Bahama’s

Het Gemenebest van de Bahama's beslaat een gebied van kristalheldere zeeën en winderige cays, verspreid over zo'n 800 kilometer Atlantische Oceaan. Iets meer dan 400.000 inwoners – van wie 90 procent afstamt van Afrikaanse voorouders – zijn grotendeels geconcentreerd op 30 bewoonde eilanden, waarbij Nassau in New Providence zowel het politieke zenuwcentrum als de belangrijkste aanloophaven is. Gelegen tussen de breedtegraden 20° en 28° noorderbreedte en de lengtegraden 72° en 80° westerlengte, beslaat het land 470.000 vierkante kilometer maritiem gebied, dat zich uitstrekt tot ver buiten de zacht glooiende kustlijnen in wateren die tot aan de moderne afbakening onbenut en onbekend waren.

Eeuwen voordat Europese kaarten namen op de kusten afdrukten, huisvestte de archipel Arawak-sprekende Lucayans, wier dorpen zich uitstrekten tussen dennenbossen en mangrovebossen. In oktober 1492 zag een Genuese zeeman onder Spaanse leiding het eiland dat nu bekendstaat als San Salvador, waarmee hij de eerste Europese voetafdruk markeerde in wat later de "Nieuwe Wereld" zou worden genoemd. Binnen een generatie hadden de Spaanse autoriteiten bijna de gehele inheemse bevolking ontworteld – en hen onder dwang naar Hispaniola gedeporteerd – zodat de Bahamaanse eilanden in 1513 grotendeels onbewoond waren. Pas in 1649 claimde een groep Engelse kolonisten, de Eleutheran Adventurers uit Bermuda, de verschuivende duinen van Eleuthera als toevluchtsoord voor religieuze dissidenten. Hun volharding - samen met de verdere aankomst van Amerikaanse loyalisten na 1783, die slavenarbeid en plantagetoelagen met zich meebrachten - legde de demografische en agrarische basis die bleef bestaan ​​tot de emancipatie in 1834. Tussen 1818 en die datum verwierven de eilanden een reputatie als toevluchtsoord: Afrikanen die werden bevrijd van illegale slavenschepen, Noord-Amerikaanse vluchtelingen en Seminolen uit Florida vonden allemaal asiel aan deze kusten, in die mate dat buitenlandse kapiteins ophielden met het claimen van slavernij wanneer ze door de Bahamaanse wateren voeren.

Onder Brits kroontoezicht vanaf 1718 bouwden de eilanden maritieme verdedigingswerken om piraterij te onderdrukken en namen ze de status van kolonie aan tot 1973. Dat jaar leidde het leiderschap onder Sir Lynden Pindling de archipel naar onafhankelijkheid als een Commonwealth-gebied, waarbij Karel III als monarch werd behouden en een gouverneur-generaal als koninklijk plaatsvervanger werd aangesteld. Het politieke kader, gebaseerd op de Britse parlementaire traditie, heeft sindsdien toezicht gehouden op de evolutie van een natie waarvan het bruto binnenlands product per hoofd van de bevolking de veertiende plaats inneemt binnen Noord- en Zuid-Amerika. Toerisme en offshore financiering, respectievelijk goed voor ongeveer 70 en 15 procent van de economische output, vormen de belangrijkste nationale inkomsten: zeven op de tien dollar is afkomstig van bestedingen van bezoekers, bijna driekwart van de aankomsten per cruiseschip, terwijl de financiële dienstverlening verbluffende bedragen beheert – naar schatting 13,7 biljoen dollar aan privévermogen en 12 biljoen dollar aan bedrijfsbelangen die onder Bahamaanse jurisdictie vallen.

De geofysische oorsprong gaat terug tot het vroege Mesozoïcum, toen fragmenten van Pangea door de Atlantische stromingen werden meegevoerd; daaropvolgende eonen vormden de huidige archipel door middel van zeespiegelschommelingen in het Pleistoceen. Tegenwoordig biedt Andros Island – het grootste van zo'n 700 eilanden en 2400 cays – een omringend dennenmozaïek en droge bossen die drie terrestrische ecoregio's definiëren, naast uitgestrekte mangrovebossen. De helft van het landoppervlak is bedekt met bos, dat sinds 1990 statisch is gebleven, vrijwel geheel onder natuurlijke regeneratie en voornamelijk onder openbaar beheer. Het terrein zelf overschrijdt zelden de 20 meter hoogte; Mount Alvernia op Cat Island staat op 64 meter als hoogste punt en vormt het algehele vlakke profiel van de eilanden.

