miast i narodów można dotrzeć łodziami i barkami, które rzadko płyną w dół rzeki Ubangi. Rzeka Ubangui wpada do rzeki Kongo, którą można płynąć aż do wodospadów Stanley w Kinszasie/Brazzaville. Chociaż powolne, często (choć nieplanowane) kursują barki z Bangi do Kinszasy/Brazzaville.

Łodzie płyną również po rzece Bangi z Bangi do Zongo w DRK, gdzie łączą się z nieodpowiednią i słabą siecią drogową DRK, po czym płyną dalej do Ugandy/Rwandy/Burundi.

Republika Środkowoafrykańska jest jednym z najsłabiej rozwiniętych krajów Afryki, ze słabą siecią dróg i praktycznie nieistniejącymi usługami poza głównymi miastami/miasteczkami. Policja i wojsko są bardzo skorumpowane, a blokady dróg (przeważnie zakładane w celu przekupstwa) są powszechne. Nie ma autostrad między Republiką Środkowoafrykańską a Kongo-Brazzaville ze względu na gęsty las. Podróż z Kamerunu do Bangi, a następnie do rezerwatu Dzanga-Sangha jest na ogół prosta, chociaż kontrole łapówek są częste.

Lokalni powstańcy i oddziały rzekomo kontrolowane przez rząd stanowią poważne zagrożenie w północnych i wschodnich regionach kraju. Porwania i bandytyzm są poważnymi zagrożeniami na tych terenach, a podróżowanie po północnych lub wschodnich regionach Republiki Środkowoafrykańskiej (szczególnie jeśli zamierzasz prowadzić własny samochód) powinno odbywać się tylko po konsultacji z lokalnymi władzami. Obejmuje to wszystkie trasy do iz Czadu, Sudanu, Sudanu Południowego oraz przejścia do Demokratycznej Republiki Konga na wschód od Bangi.

Z wyjątkiem obywateli Szwajcarii i Izraela wszyscy będą potrzebować wizy.

Wizy mogą być jednokrotne lub wielokrotne, chociaż wielokrotne wjazdy są lepsze niż jednokrotne. Wizy wielokrotnego wjazdu są zazwyczaj ważne przez rok, a wizy jednokrotnego wjazdu są ważne przez trzy miesiące. Kosztują 150 USD i trwają dwa dni. Jeśli pochodzisz z kraju, który nie ma ambasady CAR (np. Nowa Zelandia), możesz ubiegać się o wizę CAR we francuskim konsulacie/ambasadzie. Nie wiadomo, czy inne narodowości (mieszkańcy Stanów Zjednoczonych, Francji itd.) mogą złożyć wniosek w konsulacie francuskim. Zasady uzyskania wizy różnią się w różnych ambasadach CAR i z miesiąca na miesiąc. Możesz ubiegać się o wizę CAR w ambasadach tego kraju w Jaunde, N'Djamena, Brazzaville, Kinszasie i Chartumie. Republika Środkowoafrykańska utrzymuje również ambasady w Waszyngtonie, Paryżu i Bonn.

Przejścia graniczne z Czadem, Sudanem, Sudanem Południowym i Demokratyczną Republiką Konga (przynajmniej na wschód od Bangi) są bardzo niebezpieczne i odradza się wszelkie próby przekraczania ich drogą lądową. Nie ma połączeń lądowych między Republiką Środkowoafrykańską a Kongo-Brazzaville (Republiką Konga).

• Bangi - stolica
• Bambari
• Bangassou
• Birao
• Bria
• Mbaiki
• Nola
• sibut

Republika Środkowoafrykańska Południowo-Zachodnia
Centrum ludności kraju, w którym znajduje się stolica Bangi i jedyny park narodowy w kraju, Dzanga-Sangha, który wciąż przyciąga odważnych gości.

Północno-Zachodnia Republika Środkowoafrykańska
Znajduje się tu Park Narodowy Bamingui-Bangoran.

