Najlepiej zachowane starożytne miasta: ponadczasowe miasta otoczone murem
Zbudowane z wielką precyzją, by stanowić ostatnią linię obrony dla historycznych miast i ich mieszkańców, potężne kamienne mury są cichymi strażnikami z zamierzchłych czasów.
O świcie port Symi wydaje się unosić w złotej mgiełce. Mgła unosi się z nieruchomej wody zatoki Yialos, odsłaniając pastelowe domy skupione na stromym zboczu wzgórza nad portem. „Poranne słońce wzeszło… odsłaniając pastelowe domy zdobiące skaliste zbocze wzgórza”. Kwiaty bugenwilli wylewają się z urn wzdłuż brukowanego nabrzeża, podczas gdy rybacy i załogi łodzi przygotowują swoje łodzie do codziennej pracy. Latem wąskie uliczki poniżej dzwonu kościelnego rozbrzmiewają echem od podmuchów morskiej bryzy i odległego stukotu osłów wiozących ładunki prowiantu do górnego miasta. Ta idealna jak pocztówka scena maskuje bogate, surowe dziedzictwo: przez stulecia losy Symi były tkane z gąbkowych złóż Morza Egejskiego. Statki i warsztaty, bogactwo i wojna – charakter wyspy został ukształtowany przez handel gąbkami, a jego echa wciąż pobrzmiewają w kamieniu, historii i duszy.
Naturalne gąbki morskie były cenione w starożytnym świecie, a Grecy zbierali je od czasów klasycznych. Wspominali o nich starożytni pisarze; wczesny epos wspomina nawet o gąbkach kąpielowych na statku legendarnego bohatera. Rzymianie dekorowali swoje wspaniałe łaźnie greckimi gąbkami dla higieny. Z czasem najlepsze gąbki stały się towarami znanymi na całym świecie. Na początku ery nowożytnej wyspy Dodekanezu – zwłaszcza Symi, Chalki i Kalymnos – były światowymi liderami w połowach i handlu gąbkami. Nawet pod rządami Imperium Osmańskiego Symi płaciło daninę w postaci gąbek: lokalne legendy mówią, że mieszkańcy wsi musieli co roku dostarczać sułtanowi dwanaście tysięcy grubych i trzy tysiące drobnych gąbek. Wcześni podróżnicy, którzy widzieli gąbki Symi, wierzyli, że rosną one tylko w jego wodach.
Do połowy XIX wieku nurkowie łowiący gąbki byli „nagimi gimnastykami”, nurkującymi bez sprzętu na dno morza. Jedną z metod nurkowania było dosłownie „oranie” głębokości: mężczyzna trzymający w dłoni płaski kamień o wadze 12–15 kg szybko tonął na dno. Przymocowany liną do łodzi kamień dodawał ciężaru jego ciału, a on mógł odcinać gąbki ręcznie. Ci nurkowie pozostawali pod wodą przez kilka minut – około trzech do pięciu minut na jednym oddechu, osiągając głębokość trzydziestu metrów lub więcej. W legendach byli nieustraszonymi bohaterami otchłani, stawiającymi czoła ciemności, rekinom i silnym prądom, aby wyżywić swoje rodziny.
Złoty wiek Symi nadszedł w XIX wieku. Zyski z eksportu gąbek zamieniły miasto portowe w miniaturową metropolię: w szczytowym okresie populacja wyspy wzrosła do ponad 20 000 osób. Stocznie na nabrzeżu produkowały charakterystyczne płaskodenne łodzie „Symi kaiki” używane do połowu gąbkami. Bogactwo sfinansowało wspaniałą architekturę: cebulkowate dzwonnice i eleganckie rezydencje w ciepłych kremach, ochrze i łososiowym różu, z balkonami z rzeźbionego drewna i kamienia z widokiem na port. Wiele kolorowych neoklasycystycznych rezydencji pochodzi z tego okresu. Dziś te domy stanowią jedną z charakterystycznych atrakcji Symi, każda z nich dyskretnie nawiązuje do fortun związanych z gąbkami, które ją zbudowały.
