Gorące źródła Guanziling

Gorące Źródła Guanziling znajdują się na zalesionych zboczach dystryktu Baihe w Tainan na Tajwanie. Położone na wysokości 270 metrów nad poziomem morza, zajmuje enklawę u podnóża wzgórza, naznaczoną gęstymi gajami bambusowymi i wiecznie zielonymi dębami. Chociaż szerszy region leży na żyznych równinach, to wyżynne zagłębienie przyciąga uwagę od ponad wieku, odkąd przypadkowe odkrycie ujawniło jego niezwykłe wody. W chłodne poranki kłęby pary wciąż unoszą się z czarnych stawów, sugerując zarówno ich ciepło, jak i starożytne siły poniżej.

W 1898 roku oddział Piątego Batalionu Piechoty Japońskiej Armii, obozujący w miejscu, gdzie obecnie znajduje się Hongye Park, odkrył bulgoczące źródła w dolinie. Żołnierze zauważyli ciepłe sączenie wzdłuż płytkiego wąwozu i zgłosili jego przejrzystość i komfort. Wieść o regenerującym działaniu wody rozeszła się wśród szeregów wojskowych, co doprowadziło do powstania pierwszych nieformalnych łaźni. W ciągu sześciu lat lokalni przedsiębiorcy wznieśli hotel Yoshidaya — znany dziś jako Jinglekan — aby służyć cywilnym gościom. Ten drewniany ryokan zakwaterował pierwszych płacących gości i był początkiem społeczności ukształtowanej przez gorące źródła.

Do 1913 roku technicy Hayakawa Masataro i Saeki Masaru z Instytutu Badawczego Gubernatora Generalnego Tajwanu skatalogowali skład chemiczny źródła. W ich raporcie odnotowano nie tylko związki węglanu alkalicznego i siarki, ale także śladowe ilości radu. W tamtym czasie lekarze uważali, że rad ma właściwości lecznicze. Odkrycie wzbudziło zainteresowanie na całym Tajwanie, a kupcy zaczęli produkować „radium yokan”, słodką pastę z fasoli, która miała oddawać dobroczynne właściwości źródła. W tym samym roku władze dystryktu Chiayi przeznaczyły fundusze na ochronę zdrowia publicznego na budowę wielopoziomowych łaźni: basenów specjalnych, wyższych i zwykłych, w tym jednego przeznaczonego dla pacjentów z trądem. Budowa rozpoczęła się w maju, zakończyła w listopadzie, a otwarcie nastąpiło 14 grudnia. Władze promowały obiekt jako „pierwsze na świecie źródło duchowe”, co przyciągnęło gości z całej wyspy.

W 1916 roku Yasunori Sugiyama wymienił Guanziling obok Sichongxi, Beitou i Yangmingshan w Records of Famous Places and Historic Sites in Taiwan. To określenie — powszechnie nazywane Czterema Głównymi Gorącymi Źródłami — pozostaje w użyciu, nawet gdy inne kurorty zyskały na znaczeniu. W przeciwieństwie do swoich rówieśników, wody Guanziling są ciemne i lepkie. Błotnisty połysk pochodzi z żelaza i krzemionki zmieszanych z życiem mikrobiologicznym, nadając zarówno kolor, jak i fakturę. Stałe uwalnianie metanu zasila wieczny płomień w Water and Fire Origin, płytkim basenie, przez który przepływa gaz i zapala się w kontakcie z powietrzem. Miejscowi twierdzą, że ten ogień płonie od około trzech stuleci, a jego delikatny blask obramowany jest splątanymi winoroślami i mokrymi skałami.

Woda wypływa w temperaturze około 75 °C, wznosząc się z uskoków, które dotykają głębokiego wodonośnika węglanowego o zasadowym pH. Każdemu oddechowi towarzyszy słaby zapach siarki. Kąpiący się wślizgują się w jedwabiste błoto, pozwalając mu osiąść na skórze przed spłukaniem w chłodniejszych basenach. Proces ten może powtarzać się kilka razy. Klienci przypisują tym zabiegom łagodzenie alergii skórnych, zmniejszanie zmęczenia i wygładzanie cery. Tradycjonaliści dodają, że przewlekłe schorzenia układu trawiennego, reumatoidalne zapalenie stawów, a nawet stopa sportowca mogą reagować na regularne moczenie. Badania kliniczne pozostają ograniczone, jednak mineralność i ciepło wody powodują natychmiastowe uczucie ulgi.

Wokół źródeł szczyty wznoszą się łagodnie w kolejności: Dadong Mountain na północy, Kantou Mountain na wschodzie i tak zwana Pillow Mountain na zachodzie. Ścieżki prowadzą na zewnątrz do Guanziling Hot Spring Scenic Area, sieci szlaków i świątyń, które rozciągają się na około dwadzieścia kilometrów od dzielnicy Xinying. Do najczęściej odwiedzanych miejsc należą świątynia Huowangye, jej czerwone filary na tle bujnej zieleni na zboczu wzgórza, oraz świątynia Huoshan Biyun, gdzie misterne rzeźby w drewnie odzwierciedlają lokalne rzemiosło. Świątynia Baihe Daxian wznosi się na niskim wzniesieniu, a jej metalowe dachy są oszklone w porannej mgle. W każdej świątyni znajdują się tabliczki wotywne i kadzielnice, które świadczą o stuleciach wiejskiego kultu.