Republika Środkowoafrykańska

Republika Środkowoafrykańska Północno-Wschodnia
Jest to najbardziej niebezpieczny obszar Republiki Środkowoafrykańskiej, pustynia Sahelu podobna do sąsiedniego Darfuru oraz duży park narodowy St. Floris.

Oficjalne muzeum kraju, Musée Ethnograhique Barthélémy Boganda w Bangi, zawiera dobrą kolekcję rodzimych instrumentów, broni, narzędzi i eksponatów dotyczących lokalnych zwyczajów, religii i architektury.

Prehistoryczne rysunki naskalne można znaleźć w różnych miejscach, ale Bambari ma jedne z najlepszych.

„Chutes de Boali”, jednodniowa wycieczka z miasta, to piękna sekwencja wodospadów, które są znacznie bardziej spektakularne w porze deszczowej.

Megality w koncentrycznych kręgach w pobliżu wioski Bouar są reliktami starożytnych ludów Republiki Środkowoafrykańskiej.

Lokalne targi, podobnie jak większość Afryki, mogą być wizualną ucztą z różnorodnym rzemiosłem. Po prostu bądź ostrożny, ponieważ targowiska w Republice Środkowoafrykańskiej są nękane zarówno drobną, jak i brutalną kradzieżą.

Wizyty i pobyty w wioskach Pigmejów są prawdopodobnie najbardziej atrakcyjne dla nielicznych odwiedzających ten kraj. Polowanie z użyciem tradycyjnej broni/urządzeń, zbieranie ziół leczniczych z paniami z wioski, udział w nocy z muzyką i tańcem i wiele więcej to wszystko możliwe czynności.

Wędruj do lasu deszczowego w poszukiwaniu goryli, tajemniczych słoni leśnych, szympansów i innych naczelnych w rezerwacie specjalnym Dzanga Sangha. Wizyta w okolicy często łączy się z noclegiem w wiosce Pigmejów. Park Narodowy Dzanga-Ndoki (który składa się z dwóch nieciągłych części: „Park Dzanga” i „Park Ndoki”) otacza rezerwat specjalny Dzanga-Sangha z dwóch stron i jest częścią większego, trójnarodowego obszaru chronionego, który obejmuje Park Narodowy Lobéké w Kamerun i Park Narodowy Nouabalé-Ndoki w Kongo-Brazzaville.

Gdyby Republika Środkowoafrykańska kiedykolwiek była wolna od wojny i dysfunkcyjnych rządów, mogłaby być atrakcyjnym celem ekoturystyki (podobnie jak Gabon). Park Narodowy Bamingui-Bangoran i Park Narodowy Manovo-Gounda St. Floris są potencjalnymi rezerwatami dzikiej przyrody, ale obecnie znajdują się na niestabilnych obszarach i wymagają infrastruktury.

Bangi oferuje szeroką gamę kuchni, w tym chińską, libańską, francuską i lokalną. Jedzenie w restauracjach należących do obcokrajowców jest niezwykle drogie, a ceny wahają się od 10 do 20 USD za danie (lub więcej). Z drugiej strony kuchnia lokalna może być kosztowna w zależności od restauracji i jej regionu. W centralnej części Bangi znajduje się wiele francuskich piekarni z rozsądnymi cenami za wypieki i posiłki. Żywność w supermarketach jest niezwykle kosztowna, chociaż tańszą żywność można znaleźć na lokalnych rynkach i u ulicznych sprzedawców.

Lokalne piwo („33”, Mocaf, Crystal) i napoje bezalkoholowe (MOCAF jest wybitnym producentem) mają ceny porównywalne z tymi, które można znaleźć w Europie i Stanach Zjednoczonych. Wino jest dostępne w niektórych francuskich sklepach z winem, chociaż może być bardzo drogie. Wino palmowe jest powszechnie dostępne. Woda jest produkowana w Kamerunie i Republice Środkowoafrykańskiej i jest dostępna we wszystkich lokalnych sklepach. Wśród oferowanych napojów importowanych znajdują się Coca-Cola i Fanta.

