Top 10 FKK (Nudistenstranden) in Griekenland
Griekenland is een populaire bestemming voor wie op zoek is naar een meer ontspannen strandvakantie, dankzij de overvloed aan kustschatten en wereldberoemde historische locaties, fascinerende…
Piramides? Al gezien. Hangende tuinen van Babylon? Er is geen manier om het te zien! Hier zijn de nieuwe wonderen van het nieuwe millennium!
Inhoudsopgave
Voor zonsopgang dwarrelt de mist rond een kolossaal stenen silhouet hoog op een rivieroever, terwijl de eerste zonnestralen het serene gezicht van een reusachtige Boeddha verlichten. Dit is de Leshan Giant Buddha, een 71 meter hoog (233 ft) beeld van Maitreya, uitgehouwen in de flank van de berg Lingyun in de provincie Sichuan, China. De bouw van het beeld begon in 713 na Christus en werd voltooid in 803 na Christus tijdens de Tang-dynastie. Het werd gebeeldhouwd door een vrome monnik, Hai Tong, en zijn discipelen. Volgens de lokale overlevering droomde Hai Tong van een Boeddha van deze omvang om de verraderlijke stromingen te kalmeren waar de rivieren Min, Dadu en Qingyi samenkomen. Door dit beeld rechtstreeks uit de rode zandsteenrots te houwen, combineerden de bouwers kunst en techniek: de massieve schouders en krullende haren worden doorboord door een eeuwenoud drainagesysteem van verborgen buizen en goten om regenwater af te voeren en het monument tegen erosie te beschermen. Een handgesneden voet kijkt uit over een stuk woelig water beneden, alsof hij de rivierbedding wil kalmeren. Rondom de Boeddha bevinden zich de overblijfselen van de Lingyun- en Fayu-tempels (letterlijk "Tempel van de Oorsprong van de Dharma"), waarvan de namen verwijzen naar "Boeddha's bron". Samen vormen deze tempels en de liggende beelden op de hellingen een tempelcomplex dat soms poëtisch de Tempel van Boeddha's Oorsprong wordt genoemd – een toepasselijk beeld voor de geboorteplaats van een pelgrimsoord dat een symbool van geloof en vindingrijkheid zou worden.
De Boeddha van Leshan is het grootste en hoogste premoderne Boeddhabeeld ter wereld. Zijn enorme omvang – alleen al het hoofd is zo'n 14 meter hoog en meer dan 10 meter breed – is ontzagwekkend. Toch is zijn uitdrukking kalm en vriendelijk, gebeeldhouwd met een zachte glimlach die weerkaatst in het daglicht. Onder het boeddhistische stenen baldakijn staan talloze pelgrims en bezoekers als kleine figuurtjes naast de gigantische voeten van de Boeddha, en zelfs boten drijven op de rivier beneden alsof ze langs een slapende kolos varen. Omhoogkijkend begrijp je waarom het beeld niet alleen een technisch wonder is, maar ook een spiritueel icoon: het waakt letterlijk over het land, een beschermer wiens blik zich uitstrekt van de heilige berg Emei tot aan de rivierdalen. In 1996 plaatste UNESCO Leshan – samen met het nabijgelegen natuurgebied Mount Emei – op de Werelderfgoedlijst vanwege de combinatie van culturele en natuurlijke schoonheid.
Tegenwoordig bereiken bezoekers dit eeuwenoude wonder vanuit de moderne stad Leshan (bereikbaar met de hogesnelheidstrein of de snelweg vanuit Chengdu). Vanuit Leshan brengt een korte taxi- of busrit u naar het schilderachtige gebied waar het beeld staat. De beste manier om de volledige omvang van de Boeddha te bewonderen, is vaak vanaf de rivier. Bij zonsopgang of in de late namiddag, wanneer het minder druk is, kunt u aan boord gaan van een lokale rondvaartboot en over de Min-rivier varen voor een filmisch uitzicht op de Boeddha die neerkijkt over het kolkende water. Op het land slingeren een verhard pad en steile trappen zich rond het hoofd en de schouders van het beeld, waardoor bezoekers ernaast kunnen klimmen (bij de voeten en enkels) en boven het hoofd kunnen lopen voor een panoramisch uitzicht op de toppen van de Lingyun-berg. In de lente (april-mei) en de herfst (september-oktober) is het weer milder en vormt het weelderige groen van de bergen een perfect decor; zomervakanties en Chinees Nieuwjaar trekken zeer veel mensen, dus die periodes kunnen het beste worden vermeden of heel vroeg worden bezocht. Bereid je voor op wat klimwerk: zelfs de paden bij de Boeddha hebben treden die in de klif zijn uitgehouwen. Of je nu drijvend op de rivier bij zonsopgang bent of staand in de stilte van het tempelterrein, je voelt de nederige continuïteit van eeuwen. De Grote Boeddha van Leshan is tegelijk een staaltje menselijk kunstenaarschap en een uiting van boeddhistische toewijding – een toegangspoort tot geschiedenis en spiritualiteit, genesteld in de mistige bergtoppen van Sichuan.