Pewien dobroczyńca Symiot uosabiał to bogactwo. Lokalny magnat żeglugowy zgromadził wielkie bogactwa dzięki gąbkom i przedsięwzięciom żeglugowym. Dzięki jego patronatowi Symi wzniósł swoją charakterystyczną Wieżę Zegarową i Szkołę, otoczone majestatycznymi neoklasycystycznymi budynkami. Kamienna fontanna przed biurem gubernatora nadal nosi jego rodzinne nazwisko. Planowanie miasta również odzwierciedla dobrobyt: długie, strome schody wykuto w skale, aby połączyć górne miasto z portem, podczas gdy wąskie uliczki w pobliżu portu stały się tętniącymi życiem promenadami z kawiarniami i sklepami.
Na początku lat 60. XIX wieku Symi wykonała technologiczny skok w nurkowaniu. Po latach spędzonych za granicą jako inżynier morski, kapitan Symiot powrócił z ciężkim skafandrem nurkowym zaprojektowanym w Europie. Według tradycji, jego żona słynnie założyła nowy skafander i zeszła do portu, aby przekonać sceptycznych mieszkańców wyspy o jego bezpieczeństwie. Później więcej łodzi zostało wyposażonych w twarde hełmy i węże powietrzne, a nurkowanie swobodne zanikło. Na przełomie wieków setki łodzi do połowu gąbek na Morzu Śródziemnym używało takiego sprzętu. Nurkowie mogli teraz zanurzyć się dwa razy głębiej i pozostać dłużej, zbierając większe gąbki „jedwab morski” i „ucho słonia” występujące w głębszych wodach.
Jednak te zyski wiązały się z kosztami. Skafandry i ciężki sprzęt sprawiły, że nurkowie stali się rzemieślnikami głębin – ale także stopniowo wyparły dumną tradycję chodzenia boso. Doznawali oni schorzeń kręgosłupa i urazów uszu, które są skutkiem sprężonego powietrza, wypadków, które w tamtym czasie były słabo rozumiane. Na Symi, podobnie jak gdzie indziej, wypadki były tragicznie powszechne, z dziesiątkami zgonów nurków i przypadków paraliżu odnotowanych na początku lat 1900., gdy presja finansowa zmuszała mężczyzn do schodzenia na coraz bardziej niebezpieczne głębokości.
Symboliczną postacią z tej epoki był słynny nurek z Symiot urodzony w 1878 roku. W 1913 roku był znany ze swoich ekstremalnych wyczynów. Kiedy latem w pobliżu osiadł na mieliźnie okręt wojenny, wezwano go. Zanurkował na głębokość 87 metrów na jednym oddechu – używając tylko kamienia, płetw i pasa balastowego – i zaczepił łańcuch kotwiczny. Podczas pierwszej próby wyciągnął łańcuch, a przed świtem podczas drugiego nurkowania odmówił ratunku, wynurzając się niemal martwy tuż po wyjściu z wody. Nagrodą dla niego był złoty suweren i, co ważniejsze, pozwolenie na swobodne podróżowanie po Morzu Egejskim. Dziś w mieście Symi, w pobliżu portu, nadal stoi jego brązowy posąg upamiętniający jego odwagę.
Tymczasem społeczność Symi przetrwała burze geopolityczne. Mieszkańcy wyspy przyłączyli się do rewolucji w 1821 r., ale w przeciwieństwie do Grecji kontynentalnej Symi pozostało pod rządami Imperium Osmańskiego aż do początku XX wieku. W 1912 r. Włochy zajęły Dodekanez, a podczas I wojny światowej włoskie władze faktycznie zakazały połowu gąbek w okolicach Symi. Zakaz ten okazał się ciosem, po którym Symi nigdy w pełni się nie podniosło. Do I wojny światowej znaczna część floty przeniosła się na Kalymnos, a populacja Symi zaczęła się po cichu kurczyć. Po II wojnie światowej syntetyczne gąbki i nowe produkty higieniczne jeszcze bardziej ograniczyły popyt na naturalne gąbki. Chociaż garstka małych łodzi nadal nurkuje w lokalnych wodach w poszukiwaniu gąbek, czasy świetności branży minęły.
Dzisiejsza Symi wciąż nosi swoją gąbczastą przeszłość na rękawie i linii horyzontu. Na nabrzeżu przy starej fontannie i Wieży Zegarowej mały brązowy pomnik czci „poległych” – napis w języku greckim i angielskim informuje, że wielu nurków gąbkowych straciło życie w wyniku utonięć i zatorów gazowych. W pobliżu portu niedawno odsłonięta statua przedstawia pierwszą kobietę, która zanurkowała w ciężkim skafandrze – upamiętniając jej nurkowanie w 1863 r., które zapoczątkowało nowoczesną technologię gąbkową. Trzymetrowy brązowy pomnik trzyma pochodnię wysoko niczym duch wyspy.