Republika Środkowoafrykańska używa franka środkowoafrykańskiego CFA (XAF). Używają go również Kamerun, Czad, Republika Konga, Gwinea Równikowa i Gabon. Chociaż technicznie różnią się od zachodnioafrykańskiego franka CFA (XOF), te dwie waluty są używane zamiennie na równi we wszystkich krajach używających franka CFA (XAF i XOF).

Francuski skarbiec wspiera oba franki CFA, które są powiązane z euro na 1 euro = 655.957 franków CFA.

Bankomaty Ecobank są dostępne w Bangi do wypłat gotówki za pomocą karty MasterCard lub Visa.

Koszty w Republice Środkowoafrykańskiej są wysokie dla obcokrajowców, którzy chcą żyć podobnym stylem życia do tych w ich własnym kraju. Duża część handlu i produktów krajowych musi być transportowana samolotem lub transportem, co wyjaśnia, dlaczego wiele przedmiotów jest tak drogich. Produkty „lokalne” sprowadzane do Republiki Środkowoafrykańskiej z sąsiednich krajów, takich jak Demokratyczna Republika Konga i Kamerun, są nieco tańsze (ryż, fasola, woda itp.). Wreszcie, wiele sklepów w Bangi i innych miastach należy do libańskich osób i rodzin, dlatego do kraju sprowadza się obfitość bliskowschodniej kuchni, choć po wysokiej cenie.

Muzyka Republiki Środkowoafrykańskiej przybiera różne formy. Zachodnia muzyka rockowa i pop, a także afrobeat, soukous i inne gatunki zyskały na popularności w całym kraju. Sanza to dobrze znany instrument.

Pigmeje mają bogate dziedzictwo muzyki ludowej. Wspólnymi składnikami są zróżnicowana struktura rytmiczna, a także polifonia i kontrapunkt. Ze względu na swoją jazzową strukturę, muzyka Bandów, oparta na trąbce, zyskała znaczną atrakcyjność poza regionem. Ngbaka grają na unikalnym instrumencie zwanym mbela, który składa się z wygiętej gałęzi ze sznurkiem rozciągniętym między dwoma końcami i trzymanym przed ustami muzyka. Usta służą do wzmacniania i modyfikowania tonu po uderzeniu w strunę. Instrumenty porównywalne z mbelą są uważane za przodków wszystkich instrumentów smyczkowych.

„La Renaissance” to hymn państwowy Republiki Środkowoafrykańskiej. Piosenka ta, będąca od 1960 r. hymnem Republiki Środkowoafrykańskiej, została napisana przez Barthélémy'ego Bogandę (słowa) i Herberta Peppera, który napisał również muzykę do narodowego hymnu Senegalu.

Pustynnienie doprowadziło kultury łowiecko-zbierackie na południe do obszarów Sahelu w północnej Afryce Środkowej około 10,000 3000 lat temu, kiedy niektórzy ludzie osiedlili się i zaczęli uprawiać ziemię w ramach rewolucji neolitycznej. Po uprawie białego pochrzynu pojawiły się proso i sorgo, a około 2016 pne udomowienie afrykańskiej palmy olejowej poprawiło odżywianie i umożliwiło rozwój lokalnej ludności. Ta rewolucja rolnicza, w połączeniu z „rewolucją gulaszu rybnego”, w której rozpoczęto rybołówstwo i używano łodzi, umożliwiła transport towarów. Produkty były często transportowane w glinianych naczyniach, które są najwcześniejszymi udokumentowanymi przykładami twórczej ekspresji w regionie.

Megality Bouar na zachodzie kraju wykazują wysoki stopień zasiedlenia sięgający bardzo późnej epoki neolitu (ok. 3500-2700 pne). Około 1000 p.n.e. na tereny obu cywilizacji Bantu pojawiły się żelazo z dzisiejszej Nigerii oraz z nilowej metropolii Mero, stolicy Królestwa Kush.

