Pocałunek w Alei Pocałunków przynosi 15 lat szczęścia

Położone wśród falistych gór Sierra de Guanajuato w centrum Meksyku, to miasto szepcze historie o romansie i tragedii poprzez kręte, brukowane uliczki. Ukryta Aleja Pocałunków w Guanajuato, skarb kolonialnej architektury i bogatej historii, wabi turystów z całego świata tajemnicą.

To małe przejście, ledwie wystarczająco szerokie, by dwie osoby mogły przejść ramię w ramię, jest przesiąknięte legendą i emanuje nieziemskim pięknem. Jego zniszczone ściany, pokryte wiekami opowieści, milcząco świadczą o wielu deklaracjach miłości. Ale nie tylko czarujące piękno tej alejki zachwyca gości; to obietnica pocałunku, który obejmuje czas i przestrzeń i zapewnia uwodzicielskie okno na przyszłość pełną szczęścia i towarzystwa.

Pary młode i stare zaczynają się zbierać w Alei Pocałunków w Guanajuato, gdy wieczór zapada nad terakotowymi dachami i tworzy długie cienie. Powietrze jest naładowane namacalną elektrycznością, która łączy szacunek dla zbliżającego się rytuału z oczekiwaniem. Mówi się bowiem, że pocałunek złożony na trzecim stopniu wytartych kamiennych schodów alei zapewni kochankom piętnaście lat niezrównanego szczęścia.

Ta niezwykła wiara ma swoje korzenie w micie tak starym jak sama alejka, micie o zakazanej miłości i tragicznych konsekwencjach przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Dwoje kochanków, którzy nie mogli się spotkać, zostało rozdzielonych przez wąską alejkę i wielką przepaść oczekiwań społecznych w czasach dawno minionych, gdy Guanajuato wciąż umacniało swoją pozycję jako kolonialna placówka.

Mieszkająca w wyrafinowanej rezydencji po lewej stronie alejki Ana była hiszpańską szlachcianką o niezrównanej gracji i urodzie. Naprzeciwko niej, w małym domu, który wydawał się niebezpiecznie przylegać do zbocza wzgórza, mieszkał Carlos, biedny górnik, którego zrogowaciałe ręce i łagodne serce podbiły Anę. Ich światy nie mogły być bardziej od siebie oddalone, nawet przy kilku calach dzielących ich balkony.

Ana i Carlos spotykali się każdego wieczoru w delikatnym blasku świec, ich koniuszki palców ledwo się stykały na odległość. Ich miłość wyrosła ze skradzionych spojrzeń i szeptanych przyrzeczeń, niczym rzadki kwiat na pustyni. Ale ich romans był przeznaczony do odnalezienia, tak jak wszystkie piękne rzeczy ukryte.

Ojciec Any natknął się na tajne spotkanie pewnej fatalnej nocy, gdy kochankowie czule całowali się nad przepaścią dzielącą ich balkony. Wściekły na to, co uznał za znieważenie honoru swojej rodziny, postawił straszne ultimatum: życie Any zostanie utracone, jeśli kiedykolwiek ich odnajdzie.

Ana i Carlos spotkali się ponownie następnego wieczoru, ich miłość była zbyt silna, by ją odrzucić, nieustraszeni burzową chmurą zagrożenia wiszącą nad nimi. Ojciec Any pojawił się, jego twarz wykrzywiła się gniewem, gdy ich usta pocałowały się, jakby zamykając dystans między ich światami. Ślepo wściekły, wbił sztylet w serce córki, jej czerwona krew żądliła bruk poniżej.

Widząc przed sobą straszną scenę, Carlos wyskoczył z balkonu w desperackiej próbie uratowania ukochanej. Ale najwyraźniej los miał inne plany. Jego ciało wykręciło się w powietrzu i wylądowało na trzecim stopniu schodów w zaułku; jego szyja została zmiażdżona przy uderzeniu.

Ich krew zmieszała się na kamieniach alejki, gdy życie Any zgasło, na stałe splatając ich dusze w strasznym uścisku. Od tego dnia duch Carlosa podobno nawiedza Aleję Pocałunków, upiorny opiekun pilnujący par gotowych pójść jego śladem.

Pary kierują się dziś w stronę trzeciego stopnia alejki, gdy słońce zachodzi za horyzontem, a pierwsze gwiazdy zaczynają świecić na aksamitnym niebie. Ich serca biją, a ręce są mocno zaciśnięte, całują się na cześć tragicznej miłości Any i Carlosa, a także z nadzieją na własne przyszłe szczęście.

Gdy wymieniane są pocałunki, powietrze w alejce wydaje się migotać nieziemskim światłem; ci, którzy je widzą, przysięgają, że wyczuwają Carlosa, którego upiorna postać kiwa głową na znak zgody. Na tych, którzy szanują legendę i przypieczętowują swoją miłość pocałunkiem na trzecim stopniu, czeka piętnaście lat radosnego szczęścia. Ale biada tym, którzy odrzucają zwyczaj; rzekomo nastąpi siedem lat nieszczęścia.

Aleja Pocałunków pulsuje witalnością wielu miłości, przeszłych i obecnych, gdy noc zapada całkowicie nad Guanajuato. Jest dowodem na trwającą moc miłości, miejscem, w którym linie oddzielające tę planetę od następnej zacierają się, a jeden pocałunek może uwolnić obietnicę szczęścia na całe życie.

Aleja Pocałunków jest nadal latarnią morską dla tych, którzy pragną napisać własny rozdział w wielkiej opowieści o miłości w tej magicznej części Meksyku, gdzie kolonialne piękno spotyka się z ponadczasową legendą. Przypomina nam, że ludzkie serce jest nieograniczone w miłości nawet w obliczu trudności i że czasami największą przyjemność można odkryć w najprostszym geście — pocałunku wymienionym w małej alejce pod czujnym okiem historii i duchów nieszczęśliwych kochanków.