Het klimaatritme volgt een tropisch savanneregime: de temperaturen variëren nauwelijks 7 °C tussen de koudste en warmste maanden, terwijl een door de wind aangevoerde Golfstroom de seizoensextremen tempert. De neerslag bereikt een piek halverwege het jaar, wanneer de zon in het hoogste punt komt, hoewel er droogte heerst tijdens de terugtrekking in de winter. Zeldzame invallen van poollucht hebben de nachtelijke thermometers onder de 10 °C gebracht, maar sinds de meteorologische metingen zijn begonnen, heeft er zich nooit vorst op de Bahamaanse riffen gevestigd. Een enkele sneeuwval – sneeuw vermengd met regen – dreef op 19 januari 1977 over Freeport, een vluchtig schouwspel tegen de aquamarijnkleurige achtergrond van de kenmerkende hemel van de Bahama's. De zon schijnt er meer dan 3000 uur per jaar en legt uitgestrekte, met cactussen begroeide struiken en zonovergoten vlaktes bloot.

Toch brengt de stormachtige Atlantische Oceaan haar eigen drama's met zich mee: orkaan Andrew teisterde de noordelijke eilanden in 1992; Floyd streek in 1999 langs de oostkust; en in september 2019 teisterde orkaan Dorian Grand Bahama en Great Abaco met een intensiteit van categorie 5, met windsnelheden van 298 km/u en windstoten tot 350 km/u, waarmee hij het ernstigste meteorologische record van het land vestigde. Klimaatverstoringen – aangetoond door een stijging van een halve graad Celsius sinds 1960 – beloven een verhoogde volatiliteit: modellen suggereren dat een wereldwijde stijging van 2 °C boven de pre-industriële normen de extreme regenval binnen deze grenzen kan verviervoudigen. Met ten minste 80 procent van het landoppervlak dat zich onder de tien meter hoogte bevindt, voorspellen voorspellingen van zeespiegelstijging grote uitdagingen voor kustgemeenschappen, infrastructuur en ecosystemen.

De energie-infrastructuur is nog steeds afhankelijk van geïmporteerde aardolie en produceert in 2023 ongeveer 2,94 miljoen ton broeikasgassen; de ambitie van de overheid om in 2033 30 procent van de elektriciteit uit zonne-energie te halen, duidt op een opkomende verschuiving naar hernieuwbare energie. Afhankelijk van internationale samenwerking streven de afspraken ernaar om de uitstoot tegen 2030 met 30 procent te verminderen – een doelstelling die, indien gerealiseerd, economische groei zou combineren met milieubewustzijn.

Het vervoer over de archipel is een verwevenheid van wegen, zeeroutes en luchtroutes: 1620 kilometer aan verharde snelwegen doorkruisen New Providence, Grand Bahama en andere belangrijke eilanden, terwijl 61 vliegvelden afgelegen gemeenschappen met elkaar verbinden, waaronder Lynden Pindling International bij Nassau, Grand Bahama International bij Freeport en Leonard M. Thompson International bij Abaco's Marsh Harbour. Schepen blijven onmisbaar voor de verbinding tussen de eilanden en ondersteunen handels- en passagiersvervoer op plekken waar geen landingsbanen zijn.

Demografisch gezien laten de Bahama's een bescheiden groei zien. In de volkstelling van 2018 viel 67,2 procent van de inwoners in de leeftijdscategorie 15-64 jaar, 25,9 procent onder de 15 en 6,9 procent boven de 65. De geboorte- en sterftecijfers bedroegen respectievelijk 17,81 en 9,35 per 1000 inwoners, terwijl de netto migratie een lichte uittocht opleverde van -2,13 migranten per 1000 inwoners. De gemiddelde levensverwachting bedraagt ​​69,87 jaar – 73,49 voor vrouwen en 66,32 voor mannen – met een totaal vruchtbaarheidscijfer van bijna twee kinderen per vrouw. De dichtstbevolkte gebieden liggen op New Providence en Grand Bahama; andere bewoonde eilanden – waaronder Eleuthera, Cat Island, San Salvador, Exuma en de Bimini-archipel – hebben kleinere maar levendige gemeenschappen behouden.

