Dzień z życia weneckiego gondoliera

Dzień weneckiego gondoliera toczy się w blokach czasowych, rytmicznie dostrojonych do napływu turystów i przypływów i odpływów w mieście. Poniżej znajduje się przykładowy harmonogram (rzeczywiste godziny różnią się w zależności od sezonu i obciążenia pracą):

• 06:00–09:00 – Wczesne trasy i przygotowania: Gondolierzy, którzy wyruszyli przed wschodem słońca, teraz przewożą pierwszych pasażerów. Może to być para młoda na placu św. Marka o świcie, albo modelka fotograficzna na kanałach. Ruch jest niewielki. Marco odbywa swoje pierwsze kursy do Bazyliki św. Marka i z powrotem, odbijając złote poranne światło na fasadach. Taksówki wodne i statki towarowe dopiero się rozbudzają, więc na kanałach panuje większy spokój. Niektórzy gondolierzy wykorzystują ten czas, aby przewieźć mieszkańców przez wąskie kanały (ponieważ przy mostach mogą się jeszcze gromadzić tłumy).
• 09:00–12:00 – Poranne biegi turystyczne: W południe wstaje coraz więcej turystów. Marco przestawił się na wycieczki z przewodnikiem: na przykład klasyczną trasę Rialto–Academia po Canal Grande. Oprowadza rodziny, pary i małe grupy szkolne, opowiadając o zabytkach (w dowolnym języku) i płynnie manewrując pod niskimi mostami. W ciągu tych trzech godzin zapracowany gondolier może odbyć 3–4 standardowe kursy trwające po 30 minut każdy. Obowiązująca opłata (90 euro dziennie) za przejazd oznacza, że ​​Marco pobiera gotówkę lub płatność kartą po zakończeniu podróży. Odbiera i wysadza pasażerów po kolei w popularnych miejscach. zniknął (miejsca oczekiwania), takie jak Campo Santo Stefano czy Most Accademia, gdzie często czekają jego kolejni klienci.
• 12:00–15:00 – Lunch i czas wolny: Około południa większość gondolierów robi sobie przerwę. Stacje ogłaszają grafik lunchowy. Marco wciąga swoją łódź w cień wzdłuż ściany kanału, zabezpiecza ją i dołącza do innych gondolierów w pobliskiej trattorii lub wraca do wiejskiej restauracji na stacji. żarłok (stołówka). Przy polpette lub makaronie rozmawiają o porannych napiwkach i pół żartem, pół serio porównują, kto był pytany najczęściej – „O Sole Mio” zamiast prawdziwej weneckiej piosenki. Po posiłku niektórzy ucinają sobie krótką drzemkę; inni zajmują się drobnymi pracami konserwacyjnymi (np. dokręcaniem foteli lub oliwieniem drewnianych powierzchni). Mija kilka godzin. Ta przerwa w obsłudze jest często uważana za „ciszę” – okazję do naładowania baterii lub załatwienia sprawunków. Po południu wszyscy wracają na swoje łodzie.
• 15:00–19:00 – Szczyt popołudniowy: Popołudniowe słońce przynosi kolejny napływ pasażerów. Turyści, którzy zostali po obiedzie, wychodzą; przybywają nowe autokary wycieczkowe. Marco wraca na swoje miejsce na rufie. Późne popołudnia należą do najbardziej zatłoczonych w ciągu dnia. Może pływać tam i z powrotem do Hotelu Danieli lub Piazza San Marco dziesiątki razy. Tempo jest dynamiczne: ruch na kanałach jest większy (vaporetti i motorówki tworzą fale), a gondolierzy muszą zwinnie lawirować. Gondolier uczy się wołać „Cabrioletto!” (drobny manewr wyprzedzania) lub „Malo!” (zwolnij), aby skoordynować ruch z innymi. Dwujęzyczni gondolierzy zmieniają języki w locie – włoski, angielski, a nawet mandaryński – gdy klienci wsiadają. Niektórzy goście proszą o nietypową trasę: boczny kanał przez getto żydowskie lub objazd do Giudecca. Marco uprzejmie negocjuje, czy życzą sobie dłuższej przejażdżki (cena jest odpowiednio doliczana). Często słyszy, jak turyści proszą go o możliwość śpiewania, ale wielu jego kolegów wykonuje piosenki na ulicy osobno, dlatego zwykle skupia się na wiosłowaniu, oszczędzając swój głos.
• 19:00–23:00 – Serenady wieczorne i taryfy nocne: Po godzinie 19:00 obowiązuje oficjalna stawka nocna (110 euro), a nastrój się zmienia. Zachód słońca przynosi romantyzm i atmosferę. Pary rezerwują gondole, a niektóre z nich oferują muzyków na żywo. Czasami koledzy Marca zabierają na pokład akordeonistów, by zagrać serenady. Innymi wieczorami miasto organizuje regaty lub festiwale gondoli; wtedy wielu gondolierów ściga się lub paraduje zamiast pobierać opłaty. Do późnego wieczora gondolierzy nadal kursują wybranymi trasami w świetle latarni. Gdy ostatni pasażer wysiądzie na ląd, Marco wraca na stację o 23:00. Pomaga zabezpieczyć wszystkie łodzie, zamiata podłogę w strefie wejścia na pokład i cicho rozmawia z kolegami z drużyny o najważniejszych wydarzeniach dnia (jak na przykład o bogatej rodzinie, która dała 5 euro napiwku, czy o turyście, który żartobliwie zapytał, czy gondole mogą dopłynąć do Nowego Jorku). Na koniec zgarnia pieniądze z całego dnia, wymienia wiosło na kieliszek wina w domu i pada na łóżko, gotowy do ponownego startu o świcie.