Op het Dalmatische eiland Vis draagt Viška pogača in elke plak zowel geschiedenis als traditie met zich mee. Het behoort tot een groep eilandbroodjes die zich ergens tussen focaccia en gevuld platbrood bevinden, maar het behoudt een scherp gedefinieerde identiteit: een stevig, met olijfolie rijk deeg gevouwen rond een royale laag uien en gezouten vis. In lokale termen betekent dat meestal gezouten sardines of ansjovis, ingrediënten die getuigen van eeuwenlange visserij en het zouten van vis op deze ooit afgelegen Adriatische buitenpost.
De stad Vis vindt zijn oorsprong in Issa, een oude Griekse kolonie die in de 4e eeuw voor Christus werd gesticht. Moderne voedselhistorici wijzen vaak op deze link wanneer ze Viška pogača beschrijven als een verwant van Griekse en Romeinse haardbroden, die in de loop der tijd zijn aangepast aan de eilandomstandigheden en de beschikbaarheid van gezouten vis. In vroege versies lijkt de vulling alleen te hebben bestaan uit uien, knoflook, kruiden en gezouten vis, waarbij tomaten pas veel later, na hun verspreiding over de Middellandse Zee, aan het gerecht werden toegevoegd.
Binnen het eiland zelf bestaat er een vriendschappelijke rivaliteit tussen de twee varianten van de pogača in Vis. In Vis-stad wordt de pogača traditioneel zonder tomaten gemaakt en ligt de nadruk op het contrast tussen langzaam gegaarde, zoete uien en de uitgesproken smaak van gezouten vis. Aan de andere kant van het eiland, in Komiža, wordt de verwante Komiška pogača bereid met hetzelfde basisidee, maar dan met een vulling verrijkt met tomaten, die losser en meer sausachtig is. Beide versies hebben een deeg dat verrijkt is met olijfolie en een typisch kustingrediënt, maar de Vis-variant voelt slanker en meer gefocust aan, waardoor de uien, kappertjes en vis beter tot hun recht komen.
Dit recept volgt de Vistown-aanpak: geen tomaten, veel uien en gezouten sardines als hoofdingrediënt. Het deeg lijkt op een eenvoudig focacciadeeg – bloem, gist, water, zout en ruim voldoende olijfolie voor malsheid en smaak. De vulling begint met een berg gesneden uien die langzaam worden gegaard tot hun scherpte verdwijnt en hun natuurlijke zoetheid naar voren komt. Kappertjes voegen een zilte, bloemige noot toe die de kloof tussen de uien en de vis overbrugt. De sardines, afgespoeld en drooggedept, behouden hun intense smaak, maar zijn subtiel in het gerecht verwerkt in plaats van het te overheersen.
Viška pogača heeft een stevige en directe smaak. De korst biedt een aangename weerstand door de olijfolie en het sterke meel, terwijl de binnenkant sappig blijft dankzij de uien en vis. Het zout is afkomstig van zowel het deeg als het pekelen van de sardines, dus zorgvuldig proeven tijdens de bereiding is belangrijk. Een goed uitgebalanceerde pogača smaakt hartig en complex, zonder te zout te zijn. Warme plakken zijn geschikt als lichte maaltijd, vaak gecombineerd met een simpele salade, maar afgekoelde plakken zijn ook prima te vervoeren en maken al lange tijd deel uit van de proviand van vissers en zeelieden langs deze kust.
Deze versie is ontworpen voor een gewone oven en een standaard ronde bakvorm, met een hydratatiegraad die zelfs voor bakkers die minder vaak met gistdeeg werken, beheersbaar blijft. Het deeg krijgt één hoofdrijs, gevolgd door een korte rustperiode nadat de vulling erin is gedaan. De stap van het bakken van de ui bepaalt de smaak van de vulling; geduldige hitte en voldoende olijfolie zorgen voor een zachte, glanzende textuur die goed samengaat in de plak. Het recept behoudt de structuur van de traditionele pogača in Vis-stijl, maar biedt precieze tijden, temperaturen en aanwijzingen, waardoor het resultaat betrouwbaar aanvoelt, of het nu wordt geserveerd als onderdeel van een Dalmatisch buffet of als een op zichzelf staand middelpunt op een doordeweekse tafel.