Diep onder de hitte van de Chihuahua-woestijn, 300 meter onder het aardoppervlak, ligt een kamer die door de tijd vergeten was – tot hij in 2000 per ongeluk werd ontdekt. Twee mijnwerkers volgden een spoor van zilvererts in de Naica-mijn en braken door een muur heen naar een verborgen grot. In plaats van erts vonden ze een kathedraal van glinsterend albast: gigantische selenietkristallen (gipskristallen), sommige wel 11 meter lang, die als bevroren lichtkolommen uit de grotbodem oprezen. De Kristallengrot, zoals hij bekend staat, is een geologisch wonder, ontstaan onder perfecte omstandigheden. Gedurende een half miljoen jaar sijpelde warm, met mineralen verzadigd grondwater in een holte in de rots, waardoor een stabiele sauna van ongeveer 58 °C en een luchtvochtigheid van bijna 100% in stand werd gehouden. In dit kokende bad kristalliseerde gips langzaam uit het water. Toen de temperatuur uiteindelijk net onder de stabiliteitsdrempel zakte, veranderde het mineraal anhydriet in gips en begonnen de kristallen aan hun ononderbroken, langzame groei. Het resultaat is iets wat weinig mensen kunnen beschrijven: stapels gigantische, doorschijnende prisma's ter grootte van telefoonpalen, alsof Supermans Fort van Eenzaamheid door de natuur was gebeeldhouwd in plaats van door striptekenaars.
De grot betreden – alleen mogelijk voor wetenschappers onder strikte voorwaarden – is een ontmoeting met een andere wereld. Een zwaar hittepak en ademhalingsapparatuur zijn verplicht; zelfs dan is een bezoek van slechts 10 tot 20 minuten in de drukkende lucht van 60 °C slechts te overleven. Binnen glinsteren de kristallen met een innerlijk vuur in het licht van de fakkelstralen. Een onderzoeker beschreef het gevoel alsof hij tussen gigantische scherven van een oeroude kathedraal liep. De grot is grotendeels onaangetast gebleven; nadat de mijnpompen in 2017 werden stilgelegd, begon het grondwater de grot te vullen, waardoor toegang nu bijna onmogelijk is. In tegenstelling tot de meeste wonderen uit de moderne tijd is dit wonder verboden terrein voor gewone bezoekers. De kristallen zijn zo delicaat (en zo geliefd bij verzamelaars) dat de ingang slechts enkele dagen na de ontdekking achter een ijzeren deur werd afgesloten om ze te beschermen.
Hoewel sensatiezoekers de Kristalgrot niet kunnen bezoeken zoals ze een museum zouden bezoeken, is het in wezen toch een bestemming. De Naica-mijn bereiken is als de ruige schoonheid van Noord-Mexico doorkruisen. Vlieg naar Chihuahua City (met dagelijkse vluchten vanuit Mexico-Stad en de VS) en neem van daaruit de bus of rijd ongeveer 75 km noordwaarts naar het stadje Naica. De weg slingert door dorre struikgewas en verre bergen. In Naica of het nabijgelegen Santa Clara bieden kleine guesthouses of homestays een plek om uit te rusten. Avonturiers beginnen vaak al voor zonsopgang: als je rond zonsopgang bij het tankstation of de kleine bushalte bij de mijn aankomt, moet je de bus nemen (als er een openbare bus rijdt) of de chauffeur ontmoeten die je door de woestijn naar de wachtpost van de mijn brengt. Neem voldoende water mee voor dit afgelegen, droge gebied. Georganiseerde reisorganisaties in Mexico regelen af en toe bezoeken aan nabijgelegen grottenstelsels, zoals de Grutas Nombre de Dios bij Chihuahua, waar u kleinere maar nog steeds indrukwekkende mineraalgrotten kunt bezichtigen bij een aangename temperatuur van 15°C. Een bezoek hieraan kan een alternatieve manier zijn om de speleologie in de regio te ontdekken.
Hoewel je de belangrijkste Kristalgrot niet kunt betreden zonder speciale vergunning, kun je je wel onderdompelen in de geschiedenis ervan. Foto's en videobeelden (gemaakt vóór de overstroming van de mijn) tonen wanden van glinsterend kristal, en de beelden zijn nu iconisch in de geologie. Voor een meer tastbare ervaring heeft het Centro de Ciencias de Chihuahua tentoonstellingen over de Naica-kristallen en de lokale mijnbouwgeschiedenis. Een bezoek aan Naica op 4 december is ook bijzonder: het kleine stadje organiseert jaarlijks een festival ter ere van de Internationale Mijnbouwdag, ter ere van de erfenis van deze diepe tunnels en de schatten eronder. Als een reis naar de grot zelf buiten bereik lijkt, bedenk dan welke les deze grot ons leert: dat de uitersten van de aarde – plaatsen waar 58°C duisternis edelstenen van zulke zuiverheid heeft voortgebracht – ons begrip van wat natuurlijke schoonheid kan zijn, op de proef stellen. In die zin is de Kristalgrot een wonder, juist omdat hij zich op de grenzen bevindt van wat we kunnen bezoeken of ons zelfs maar kunnen voorstellen.
