Kledingvoorschriften in islamitische landen: Marokko

De dresscode van Marokko is verweven met een rijke mix van geloof, traditie en het moderne leven. Een overweldigende meerderheid van de Marokkanen is soennitisch, en de islam – de officiële staatsgodsdienst – bepaalt de normen van bescheidenheid. De Marokkaanse stijl weerspiegelt echter ook het Amazigh (Berber) erfgoed, Andalusische invloeden en een Frans koloniaal erfgoed. In steden als Casablanca of Marrakech staan ​​mannen in maatpakken zij aan zij met jongeren in jeans en djellaba's; vrouwen in zwierige kaftans en sjaals lopen voorbij in westerse rokken of tunieken. In landelijke Berberdorpen of de Sahara zijn hoofddoeken en gewaden met capuchons gebruikelijker, als bescherming tegen zon, zand en traditie. Deze identiteitslagen creëren een complexe maar hanteerbare code voor reizigers: een code die geworteld is in de nadruk die de islam legt op bescheidenheid, getemperd door de lokale cultuur en het warme klimaat. Inzicht in de Marokkaanse normen – van kosmopolitische pleinen tot bergoases – helpt bezoekers zich respectvol te kleden en zich aan te passen aan de omgeving.

De toewijding van de Marokkaanse samenleving aan bescheidenheid, die alle geslachten gemeen hebben, komt tot uiting in kleding. Over het algemeen bedekken zowel mannen als vrouwen hun armen en benen in het openbaar. Reizigers zullen dus veel cultureel bewijs van de islam zien, waaronder traditionele kleding, en van hen wordt verwacht dat ze zich kleden en gedragen volgens de lokale gebruiken. Vrouwen (en mannen) in Marokko dragen vaak losse, lange kledingstukken: de djellaba, een gewaad met capuchon tot aan de enkels, is alomtegenwoordig voor mannen en veel vrouwen. Hoofdbedekking is gebruikelijk voor vrouwen op het platteland – de haik of melhfa – hoewel er geen Marokkaanse wet is die vrouwen verplicht een sluier te dragen. Buitenlandse vrouwen zijn wettelijk niet verplicht hun hoofd te bedekken, en je zult "vrouwen met en zonder hoofddoek" zien. (Niqabs en volledige sluiers zijn zeer zeldzaam.) Mannen dragen doorgaans een lange broek of serwal (wijde broek) en lange mouwen; traditionele thobes of gandoura's verschijnen in conservatieve kringen, maar veel jongere mannen dragen gewoon westerse shirts en jeans.

In heel Marokko kunnen kleur en vorm variëren. De Amazigh (Berber) traditie draagt ​​bij aan levendige patronen en stoffen: vrouwenkaftans (ornament lange jurken) bloeien vaak op met borduurwerk en felle tinten, die eeuwenlange handel en vakmanschap weerspiegelen. De beroemde Marokkaanse kaftan – hoewel qua naam vergelijkbaar met Ottomaanse kleding – arriveerde eeuwen geleden via Andalusische vluchtelingen, ooit voorbehouden aan royalty en nu gebruikelijk op bruiloften en festivals. Een ander voorbeeld is de woestijntagelmust of shmagh – een lange doek om te wikkelen als tulband of sluier – die in het zuiden wordt gedragen als bescherming tegen de Saharawind. Djellaba's voor mannen op het platteland zijn vaak verkrijgbaar in neutrale aardetinten (beige, grijs) voor warmtebeheersing; een brede capuchon (qab) kan over het hoofd worden getrokken ter bescherming tegen stormen of felle zon. In de Hoge Atlas helpen traditionele damesjassen en gebreide wollen serwalbroeken tegen de kou in de bergen. Terwijl moderne, stedelijke Marokkanen vaak T-shirts, jeans of zakelijke kleding combineren, blijft de gelaagde jurk een symbool van nationale identiteit en comfort in het gevarieerde klimaat van Marokko.

Historisch gezien ontwikkelde de Marokkaanse kleding zich op het kruispunt van rijken. De islam arriveerde in de 7e eeuw en introduceerde bescheiden gewaden en hoofddoeken die zich vermengden met de inheemse Amazigh-kleding. De kaftan werd bijvoorbeeld aangepast door moslim-Andalusische ballingen en in de 15e eeuw ontwikkelden Marokkaanse sultans zich tot opvallende, tot op de grond reikende gewaden. Zelfs de praktische leren babouche-slippers en de djellaba met capuchon werden geperfectioneerd door generaties woestijn- en bergbewoners die te maken hadden met hitte, stof, sneeuw en zand. De Franse (en in mindere mate Spaanse) koloniale overheersing in de 20e eeuw voegde nieuwe lagen toe: stadsmensen en overheidsmedewerkers werden aangespoord om westerse pakken, rokken en hoeden te dragen om er 'modern' uit te zien. Hoewel de koloniale overheersing in 1956 eindigde, bleef de westerse mode bestaan, vooral onder de gegoede klasse en de jeugd. Paradoxaal genoeg combineren veel Marokkanen vandaag de dag deze erfenissen: een jonge vrouw in Marrakech draagt ​​misschien een kleurrijke kaftan voor een feestje, maar draagt ​​in het dagelijks leven een skinny jeans en een sjaal. Recente trends laten zelfs een heropleving van erfgoed zien – Marokkaanse ontwerpers combineren trots traditioneel borduurwerk met moderne snitten. Kortom, Marokkaanse kleding weerspiegelt vandaag de dag een dialoog tussen traditie en wereldwijde mode.