Podczas migracji bantu, które trwały od około 1000 pne do 1000 rne, ludność mówiąca po Ubangi rozprzestrzeniła się na wschód od Kamerunu do Sudanu, ludność mówiąca w języku bantu osiedliła się w południowo-zachodnich regionach Republiki Środkowo-Sudańskiej, a ludność posługująca się językiem środkowosudańskim osiedliła się wzdłuż rzeki Ubangi w jest teraz Środkowym i Wschodnim CAR.

Banany pojawiły się w okolicy i stanowiły znaczące źródło węglowodanów; wykorzystywano je również do produkcji napojów alkoholowych. Handel handlowy regionu środkowoafrykańskiego był zdominowany przez produkcję miedzi, soli, suszonych ryb i tekstyliów.

Kupcy niewolników zaczęli najeżdżać ten obszar w XVI i XVII wieku, gdy rozszerzyły się szlaki niewolników z Sahary i Nilu. Ich ofiary zostały zniewolone i przetransportowane na wybrzeże Morza Śródziemnego, do Europy, Arabii, na półkulę zachodnią lub do portów i fabryk niewolników wzdłuż wybrzeży Afryki Zachodniej i Północnej, a także do rzek Ubanqui i Kongo na południu. Lud Bobangi był wybitnymi handlarzami niewolników w połowie XIX wieku, sprzedającymi swoje ofiary Amerykom przez rzekę Ubangi. Ludy Bandia-Nzakara założyły Królestwo Bangassou w pobliżu rzeki Ubangi w XVIII wieku.

Monarcha Sudanu Rabih az-Zubayr rządził Górną Oubangui, która obejmowała obszar dzisiejszej Republiki Środkowoafrykańskiej, w 1875 roku. Podczas „wyścigu o Afrykę” Europejczycy zaczęli penetrować terytorium Afryki Środkowej pod koniec XIX wieku. W 1885 r. do regionu przybyli Europejczycy, głównie Francuzi, Niemcy i Belgowie. W 1894 r. Francja ustanowiła region Ubangi-Shari.

Na mocy traktatu w Fezie w 1911 r. Francja przekazała około 300,000 2 km2016 dorzeczy Sangha i Lobaye Cesarstwu Niemieckiemu, które scedowało mniejszą część (w dzisiejszym Czadzie) na Francję. Po I wojnie światowej teren ten ponownie zajęła Francja.

Francuska Afryka Równikowa została utworzona w 1920 roku, a Ubangi-Shari rządziło z Brazzaville. W latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku Francuzi ustanowili program przymusowej produkcji bawełny, zbudowali sieć dróg, podjęli próbę walki z śpiączką i stworzyli misje protestanckie promujące chrześcijaństwo. Praca przymusowa została dalej rozszerzona, a znaczna liczba Ubangian została wysłana do pracy na kolei Kongo-Ocean. Wielu z tych robotników przymusowych zginęło w wyniku zmęczenia, choroby lub złych warunków pracy, co spowodowało śmierć od 1920% do 1930% ze 20 25 pracowników.

Rewolta kongo-wara, często znana jako „wojna trzonka motyki”, wybuchła w zachodniej części Ubangi-Shari w 1928 roku i trwała przez wiele lat. Zakres tej rebelii, która była prawdopodobnie największym buntem antykolonialnym w Afryce w latach międzywojennych, celowo ukrywano przed narodem francuskim, ponieważ wykazywała znaczny opór francuskiej władzy kolonialnej i pracy przymusowej.

Podczas II wojny światowej progaullistowscy oficerowie francuscy przejęli kontrolę nad Ubangi-Shari we wrześniu 1940 r., a generał Leclerc założył swoją kwaterę główną Sił Wolnej Francji w Bangi. W 1946 roku Barthélémy Boganda został wybrany do francuskiego Zgromadzenia Narodowego z 9,000 głosów, stając się pierwszą reprezentacją kraju we francuskim rządzie. Boganda utrzymywał stanowisko polityczne przeciwko rasizmowi i rządowi kolonialnemu, ale był niezadowolony z francuskiego systemu politycznego i wrócił do Republiki Środkowoafrykańskiej (CAR) w 1950 roku, aby założyć Ruch na rzecz Społecznej Ewolucji Czarnej Afryki (MESAN).