Aan de rand van de Perzische Golf kleurt de laagstaande avondzon het water van de kuststrook goudgeel, terwijl de skyline van Doha – een silhouet van kranen, moderne torens en minaretten – zich uitstrekt onder een pastelkleurige hemel. Aan het einde van de zeven kilometer lange boulevard staat een gebouw met strakke geometrische lijnen en gladde, ivoorkleurige steen: het Museum voor Islamitische Kunst (MIA). Ontworpen door de legendarische architect I.M. Pei en geopend in 2008, ziet het museum eruit als een kubusvormig emporium van licht dat oprijst van een eiland te midden van fonteinen en palmbomen. Het ontwerp is een 21e-eeuwse interpretatie van traditionele islamitische architectuur: een fusie van oude motieven (uitgebreide kalligrafische kroonlijsten, spitsbogen en stalactietdetails) met de helderheid van modern minimalisme. Pei zelf merkte op dat hij inspiratie putte uit een 8e-eeuwse moskee in Caïro en uit de Muqarnas (honingraatgewelven) van middeleeuwse monumenten. Het resultaat is een gebouw dat tegelijkertijd tijdloos en geheel nieuw lijkt, een triomf van vorm die de inhoud aanvult.
In de rustige zalen herbergt het Museum voor Islamitische Kunst een van 's werelds mooiste kunstcollecties, die 1400 jaar en drie continenten beslaat. Slenterend door de zeven verdiepingen, treft men glinsterende gouden en geëmailleerde sieraden, delicate Perzische miniaturen, handgebonden Korans in vloeiend schrift, gebeeldhouwde houten deuren en aardewerk versierd met geometrische en florale patronen. Een vergulde Chinese vaas uit de 12e eeuw staat naast een Perzische zilveren kan uit de 17e eeuw; een middeleeuws Spaans zwaard ligt naast Ottomaanse textiel. De conservatoren van het museum kozen stukken die zowel de diversiteit van islamitische culturen als hun gedeelde waarden laten zien – een geloof dat zich vanuit het Arabisch Schiereiland verspreidde, maar ook Afrika, Europa en Azië raakte. Het centrale atrium, overspoeld met natuurlijk licht door een torenhoge koepel, is bekleed met filigraanbalkons die doen denken aan de binnenplaatsen van oude moskeeën. Een rustig café kijkt uit over de glazen baai en nodigt uit tot reflectie op zowel de geschiedenis als het huidige Qatar.
Spiritueel gezien fungeert het Museum voor Islamitische Kunst als een culturele lantaarn. Het werd in opdracht van Zijne Hoogheid, wijlen emir sjeik Hamad bin Khalifa Al Thani, en geleid door zijn zus, sjeik Al Mayassa, gebouwd om een baken van educatie en dialoog te zijn. In een stad rijk aan olie en moderne torens, wortelt het museum Doha in het erfgoed van wetenschap, kunst en tolerantie binnen de islamitische beschaving. Voor moslimbezoekers is het een heiligdom voor geleerden waar sacrale kunst wordt gevierd; voor anderen is het een toegankelijke toegangspoort tot het begrijpen van een geloof dat vaak verkeerd wordt begrepen. Je kunt bijna het zachte geritsel van zijde bij de lampen voelen en de gefluisterde gebeden van eeuwen, meegedragen over de oceaan van tijd. Het museum is meer dan de som van zijn galerieën: het is een weergave van Qatars visie op de 21e eeuw, waar traditie en vooruitgang samenkomen.
Het MIA is eenvoudig te bereiken. Het ligt op een eigen schiereilandje aan de westkant van de Corniche, verbonden met het vasteland door twee voetgangersbruggen. Bezoekers kunnen met de auto komen (parkeren is gratis), een taxi of Uber nemen in het efficiënte openbaar vervoer van Doha, of de metro van Doha nemen: de Groene Lijn loopt nu door tot het station Museum of Islamic Art Park, op slechts een korte loopafstand van de ingang. Eenmaal binnen bieden de marmeren vloeren en klimaatgestuurde galerijen verkoeling in de woestijnhitte van Doha. De openingstijden van het MIA variëren (het is bijvoorbeeld meestal gesloten op woensdagmiddag vanwege schoonmaak en heropent van donderdag tot en met zaterdagavond tot 21.00 uur), dus controleer de openingstijden; op vrijdag beginnen de gebeden na het middaggebed (rond 13.30 uur). De toegang tot het museum zelf is gratis, waardoor het een geliefde stop is voor zowel gezinnen als architectuurliefhebbers. De beste tijd om te bezoeken is tijdens de koelere maanden (november tot en met maart), wanneer de lucht in Doha helder is en uitstapjes naar het park of de Corniche het leukst zijn.
