Κουσάτσου

Φωλιασμένο ανάμεσα σε δασωμένες πλαγιές της επαρχίας Γκούνμα, σε υψόμετρο περίπου διακόσια μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, το Κουσάτσου καταλαμβάνει μια λεκάνη που περιβάλλεται από ηφαίστεια: το ακόμα ενεργό Κουσάτσου-Σιράνε (2.160 μ.) στα δυτικά και τους αδρανείς γείτονές του, το όρος Μοτοσίρανε (2.171 μ.) και το όρος Τένγκου (1.385 μ.). Με έκταση περίπου 250 km², αλλά με μόλις έξι χιλιάδες κατοίκους, το συμπαγές κέντρο της πόλης περιστρέφεται γύρω από το Γιουμπατάκε - «πεδίο θερμού νερού» - μέσω του οποίου αναβλύζουν περίπου τριάντα τέσσερις χιλιάδες λίτρα θειούχου, όξινου νερού πηγής κάθε λεπτό. Πέρα από τα ξύλινα κανάλια του Γιουμπατάκε, το έδαφος του Κουσάτσου ανεβαίνει γρήγορα σε μονοπάτια, λίμνες κρατήρων και καταρράκτες, προσφέροντας τόσο την έντονη ηρεμία των χειμερινών χιονιών όσο και την έντονη άνθιση της αλπικής χλωρίδας.

Το υψόμετρο του Κουσάτσου διαμορφώνει ένα κλίμα έντονων αντιθέσεων. Τα καλοκαίρια παραμένουν ήπια, με κορύφωση γύρω στους 23,7 °C τον Αύγουστο, ενώ οι χειμώνες έχουν μέσο όρο -1,4 °C τον Ιανουάριο, με έντονες χιονοπτώσεις που καλύπτουν δρόμους που καθαρίζονται όχι μόνο με άροτρα αλλά και από εκτρεπόμενα νερά όνσεν. Οι ετήσιες βροχοπτώσεις ανέρχονται συνολικά σε περίπου 1.711 χιλιοστά, με τον Σεπτέμβριο να είναι ο μήνας με τις περισσότερες βροχές. Τα δάση κωνοφόρων αναμειγνύονται με συστάδες ιαπωνικής σορβιάς και ροδόδεντρου, και ο πυθμένας της κοιλάδας διατηρεί τη θερμότητα από υπόγειες ρωγμές - μια αλληλεπίδραση φωτιάς και πάγου που εδώ και καιρό προσελκύει επισκέπτες που αναζητούν ανακούφιση και ανανέωση.

Η τοπική παράδοση εντοπίζει τις πηγές του Κουσάτσου στον δεύτερο αιώνα, αποδίδοντας την ανακάλυψή τους είτε στον θρυλικό πολεμιστή Γιαμάτο Τακέρου είτε σε ασκητές μοναχούς. Ενώ η τεκμηρίωση είναι περιορισμένη πριν από τα τέλη του δωδέκατου αιώνα, η παράδοση υποστηρίζει ότι ο Μιναμότο νο Γιοριτόμο έκανε μια παύση εδώ το 1193, λούζοντας σε αυτό που σήμερα ονομάζεται Γιοριτόμο-γκου. Ο ναός Κοσέντζι, που ανεγέρθηκε γύρω στο 1200, σηματοδοτεί τον πρώτο επιβεβαιωμένο θεσμό στον οικισμό που αναπτύχθηκε γύρω από τα ατμοσφαιρικά νερά του.

