Wuxi

Wuxi ligt op een lage, vruchtbare vlakte aan de zuidelijke rand van de Yangtze-rivierdelta, met de westelijke grens ervan gevormd door het Tai-meer, China's op twee na grootste zoetwaterbekken. Door de eeuwen heen heeft het gebied, dat nu als prefectuurstad wordt bestuurd, kolonisten naar de kusten en schiereilanden getrokken. Volgens de volkstelling van 2024 woonden hier bijna 7,5 miljoen inwoners, verdeeld over vijf stedelijke districten en twee steden op countyniveau, die zelf weer verdeeld waren over drieënzeventig townships. Deze cijfers weerspiegelen zowel de gestage stedelijke groei als een sterke stedelijke structuur die teruggaat tot Wuxi's vroegste dagen als lokaal handelscentrum.

De contouren van het Taimeer bepalen grotendeels het karakter van Wuxi. In het Binhu District strekt Lihu Park zich uit over een glooiende oever die zachtjes kabbelt door golven. De met wilgen omzoomde dijk en kleine paviljoens doen denken aan tuinen die eeuwen geleden door geleerde ambtenaren werden aangelegd. Vlakbij strekt Changguangxi Wetland Park zich uit over een tien kilometer lang kanaal dat Lihu verbindt met het bredere meer. De Shitangbrug overspant de lotusvelden die de lucht weerspiegelen. Yuantouzhu – oftewel het Schildpaddeneiland – rijst op als een beboste kaap, omringd door ondiepe baaien, terwijl de kleine eilandjes van Taihu Xiandao het water bedekken als clusters van groene juwelen.

Op een landtong ten zuidwesten van de stadskern staat de Grote Boeddha van Lingshan. Gegoten in brons en met een hoogte van 88 meter behoort hij tot de hoogste beelden in zijn soort. Het beeld deelt zijn terrein met het Brahma Paleis, een tempelcomplex waarvan de daklijnen de klassieke vakwerkvormen weerspiegelen, en met sierlijke clusters zoals de Vijf Mudra Mandala. Een apart beeld van Sakyamuni, zeven meter hoog, torent uit boven een lotusvijver. De opstellingen vormen samen een openluchtcompendium van boeddhistische kunst, met uitzicht op het meer en lage, glooiende heuvels.

Aan de andere kant van het culturele spectrum van de stad ligt het Wuxi Museum. Het werd geopend in oktober 2008 en combineert collecties van het Revolutiemuseum, het Wetenschapsmuseum en een speciale collectie Industrie en Handel. De tentoonstellingsruimte beslaat meer dan 24.000 vierkante meter en omvat kunstinstallaties, historische artefacten en interactieve displays. In een aparte vleugel bewaart het Ancient Stone Inscriptions Museum gebeeldhouwde stèles die dateren uit de vroege dynastieën van de regio. Het aantal bezoekers per jaar bedraagt ​​nu meer dan een half miljoen, aangetrokken door zowel specifieke tentoonstellingen als het administratieve beheer van de locatie door verschillende satellietinstellingen, waaronder het Chengji Kunstmuseum en het Hongshan Archeologisch Museum, waar overblijfselen van de Wu-cultuur uit een in 2004 opgegraven grafcomplex nog steeds te bezichtigen zijn.

Stedelijk groen strekt zich westwaarts uit in Xihui Park, aangelegd in 1958 aan de voet van de Xi Shan. Het middelpunt, de Jichang-tuin, bestaat uit rotspartijen en zorgvuldig geplaatste paviljoens rond spiegelende vijvers. Een slanke pagode – Drakenlicht – rijst op uit een heuvel en biedt uitzicht over de oudere stadsblokken van Jiangnan, die nu in gebruik zijn voor handel en industrie. De dierentuin van de stad, gelegen niet ver van de oevers van het Tai-meer, is een door de AAAA gewaardeerd nationaal monument. De collectie omvat meer dan duizend exemplaren, van Aziatische olifanten tot witte neushoorns, en omvat een speciale tentoonstellingsruimte voor ecologie en wetenschap.

De wortels van Wuxi's commerciële leven gaan terug tot de lente- en herfstperiode, toen de stad de hoofdstad was van de staat die geregeerd werd door Helu van Wu. Archeologische overblijfselen – later, in 2008, geïdentificeerd als een van China's tien beste nieuwe ontdekkingen – getuigen van stadsmuren die dateren uit 514 v.Chr. Eeuwen gingen voorbij voordat de moderne industrie zijn intrede deed; in 1895 stichtten twee broers, Yang Zonglian en Yang Zonghan, de Yeqin Katoenfabriek net buiten de zuidelijke poort. Uit deze onderneming ontstond een industrieel ecosysteem gebaseerd op textiel, zijdeweverij en graanverwerking. Handelsfamilies – met name de Rong- en Tang-clans – vergaarden aanzienlijke kapitaalgoederen en legden de basis voor Wuxi's reputatie als bakermat van inheemse ondernemingen.