Het Museum voor Islamitische Kunst is een modern wonder, niet vanwege het natuurlijke spektakel, maar omdat het cultuur kristalliseert. Wie door de gangen loopt, wordt eraan herinnerd dat geloof een bron van schoonheid en creativiteit kan zijn. De oogverblindende geometrische buitenkant van het museum wordt weerspiegeld door de patronen binnenin – in sierlijk keramiek, in elkaar grijpende sterren en kalligrafie – een visuele poëzie die zachtjes zoemt. De laatste gloed van een zonsondergang op de gevel van het museum is een stille zegen: hier is een ruimte waar het licht zelf heilig is.
Als je de trappen beklimt vanuit Haifa's oude Duitse kolonie, beginnen de terrassen zich te ontvouwen. Tulpen, cipressen en sierbomen omlijsten een weids panorama van de baai van Haifa: vissersboten dansen op de Middellandse Zee en in de verte rijzen de bergen op. In het midden van dit paradijs staat het Heiligdom van de Báb, met zijn gouden koepel glinsterend in de zon. Dit zijn de Bahá'í-tuinen van Haifa, soms ook wel de Hangende Tuinen van Haifa genoemd, een trap van negentien onberispelijk verzorgde terrassen die de noordelijke helling van de berg Karmel beklimmen. In het ochtendlicht, terwijl de stad ontwaakt, weerspiegelen de symmetrische vijvers en fonteinen van de tuinen de lucht en elkaar. Water stroomt door zorgvuldig geplaatste kanalen naar beneden en de geur van jasmijn en rozen stijgt op uit de perken. Dit is geen gewone botanische tuin – het is een levend symbool van de idealen van eenheid en schoonheid van het Bahá'í-geloof.
Historisch gezien zijn de terrassen verweven met het verhaal van het bahá'í-geloof, dat zijn oorsprong vond in het 19e-eeuwse Perzië. De centrale figuur die hier wordt vereerd, is de Báb (1819-1850), de Heraut van het Bahá'í-geloof, wiens stoffelijk overschot in dit heiligdom werd bijgezet. Het heiligdom zelf dateert uit het midden van de 20e eeuw: tijdens een bedevaart in 1949 hield Shoghi Effendi – destijds hoofd van de bahá'í-gemeenschap – toezicht op de herinrichting van het oude gebouw. Decennialang, met fondsen van volgelingen over de hele wereld, werden de uitgestrekte tuinen ontworpen door de Iraanse architect Fariborz Sahba. Sahba voltooide dit monumentale project (dat eind jaren 80 van start ging) in 2001 en onthulde het laatste terras dat de trap naar nummer negentien brengt, een heilig getal in de bahá'í-numerologie. In 2008 erkende UNESCO de Bahá'í-tuinen van Haifa (samen met de heilige plaatsen in Akko) als werelderfgoed, vanwege hun “uitzonderlijke universele waarde” als bedevaartsoord en hun schoonheid die “religieuze onderscheidingen overstijgt.”
Wie over deze terrassen wandelt, voelt zich omhuld door sereniteit. Elk niveau gaat over in het volgende, met geplaveide paden die groene gazons en bloeiende azalea's van elkaar scheiden. Op heldere dagen strekt het uitzicht zich uit van de baai bij Acre (Akko) tot aan de horizon. De bedoeling van de tuinen is expliciet spiritueel: een plek voor contemplatie en gebed. Bezoekers staan vaak stil op een bankje met uitzicht op de stervormige bloemperken van het heiligdom, waar de symmetrische perfectie de geest tot rust brengt. De gouden koepel – het heiligdom van een figuur die het principe van wereldeenheid onderwees – staat centraal op een cirkelvormig platform en herinnert pelgrims en bezoekers eraan dat bovenaan niet de macht staat, maar de belofte van harmonie.
Voor reizigers bieden de Bahá'í-tuinen een unieke combinatie van adembenemend ontwerp en openheid. De toegang is gratis en de tuinen zijn dagelijks geopend, hoewel de binnentuinen bij het heiligdom alleen toegankelijk zijn tussen ongeveer 9.00 en 12.00 uur (de buitenterrassen blijven open tot 17.00 uur). Rondleidingen zijn beschikbaar op reservering (Engels en andere talen) en worden aanbevolen voor wie meer inzicht wil, maar zelfs een zelfstandig bezoek vanaf een van de lagere ingangen biedt voldoende verwondering. De hoofdingang bevindt zich aan de Yefe Nof-straat (letterlijk "prachtig uitzicht"), waar de lagere tuinen beginnen. Er geldt een strikte kledingvoorschrift (schouders en knieën moeten bedekt zijn), aangezien dit een heilige plaats is, en bezoekers wordt gevraagd de stilte en het decorum van een gebedshuis te bewaren. Wie met de auto komt, kan parkeren langs de Duitse Kolonie of aangrenzende zijstraten; als alternatief kan men met de efficiënte lightrail van Haifa uitstappen bij het lagere uitkijkpunt.