Μέχρι τα τέλη του δέκατου έκτου αιώνα, τραυματισμένοι σαμουράι αναζήτησαν τα λουτρά του Κουσάτσου και το 1595 ο ίδιος ο Τογιοτόμι Χιντεγιόσι συνέστησε τις πηγές στον αντίπαλο άρχοντα Τοκουγκάβα Ιεγιάσου. Κατά την περίοδο Έντο, και ιδιαίτερα στις τελευταίες δεκαετίες της, η φήμη του Κουσάτσου εκτοξεύτηκε: οι επισκέπτες συνέρρεαν για να θεραπεύσουν παθήσεις που κυμαίνονταν από πόνους στις αρθρώσεις έως χρόνιες πεπτικές διαταραχές. Ο θρύλος αναφέρει ότι ο όγδοος σογκούν, ο Τοκουγκάβα Γιοσιμούνε, διοχέτευε νερό όνσεν με σωλήνες στο κάστρο του Έντο. Ένα ρητό από αυτήν την εποχή, «Kusatsu sengen Edo gamae» - «χίλια καταστήματα, που ανταγωνίζονται το Έντο» - μαρτυρά την ακμάζουσα οικονομία της πόλης.

Μια καταστροφική πυρκαγιά το 1869 ισοπέδωσε μεγάλο μέρος του Κουσάτσου. Η ανοικοδόμηση προχώρησε γρήγορα, αλλά άφησε πολλούς κατοίκους της πόλης επιβαρυμένους με χρέη. Τις επόμενες δεκαετίες, τα ριόκαν και οι μικρές επιχειρήσεις κατέρρευσαν, αναγκάζοντας τους πρώην εποχιακούς κατοίκους -που κάποτε είχαν συνηθίσει να επιστρέφουν σε σπίτια στις πεδινές περιοχές κάθε χειμώνα- να παραμείνουν όλο το χρόνο. Ο σύγχρονος δήμος εμφανίστηκε το 1889, ενοποιώντας το Κουσάτσου με τους γειτονικούς οικισμούς. Μέχρι το 1900, το κεντρικό χωριό απέκτησε το καθεστώς της πόλης. Ξένοι επιστήμονες και γιατροί, κυρίως ο Γερμανός παθολόγος Έρβιν Μπαλτζ, έφτασαν για να μελετήσουν τις πηγές. Η έρευνα του Μπαλτζ σχετικά με τις βακτηριοκτόνες και αναζωογονητικές τους ιδιότητες εισήγαγε δυτικά ιατρικά πρωτόκολλα και βοήθησε στην τυποποίηση των πρακτικών κολύμβησης μεταξύ των ιαπωνικών κλινικών.

Η πρώιμη εποχή Taishō έφερε ανέσεις πέρα ​​από τα λουτρά. Το 1914, οι ντόπιοι λάτρεις σχημάτισαν μια λέσχη σκι. Δύο χρόνια αργότερα, η Mary Cornwall Legh, μια Βρετανίδα ιεραπόστολος, ίδρυσε την Αποστολή του Αγίου Βαρνάβα για να φροντίσει τους κατοίκους που έπασχαν από τη νόσο του Hansen. Η εκκλησία της και το παρακείμενο πάρκο παραμένουν μαρτυρίες του έργου της. Μια στενή σιδηροδρομική γραμμή που συνέδεε το Kusatsu και την κοντινή Karuizawa άνοιξε το 1926 και το 1948 το πρώτο τελεφερίκ της Ιαπωνίας ανέβηκε στο όρος Tengu. Ενώ το Νοσοκομείο του Αγίου Βαρνάβα έδωσε τη θέση του στο κρατικό σανατόριο Kuryu Rakusen-en το 1941, η κληρονομιά της Κορνουάλης Legh αντέχει μέσα από μνημεία και τοπωνύμια.

Ο τουρισμός αποτελεί περίπου το ενενήντα τοις εκατό της τοπικής απασχόλησης, ωστόσο τα τελευταία χρόνια η πολιτική ζωή του Kusatsu έχει αναστατωθεί από μια έντονη διαμάχη. Το 2020, η δημοτική σύμβουλος Shoko Arai κατηγόρησε τον δήμαρχο Nobutada Kuroiwa για άσεμνη επίθεση. Ακολούθησαν εκλογές για ανατροπή. Οι επακόλουθες νομικές διαδικασίες, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της Arai για ψευδή καταγγελία, κορυφώθηκαν με δικαστική απόφαση τον Ιανουάριο του 2024 που δεν διαπίστωσε κανένα στοιχείο σεξουαλικής δραστηριότητας και διέταξε την Arai να καταβάλει αποζημίωση. Το επεισόδιο αποκάλυψε εντάσεις μεταξύ της παράδοσης, της φήμης και των δικαιωμάτων των γυναικών σε μια μικρή πόλη της Ιαπωνίας.

