Sun Peaks

Sun Peaks Resort, gelegen op zo'n 56,6 kilometer ten noordoosten van Kamloops in de Shuswap Highlands in British Columbia, beslaat een gebied van zestien vierkante kilometer aan skiterrein en herbergt een permanente gemeenschap van meer dan vierhonderd inwoners. Op het hoogste punt reikt de top tot 2080 meter boven zeeniveau, met een afdaling van 882 meter naar de basis; de hellingen ontvangen jaarlijks een laag van 5,6 meter sneeuw en baden in meer dan tweeduizend uur zonlicht.

Sinds de oprichting aan de flanken van Tod Mountain in 1959 heeft Sun Peaks zich ontvouwd over vier bergtoppen – Tod, Sundance, Morrisey en Orient – ​​die elk getuigen van hoofdstukken over ambitie, tegenspoed en aanpassing. Tijdens een toevallige terugreis vanaf SilverStar ontwaarden Donald Whyte en Donald Munro in de brede contouren van Tod Mountain de belofte van een skigebied van wereldklasse. Hun daaropvolgende beklimming, vergezeld door advocaat Reginald Humphreys, ski-exploitant Sam Warmington en Dr. James Osborne, leidde hen naar wat nu de West Bowl is – een amfitheater gevormd door oude gletsjers, met een geologische structuur die ideaal geschikt is voor de installatie van stoeltjesliften. Binnen twee jaar begon de door McLellan ontworpen Burfield-stoeltjeslift, met 2800 meter de langste van Noord-Amerika bij de opening, skiërs naar boven te brengen langs rudimentaire open plekken die Crystal Bowl, Ridge, 5 Mile, Chief en 7 Mile Road werden genoemd.

Zeven winters later kwam het resort echter voor het eerst in de problemen toen een lasvonk de dieselaangedreven topmachine deed ontbranden, waardoor de liftkabel werd doorgesneden en een onderbreking van twee seizoenen noodzakelijk werd. In de tussenliggende jaren nam Drake Cummings' Highland Development het beheer over, maar in juni 1971 was Harry Burfield – architect van de oorspronkelijke lodge die nog steeds aan de voet van de Burfield-stoeltjeslift staat – getuige van een tragedie toen hij omkwam bij een vliegtuigongeluk met potentiële investeerders. De lodge en de lift werden daarna ter nagedachtenis aan hem gedoopt, en vlakbij de locatie werd "Harry's Run" aangelegd als blijk van zijn pioniersgeest.

Begin jaren 70 werd de Shuswap-stoeltjeslift geopend en vond een oostelijke uitbreiding plaats, die de latere roem van het dorp aankondigde. Financiële tegenwind – verergerd door de geringe sneeuwval – zorgde er echter in 1976 voor dat het resort failliet ging. Het daaropvolgende beheer door investeerders uit Calgary leverde de Crystal-stoeltjeslift op (1979), en gedurende de jaren 80 organiseerde Tod Mountain de Pacific Western Pro Ski Tour, Canadian Masters-races en de Velocity Challenge, waarbij skiërs in aerodynamische 'tucks' de Headwalls Run afdaalden met snelheden tot 175 km/u. Deze evenementen, naast hun sportieve cachet, hielden de reputatie en de kas van het resort in stand.

Tegen het einde van het decennium was het zwaartepunt van de activiteiten verschoven naar het ontluikende dorp aan de voet van Shuswap. Verbeterde toegang tot de weg in 1982 leidde tot de oprichting van eetgelegenheden, verhuur van skiuitrusting en faciliteiten voor skilessen rond de stoeltjeslift van Shuswap, terwijl nieuwe pistes en gemarkeerde routes de recreatiemogelijkheden verveelvoudigden. Een brand op kerstavond in 1989 stelde de moed opnieuw op de proef: de machinekamer van de Crystal-stoeltjeslift bezweek in vlammen, maar in februari daaropvolgend werden de werkzaamheden, onder leiding van Fred Ahrweiler, hervat.