De tuinen bloeien het hele jaar door, maar in de lente (april-mei) komen de rozen en hyacinten in volle bloei, wat het geheel extra betoverend maakt. Zelfs op een warme zomerochtend voelen de terrassen koel en fris aan, alsof ze een eigen microklimaat hebben, dankzij het groen en het stromende water. Voor velen is het hoogtepunt simpelweg de klim: langzaam rij voor rij stijgen, steeds hoger komen tot de stad achter je verdwijnt en alleen de lucht en de oceaan voor je liggen.
De symbolische resonantie van de Bahá'í-tuinen wordt sterker naarmate men er langer blijft. Gebouwd als een geschenk "aan de mensheid", verwelkomen ze bezoekers van alle religies – een openluchtparabel van eenheid. Het samenspel van licht, water en architectuur is bijna poëtisch: geometrische bloemperken stralen rond het heiligdom als de snaren van een hemelse harp. In de schemering gloeit de koepel zachtjes en beginnen de lichten van Haifa te fonkelen. Op dat moment voelen de tuinen bijna transcendent aan, alsof de berg zelf bidt. Voor reizigers die op zoek zijn naar een bestemming die spiritualiteit, landschapsontwerp en panoramische vergezichten combineert, staan de Bahá'í-tuinen symbool voor een wonder van de 21e eeuw: een tuin waar geloof hand in hand gaat met schoonheid.
In het hart van de bruisende Indiase hoofdstad rijst een visioen in steen op als een oase van rust. Pandav Shilaa – een roze granieten tempel, minutieus uitgehouwen uit 6000 ton steen – staat in het centrum van een 80.000 vierkante meter grote culturele campus aan de rand van Delhi. Dit is Swaminarayan Akshardham, een hindoeïstisch tempelcomplex dat in 2005 werd voltooid. Wanneer de eerste zonnestralen van de dageraad de toppen van de tempel raken, gloeien de torenspitsen en koepels warm op en is de lucht gevuld met de geur van wierook en bloeiende jasmijn. Bezoekers die aankomen met de eerste veerboten – die lijken op oude tempelboten en een kunstmatig meer oversteken – stappen in een moderne herinterpretatie van tijdloze devotie.
Akshardham werd ontworpen door Pramukh Swami Maharaj, de toenmalige leider van de Bochasanwasi Akshar Purushottam Swaminarayan Sanstha (BAPS) sekte, als eerbetoon aan de 18e-eeuwse heilige swami Bhagwan Swaminarayan. De bouw begon in 2002 met behulp van traditionele methoden: Indiase ambachtslieden werkten met Vastu Shastra en oude tempelbouwteksten om de steen vorm te geven zonder stalen wapening, wat resulteerde in een structuur die naar verluidt 10.000 jaar meegaat. In aanwezigheid van de Indiase president Abdul Kalam en premier Manmohan Singh werd de tempel in november 2005 ingewijd. Elk oppervlak van de centrale mandir (heiligdom) is bedekt met houtsnijwerk. Meer dan 20.000 figuren – goden en godinnen, dansers, dieren, mythologische taferelen en flora – zijn met de hand in de muren, pilaren en het plafond gebeiteld. Op het hoogste punt markeert een lotusknop de torenspits, wat goddelijke zuiverheid symboliseert.
Ondanks de recente bouw is de stijl van Akshardham geïnspireerd op de oude Gujarati- en Rajasthani-architectuur. De tempel is oostwaarts georiënteerd, waardoor zonlicht door stenen traliewerk valt en ingewikkelde patronen op de marmeren vloeren creëert. In het heiligdom treffen gelovigen een verguld koperen beeld van Swaminarayan zelf aan, omringd door flikkerende olielampen en het zachte gemompel van Sanskrietgezangen. Ook niet-hindoeïstische bezoekers mogen binnenkomen, maar bescheidenheid wordt gevraagd: schouders en knieën moeten bedekt zijn en schoenen moeten bij de deur worden achtergelaten. Fotograferen is niet toegestaan in de heiligdomshal, om een gevoel van eerbied te behouden. Vanuit de tempelkern biedt de buitenste zuilenrij een glimp van de stad. Men krijgt perspectief: dit is een plek die uitnodigt tot bezinning te midden van een enorme, onvoorspelbare metropool.
