Guilin

Guilin ligt in een bocht van de Li-rivier, waar steile kalkstenen pieken oprijzen uit groene vlaktes. De naam, in een lokaal Zhuang-dialect vertaald als Gveilinz, betekent "bos van zoete osmanthus", een knipoog naar de bloesems die elke herfst de straten parfumeren. Sinds de keizertijd hebben dichters en schilders zich op rijstpapier en inkt gebaseerd om deze heuvels en waterwegen vast te leggen, maar geen enkel penseel kan het spel van mist en licht dat dit landschap kenmerkt volledig weergeven.

Bestuurlijk gezien bestuurt Guilin zeventien deelgebieden. Zes stedelijke districten – Xiufeng, Xiangshan, Diecai, Qixing, Yanshan en Lingui – vormen de kern van de stad. Daarbuiten liggen acht districten – Yangshuo, Lingchuan, Xing'an, Quanzhou, Yongfu, Ziyuan, Guanyang en Pingle – naast twee autonome districten voor de Yao en diverse etnische groepen, en de districtsstad Lipu. Samen beslaan ze bijna 28.000 vierkante kilometer, grenzend aan de buurlanden van Guangxi, Liuzhou, Laibin, Wuzhou en Hezhou, en grenzend aan de districten Huaihua, Shaoyang en Yongzhou in Hunan.

Karsttorens, gebeeldhouwd uit kalksteen en dolomiet uit het Trias, kenmerken het landschap. De Olifantslurfheuvel, die als een grijze schildwacht de Li-rivier inboog, verbindt de Diecai- en Golf-onderdrukkende heuvels rond de stadsrand. Verderop rijzen de Lipu- en Kitten-gebergten op en de Yao-heuvel, de hoogste van Guangxi. Beneden trekken grotten – Rietfluit met zijn oude stalactieten, Zevensterren die echoën van het druppelende water – zowel groepen als onafhankelijke ontdekkingsreizigers aan. Deze verschijnselen zorgen voor de regenval van een half continent tijdens de "pruimenregens" in het voorjaar, wanneer gezwollen rivieren dreigen te overstromen, maar geven de toppen ook een buitenaardse sluier.

De winters blijven mild; de gemiddelde temperaturen in januari schommelen rond de 8 °C. De zomers stijgen tot boven de 28 °C, met een dagelijkse luchtvochtigheid die de zon kan verduisteren totdat de heldere herfstlucht weer tevoorschijn komt. De jaarlijkse neerslag bedraagt ​​ongeveer 1900 millimeter, geconcentreerd tussen april en juni. De meeste zonuren zijn in september, maar een bewolkte lente houdt de mossen en orchideeën in de regio in bloei.

Bij de volkstelling van 2020 telde de prefectuur iets minder dan vijf miljoen inwoners. Ongeveer drieënveertighonderd stadsbewoners wonen in de aangrenzende districten, die nu samensmelten met de groeiende voorsteden van Lingchuan. Han-Chinezen vormen meer dan achtvijfde van de bevolking, terwijl de Yao- en Zhuang-gemeenschappen hun eigen taal en gebruiken behouden. In de stadskern wordt er lokaal gesproken met Mandarijn; daarbuiten wordt nog steeds Pinghua gesproken.

Het moderne Guilin combineert lichte industrie met eeuwenoude landbouw. ​​Fabrieken produceren machines, farmaceutische producten, banden en elektronica, naast zijde, parfum en thee. Voedselverwerking – het inblikken van pomelo's, het raffineren van thee, het distilleren van rijstlikeur – vormt de basis van de lokale economie. Velden leveren welgevormde Shatian-pomelo's, zomersinaasappels, waterkastanjes en de taro van Lipu. Moestuinen leveren peperpasta, gefermenteerde tofu en maankaki's. Rijstnoedels uit Guilin – dunne sliertjes waarvan men gelooft dat ze de spijsvertering van oude soldaten hebben verlicht – zijn nog steeds te vinden bij kraampjes bij zonsopgang, vaak geserveerd met reepjes paardenvlees of simpelweg gekruid met chilisaus, knoflook en gefermenteerde soja. Drie lokale specialiteiten staan ​​centraal: chilipasta, een geurige rijstlikeur en een pittige ingelegde tofu.

Transportverbindingen weerspiegelen Guilin's dubbele rol als toegangspoort en regionaal knooppunt. Liangjiang International Airport verwerkt vluchten van Chinese luchtvaartmaatschappijen en diverse Oost-Aziatische luchtvaartmaatschappijen en laat ASEAN-bezoekers toe met een kort transitvisum. Hogesnelheidstreinen rijden naar buiten: noordwaarts naar Changsha en Peking, oostwaarts naar Shanghai, zuidwaarts naar Guangzhou en Shenzhen. Die drie uur durende ritten met de hogesnelheidstrein herdefiniëren afstand. Binnen de stad blijft de dubbeldekkerbus een zeldzaamheid op belangrijke routes, met een bovendek dat een ongewoon uitzicht biedt op glooiende heuvels tegen de daken van pannen.