Περισσότερες από εκατό μεμονωμένες πηγές περιβάλλουν το Kusatsu, ωστόσο καμία δεν συγκρίνεται με το Yubatake σε όγκο: πέντε χιλιάδες λίτρα ανά λεπτό χύνονται στους εβδομήντα βαθμούς Κελσίου. Καθώς το νερό κυλάει πάνω από βραχώδεις σχισμές, το ορυκτό του «άνθος» (yu no hana) σχηματίζει αποθέσεις που συλλέγονται και πωλούνται ως κοκκώδες σουβενίρ, ικανό να αναδημιουργήσει συνθήκες onsen στο σπίτι. Δίπλα στο Yubatake βρίσκεται το Netsu no yu, με νερά πολύ ζεστά για άμεση βύθιση. Εδώ, η αιωνόβια τελετουργία yumomi δροσίζει την πηγή με ξύλινες σανίδες, συνοδευόμενη από τραγούδι και χορό. Το Ōtaki no yu, το «μεγάλο λουτρό καταρράκτη», προσφέρει εσωτερικές και εξωτερικές πισίνες κάτω από μια ξύλινη στέγη, ενώ το υπαίθριο rotenburo 500 τ.μ. του Sainokawara Park μπορεί να φιλοξενήσει πάνω από εκατό επισκέπτες ταυτόχρονα. Σύγχρονα συγκροτήματα όπως το Therme Therme συνδυάζουν τις γερμανικές έννοιες spa με την τοπική παράδοση, και το Κέντρο Bälz Onsen βρίσκεται σε ένα οροπέδιο με θέα στις μακρινές κορυφές - αγαπημένο των σκιέρ μετά από μια μέρα στις πλαγιές.

Πάνω από την πόλη, λίμνες κρατήρα και καταρράκτες διακόπτουν τις πεζοπορικές διαδρομές. Η Γιουγκάμα, στα 2.100 μέτρα στην κορυφή του όρους Σιράνε, εμφανίζει μια όξινη, σμαραγδένια επιφάνεια. Η κοντινή Γιουμίικε - «λίμνη τόξου» - βρίσκεται στα 2.000 μέτρα, με τα νερά της κρυσταλλικά. Καταρράκτες όπως ο Ōsen no taki και ο Jōfu no taki πέφτουν μέσα από κέδρους. Αγριολούλουδα σκεπάζουν τα αλπικά λιβάδια: βαμβάκι με ουρά λαγού (Watasuge), ιαπωνική σορβιά (Nanakamado), διάφορα είδη ροδόδεντρου, μπλε γεντιανή (Ezorindō) και λεπτή Dicentra peregrina. Ένα κέντρο επισκεπτών στο πάρκο Sainokawara ερμηνεύει αυτά τα είδη και τις ηφαιστειακές δυνάμεις που τα συντηρούν.

Το ημερολόγιο του Κουσάτσου αντικατοπτρίζει τόσο τα βουδιστικά έθιμα όσο και τις τοπικές παραδόσεις. Στις αρχές Μαΐου, τα παιδιά ζωγραφίζουν ένα ομοίωμα ελέφαντα μέσα από το Γιουμπατάκε για να σηματοδοτήσουν τα γενέθλια του Βούδα. Την 1η Ιουνίου πραγματοποιείται το φεστιβάλ των σπηλαίων πάγου, όπου πιστεύεται ότι το τσάι που παρασκευάζεται με αρχαίο πάγο παγετώνα αποτρέπει τις ασθένειες. Το φεστιβάλ ευγνωμοσύνης για το Όνσεν εκτυλίσσεται στις αρχές Αυγούστου: οι στολισμένοι υπάλληλοι αναπαριστούν την κάθοδο και την ανάβαση της θεότητας όνσεν στον ναό Κοσεντζί, ανανεώνοντας συμβολικά την καλοσύνη των πηγών. Στα τέλη Αυγούστου διοργανώνεται μια διεθνής συγκέντρωση μουσικής δωματίου, στην οποία συχνά παρευρίσκονται μέλη του αυτοκρατορικού οίκου. Οι εποχιακές εκδηλώσεις κυμαίνονται από αγώνες ποδηλάτου και πεζοπορίες σε χιονοπέδιλα μέχρι αγώνες ποδοσφαίρου και παρουσιάσεις σχολών σκι.