Naast de mandir biedt het Akshardham-complex een ervaring van Indiase cultuur en waarden. Een reeks tentoonstellingszalen brengt spirituele verhalen over via moderne media. De Sahajanand Darshan-hal van waarden, met zijn geanimeerde tableaus en diorama's, portretteert parabels over waarheid, compassie en devotie uit oude teksten. Het Neelkanth Darshan IMAX-theater toont het vroege leven van Swaminarayan als tiener, een rondtrekkende yogi. De Sanskruti Darshan-boottocht – momenteel gerestaureerd – vertelt de oude Indiase geschiedenis in een boeiende watershow. Buiten creëert de Yagnapurush Kund-fontein met water en licht gechoreografeerde stralen die dansen op devotionele muziek in de schemering, en families verrukken met kleuren en spatten. Het hele complex is rolstoeltoegankelijk en voorzien van airconditioning – een bewuste knipoog naar inclusiviteit – en de toegang tot de campus en de tuinen is gratis, hoewel voor de tentoonstellingen en de fonteinshow een bescheiden toegangsprijs geldt.
Akshardham is gemakkelijk te bereiken voor reizigers naar Delhi. De tempel heeft een eigen halte van de Delhi Metro op de Blauwe Lijn (station Akshardham), op 5 minuten lopen van de hoofdingang. Taxi's en auto-riksja's zijn er in overvloed in Oost-Delhi, en er is voldoende betaalde parkeergelegenheid voor privéauto's. De dichtstbijzijnde belangrijke bezienswaardigheden zijn de campus van de Universiteit van Delhi en het Indira Gandhi-kanaal. Voor internationale bezoekers ligt Delhi's Indira Gandhi International Airport op ongeveer 20 km afstand – een uur rijden bij matig verkeer. Houd er bij het plannen van een bezoek rekening mee dat de tempel elke maandag gesloten is (hij is geopend van dinsdag tot en met zondag, met de eerste toegang rond 10:00 uur en de poorten sluiten om 18:30 uur). Binnen is er een veiligheidscontrole. De beste tijd om te komen is 's ochtends, wanneer de ochtendarti (gebedsritueel) rond 10:30 uur wordt uitgevoerd; ook de avonden zijn prachtig, vooral vanwege de fonteinenshow om 20:00 uur na zonsondergang. De beleefdheidsregels hier zijn: kleed je conservatief, neem water mee (het kan warm zijn in Delhi) en laat je camera's buiten het heiligdom achter.
Staand op de trappen van de tempel, wordt men getroffen door Akshardhams dubbele karakter: het is tegelijk een heiligdom en een pretparkachtige ode aan het erfgoed. In de bronzen voetsporen van yogi's en gebeeldhouwde goden voelt men de polsslag van een levende traditie. Hoewel modern van opzet, legt Akshardham iets eeuwenouds vast – een verlangen naar het goddelijke, gemanifesteerd in steen. Voor een reiziger in Delhi die op zoek is naar spirituele grandeur, architectonische pracht en een les in de waarden van een beschaving, is deze Akshardham inderdaad een wonder van de nieuwe eeuw.
In het hart van de Karakumwoestijn – de uitgestrekte zandzee van Turkmenistan – brandt een ring van vuur onder de sterren. Dit is de Darvaza-gaskrater, in de volksmond bekend als de "Poorten van de Hel". Het verhaal gaat terug tot 1971, toen Sovjetgeologen die naar olie boorden per ongeluk een grotdak onder het dorp Darvaza doorboorden. De grond stortte in en vormde een krater van zo'n 70 meter breed (bijna een huizenblok) en 20 meter diep, waardoor een gasbel zichtbaar werd. Uit angst voor de uitstoot van giftig methaan staken de geologen de krater in brand, in de verwachting dat het vuur binnen een paar dagen zou doven. Een halve eeuw later woedt dat vuur nog steeds. De wanden van de krater gloeien met flikkerende oranje vlammen, en de nachtelijke hemel erboven wordt alleen verlicht door die inferno en talloze sterren.
's Nachts langs de rand van de krater van Darvaza lopen is als op je tenen lopen langs de rand van de mythologie. De lucht trilt van de hitte en de geur van zwavel; de brullende vlammen zijn hypnotiserend. Op de bodem ontsnapt gas in gloeiende gasbellen die lijken op miniatuurgaljoenen die varen op een oceaan van vuur. De krater vormt een openluchtoven met een diameter van 60 meter – groot genoeg dat iedereen, behalve de meest roekeloze toeristen, er op een veilige afstand omheen kan lopen (neem echter wel een zaklamp mee en blijf uit de buurt van de randen). Sommige reizigers zetten hun tenten op aan de rand en kijken naar de vlammen die dansen tot zonsopgang. De aanblik is opwindend en griezelig: de woestijn, normaal gesproken stil, wordt verlicht door een door de mens gemaakte leviathan die zand en lucht in goud en karmozijnrood verandert. Geologen zeggen dat Turkmenistan in de toekomst hoopt de krater te bedekken of te heroveren, maar voorlopig staat hij in lichterlaaie – en voor een bezoeker brandt hij met een bijna oeroude grandeur.