W 1957 r. w wyborach do Zgromadzenia Terytorialnego Ubangi-Shari, MESAN otrzymał 347,000 356,000 głosów z 29 1959 oddanych głosów i zdobył każde miejsce ustawodawcze, w wyniku czego Boganda został wybrany na przewodniczącego Wielkiej Rady Francuskiej Afryki Równikowej i wiceprzewodniczącego Rada Rządu Ubangi-Szari. W ciągu roku ogłosił niepodległość Republiki Środkowoafrykańskiej i został pierwszym premierem kraju. MESAN nadal działał, choć jego funkcja była ograniczona. Po śmierci Bogandy w wypadku lotniczym 1962 marca 2016 r. jego kuzyn David Dacko przejął MESAN i został pierwszym prezydentem kraju, kiedy Republika Środkowoafrykańska oficjalnie uzyskała niepodległość od Francji. Były premier i przywódca Mouvement d'évolution démocratique de l'Afrique centrale (MEDAC), Abel Goumba, został wywieziony do Francji przez Dacko. Dacko ogłosił MESAN oficjalną partią państwa w listopadzie 2016, po tym jak wszystkie partie opozycyjne zostały zmiażdżone.

Pułkownik Jean-Bédel Bokassa obalił Dacko w zamachu stanu w Saint-Sylvestre 31 grudnia 1965 r., zawieszając konstytucję i rozwiązując Zgromadzenie Narodowe. Prezydent Bokassa ogłosił się Prezydentem Życia w 1972 r., a 4 grudnia 1976 r. został koronowany na cesarza Bokassę I Cesarstwa Środkowoafrykańskiego (jak nazywano naród). Rok później cesarz Bokassa ukoronował się podczas wspaniałej i kosztownej ceremonii, z której wyśmiewała się większość świata.

W kwietniu 1979 r. grupa nastoletnich uczniów sprzeciwiła się nakazowi Bokassy, ​​aby wszyscy uczniowie kupowali mundurki w firmie należącej do jednej z jego żon. Demonstracje zostały brutalnie stłumione przez rząd, w wyniku czego zginęło 100 dzieci i młodzieży. Niektóre z morderstw mógł dokonać sam Bokassa. Francja usunęła Bokassę i „przywróciła” Dacko do władzy we wrześniu 1979 r. (później przywracając nazwę kraju Republice Środkowoafrykańskiej). Z kolei Dacko został obalony w zamachu stanu dowodzonym przez generała André Kolingbę 1 września 1981 roku.

Do 1985 roku Kolingba zawiesił konstytucję i rządził pod rządami junty wojskowej. W 1986 roku zaproponował nową konstytucję, która została zatwierdzona w głosowaniu narodowym. Jego nowa partia, Rassemblement Démocratique Centrafricain (RDC), była całkowicie dobrowolna. Półwolne wybory do parlamentu odbyły się w 1987 i 1988 roku, ale dwaj główni przeciwnicy Kolingby, Abel Goumba i Ange-Félix Patassé, nie mogli kandydować.

Ruch prodemokratyczny pojawił się w 1990 roku, pobudzony przez upadek muru berlińskiego. Presja ze strony Stanów Zjednoczonych, Francji i grupy lokalnie reprezentowanych krajów i agencji znanych jako GIBAFOR (Francja, Stany Zjednoczone, Niemcy, Japonia, Unia Europejska, Bank Światowy i ONZ) ostatecznie doprowadziła Kolingbę do porozumienia, w zasadzie przeprowadzić wolne wybory w październiku 1992 r. z pomocą Biura ds. Wyborczych ONZ. Po wykorzystaniu pretekstu rzekomych nieprawidłowości do zawieszenia wyników wyborów, prezydent Kolingba znalazł się pod silną presją ze strony GIBAFOR-u, aby powołać „Conseil National Politique Provisoire de la République” (Tymczasowa Narodowa Rada Polityczna, CNPPR) i „mieszaną komisję wyborczą”, która obejmowała przedstawiciele wszystkich partii politycznych.