Spacerując po marinie o zachodzie słońca, dostrzeżesz inne pozostałości: starożytne kamienne stocznie stały się restauracjami, żółte światło ogrzewa stare kile; wyblakłe drewniane łodzie rybackie zacumowane obok eleganckich jachtów turystycznych. W wąskich uliczkach, gdzie cień i światło tańczą, tablice i malowidła ścienne upamiętniają synów i córki morza Symi. Bogato rzeźbiona sfera armilarna (i pobliskie działo) w ruinach Panagia ton Straton w pobliżu zamku przypominają odwiedzającym o morskiej przeszłości Symi. Na górze, nad portem Gialos, stara rezydencja gubernatora (obecnie centrum kulturalne) jest otoczona XIX-wieczną szkołą i innymi okazałymi rezydencjami, wszystkie zbudowane z fortun gąbkowych.
W jednej z neoklasycystycznych willi na ulicy Dekeri mieści się Muzeum Morskie Symi. Otwarte w 1983 r. i od 1990 r. mieszczące się w odrestaurowanej rezydencji zbudowanej na terenie starej stoczni, jest skarbnicą wiedzy morskiej. Zwiedzający przechadzają się po pokojach z modelami statków, instrumentami nawigacyjnymi i obrazami z XIX wieku. Najważniejszym punktem jest wystawa poświęcona nurkowaniu z gąbkami: kask, ciężkie ołowiane buty i hełmy do nurkowania stoją obok koszy z naturalnymi gąbkami wydobytymi z pobliskiego dna morskiego. Etykieta muzeum wyjaśnia, jak nurkowie zanurzali się w morzu, mając tylko kamień i oddech, i jak pojawienie się syntetycznych gąbek i zmiany środowiskowe sprawiły, że praktyka ta stała się niemal przestarzała. Na górze balkon wychodzi na port – żywe przypomnienie, że ta mała wyspa kiedyś mieściła dziesiątki łodzi do połowu gąbek.
Za muzeum, w mieście jest pełno reliktów gąbek. W Dinos Sponge Center – kolorowo pomalowanym sklepie w porcie w pobliżu starego kamiennego mostu – gąbki wciąż wiszą w sieciach do wyschnięcia. Właściciel sklepu wita klientów faktami na temat biologii gąbek: w Morzu Śródziemnym żyje ponad 2000 gatunków, z których każdy ma odrębną strukturę porów. Niedaleko znajduje się niewielki warsztat, w którym gąbki są nadal cięte i utwardzane ręcznie. Na zewnątrz, statki, które kiedyś służyły do nurkowania, teraz codziennie przewożą turystów: na ich dziobach można zobaczyć znajome nazwy, dawniej łodzie do połowu gąbek, teraz wypełnione leżakami i parasolami przeciwsłonecznymi.
Codzienny rytm Symi wciąż kręci się wokół morza. Przed wschodem słońca łodzie rybackie cicho wypływają z Yialos pod mgłą; w ciągu dnia wracają ze skrzynkami małych smażonych krewetek i dużymi sieciami ryb. Tawerny tarasowe ustawione są wzdłuż brzegu wody, pachnące grillowaną ośmiornicą i cytrynowym ouzo. Dziewczęta siedzą w cieniu, naprawiając sieci; starzy mężczyźni grają w tryktraka przy kawiarniach na świeżym powietrzu. Atmosfera jest leniwa, ale pracowita – w końcu wioska, której przodkowie polowali w głębinach, nadal żyje dzięki obfitości wody. Latem taksówki wodne przepływają krótki odcinek przez zatokę do Panormitis, klasztoru po drugiej stronie. Odwiedzający przybywają co godzinę promem z Rodos, holując bagaże, i płynnie wtapiają się w poranny zgiełk Symi: niektórzy niosą składane krzesła na plażę, inni maty do jogi lub aparaty fotograficzne.
