Czakhchoukha

W górach Aurès i na pustyniach, czakhchoukha to ulubione danie świąteczne. Ta sycąca potrawa składa się z warstw podartego chleba pita, bogatego sosu pomidorowego i delikatnego mięsa. Historycznie, czakhchoukha (czasami pisana jako shakhshoukha) wywodzi się od ludu Chaoui ze wschodniej Algierii i jest szeroko rozpowszechniona, szczególnie w regionach takich jak Batna, Konstantyna i Biskra. Nazwa pochodzi od słowa w języku Chaoui oznaczającego „parzenie” lub „rozrywanie”, odzwierciedlając sposób, w jaki cienkie kromki chleba są łamane na kawałki. Ćachchoukha jest przykładem tej filozofii: podarty chleb pita zostaje ożywiony poprzez namaczanie w bogatym gulaszu, przekształcając skromne skrawki w ciepły, sycący posiłek.

Istnieją dwie główne wersje chakhchoukha. W chakhchoukha d'fer kawałki połamanego, upieczonego chleba moczy się w gulaszu i podaje z jagnięciną i ciecierzycą; ten styl jest powszechny w Konstantynie, często spotykany na weselach i uroczystościach wspólnotowych. W chakhchoukha biskria małe, podarte kawałki cieńszego, płaskiego chleba układa się w miskach i polewa aromatycznym sosem (marqa) z wołowiny lub jagnięciny, pomidorów i warzyw. Obie wersje kładą nacisk na ciepło i obfitość. Zimą i podczas specjalnych okazji, takich jak Achoura lub Yennayer (Nowy Rok Amazigh), rodziny gromadzą się, aby gotować duże garnki chakhchoukha, dzieląc się pracą pieczenia chleba i mieszania gulaszu.

Chakhchoukha to również danie wspólne, które jednoczy ludzi. W wielu wioskach sąsiedzi zbierają się, by upiec płaskie chleby i podzielić się historiami przy ognisku. Młode kobiety często uczą się tego dania w ramach tradycyjnych przygotowań do ślubu, a starsi cenią sobie wspomnienia wspólnego gotowania. Dziś pozostaje ono ukochanym daniem na spotkaniach rodzinnych, a także znakiem rozpoznawczym lokalnych restauracji i ulicznych straganów we wschodniej Algierii. Każdy region przyprawia je nieco inaczej – niektórzy dodają do gulaszu marchewkę lub rzepę, inni szczyptę cynamonu lub łyżkę harissy – ale wszystkie zachowują jego kojący, domowy charakter. Danie zazwyczaj je się z misek, nabierając porwany chleb sosem, i często podaje z sałatką lub marynowanymi warzywami, aby dodać mu pikantnego charakteru.