Το Κουσάτσου δεν διαθέτει τοπικό λύκειο, αλλά διατηρεί πανεπιστημιουπόλεις δημοτικού και γυμνασίου, ενώ η επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα του, Θεσπακουσάτσου Γκούνμα, παίζει εντός έδρας αγώνες στο Μαεμπάσι. Από το 1914, ο χειμερινός τουρισμός έχει προωθήσει τόσο τα κοινοτικά πρωταθλήματα όσο και τις διεθνείς διοργανώσεις. Το χιονοδρομικό κέντρο στα Όρη Τένγκου και Σιράνε προσφέρει πλέον δέκα διαδρομές σε οκτώ χιλιόμετρα κατάβασης, που εξυπηρετούνται από δώδεκα αναβατήρες.

Παραδόξως, το Κουσάτσου δεν διαθέτει δικό του σιδηροδρομικό σταθμό. Οι επισκέπτες αποβιβάζονται στο Ναγκανοχάρα-Κουσατσουγκούτσι με τη γραμμή JR Αγκατσουμά και συνεχίζουν με λεωφορείο ή λεωφορείο. Δύο πρωινά τρένα περιορισμένης χρέωσης συνδέουν απευθείας με το Ουένο του Τόκιο σε περίπου δύο ώρες και είκοσι λεπτά. Άλλες φορές οι ταξιδιώτες κάνουν μετεπιβίβαση μέσω Τακασάκι ή Καρουιζάβα. Ένα τοπικό λεωφορείο συνδέει το Γιουμπατάκε, μεγάλα πανδοχεία και τον τερματικό σταθμό με μόλις 100 γιεν, ενώ πολλά ξενοδοχεία προσφέρουν δωρεάν λεωφορεία.

Πέρα από τα προϊόντα όνσεν όπως το γιου νο χάνα, τα γλυκά του Κουσάτσου αντικατοπτρίζουν τη γεωργία των ορεινών περιοχών. Τα Amanattō -ζαχαρωμένα φασόλια- εξαρτώνται από ποικιλίες που ευδοκιμούν πάνω από τα επτακόσια μέτρα. Τα Manjū, στον ατμό αρτοσκευάσματα γεμιστά με πάστα αζούκι, συχνά φέρουν το ελαφρύ άρωμα θείου. Στα καταστήματα με σουβενίρ, οι επισκέπτες συναντούν τόσο κιτς προϊόντα γερμανικού τύπου όσο και ιαπωνικά χειροτεχνήματα, μια απόδειξη του αιώνιου διαλόγου της πόλης μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Στο μείγμα των στοιχειωδών δυνάμεων - ηφαιστειακή θερμότητα, κοιλάδες σκιασμένες από κωνοφόρα, ζεστό νερό και κρύος αέρας - το Κουσάτσου παρουσιάζει ένα μοναδικό τοπίο, όπου η κοινότητα και το εμπόριο συνυπάρχουν με την τελετουργία και τη φήμη. Αν και η οικονομία της εξαρτάται από τον τουρισμό, η πόλη διατηρεί στρώματα ιστορικής υφής: από την έδρα του Γιοριτόμο στο Γιουμπατάκε μέχρι τις σύγχρονες διαμάχες για την πολιτική συμπεριφορά· από την ανάρρωση των σαμουράι μέχρι την μηχανοποίηση των τελεφερίκ. Σε κάθε ατμόλουτρο και πομπή φεστιβάλ, το Κουσάτσου αντιμετωπίζει το παρελθόν του με ελαφρότητα, ακόμα κι αν βασίζεται σε αυτήν την κληρονομιά για τα προς το ζην και την ταυτότητά του.