Met het hervormingstijdperk kwam er een nieuwe expansie. Lokale ondernemers, voortbouwend op traditionele netwerken van township-industrie, stapten over op hightech en particuliere ondernemingen. In juli 1993 werd Taiji Industry het eerste Wuxi-bedrijf dat genoteerd stond aan de Shanghai Stock Exchange. Sindsdien is het aantal beursgenoteerde bedrijven met hoofdkantoor hier gegroeid, wat analisten de "Wuxi-plaat" noemen, de grootste concentratie van beursgenoteerde bedrijven in de provincie Jiangsu. De positie van de stad tussen de onlangs aangewezen "eerstelijns" en "commerciële" centra van het Chinese vasteland weerspiegelt haar opkomst als een knooppunt voor diensten en geavanceerde productie binnen de bredere Yangtze-delta.

Transportverbindingen versterken deze rol. Luchthaven Wuxi Shuofang, geopend in 2004, ligt veertien kilometer ten noorden van het centrum en biedt directe verbindingen met grote Chinese steden en regionale knooppunten zoals Singapore en Osaka. Langs de weg loopt de Chinese nationale snelweg 312 door de stad en de snelweg G42 Shanghai-Nanjing verbindt Wuxi met Suzhou, Nanjing en Shanghai. Een regionale aftakking, de Wuxi-Yixing-snelweg, verbindt de stad met het zuidelijke achterland.

Het spoornetwerk omvat twee hogesnelheidscorridors. De intercitylijn Shanghai-Nanjing, geopend op 1 juli 2010, loopt door het treinstation van Wuxi, waardoor de reistijden naar zowel provinciale als nationale hoofdsteden worden verkort. De hogesnelheidsas Beijing-Shanghai bedient ook lokale perrons. Binnen de stadsgrenzen werd het metronetwerk van Wuxi op 1 juli 2014 in gebruik genomen, waarmee Wuxi de tweeëntwintigste metropool op het vasteland met een stedelijk spoornetwerk werd. In januari 2024 waren er vijf lijnen met een lengte van 145 kilometer die 97 stations bedienden; er waren nog vier lijnen in aanbouw, die 120 kilometer extra spoor beloofden. Het aantal dagelijkse reizigers is gestegen tot boven de miljoen, een record dat werd bereikt op 16 februari 2024.

De waterhandel blijft belangrijk. De haven van Wuxi in Jiangyin beschikt over twaalf aanlegplaatsen voor zeeschepen tot 100.000 ton. Opslagterreinen, portaalkranen en zeefinstallaties ondersteunen de jaarlijkse overslag van erts, steenkool en stukgoed. Lijndiensten verbinden Wuxi nu met havens in het Midden-Oosten, Thailand en Zuid-Korea. Aan land beheert het openbaar vervoer van Wuxi bijna driehonderd buslijnen en zo'n 3.000 voertuigen; in 2020 naderde het jaarlijkse passagiersaantal de 200 miljoen.

Naast de infrastructuur heeft Wuxi ook historische woningen behouden. Het voormalige huis van de Qing-tijdperk-diplomaat Xue Fucheng staat aan Xueqianstraat 152 en is open voor bezoekers. De stad biedt ook eigentijdse culturele gelegenheden: het Grand Theater, geprezen om zijn moderne architectuur, en de Sunac Taihu Show, een podiumkunstenvoorstelling op een drijvend platform tegen de avondverlichting van Lake Tai.

Samen vormen deze elementen een portret van een stad die lagen van oudheid combineert met stromingen van handel en moderniteit. De waterwegen en tuinen herinneren aan een vroeger tijdperk van kanaalverkeer en terugtrekking van geleerden en ambtenaren. De fabrieken en financiële instellingen roepen de ambities op van ondernemers na Mao. Het transportnetwerk maakt Wuxi tot een van China's meest dynamische regio's. Hier is de geschiedenis nog steeds zichtbaar – uitgehouwen in ruïnes, in steen gegrift, weerklinkend in tempelgezangen – terwijl het dagelijks leven zich razendsnel ontwikkelt, voortgestuwd door hogesnelheidstreinen en metro's. Het resultaat is een samenhangend geheel: een stad waarvan de economie, cultuur en het landschap getuigen van zowel duurzame tradities als doelbewuste transformatie.