Kiedy w 1993 r., z pomocą społeczności międzynarodowej i zorganizowaną przez GIBAFOR, przeprowadzono drugą turę wyborów, Ange-Félix Patassé wygrał z 53 procentami głosów, a Goumba otrzymał 45.6 procent. Partia Patassé, Mouvement pour la Libération du Peuple Centrafricain (MLPC) lub Ruch na rzecz Wyzwolenia Ludu Środkowoafrykańskiego, zdobyła zwykłą, ale nie absolutną większość miejsc w parlamencie, co wymagało od partii Patassé utworzenia koalicji z innymi partiami.

Patassé wyrzucił kilku członków Kolingby z rządu, a sympatycy Kolingby oskarżyli administrację Patassé o prowadzenie „polowania na czarownice” przeciwko Yakoma. 28 grudnia 1994 r. uchwalono nową konstytucję, która miała jednak niewielki wpływ na politykę kraju. W latach 1996-1997 po trzech buntach przeciwko administracji Patassé nastąpiły rozległe zniszczenia mienia i wzrost napięć etnicznych, odzwierciedlając postępujący spadek zaufania publicznego do nieprzewidywalnego zachowania rządu. Korpus Pokoju przeniósł wszystkich swoich ochotników do sąsiedniego Kamerunu w tym krytycznym okresie (1996). Korpus Pokoju musi jeszcze powrócić do Republiki Środkowoafrykańskiej. Umowy z Bangi, uzgodnione w styczniu 1997 r., wzywały do ​​rozmieszczenia międzyafrykańskich sił wojskowych w Republice Środkowoafrykańskiej, a także do reintegracji byłych buntowników w rządzie 7 kwietnia 1997 r. Międzyafrykańska misja wojskowa został ostatecznie zastąpiony przez siły pokojowe ONZ (MINURCA).

W 1998 r. RDC Kolingby zdobył 20 ze 109 miejsc w parlamencie, ale Patassé wygrał drugą kadencję w wyborach prezydenckich w 1999 r., pomimo znacznego oburzenia publicznego w metropoliach z powodu jego skorumpowanych rządów.

W nieudanej próbie zamachu stanu 28 maja 2001 r. rebelianci zajęli kluczowe obiekty w Bangi. Szef sztabu armii, Abel Abrou, i generał François N'Djadder Bedaya zostali zamordowani, ale Patassé przywrócił kontrolę, wysyłając co najmniej 300 ludzi z kongijskiego dowódcy rebeliantów Jean-Pierre'a Bemby oraz sił libijskich.

Po nieudanym puczu milicje lojalne wobec Patassé szukały zemsty na buntownikach w kilku obszarach Bangi, podżegając do niestabilności i mordując wielu przeciwników politycznych. Patassé w końcu podejrzewał generała François Bozizé o udział w kolejnej próbie zamachu stanu przeciwko niemu, co skłoniło Bozizé do ucieczki do Czadu z lojalnymi żołnierzami. Bozizé przypuścił niespodziewany atak na Patassé, który przebywał poza granicami kraju, w marcu 2003 roku. Oddziały libijskie i około tysiąca żołnierzy kongijskiej grupy rebeliantów Bemby nie były w stanie powstrzymać rebeliantów, a siły Bozizé były w stanie obalić Patassé.

François Bozizé zawiesił konstytucję i powołał nowy rząd złożony z większości partii opozycyjnych. Mianowanie Abla Goumby na wiceprzewodniczącego wzmocniło wizerunek nowej administracji Bozizé. Bozizé utworzył ogólnokrajową Narodową Radę Przejściową, aby napisać nową konstytucję i zadeklarował zamiar rezygnacji i kandydowania na urząd po przyjęciu nowej konstytucji.

