Davao City

Davao City neemt een paradoxale positie in in de Filipijnse verbeelding: immens maar intiem, ruig maar klaar voor moderne transformatie. Met een oppervlakte van 2.443,61 vierkante kilometer aan de zuidoostelijke rand van Mindanao overtreft het elke andere Filipijnse stad qua grondgebied, terwijl het volgens de volkstelling van 2020 bijna 1,8 miljoen inwoners herbergt. Administratief gezien is de stad duidelijk anders dan de omliggende provincie Davao del Sur en is verdeeld in drie kiesdistricten, elf administratieve districten en 182 barangays. De stad fungeert echter als het kloppende hart van Metro Davao en de bredere Davao-regio.

Vanaf de noordwestelijke kustlijn aan de Golf van Davao rijzen de contouren van de stad gestaag westwaarts de heuvelachtige vlakten van Marilog in. Mount Talomo en, op de zuidwestelijke punt van de stad, de top van Mount Apo – de hoogste berg van de Filipijnen – domineren de skyline. Mount Apo National Park, in mei 1936 door president Manuel L. Quezon geopend als beschermd nationaal park, beschermt een opmerkelijke verscheidenheid aan endemische flora en fauna, die zowel wetenschappers als avonturiers aantrekt. De Davao-rivier, die zich 160 kilometer lang uitstrekt van de hooglanden van Bukidnon tot aan de monding in de Barangay Bucana van het district Talomo, verzamelt het afvalwater van meer dan 1700 vierkante kilometer stroomgebied voordat het in de Golf van Davao uitmondt.

Het klimaat van Davao laat zich niet eenvoudig categoriseren. Hoewel de Intertropische Convergentiezone vaker over de stad drijft dan de passaatwinden, besparen zeldzame cyclonen de stad de volle kracht van echt equatoriaal weer. De temperaturen blijven het hele jaar door boven de 26 °C en de regenval – altijd meer dan 77 millimeter per maand – bereikt zijn grootste intensiteit in de zomermaanden. Er is geen vaststaand droog seizoen; zelfs de "winter" brengt flinke stortbuien met zich mee. Deze aanhoudende vochtigheid bevordert de weelderige vegetatie die de omliggende heuvels bedekt en de exotische orchideeën voedt – met name de vereerde waling-waling – die nergens anders te vinden is.

Stedelijk en landelijk gebied smelten samen in de culturele mozaïek van Davao. De meeste inwoners vinden hun oorsprong in de Visayas, voornamelijk Cebu en Iloilo, en vormen de kern van de Cebuanos en Hiligaynon-sprekende Ilonggos die het demografische landschap domineren. Tagalogs, Kapampangans en Ilocanos arriveerden later en voegden verschillende gebruiken en taallagen toe. Inheemse Lumad-groepen – waaronder de Giangan, Kalagan en Tagabawa – blijven voorouderlijke rituelen in stand houden, zelfs nu hun talen concurreren met de lingua franca's van de stad: Cebuano in het dagelijks leven, Filipijns in de media en Tagalog-getint Bisaya onder jongere sprekers. Engels blijft de formele taal op scholen en in rechtbanken, wat professionals een veelzijdig instrument biedt voor handel en bestuur. Moro's – Maguindanaons, Maranaos, Tausugs, Iranuns en Sama-Bajaus – onderhouden gemeenschappen naast Chinese en Japanse Filipijnse families, en een kleiner aantal recentere migranten uit heel Azië en het Westen.

Geloof vormt de rode draad van het stadsleven. Rooms-katholieken vormen ongeveer 78 procent van de bevolking, en het aartsbisdom Davao – opgericht in 1975 en sinds 2012 geleid door aartsbisschop Romulo Valles – houdt toezicht op drie suffragaanbisdommen in het zuiden van Mindanao. De San Pedro-kathedraal, gewijd aan Sint-Pieter, is zowel een spiritueel centrum als een monument voor de stad. De islam vertegenwoordigt ongeveer 4 procent van de gelovigen, verspreid over moskeeën langs de stadsgrenzen. Een diverse groep christelijke groeperingen – de Iglesia ni Cristo, diverse pinksterbewegingen en onafhankelijke kerken – vult andere gebedshuizen. Aan de rand weerspiegelen kleine sikh-gurdwara's, hindoeïstische heiligdommen, boeddhistische tempels, synagogen en animistische heiligdommen een stad waar onorthodoxe religies in stilte voortbestaan.

Als belangrijkste commerciële en industriële knooppunt van Mindanao vormt Davao City de hoeksteen van de regionale economie. Het initiatief voor de Oost-Aziatische Groeizone heeft de stad erkend voor haar robuuste groei: prognoses plaatsten Davao ooit in de top 100 van snelstgroeiende steden wereldwijd, met een aanhoudende jaarlijkse groei van ongeveer 2,53 procent over vijftien jaar. Achter deze dynamiek schuilt een exportgericht havencomplex – het drukste van Mindanao – dat zowel roll-on/roll-off veerboten tussen de eilanden als containervervoer afhandelt. Landbouw, agro-industrie en lichte industrie floreren naast het opkomende toerisme.

Op de markten van de stad kondigen kraampjes met groene schil de geur van durian aan – wat Davao de bijnaam "Durianhoofdstad van de Filipijnen" opleverde. Maar de lokale smaak reikt veel verder: kinilaw, rauwe vis geweekt in azijn, komkommer en chili, is bij elke maaltijd te vinden. Sinuglaw combineert gegrilde varkensbuik met de scherpe smaak van kinilaw. Zoete bananen en tropische vruchten zoals marang, ramboetan, pomelo en mangosteen geven smaak aan desserts en snacks. Dankzij de vruchtbare grond van Mount Apo hebben lokaal geteelde koffie en andere producten uit de hooglanden zich aangesloten bij de traditionele exportproducten, wat een kenmerkende 'van boer tot bord'-smaak heeft gecreëerd.