Darvaza is niet gemakkelijk te bereiken, wat de mystiek alleen maar vergroot. Turkmenistan controleert het toerisme streng; buitenlandse bezoekers komen meestal binnen met een door de overheid goedgekeurde tour of een speciaal transitvisum. De meest gebruikelijke route is vanuit Asjchabat, de Turkmeense hoofdstad. Vanaf het westelijke busstation van Asjchabat kun je 's ochtends vroeg een bus nemen richting Daşoguz (20 manat, een paar Amerikaanse dollars), hoewel deze niet stopt bij de krater zelf. Bij het dorp Derweze (vaak vertaald als "Darvaza") of bij het nabijgelegen treinstation kunnen lokale jeeps of zelfs motortaxi's (voor ongeveer $10-15) je de laatste 7 km de woestijn in brengen. Veel reizigers huren een lokale chauffeur in voor een retourrit met een 4x4, die meestal een tent en diner omvat. Houd er bij gebruik van het lokale vervoer rekening mee dat de vertrektijden onregelmatig zijn; soms betekent dit dat je moet omkeren of een passerende vrachtwagen moet aanhouden. De woestijnwegen kunnen hobbelige zandpaden zijn, dus een stevig voertuig is een must. Als alternatief zijn er georganiseerde tours vanuit Asjchabat (vaak gecombineerd met de nabijgelegen oude ruïnes van Merv), die alle vergunningen en logistiek regelen.
Eenmaal daar is praktisch advies cruciaal. Darvaza ligt in een afgelegen, droge zone met overdag vaak temperaturen boven de 40 °C in de zomer en 's nachts bitterkoud in de winter. Neem voldoende water, zonnebrandcrème en een hoed mee voor de woestijnhitte. Kamperen in een tent is gebruikelijk: als je geen eigen uitrusting hebt, huur er dan een of sluit je aan bij een groep. Er zijn geen faciliteiten in de krater – slechts een handvol herdershutten een paar kilometer verderop – dus neem alle benodigdheden (drinkwater, snacks, toiletpapier) mee. Het is verstandig om meerdere lagen kleding te dragen: 's nachts kan het flink afkoelen. En adem voorzichtig: de gassen zijn brandbaar, dus maak geen extra vuur en rook niet in de buurt van de rand. De gloed zelf geeft voldoende licht om te zien zodra het donker is.
De beste tijd om Darvaza te bezoeken is in milde seizoenen: de avonden in de late lente of vroege herfst zijn aangenaam en de woestijnhemel is spectaculair om sterren te kijken. Als u in de zomer reist, ga dan laat op de dag, zodat de brandende kuil schittert tegen de naderende duisternis – maar zorg wel dat u een voertuig hebt dat geschikt is voor heet asfalt. De winter (december-februari) is erg koud en soms winderig, dus temperatuurdalingen kunnen mensen verrassen.
Wanneer je eindelijk om middernacht aan de rand van de krater staat, met vlammen die beneden bulderen en niets anders om je heen dan woestijn en sterren, voelt Darvaza als een elementair wonder. Het is een samensmelting van natuur en menselijk toeval – een vlam die tegelijk een verspilling van fossiele brandstof en een vreemd natuurwonder is. De lokale bevolking zegt dat het een poort naar de onderwereld is; misschien nodigt de woestijn zelf in zekere zin uit tot nadenken over wat er onder de oppervlakte verborgen ligt. Degenen die de pelgrimstocht naar Darvaza maken, dragen verhalen over een vurige afgrond mee naar huis, een onvergetelijk schouwspel dat alleen kan bestaan waar vlammen en zand elkaar ontmoeten.
In de zachtgouden ochtenduren verschijnt een slanke sliert wit beton en staal boven de vallei van de Tarn: het Viaduct van Millau. Deze tuibrug overspant de kloof, versmelt met de wolken en trekt de aandacht naar zijn zeven torenhoge masten. Met zijn 343 meter hoogte – een haartje hoger dan de Eiffeltoren – is de hoogste pyloon de hoogste brug ter wereld. Het Viaduct van Millau, voltooid in 2004, werd geboren uit moderne noodzaak: het versnellen van het verkeer op de Franse snelweg A75 en het elimineren van een beruchte knelpunt in de oude stad Millau. Het viaduct, ontworpen door de Britse architect Norman Foster en de Franse ingenieur Michel Virlogeux, wordt geprezen om zijn elegante slankheid en integratie in het landschap. Het is een technisch meesterwerk, maar ook onverwacht poëtisch. Het dek is laag en vlak tegen de lucht, ondersteund door naaldachtige pijlers die progressief oprijzen als een rij kolossale stemvorken. Van onderaf gezien kringelt de mist vaak rond de hoogspanningsmasten, waardoor alleen het wegdek boven de wolken uitsteekt. Hierdoor lijkt het alsof de brug in de lucht zweeft.