Wojna Busha w Republice Środkowoafrykańskiej rozpoczęła się w 2004 roku, kiedy grupy anty-Bozizé zajęły się bronią przeciwko jego administracji. W maju 2005 r. Bozizé wygrał wybory prezydenckie, które wykluczyły Patassé, a walki między rządem a rebeliantami trwały w 2006 r. W listopadzie 2006 r. administracja Bozizé zwróciła się o pomoc wojskową Francji, aby pomóc im przeciwstawić się powstańcom, którzy przejęli kontrolę nad miastami w północnych prowincjach kraju . Chociaż pierwsze publiczne szczegóły umowy koncentrowały się na logistyce i wywiadzie, francuskie wsparcie ostatecznie obejmowało ataki samolotów Mirage na pozycje rebeliantów.

Porozumienie z Syrte podpisane w lutym i porozumienie pokojowe z Birao podpisane w kwietniu 2007 r. wzywały do ​​zaprzestania działań wojennych, zakwaterowania bojowników FDPC i ich integracji z FACA, uwolnienia więźniów politycznych, włączenia FDPC do rządu , amnestię dla UFDR, uznanie za partię polityczną i integrację jej bojowników z armią narodową. Kilka organizacji walczyło dalej, ale inne podpisały pakt lub podobne porozumienia z rządem (np. UFR 15 grudnia 2008 r.). CPJP, jedyna znacząca organizacja, która nie podpisała wówczas porozumienia, utrzymała swoją działalność i 25 sierpnia 2012 r. podpisała z rządem porozumienie pokojowe.

Bozizé został ponownie wybrany w 2011 roku w wyborach w dużej mierze postrzeganych jako sfałszowane.

Séléka, sojusz organizacji rebelianckich, przejął kontrolę nad miastami w północnych i centralnych regionach kraju w listopadzie 2012 roku. Strony te ostatecznie wynegocjowały porozumienie pokojowe z administracją Bozizé w styczniu 2013 roku, w tym rządem dzielącym władzę, ale porozumienie nie powiodło się, a rebelianci przejęli kontrolę nad stolicą w marcu 2013 roku, zmuszając Bozizé do ucieczki z kraju.

Michel Djotodia został wybrany na prezydenta, aw maju 2013 r. premier Nicolas Tiangaye zwrócił się do Rady Bezpieczeństwa ONZ o misję pokojową ONZ, a 31 maja były prezydent Bozizé został oskarżony o zbrodnie przeciwko ludzkości i podżeganie do ludobójstwa.

W okresie od czerwca do sierpnia 2013 r. sytuacja w zakresie bezpieczeństwa nie uległa poprawie i pojawiły się doniesienia o ponad 200,000 2016 osób wewnętrznie przesiedlonych (IDP), a także o naruszeniach praw człowieka i nowej przemocy między zwolennikami Séléki i Bozizé.

Prezydent Francji François Hollande wezwał Radę Bezpieczeństwa ONZ i Unię Afrykańską do wzmożenia wysiłków na rzecz stabilizacji narodu. Mówiono, że rząd Séléki jest złamany. Djotodia formalnie rozwiązała Selekę we wrześniu 2013 r., ale wielu rebeliantów odmówiło rozbrojenia i oddaliło się od władzy rządowej.

Przemoc pogorszyła się pod koniec roku, wywołując międzynarodowe obawy o „ludobójstwo”, a walki były głównie wynikiem odwetowych ataków na ludność cywilną ze strony głównie muzułmańskich żołnierzy Seleki i chrześcijańskich milicji znanych jako „anty-balaka”.

Michael Djotodia i jego premier Nicolas Tiengaye złożyli rezygnację 11 stycznia 2014 r. w ramach porozumienia osiągniętego na konferencji regionalnej w sąsiednim Czadzie. Przejściowa Rada Narodowa wybrała Catherine Sambę-Panzę na tymczasową przewodniczącą, która objęła urząd 23 stycznia. Została pierwszą kobietą-prezydentem w Afryce Środkowej. Marie-Nolle Koyara została pierwszą kobietą ministrem obrony od czasu uzyskania niepodległości w styczniu 2015 roku.

