Tianjin

Tianjin ligt waar de vlakte van Noord-China de Golf van Bohai ontmoet, met een brede kustlijn die uitmondt in een van de drukste zeehavens van het land. De stad telde bijna 13,9 miljoen inwoners ten tijde van de volkstelling van 2020 en behoort tot de dichtstbevolkte gemeenten van China. Het vormt het noordoostelijke uiteinde van het Grote Kanaal, dat de Gele Rivier en de Jangtsekiang met elkaar verbindt. Tianjin wordt samen met Peking, Shanghai en Chongqing rechtstreeks bestuurd door de Chinese Staatsraad en vormt de noordelijke toegangspoort tot de megalopolis Jing-Jin-Ji en is de belangrijkste kuststad in de economische zone van Bohai.

Het gebied dat later Tianjin werd, kreeg in 1404 een ommuurde stad. Eeuwenlang diende het als voedsel- en transportknooppunt voor het keizerlijk hof. Na de Tweede Opiumoorlog opende het in 1860 als verdragshaven. Buitenlandse mogendheden vestigden negen concessies langs de Hai-rivier – op zichzelf staande enclaves met villa's, kastelen en residenties met rode dakpannen in Europese stijl. Er ontstonden af ​​en toe spanningen, met name tijdens het Tianjin-incident van 1870 en opnieuw tijdens de Bokseropstand in 1900; na die laatste werden de oude stadsmuren afgebroken om de bezetters een vrij zicht te bieden. Onder zowel de late Qing- als de republikeinse regeringen stimuleerden concessies de bevolkingsgroei en de industriële expansie. Veel van deze gebouwen bestaan ​​nog steeds, en hun gevels weerspiegelen een architectonische dialoog tussen negentiende-eeuws Europa en modern China.

Na 1949 leed de economie van Tianjin onder de centrale planning en de verwoestingen van de aardbeving van Tangshan in 1976. Het herstel begon pas in de jaren negentig. In 2010 hadden planners de gemeente in twee kernen verdeeld: het traditionele stedelijke gebied langs de Hai-rivier en Binhai, een nieuw kustgebied. De oudere stad heeft nog steeds smalle straatjes uit het concessietijdperk ten zuiden van de rivier, waar kastelen in Franse stijl nu boetieks en cafés herbergen, en door Duitsers gebouwde villa's te midden van moderne wolkenkrabbers staan. Oostwaarts liggen voormalige Britse residenties en de gereconstrueerde Tempel van Confucius. In Binhai omcirkelt een skyline van glazen torens het Yujiapu Financial District – door sommigen "China's Manhattan" genoemd – waar zo'n 285 Fortune 500-bedrijven kantoren hebben. Dit district vormt de basis van China's op vier na grootste kunstmatige diepwaterhaven, waarvan het scheepvaartverkeer tot de drukste ter wereld behoort.

Administratief gezien beslaat Tianjin een oppervlakte van 11.860,6 km². Veertien districten omringen een grotendeels vlakke kustvlakte, terwijl in het noorden het Yangebergte oprijst richting de Jiuding-piek op 1.078,5 m. De Hai-rivier vormt de plek waar de rivieren Ziya, Daqing en Yongding samenkomen in het Grote Kanaal en mondt net ten oosten van Tanggu uit in de Bohai. Vijfennegentig kilometer kustlijn, getijdenvlakten en de stuwmeren van Beidagang en Yuqiao bepalen de geografie.

Het klimaat ligt op het kruispunt van semi-aride en door moesson beïnvloede continentale patronen. De winters zijn gemiddeld –2,8 °C in januari, afgekoeld door de Siberische hoogtemperatuur, terwijl het in juli opwarmt tot 27,2 °C onder de Oost-Aziatische moesson. De jaarlijkse zonuren bedragen ongeveer 2460 uur. De neerslag – ongeveer 521 mm per jaar – valt voornamelijk in juli en augustus. In de lente komen er af en toe Gobi-stofstormen voor en in de zomer kan de luchtvochtigheid oplopen tot meer dan 80 procent. De extreme temperaturen op het hoofdstation variëren van –22,9 °C tot 41,1 °C.

Het economische herstel versnelde na 2000. In 2014 bereikte het bbp van Tianjin RMB 1,572 biljoen – de productie per hoofd van de bevolking van USD 17.126 was kortstondig hoger dan die van het land. De industrie, petrochemie en logistiek zijn de belangrijkste sectoren, terwijl Binhai's hightechparken investeringen aantrekken in de lucht- en ruimtevaart en biotechnologie. De stad behoort tot de twintig grootste onderzoekscentra ter wereld en haar instellingen – Nankai, Tianjin University, Tianjin Medical en andere – trekken wetenschappers uit heel Noord-China aan.

De transportinfrastructuur is dienovereenkomstig uitgebreid. Tianjin Binhai International Airport ligt op 13 km van het centrum en diensten vanuit Beijing Daxing vergroten de bereikbaarheid. Hogesnelheidstreinverbindingen naar Beijing werden in augustus 2008 voltooid; de snelste intercitytreinen, die in 2008 een nieuwe classificatie kregen met een "C", leggen de 120 km lange route in slechts 30 minuten af. Vier hoofdstations – Oost (de oorspronkelijke locatie van Laolongtou uit 1892), West, Noord en Tanggu – vormen de basis voor nationale lijnen zoals de Jingshan-, Jinpu- en Qingdao-routes.