Wieczorem rybacy wędzą ośmiornice lub krewetki w małych paleniskach na swoich pokładach; w domach na zboczach wzgórz migają światła, a w górnym mieście rozbrzmiewa dzwon kościelny. W odnowionych podwórkach dworów powstają bary koktajlowe, ale nie wszystkie zastąpiły stare doki, w których sortowano i solono gąbki. W ciepłe noce stoliki kawiarniane wylewają się na brukowaną drogę, a rodziny zostają długo po zmroku – niekończąca się pętla wina i ciasteczek, uprzejmy śmiech pod jaśminowymi winoroślami. Wieczory przynoszą również skorupiaki: Symiako garidaki są tutaj legendarne, małe jak ziarna kukurydzy i zjadane w całości. Luźna sobota na Symi może oznaczać kupno gąbek i oliwek na targu, grillowanie krewetek w domu, a następnie dołączenie do przyjaciół na tarasie na dachu, aby oglądać zachód słońca za Tilos po drugiej stronie cieśniny.
Pomimo turystyki, Symi zachowuje odrobinę dawnego życia. Sklepy i restauracje zamykają się na popołudniową drzemkę (szczególnie poza lipcem-sierpniem), a wielu mieszkańców wyspy wstaje wraz ze słońcem. Usłyszysz grecki i włoski, ponieważ włoscy goście i ekspatriaci są powszechni. W lipcu Festiwal Symi ożywia wyspę muzyką, tańcem, a nawet festiwalem filmów na świeżym powietrzu, ale przez resztę lata miejscowi nadal kultywują greckie prawosławne święta i tradycje. Pobożni goście zauważają, że wierni ubierają się skromnie, a najsurowszym prawem jest często godzina policyjna po północy. Mimo to mieszkańcy Symi są uprzejmi i gościnni: stary poławiacz gąbek kiedyś wyciągnął tego pisarza na swój taras, machając ręką, oferując kawę i opowieści w równej mierze.
Ludzie Symi, zarówno przeszli, jak i obecni, są pełni charakteru. Pewnego popołudnia przy porcie, emerytowany poławiacz gąbek, mający prawie 70 lat, siedzi w kawiarni z kubkiem greckiej kawy. Zaczął nurkować z kamieniem w wieku piętnastu lat; nadal ma blizny na piersiach, które pozostały po tym, jak jego wąż do akwalungu zaplątał się podczas ciężkiego nurkowania. Dziś nie znosi myśli o głębokiej wodzie, ale kiedyś chciał tylko zejść niżej, poczuć ciśnienie w uszach, gdy światło przybierało zielony kolor. „Kiedy wypływaliśmy”, wspomina, „przynosiliśmy włócznie na duże, ostrza na resztę. Dzień pracy to było sześć lub siedem gąbek. Jeśli ktoś tracił przytomność pod wodą – tak po prostu było”. Gestem wskazuje spokojną zatokę: „Pamiętam pewnego letniego poranka, chłopiec nigdy nie wrócił. Wznieśliśmy za niego toast tej nocy, wiele księżyców temu”.
Na innym rogu stoi właścicielka sklepu z gąbkami i rzemieślniczka trzeciego pokolenia. Mając sześćdziesiąt lat, z włosami przetykanymi węglem drzewnym, spięte do tyłu, obrabia gąbkę w rękawiczkach i uśmiecha się do przechodniów. „Wszystko to pochodzi z morza”, mówi, wskazując na półki z koszami na gąbki. „Są owce i kozy, ale gąbki – one pływają!” W środku ściany są ozdobione małymi haczykami, na których wiszą rzeźbione korale i kawałki gąbki farbowane na różowo i niebiesko jako kiczowate pamiątki. „Greenfin. Capadokiko”, wymienia kilka odmian. Nauczyła się konserwować i ciąć gąbki od swojego ojca i nadal wysyła zamówienia na targi rzemieślnicze na cały świat. Zimą sprzedaje mniej; latem każe gościom płukać gąbkę w sodzie oczyszczonej, aby była miękka.
Idąc pod górę w kierunku górnego miasta, spotyka się kapitana lokalnego promu. Ten krępy mężczyzna o roześmianej twarzy dorastał słuchając opowieści dziadka o życiu na łodziach do połowu gąbek. W młodości prom miał znikomą obsługę, więc samochodów było niewiele – większość ludzi chodziła Kali Strata. Pamięta, jak turyści przybyli po raz pierwszy w latach 80.: goście zakładali kąpielówki na kolację i wciskali się do starych greckich taksówek. Teraz kieruje się uporządkowanym harmonogramem czterech codziennych rejsów w obie strony z Rodos, dwa razy tyle latem. Nadal zręcznie steruje łodzią wokół formacji skalnych zatoki, z dumą pokazując przybyszom stare porty do połowu gąbek i sylwetkę klasztoru w oddali. „Zimą” – mówi – „kilku starszych mężczyzn rozmawia ze mną o tym, jak było. Ale kiedy przyjeżdżają turyści, wszyscy dbają o to, aby wyspa była czysta”.