Het gemeenschapsleven bruist van de festivals die zowel agrarische cycli als religieuze devotie markeren. Op 1 maart wordt Araw ng Dabaw, de dag van de stadsbeëdiging, herdacht met ceremonies en burgerlijke eerbetonen. In augustus worden tijdens de Kadayawan-viering inheemse oogstrituelen herdacht: colonnes van stamleden trekken door de straten, terwijl inheemse dansen en kunsttentoonstellingen herinneren aan de prekoloniale tijd. Nieuwere evenementen zijn ontstaan ​​om de hedendaagse identiteit te weerspiegelen: Torotot op oudejaarsavond vervangt vuurwerk door het gemeenschappelijke geluid van feesthoorns, en sinds 2024 zet het Duaw Davao Festival in juni toerisme, het feest van San Pedro, Pride Month en lifestyle-avonturen in gelijke mate in de schijnwerpers. Het Pasko Fiesta sa Davao in december verspreidt kerstverlichting en wedstrijden in elke barangay.

De stad bewaart haar verleden in musea en historische enclaves. Het Davao Museum en het Mindanao Folk Arts Museum herbergen collecties die variëren van inheemse textiel tot relikwieën uit het koloniale tijdperk. In de Mintal-barangay in het district Tugbok vindt u de Japanse begraafplaats en het heiligdom: stille herinneringen aan een ooit bloeiende Japanse gemeenschap die plantages en oorlogstunnels stichtte. Het Philippine-Japan Museum belicht deze interculturele banden. Locaties zoals het Davaoeño Historical Society Museum en verspreide kapellen uit de Spaanse tijd versterken Davao's complexe gelaagde geschiedenis.

Beschermingsinspanningen concentreren zich op de Filipijnse arend, de nationale vogel van het land en 's werelds grootste arend. De Philippine Eagle Foundation and Nature Center, vlakbij de stad, biedt een toevluchtsoord voor gewonde en in gevangenschap gefokte roofvogels. Eden Nature Park en Malagos Garden Resort trekken bezoekers met orchideeënkwekerijen, vlindertuinen en biologische boerderijen. Gap Farming Resort biedt een kijkje in het landelijke achterland, terwijl People's Park, in het stadscentrum, gebeeldhouwde sculpturen van Lumad-figuren en een gechoreografeerde dansende fontein in de avonduren presenteert.

Verkeer – van mensen en goederen – heeft de groei van Davao vormgegeven. Binnen de stad rijden multicabs en jeepneys 24 uur per dag over zo'n tachtig routes; driewielers waaieren uit in rijstroken die te smal zijn voor grotere voertuigen, terwijl taxi's tot de eerste in de Filipijnen behoorden die betalingen via pinautomaten en betaalpassen accepteerden, waarbij elke zwarte taxi verbonden was met een gps-systeem. Bussen verbinden de metropool met de belangrijkste steden en eilanden van Mindanao, en bereiken zelfs Manilla over land.

Wegenbouwprojecten hadden tot doel het verkeer te ontlasten: de Buhangin-onderdoorgang werd in 2003 geopend en ambitieuze plannen voor een stadsbypass – bedoeld om de reistijd bijna te halveren – zijn uitgesteld tot 2028. De voorgestelde monorail Davao People Mover en een kustweg om de kustlijn tegen erosie te beschermen liggen nog steeds op de bureaus van de ministeries. Een spoorlijn voor de gehele staat, de Tagum-Davao-Digos-lijn, wacht op financiering nadat een Chinees financieringsakkoord in 2023 afliep. Ondertussen zal een grootschalig moderniseringsproject voor het openbaar vervoer zo'n 1000 bussen introduceren, waaronder elektrische gelede bussen, en een netwerk van bushaltes in Metro Davao.

Over zee omvatten de ontwikkelingen onder meer een nieuwe veerverbinding van General Santos naar Bitung, Indonesië, die de handel in elektronica, landbouwproducten en industriële producten vergemakkelijkt. Twee zeehavens – Sasa International en Santa Ana Wharf – voorzien schepen via de Golf van Mexico van bestemming naar eilanden.

In de lucht faciliteert Francisco Bangoy International Airport al sinds 1966 jetverkeer, waarbij Philippine Airlines dat jaar ook binnenlandse jetvluchten introduceerde. Recente toevoegingen zijn onder andere directe verbindingen naar Quanzhou, Singapore en Doha, waarmee Davao's wereldwijde bereik wordt uitgebreid.

Davao City laat zich niet zomaar categoriseren. Het is tegelijk landelijk en grootstedelijk, geworteld in oude gebruiken, maar omarmt tegelijkertijd nieuwe grenzen van handel en infrastructuur. De brede kustlijn, vruchtbare bergen en stedelijke verscheidenheid aan talen en overtuigingen getuigen van eeuwenlange migratie, handel en culturele uitwisseling. Lokale festivals resoneren met voorouderlijke echo's, terwijl technologiegestuurde vervoersplannen een nieuwe koers uitzetten. In elk district en elke barangay voel je het blijvende vermogen van de stad om continuïteit en verandering in evenwicht te brengen, en een toekomst te smeden die verankerd blijft in het land, de rivier en de mensen die Davao hun thuis noemen.