De culturele structuur verweeft de Britse koloniale erfenis, het Afrikaanse erfgoed en de Amerikaanse invloed, wat tot uiting komt in religieuze devotie, volksgebruiken en artistieke expressie. Engels is de lingua franca; Baptisten vormen de grootste geloofsgemeenschap in een gebied dat bekendstaat om een ​​van de hoogste kerkelijke verhoudingen ter wereld. Obeah, een van Afrika afkomstig systeem van volksmagie, bestaat heimelijk nog steeds in districten op familie-eilanden, ondanks het verbod ervan onder de Bahamaanse wet. Ambachtslieden verwerken palmbladeren tot hoeden en tassen voor de export, en hun weefwerk weerspiegelt traditionele technieken die van generatie op generatie zijn doorgegeven.

Feestelijke ritmes accentueren de kalender. Tweede Kerstdag en Nieuwjaarsdag doen de straten van Nassau oplichten met Junkanoo – een spektakel van slagwerk, koperblazers en regalia van crêpepapier, elk seizoen opnieuw vervaardigd – terwijl emancipatie en nationale feestdagen leiden tot kleinschalige processies in nederzettingen buiten het eiland. Regatta's brengen zeilers samen aan boord van werkboten en combineren nautische competitie met festiviteiten aan de kust, en culinaire festiviteiten eren de lokale oogsten: het ananasfestival in Gregory Town, het krabfestival in Andros en eilandbrede herdenkingen van kroonslakken, kreeften en guave. Verhalensessies roepen herinneringen op aan voorouderlijke tradities: de lusca en chickcharney van Andros, Pretty Molly op Exuma en de befaamde verloren stad Atlantis op Bimini vormen een pantheon van legendes die de nationale verbeelding onderstrepen.

Literatuur ontstaat uit deze samenvloeiing van herinnering en verandering. Dichters en prozaschrijvers – onder wie Susan Wallace – creëren verhalen die worstelen met identiteit, de inbreuk van de moderniteit op voorouderlijke gebruiken en de blijvende aantrekkingskracht van natuurlijke schoonheid. Hun werken getuigen van sociaaleconomische verschuivingen, de zoektocht naar verfijning in kunst en zelfperceptie, en de spanning tussen het verlangen naar traditie en de drang naar kosmopolitische integratie.

Bestuursstructuren ondersteunen de economische vitaliteit door middel van een belastingstelsel dat vrij is van inkomsten-, vennootschaps- of vermogenswinstbelasting; de staatskas haalt haar inkomsten voornamelijk uit invoerrechten, btw, vergunningskosten en onroerendgoedbelasting. Loonbijdragen, die tussen werkgevers en werknemers worden gedeeld, financieren de sociale verzekeringen, terwijl de officiële cijfers in 2010 een belastinginkomen van 17,2 procent van het bbp laten zien. De pariteit van de Bahamaanse dollar met zijn Amerikaanse tegenhanger ondersteunt de financiële stabiliteit en bevordert handel en investeringen.

Wetenschap en beleid kruisen elkaar ook op milieugebied. De scores van de Forest Landscape Integrity Index geven Bahamaanse ecosystemen een gematigde hoge score, maar de afwezigheid van oerbos binnen beschermde gebieden onderstreept de noodzaak van beschermingsstrategieën. Ziekteoverdrachtspatronen – gemoduleerd door temperatuur- en regenvalschommelingen – vormen verdere problemen voor de volksgezondheid, aangezien arbovirussen zich mogelijk langer kunnen verspreiden onder warmere, nattere omstandigheden.

Zo presenteert het Gemenebest van de Bahama's een tableau van contrast en continuïteit: een natie gevormd door oude geologische processen en menselijke migraties; bestand tegen de grillen van orkaan en hitte; gedragen door zeeën die zowel zonaanbidders als kapitaal aantrekken; bezield door culturele rituelen die gemeenschappen verbinden op zowel grote als kleine eilanden. Onder eindeloze horizonten van aquamarijn en lucht, houden de inwoners tradities in stand die voortkomen uit noodzaak en viering, en sturen ze hun land door de stromingen van de geschiedenis met een oog dat altijd alert is op de eb en vloed van ecologische, sociale en economische getijden.