Te postacie ilustrują mieszankę starego i nowego w Symi. W mieście można również spotkać młodych artystów i ekspatów odnawiających ruiny, garstkę obcokrajowców mieszkających cały rok i kilka rodzin, których korzenie sięgają klanów poławiających gąbki. Wielu nadal łowi tuńczyki, naprawia żagle lub organizuje wycieczki nurkowe. Jedna para prowadzi warsztat tkacki, w którym ręcznie plecione sieci gąbkowe kontynuują tradycję niezmienną od pokoleń. Inni przewożą jednodniowych turystów do ukrytych zatok lub serwują gościom lokalne ciasto cytrynowe.
Poza miastem Symi oferuje ciche zatoczki i starożytne miejsca. Krótki przejazd autobusem lub 500 schodów w górę Kali Strata prowadzi do małego placu w górnym mieście i jego kawiarni z kamiennymi murami, gdzie wyspiarze piją gęstą kawę o świcie. Dalej znajdują się ruiny wczesnochrześcijańskiej bazyliki w Nimborio, a na morzu leży zatopiona stela grobowca z VI wieku p.n.e. w pobliżu zatoki Marathoonta – niemi świadkowie głębokiej historii Symi.
Plaże tutaj są przeważnie kamieniste i często ukryte od drogi. Najbliższa jest plaża Nos, tuż na wschód od portu: słoneczny pas z parasolami, tawerną i płytką turkusową wodą. Autobusem lub szlakiem turystycznym można dotrzeć do Pedi i jego małej plaży w spokojnej zatoczce rybackiej. Przejdź się ścieżką gruntową z Pedi, aby znaleźć plażę Agios Nikolaos – odosobnione półkole piasku i żwiru, do którego można również dotrzeć małą łodzią. Taksówki wodne z Yialos kursują cały dzień do miejsc takich jak Yonima lub Marathounda, małych zatoczek popularnych do nurkowania pośród skalistych raf.
Najsłynniejszą wycieczką jest wycieczka do klasztoru na południowo-zachodnim zboczu wyspy. Ta XVIII-wieczna świątynia Archanioła Michała jest duchowym sercem wielu mieszkańców i żeglarzy na Morzu Egejskim. Legenda głosi, że sam Archanioł Michał uratował rybaka z Symiot w dawnych czasach, a klasztor przyciąga pielgrzymów od tamtej pory. W dni świąteczne łodzie są pełne wiernych, którzy cieszą się wspólnymi ucztami, miodowymi ciastami, a nawet darmowym noclegiem u zakonników. Bielone budynki klasztoru skupiają się wokół imponującej barokowej dzwonnicy, zbudowanej w XVIII wieku i nadal oświetlonej nocą jak latarnia morska. Wewnątrz kościoła odwiedzający widzą błyszczące srebrne ikony i wotywne świece na nóżkach – ofiary od kapitanów i marynarzy dziękujące archaniołowi za bezpieczne przejście. Można się tam dostać prywatnym czarterem łodzi lub regularnym promem z portu Symi. To pielgrzymka w takim samym stopniu, jak widok: oczekuje się, że ktoś ubierze się z szacunkiem, zapali świecę lub zostawi prezent, zgodnie z prośbą mnichów.
Symi jest obecnie popularnym miejscem, ale jego tempo jest łagodne. Główny port Yialos obsługuje zarówno pasażerów, jak i zaopatrzenie. Z Rodos codziennie kursują promy do Symi, podróż trwa około 1 do 1,5 godziny. Te łodzie często wypływają wcześnie (około 08:00) i przybywają przed 10:00. Port Symi jest głębokowodny i osłonięty, więc cumowanie jest płynne, z wyjątkiem najbardziej wietrznych dni Meltemi. Jeśli zbliżasz się drogą morską, zwróć uwagę na pastelowe poziomy miasta wbudowane w klify: to klasyczne wejście na grecką wyspę.