Onder deze bergtoppen is een metronetwerk van zeven lijnen gepland dat naar verwachting in 2025 zijn eerste deel zal openen, zo'n dertig kilometer onder de grond. Ondertussen varen rondvaartboten langs met wilgen omzoomde dijken, onder door generaties gladgestreken bruggen door.

Culturele bezienswaardigheden concentreren zich rond de rivier. Het Centrale Plein biedt avondlichtprojecties en neerdalende fonteinen op een plein geplaveid met stenen atlasmotieven. De Prinsenstad van Jingjiang heeft nog steeds paleiszalen die ooit voorbehouden waren aan de adel uit de Ming-periode. Vlakbij staat de residentie uit de jaren 40 van Li Zongren, kortstondig vicepresident van de Republiek. De kamers zijn nu ingericht met foto's en persoonlijke bezittingen. Aan de overkant van het water verrijzen de twee Zon- en Maanpagodes op palen, waarvan de door lantaarns verlichte silhouetten na zonsondergang worden weerspiegeld in het Shahu-meer.

Musea tonen diepere lagen. Het kantoor van het Leger van de Achtste Route bewaart oorlogskaarten en correspondentie uit het Chinees-Japanse conflict. Het Guilin Museum in Lingui toont duizenden relikwieën, van de prehistorie tot het keizerlijk hof. Galerijen van jade en 'kippenbloed'-steen tonen lokaal vakmanschap – hoewel bezoekers soms opdringerige verkooptechnieken in die winkels opmerken. Een archeologisch park in Zengpiyan onthult neolithische stenen werktuigen en aardewerkfragmenten, ingebed in grotwanden.

Groene ruimtes doorkruisen de stad. De Black Hill Botanic Garden, die 24 uur per dag geopend is, herbergt palmen en bamboe in verzorgde bosjes. Seven-Star Park strekt zich uit tot in de heuvels, waar een bescheiden dierentuin en een binnengrot gezinnen aantrekken. West Hill Park, iets buiten de stadskern, herbergt een bos van boeddhistische beelden en tempels die in spleten zijn uitgehouwen. Ten zuiden van de stad markeert een erfgoedpark de basis van de Flying Tigers uit 1941, met zijn commandopost en landingsbaan die doen denken aan een alliantie tussen Chinese en Amerikaanse troepen.

Buiten de stadsgrenzen kunnen bezoekers terrassen beklimmen bij Longsheng, waar rijstvelden zich in trapsgewijze linten langs de hellingen uitstrekken. Yangshuo, stroomafwaarts aan de Li, condenseert het landschap van Guilin tot een kleinere schaal, met langs de rivierpaden talloze bakkers en klimwinkels.

Guilin, gesticht als handelspost in de eerste eeuw voor Christus, groeide langs kanaal- en rivierroutes die de zuidelijke vlakten met de Jangtsekiang verbonden. Een Ming-garnizoen versterkte de muren; in de twintigste eeuw huisvestte de stad meer dan twee miljoen zielen, voordat de verwoestingen tijdens de oorlog de straten met de grond gelijk maakten. Het herstel verliep geleidelijk: papierfabrieken, chemische fabrieken en tandwielfabrieken verrezen in de jaren 50, om vervolgens decennia later te verhuizen naarmate de markt zich ontwikkelde. De huidige groei draait om toerisme. Internationale reisgidsen en binnenlandse vakantiegangers komen samen op rivierboten, tempels op kliffen en noedelkraampjes.

De moderne helderheid van de stad is grotendeels te danken aan die instroom. De wegen worden nog steeds geveegd, de parken worden onderhouden en de lucht voelt schoner aan dan in veel andere metropolen in het binnenland. Hotels in westerse stijl liggen langs de hoofdwegen en bieden plaats aan backpackers die graag rotsklimmen op Moon Hill en fietsers die tussen karstpieken fietsen. Guilin, tegelijk bescheiden en levendig, combineert de mechaniek van een middelgroot Chinees centrum met landschappen die al eeuwenlang de poëzie van dichters vormen. De osmanthusbomen bloeien elke herfst en geuren 's avonds met hun kleine witte bloemetjes – een herinnering dat het leven hier, te midden van kalksteenhoogten en vochtige ritmes, zijn eigen rustige cadans vindt.