Jesienią Red Leaf Park przyciąga tych, którzy szukają stonowanej palety barw tej pory roku. Klony i ambrowce barwią podszyt, a pomosty pozwalają odwiedzającym zbliżyć się do ściółki i strumieni. Cichszym cudem jest Water and Fire Origin, otwarte przez całą dobę i bezpłatne. Niewiele znaków wskazuje drogę; podróżni często przypominają sobie chińskie znaki (水火同源), aby znaleźć ukrytą ścieżkę dostępu. W nocy płomienie migoczą na tle otaczającej ciemności, a kontrast ciepła i pary oferuje chwilowy spektakl.

Dotarcie do Guanziling wymaga pewnego planowania. Z dworca autobusowego Zhongshan Road w Chiayi — kilkaset metrów od terminala Taiwan Railways Administration — lokalne autobusy odjeżdżają co godzinę. Grzechocząca podróż przebiega przez gminę Baihe i starą wioskę z gorącymi źródłami, kończąc się na szczycie w pobliżu kurortu Toong Mao. Opłata wynosi 79 NT$, a podróż trwa około godziny. Taksówki skracają czas podróży o połowę, kosztując około 400 NT$.

Alternatywa kursuje z Tainan autobusami linii 33, sześć kursów dziennie między stacjami TRA lub HSR a Guanziling w około trzydzieści minut. Ze stacji HSR Chiayi podróżni przesiadają się do tego samego autobusu. Osoby wybierające e-hailing napotykają niewielu kierowców na wzgórzach; zdobycie numeru telefonu kierowcy przed wyjściem zapewnia podróż powrotną. Ze stacji TRA Houbi taksówki pobierają około 600 NT$ i pokonują dystans w dwadzieścia pięć minut.

W obrębie basenu istnieją dwa okręgi obsługujące różne budżety. „Stary” Guanziling znajduje się w dolinie obok źródła gorącego źródła, gdzie skromne zajazdy gromadzą się wokół parujących odpływów. Na pobliskim szczycie wzgórza okręg „szczytowy” oferuje nowsze noclegi z prywatnymi basenami i panoramicznymi widokami. Aby dotrzeć do nich pieszo, trzeba albo przejść 2-kilometrową pętlą, strome schody znane lokalnie jako Haohan Slope z około 300 stopniami, albo drewniane schody, które okrążają źródła basenów. Niektórzy goście wolą wspinaczkę ze względu na ciszę i leśną atmosferę; inni organizują transfery hotelowe.

Zabiegi błotne Guanziling wykraczają poza publiczne baseny. Sklepy z pamiątkami sprzedają suche błoto w ilości pół kilograma za około 50 NT$, zachęcając gości do zabrania tego doświadczenia do domu. Ośrodki takie jak King's Garden Villa oferują pakiety dziennego użytku — letnie stawki wynoszą około 350 NT$ za osobę dorosłą — które zapewniają dostęp do pełnego zakresu usług: rybne pedicure, zmechanizowane masaże, kąpiele stóp i szereg basenów o różnych temperaturach (43,5 °C, 39 °C i zimne źródło o temperaturze 17 °C). Mały basen oferuje odpoczynek od zanurzania się w błocie. Angielskie oznakowanie i personel są rzadkością; przydaje się pewna znajomość języka mandaryńskiego lub podręcznik zwrotów.

Profil chemiczny źródła i osobliwe czarne błoto sprawiają, że Guanziling jest jednym z zaledwie trzech podobnych miejsc na świecie, obok Kagoshimy w Japonii i Vulcano we Włoszech. Ta rzadkość leży u podstaw jego atrakcyjności. Turyści przybywają, spodziewając się prostej przyjemności — ciepła wody, pieszczoty błota — ale często znajdują coś więcej. Zatrzymują się na cichych dziedzińcach, obserwują rytuały świątynne i zauważają, jak lokalne rytmy zwalniają w wypełnionym parą powietrzu.

Romanizacja nazwy jest różna. Tajwańskie mapy mogą oznaczać obszar Guanziling (Hanyu Pinyin), Kuantzuling lub Kuantzeling; starsze teksty czasami pokazują znaki jako 關仔嶺. Takie rozbieżności odzwierciedlają zmiany w konwencjach transkrypcji, a nie tożsamość miejsca. Miejscowi odnoszą się po prostu do błotnych źródeł lub 關子嶺溫泉, terminu najczęściej widywanego obecnie na rządowych tablicach informacyjnych.

Od ponad wieku gorące źródła Guanziling zajmują stałe miejsce w kulturowym i rekreacyjnym krajobrazie Tajwanu. Brakuje im miejskiego polotu Beitou ani oficjalnego statusu parku Yangmingshan, ale zachowują zamieszkany charakter. Zwietrzałe łaźnie stoją obok nowoczesnych uzdrowisk; pola uprawne opadają w dół do pól ryżowych, na których pasą się bawoły wodne. Wieczorami światła z okien ośrodka migoczą nad zagłębieniem, jakby odzwierciedlając upiorny blask płonącego źródła. Odwiedzający odchodzą, niosąc mydło w kolorze gliny i słaby zapach siarki, pamiątki doświadczenia zakorzenionego w ziemi, wodzie i ogniu. Dla tych, którzy wracają, powitanie leży mniej w turystycznej reklamie, a bardziej w elementarnym spotkaniu: ciepło, które wsiąka w zmęczone mięśnie, błoto, które wygładza skórę, i płomienie metanu, które spalają niewidzialne ciepło w pamięci.