Voor de reiziger biedt het Millau-viaduct verschillende sensaties. Rijden eroverheen voelt futuristisch aan: het uitzicht door de voorruit wordt omlijst door glooiende kliffen en glooiende kalksteenplateaus. Op 270 meter boven de valleibodem (ongeveer 270 meter hoogte), zonder vangrails op de centrale overspanning, kan de open vlakte eronder duizelingwekkend zijn. Veel bezoekers kiezen ervoor om te stoppen bij de speciale rustplaats genaamd "Aire du Viaduc" (bij km 47 op de A75) om te parkeren en naar een aangelegd terras te lopen. Vanaf dit uitkijkpunt ontvouwt de vallei zich naar het westen en strekt het viaduct zich naar het oosten uit, perfect voor foto's. De hoogte van elk van de pijlers – van 77 meter tot de hoogste van 343 meter – kan vanaf hier worden bewonderd. Voor de meer avontuurlijke bezoekers zijn er wandelroutes en secundaire wegen aan de noordkant (Millau) die de heuvels in slingeren en panoramische uitzichten bieden bij zonsopgang en zonsondergang. In de lente geven de wilde bloemen van het Larzac-plateau kleur aan het tafereel; In de winter zijn de stenen pijlers bedekt met rijp en 's nachts is de weg verlicht, waardoor er spookachtige lichtstrepen over de overspanning ontstaan.
Deze moderne brug heeft een historische betekenis. Het idee voor een nieuwe oversteekplaats dateert uit de jaren 80, toen het zomerse vakantieverkeer (de route Parijs-Spanje via Millau) vastliep in urenlange vertragingen door de vallei. Meer dan twintig jaar planning leidde tot de eerste steenlegging in 2001. Op 14 december 2004 werd de brug geopend; twee dagen later opende hij voor het publiek. Met een uiteindelijke kostprijs van ongeveer € 394 miljoen was het geen geringe gok, maar hij verdiende zichzelf snel terug door de reistijden te verkorten en de lokale handel te stimuleren. Tegenwoordig wordt het viaduct vaak genoemd als een van de grote technische prestaties van onze tijd, met prestigieuze prijzen die het heeft gewonnen en bezoekers van over de hele wereld heeft gelokt.
Een reis naar het viaduct van Millau maakt deel uit van een bredere reis door landelijk Frankrijk. Als u met de auto komt, houd er dan rekening mee dat de A75 tot ten noorden van de brug grotendeels tolvrij is. Een rit vanuit Toulouse (115 km naar het zuiden) duurt bijvoorbeeld minder dan twee uur, grotendeels langs een schilderachtige route. Toeristen kunnen Millau binnenrijden voor lokale specialiteiten – dit is de streek van de Roquefort-kaas – en vervolgens weer de D809 of de A75 nemen richting Béziers, waar de borden naar het viaduct voor het eerst verschijnen bij een bocht van een snelweg. Er is ook een gratis bezoekersparkeerplaats bij het Aire du Viaduc met een informatiecentrum. Voor wie afhankelijk is van het openbaar vervoer, verbindt de regionale treinlijn (TER) Parijs met Millau via Nîmes of Montpellier (reistijd ongeveer 6-7 uur). Vanaf station Millau kunt u met lokale bussen of taxi's naar de uitzichtpunten rijden.
Hoe je er ook komt, deze constructie laat een indruk achter. Kijkend vanuit de vallei beneden, is het Viaduct van Millau nauwelijks zichtbaar, slechts doorschijnende lijnen tegen de horizon. Kijkend vanaf de weg, lijkt het eindeloos – dertig artistieke bogen op een rij. Er wordt vaak gezegd dat elke generatie zijn eigen wereldwonderen creëert; deze sierlijke brug, gebouwd in onze tijd, voelt als een wonder van verbeelding en evenwicht. Hij overspant meer dan alleen steen: hij overspant landelijke traditie en moderne snelheid, techniek en esthetiek, en verbindt mensen niet alleen van A naar B, maar over de kloof tussen menselijke ambitie en natuurlijke schoonheid.
Griekenland is een populaire bestemming voor wie op zoek is naar een meer ontspannen strandvakantie, dankzij de overvloed aan kustschatten en wereldberoemde historische locaties, fascinerende…
Frankrijk staat bekend om zijn belangrijke culturele erfgoed, uitzonderlijke keuken en aantrekkelijke landschappen, waardoor het het meest bezochte land ter wereld is. Van het zien van oude…
Met zijn romantische grachten, verbluffende architectuur en grote historische relevantie fascineert Venetië, een charmante stad aan de Adriatische Zee, bezoekers. Het grote centrum van deze…
Ontdek het bruisende nachtleven van Europa's meest fascinerende steden en reis naar onvergetelijke bestemmingen! Van de levendige schoonheid van Londen tot de opwindende energie…
Vanaf de oprichting van Alexander de Grote tot aan zijn moderne vorm is de stad een baken van kennis, verscheidenheid en schoonheid gebleven. Zijn tijdloze aantrekkingskracht komt voort uit…
