Blunzengröstl

Blunzngröstl is meer dan alleen een bord bloedworst, aardappelen en uien – het is een stille ode aan overleven, zuinigheid en de smaak die uit de meest eenvoudige ingrediënten is geperst. Dit gerecht, ontstaan ​​in de met sneeuw bedekte keukens van Oostenrijk, heeft een aanwezigheid die een kamer vult voordat de eerste hap is genomen. Je begint met aardappelen, gekookt tot ze net gaar zijn, geschild en grof gesneden – perfectie is hier niet nodig. De uien worden zacht in varkensvet of boter en worden zoet en goudbruin, de zoetheid die alleen de tijd kan bieden. Dan komt de Blunzn, of bloedworst, met het vel eraf als een winterjas bij de deur. Het wordt voorzichtig in de pan gebroken, door de aardappelen geroerd met marjolein, zwarte peper en karwij – een geur die thuishoort, zelfs als je er nog nooit zo eentje hebt gegeten. Een gebakken ei, zonnig en trillend, staat bovenaan de stapel, de dooier klaar om in spleten te vallen als gesmolten goud. Sommigen strooien peterselie, anderen voegen azijn of zuurkool toe om de rijke smaak te verzachten. Bloedworst kan een goede optie zijn waar Blunzn dat niet kan. Het is een maaltijd voor na begrafenissen en oogsten, een gerecht dat zich vastklampt aan je ribben en je herinneringen. Restjes overleven zelden de nacht, maar als dat wel gebeurt, zijn ze de volgende dag net zo lekker – misschien zelfs wel lekkerder.