Do Symi można również dotrzeć promem z Aten. Blue Star Ferries oferuje całodobowe połączenie z Pireusu około 2–4 razy w tygodniu latem i przez cały rok w większości sezonów. Przeprawa jest długa (15–16 godzin), więc jeśli to możliwe, zarezerwuj kabinę. Promy odpływają również z Kos lub Patmos przez Rodos, ale rozkłady różnią się w zależności od sezonu. (Na Symi nie ma lotniska; najbliższe jest Rodos.)
Sezonowo najbardziej ruchliwe miesiące to lipiec i sierpień, kiedy wydarzenia festiwalowe wypełniają noce. Wiosna (maj–czerwiec) i wczesna jesień (wrzesień) oferują łagodniejszą pogodę i mniej tłumów. Zimy są bardzo spokojne: wiele tawern jest zamkniętych, a morze może być wzburzone, chociaż niektórzy miejscowi nadal nurkują w poszukiwaniu gąbek lub ryb przez cały rok. Temperatury latem osiągają 30°C, ale morska bryza zwykle zapewnia komfort na wodzie. Nawet w środku lata popołudnia często są spokojne, ponieważ wszyscy chowają się w pomieszczeniach, aby uciec od upału, i wychodzą z nich wczesnym wieczorem.
Po dotarciu na Symi podróżni najczęściej zwiedzają ją pieszo lub lokalnym autobusem/taksówką. Strome schody starego miasta są urokliwe, ale męczące, więc zabierz dobre buty do chodzenia. W centrum miasta jest niewiele samochodów – ruch uliczny to głównie motocykle i okazjonalne autobusy turystyczne. W Yialos znajdziesz bankomaty, małe supermarkety, apteki i sklepy (w tym wiele sprzedających gąbki i pamiątki). Karty kredytowe są akceptowane w większych sklepach i hotelach, ale gotówka króluje w tawernach i u małych sprzedawców. Autobusy kursują z portu do górnego miasta i klasztoru kilka razy dziennie – sprawdź rozkłady jazdy wywieszone na przystanku autobusowym. Taksówki wodne przewożą ludzi na rozproszone plaże; odpływają z dalekiego wschodniego krańca portu Yialos, gdy zapala się mały znak Taksi.
Lokalne zwyczaje są proste. Powitania odbywają się z uśmiechem – skinienie głową lub „Kalimera” (dzień dobry) jest mile widziane. Ubiór jest swobodny, ale w kościołach oczekuje się skromnego ubioru. Opalanie się nago jest nielegalne na Symi (i tabu w pobliżu wiosek) – nawet na plaży Nos zobaczysz tylko stroje kąpielowe. Grecy na Symi zazwyczaj jedzą późno (po 20:00) i zostają przy stole, więc restauracje zaczynają tętnić życiem dopiero po zachodzie słońca. Napiwki są uprzejme, ale nieobowiązkowe: zwyczajowo zaokrągla się rachunek lub zostawia 5–10% w ładnej tawernie. Przede wszystkim cierpliwość i życzliwość są bardzo ważne: mieszkańcy Symi są gościnni, ale wyluzowani; ostentacyjne lub głośne zachowanie wzbudzi uprzejme spojrzenia.
Za Nautical Museum, krótki spacer pod górę zaprowadzi Cię do położonej na szczycie wzgórza wioski Chorio. Jej labirynt kamiennych uliczek, zamkniętych sklepów i cichych placów kościelnych wygląda na zamrożony w czasie. W małym Folklore Museum możesz zobaczyć stroje z epoki, narzędzia rolnicze i zdjęcia Symian w strojach z czasów Imperium Osmańskiego. W pobliżu znajduje się zniszczony mur bizantyjski i piękne widoki.
Po powrocie do miasta, przespaceruj się po nabrzeżu pełnym sklepów z gąbkami i jedwabiem (kamienny most jest popularnym miejscem do robienia zdjęć) i zajrzyj do straganów sprzedających lokalny miód, ciasta fasolowe i lampy ze szkła morskiego. Dinos Sponge Center na nabrzeżu i kilka innych sklepów rzemieślniczych nadal pakuje prawdziwe gąbki na eksport – są to przemyślane pamiątki. (Profesjonalna wskazówka: wybierz suszoną gąbkę, która jest dość twarda; typowe rodzaje Symi to gąbki z ucha słonia, plaster miodu lub miękkie jedwabne gąbki). Obok Wieży Zegarowej zobaczysz posąg przypominający mieszkańcom, jak pieniądze z gąbek zbudowały znaczną część Symi.
