Pizza Margherita 

Okrągłe, delikatne ciasto — lekko zrumienione na krawędziach — stanowi podstawę tego czcigodnego włoskiego przepisu, wymyślonego w 1889 roku na cześć królowej Małgorzaty Sabaudzkiej. Jego paleta jest celowa: cienka jak szept zasłona jasnego przecieru pomidorowego, jego kwasowość równoważona przez kremową miękkość ręcznie rozrywanej mozzarelli i podkreślona czystym, pieprznym zapachem świeżej bazylii. Podczas składania dwóch pizz, jedna łączy 3½ szklanki mąki uniwersalnej z 1½ łyżeczki soli, łyżeczką cukru i 2 łyżeczkami aktywnych suchych drożdży, wiążąc je 1¼ szklanki wody podgrzanej, aby pobudzić drożdże do życia, i kończąc 2 łyżkami oliwy z oliwek dla uzyskania giętkości. Gdy ciasto wyrośnie i zostanie podzielone na porcje, powierzchnia jest smarowana przecierem pomidorowym, pozostawiając wąski brzeg bez ozdób. Na nim kremowe krążki mozzarelli są układane z celową powściągliwością; ostatnia szczypta soli i odrobina oliwy z oliwek wydobywają ich smak pod intensywnym ciepłem piekarnika. Nastawiony na 250 °C (475 °F), piekarnik przekształca surowy zestaw w ciągu zaledwie dziesięciu do dwunastu minut: krawędź przybiera cętkowany złoty kolor, mozzarella zmiękcza się w delikatnie bulgoczące kałuże, a pachnąca para bazylii wyłania się, gdy pizza jest wyjmowana. Każdy kawałek oferuje studium równowagi — kwaskowatość, bogactwo i ziołowa klarowność — hołd dla włoskich zasad jakości składników i powściągliwej techniki.