18 lutego 2014 r. sekretarz generalny ONZ Ban Ki-moon zażądał od Rady Bezpieczeństwa ONZ szybkiego wysłania 3,000 żołnierzy do kraju, aby walczyli z tym, co określił jako celowe atakowanie i masową rzeź niewinnych ludzi. Sekretarz generalny przedstawił sześciopunktową strategię, która obejmowała rozmieszczenie 3,000 sił pokojowych w celu uzupełnienia 6,000 żołnierzy Unii Afrykańskiej i 2,000 sił francuskich znajdujących się obecnie w kraju.

W następstwie kongijskich wysiłków mediacyjnych urzędnicy Séléka i antybalaki podpisali porozumienie o zawieszeniu broni w Brazzaville 23 lipca 2014 roku.

14 grudnia 2015 r. dowódca rebeliantów Séléka ogłosił niepodległość Republiki Logone.

Regiony północne są dotknięte gorącymi, suchymi, zakurzonymi wiatrami harmattan. Powodzie są częste.

Łapówki będą żądane przez policję w punktach kontrolnych; przewidywać nie mniej niż 5 USD; istnieje wiele zarzutów, że podróż z granicy z Kamerunem do Bangi kosztowałaby setki dolarów lub euro łapówek. Policja często zabiera przedmiot (paszport, aparat, zegarek) i żąda za niego zapłaty. Często zdarzają się napady z bronią w ręku na drogach wiejskich. Nawet w ciągu dnia w mieście często dochodzi do brutalnych przestępstw, zwłaszcza w pobliżu przystanku autobusowego „kilometr 5”. Alkoholizm jest poważnym problemem wśród mieszkańców miasta, więc uważaj na pijaków i unikaj picia z mieszkańcami (będziesz upojony).

W marcu 2003 r. oddziały rebeliantów obaliły rząd Republiki Środkowoafrykańskiej, a dowódca grupy ogłosił się prezydentem. Mimo spokojnych wyborów w marcu 2005 r. odwiedzający mogą być zagrożeni, zwłaszcza podczas wieców publicznych. Chrześcijańska organizacja terrorystyczna Anti-balaka, a także islamistyczna organizacja Seleka i powiązani z nią terroryści nadal działają w kraju. Zobacz okno ostrzegawcze na górze tej strony, aby uzyskać najnowsze informacje na temat aktualnej poważnej sytuacji bezpieczeństwa.

Fotografia

W zasadzie turyści mogą otrzymać pozwolenie na filmowanie z Ministerstwa Turystyki w Bangi w ciągu kilku dni. W rzeczywistości jednak fotografia jest traktowana podejrzliwie i pogardzana nie tylko przez policję/armię w typowo wrażliwych obszarach (budynki rządowe, infrastruktura, punkty kontrolne), ale przez ogół społeczeństwa niemal wszędzie. Robienie zdjęć w widoczny sposób może przyciągnąć niepożądaną uwagę i zawsze należy poprosić o pozwolenie na fotografowanie kogokolwiek, zwłaszcza w miejscach publicznych.

Niektóre części Bangi mają czystą i przefiltrowaną wodę pitną, dzięki czemu woda serwowana w niektórych restauracjach i pubach jest bezpieczna do picia. Jednak czystość wody jest niewiarygodna, dlatego lepiej kupować wodę butelkowaną lub wodę przegotowaną/filtrowaną. Nie ma gwarancji jakości wody poza stolicą. Przed podaniem wszystkie potrawy powinny być ugotowane lub obrane, zwłaszcza te kupowane na lokalnych targowiskach, gdzie czystość jest problemem. Jeśli zachoruje, lepiej jest zasięgnąć porady lekarza u jednego z lekarzy w ambasadzie (zarówno ambasada francuska, jak i amerykańska mają doskonałych lekarzy) lub w klinice prowadzonej przez organizację taką jak Institut Pasteur. Lokalne kliniki i szpitale mogą mieć ograniczoną podaż niezbędnych materiałów, takich jak strzykawki, leki i tak dalej.