Binnen de stad doorkruist een modern metronetwerk van zes lijnen en 155 stations beide kernen; lijnen 1, 2, 3 en 6 bedienen het stedelijk gebied, terwijl lijnen 5 en 9 TEDA en Tanggu met elkaar verbinden. Lijn 1, heropend in 2006, volgt het traject van de eerste tram in Tianjin, die van 1906 tot 1972 reed, en zal zijn technologie in Binhai herontdekken met een baanbrekend tramsysteem met rubberen banden. Het wegennet omvat drie ringwegen – de binnenring, de middenring en de buitenring met gecontroleerde toegang – plus zeven snelwegen die verbinding bieden met Beijing, Tangshan, Shenyang en verder, en zes nationale snelwegen die Noord-China omringen.

De demografische samenstelling van Tianjin is overwegend Han-Chinees, maar eenenvijftig minderheidsgroepen vinden hier een thuis, waaronder de Hui-, Mantsjoe-, Mongoolse en Koreaanse gemeenschappen. Standaard Chinees wordt voornamelijk gesproken op scholen en in het bedrijfsleven, maar het lokale dialect van Tianjin behoudt zijn eigen klanken en woordenschat, waardoor het zich onderscheidt van de taal in Peking.

Het culturele leven is gebaseerd op deze mix van traditie en adaptatie. Operaliefhebbers beschouwen Tianjin als een secundair bolwerk van de Pekingopera. De stad was ook de oorsprong van xiangsheng, een vorm van komische dialoog. Ma Sanli (1914-2003), een Hui-artiest, populariseerde routines in zowel Tianjin- als Mandarijnse dialecten. Zijn nalatenschap leeft voort naast moderne stand-upcomedypodia waar artiesten bamboeklappers (kuaiban) hanteren en snel geklets uithalen.

Ambachtelijk handwerk is nog steeds levendig. Vijftien kilometer ten westen van de stadskern ligt Yangliuqing, waar veelkleurige nieuwjaarshoutsneden (yangliuqing nianhua) de familiegeschiedenis doorkruisen. Zhang-kleibeeldjes – behendige sculpturen beschilderd in levendige tinten – beelden nog steeds volkshelden en alledaagse taferelen uit. Wei-vliegers vouwen op tot zakformaat, maar beklimmen de lucht met gebalanceerde frames van bamboe en zijde.

De keuken weerspiegelt de maritieme charme van de stad. Zeevruchten komen in bijna elke specialiteit voor. De culinaire stijlen ruw (cu), glad (xi) en hoog (gao) kenmerken de lokale keuken. De Acht Grote Kommen presenteren een reeks rijke vleesgerechten, terwijl de Vier Grote Stoofschotels alles omvatten, van eend en lam tot riviervis. Straatstalletjes in Nanshi Food Street verkopen Goubuli baozi – gestoomde broodjes waarvan de naam zich vertaalt als "honden negeren" – naast Guifaxiang mahua-twists en Erduoyan gebakken rijstkoekjes. Andere delicatessen zijn sandwiches met ezelsvlees, Bazhen-lam en pasteitjes gevuld met kastanjes.

De detailhandel en het nachtleven richten zich op zowel inwoners als expats. Heping Lu en Binjiang Dao zijn de belangrijkste winkelstraten van Tianjin, met winkelcentra en traditionele winkels. Lokale markten promoten geweven pantoffels, medicinale kruiden en zijden waaiers. Bars in de universiteitswijken verwelkomen buitenlandse studenten en zakenreizigers; de entreeprijzen blijven bescheiden, maar geïmporteerde drankjes kosten vanaf ¥25. Dansclubs geven de voorkeur aan mainstream Chinese en westerse pop, hiphop en R&B. Wie op zoek is naar alternatieve muziek vindt minder gelegenheden.

Religieuze tradities leven voort naast het moderne leven. De Grote Moskee, Qingzhen si, gesticht in 1703, vormt het middelpunt van een eeuwenoude moslimwijk. De Tempel van het Grote Mededogen en christelijke kathedralen zoals de Sint-Jozefkerk en Onze-Lieve-Vrouw van de Overwinning getuigen van het boeddhisme en katholicisme in de stad. Kleine volksgebruiken, zoals de Mazu-aanbidding, weerspiegelen het maritieme erfgoed van Tianjin.

De afgelopen jaren hebben stadsplanners de nadruk gelegd op duurzame mobiliteit. Een door de Wereldbank ondersteund programma leverde Tianjin de Sustainable Transport Award 2024 op voor de uitbreiding van toegankelijke openbare en niet-gemotoriseerde netwerken – een voorbeeld voor China's CO2-neutrale doelstellingen.

Tegenwoordig bevindt Tianjin zich tussen twee stromingen: de woeste getijden van het industriële verleden en de opkomst van kennisindustrieën en financiële dienstverlening. De brede rivieroevers dragen nog steeds de sporen van Europese kolonisten en keizerlijke ambtenaren, maar achter glazen torens debatteren studenten over wetenschappelijke artikelen in universitaire laboratoria en zoemen vrachtkranen op de kades. In die mix van oud en nieuw blijft de stad zich geleidelijk ontwikkelen, waarbij haar verhaal evenzeer een kwestie is van aanpassing als van uithoudingsvermogen.