Aby podziwiać niezapomniane widoki, wejdź do tawerny w pobliżu szczytu Hora lub do starych wiatraków przy skraju Chorio. Zachód słońca z tych wysokości zamienia port Symi w roztopione złoto. Zamek bizantyjski wieńczy najwyższy punkt; jego rozpadające się kamienne mury i zaniedbana kaplica wynagradzają każdego, kto chce odbyć wędrówkę. Z zamku można zobaczyć cały łańcuch Dodekanezu rozciągający się w oddali – w tym słabą sylwetkę Rodos na horyzoncie o zmierzchu.
Życie nocne na Symi jest spokojne. Jest kilka barów z fortepianem i barów plażowych, w których można napić się późnych koktajli. Wielu odwiedzających po prostu spaceruje nocą wzdłuż nabrzeża, gdzie muzyka tawerny i dzwoniąca fontanna łączą się w łagodną kołysankę. Stoiska z lodami robią ożywiony interes po kolacji: spróbuj lokalnego specjału, migdałowo-ciasteczkowego gelato. Jeśli jesteś tu na początku lipca, wybierz się na koncerty plenerowe w porcie lub na procesje religijne w tygodniu wielkanocnym, kiedy miasto wypełnia się kadzidłem i płatkami bugenwilli.
Gdy opuszczasz Symi promem lub samolotem, zatrzymaj się na chwilę, aby spojrzeć wstecz. Nad głową neogotycka dzwonnica kościoła Archanioła Michała wyróżnia się na tle pastelowych domów. Jeśli zachód słońca jest wyraźny, możesz dostrzec błysk marmuru z brzegu lub brąz samotnej, machającej statuy. Te wspomnienia pozostają z wieloma gośćmi: jeden opuszcza Symi nie tylko oczarowany krajobrazem, ale poruszony ciężarem ludzkiej historii przytwierdzonej do tej skalistej wyspy. Jak głosi lokalne greckie przysłowie: „Statek morza, z piaskiem w kilu”. Symi przetrwało wiele sztormów, splądrowane i odrodzone, a mimo to wita każdego nowego podróżnika otwartymi brzegami i szczodrym sercem, dumne ze swojego dziedzictwa, a jednocześnie skromne w swoim powitaniu.
Symi ma dwa główne porty – Yialos i port klasztorny. Yialos to port handlowy (gdzie cumują promy) i centrum zakwaterowania, restauracji i sklepów. Stolica wyspy składa się z dwóch dzielnic: Yialos i górnego miasta, połączonych schodami Kali Strata. Na tę grecką wyspę UE nie potrzebujesz paszportów, ale zabierz ze sobą dowód osobisty. Język grecki jest językiem urzędowym, ale angielski i włoski są powszechnie rozumiane w sektorze turystycznym. Z populacją poniżej 3000 osób przez cały rok, Symi jest maleńkie – odwiedzaj z szacunkiem, zostawiaj na jej uliczkach tylko ślady stóp (lub muszle) i zabierz ze sobą wspomnienia wyspy, która naprawdę wyrosła z gąbek.
Zbudowane z wielką precyzją, by stanowić ostatnią linię obrony dla historycznych miast i ich mieszkańców, potężne kamienne mury są cichymi strażnikami z zamierzchłych czasów.
Lizbona to miasto na wybrzeżu Portugalii, które umiejętnie łączy nowoczesne idee z urokiem starego świata. Lizbona jest światowym centrum sztuki ulicznej, chociaż…
Analizując ich historyczne znaczenie, wpływ kulturowy i nieodparty urok, artykuł bada najbardziej czczone miejsca duchowe na świecie. Od starożytnych budowli po niesamowite…
Francja jest znana ze swojego znaczącego dziedzictwa kulturowego, wyjątkowej kuchni i atrakcyjnych krajobrazów, co czyni ją najczęściej odwiedzanym krajem na świecie. Od oglądania starych…
Od widowiska samby w Rio po maskową elegancję Wenecji, odkryj 10 wyjątkowych festiwali, które prezentują ludzką kreatywność, różnorodność kulturową i uniwersalnego ducha świętowania. Odkryj…