Het meest transformerende hoofdstuk begon in april 1992, toen Nippon Cable en Ecosign Co. Tod Mountain Developments overnamen. Een naamswijziging het jaar daarop leverde Sun Peaks Resort op, waarmee de Germaanse connotatie van "Tod" verdween. De door Doppelmayr gebouwde liften volgden elkaar snel op: de Sunburst Express, een met luchtbellen omgeven snelle quad op Tod Mountain; een Sundance quad met vaste grip; de verlengde Sundance snelle quad; en de Magic Carpet van het dorp. De oude Burfield-dubbele quad maakte in 1997 plaats voor een quad met vaste grip en er werd begonnen met de bouw van een alpendorp, met ski-in-ski-out-residenties.

Rond de millenniumwisseling reikte de ambitie van Sun Peaks verder dan alleen wintersport. In de zomer van 1999 werden mountainbikeroutes geopend, die nu een park vormen met 2500 hoogtemeters – een permanente locatie voor de BC Downhill Cups en nationale kampioenschappen. Tegelijkertijd versterkte een netwerk van 37 kilometer aan langlaufloipes rond Mount Morrisey de aantrekkingskracht van het resort in alle seizoenen, aangevuld met een 18-holes golfbaan – op 1200 meter hoogte de hoogste van British Columbia – voltooid in 2005, en recreatief tuben geïntroduceerd in 2003. De banked-slalombaan van 2016, gelegen naast de Sundowner- en Suncatcher-afdalingen, zorgde voor een verdere diversificatie van het aanbod op de berg.

Maar zelfs toen Sun Peaks uitgroeide tot Canada's op één na grootste skigebied, raakte het verwikkeld in een langdurige strijd om de eigendomsrechten van Secwepemc. De overname door Nippon Cable in 1992 ging door zonder rekening te houden met de aanspraken van de inheemse bevolking op niet-afgestaan ​​gebied – een lacune die vanaf 1999 een landverdedigingscampagne zou aanwakkeren. Landverdedigers van Secwepemc, die zich beriepen op de Delgamuukw-uitspraak uit 1997, veroordeelden de kaalkap op aangrenzende bergtoppen, de verontreiniging van waterwegen door kunstmatige sneeuwchemicaliën en de verstoring van traditionele oogstgebieden. Arrestaties, gerechtelijke bevelen en solidariteitsprotesten – zowel in binnen- als buitenland – doorkruisten de jaren heen, terwijl verzoeken aan provinciale en federale autoriteiten onbeantwoord bleven. De oprichting van het Skwelkwek'welt Protection Centre in 2000 en botsingen met agenten van de RCMP onderstreepten de spanningen die het Hooggerechtshof van British Columbia uiteindelijk weigerde weg te nemen. De campagne kreeg steun van nationale en internationale organisaties die zich inzetten voor gerechtigheid, maar de uitbreidingsplannen van het resort gingen door.

Ondanks de concurrentie bleef de infrastructuur zich ontwikkelen: de Elevation Quad uit 2006 leidde tot een speciaal racecentrum, waar het Oostenrijkse nationale skiteam zich aanmeldde voor de Olympische Spelen. De West Bowl Express, gepland in 2021 en voltooid in 2024, voert een 1,58 kilometer lange snelle quad door pas aangelegde pistes en verbindt afgelegen terrein met het dorp. De vervanging van de Crystal Triple door een fixed-grip quad in 2020-2021 – en de daaropvolgende installatie van transportbanden op zowel de Crystal- als de Elevation-lift – weerspiegelt een voortdurende verbetering van de skiërsstroom. De Burfield-stoeltjeslift, met 2900 meter de langste fixed-grip stoeltjeslift van Noord-Amerika, blijft symbolisch voor de capaciteit van het resort.

Tegenwoordig bestrijkt de vloot van negen liften van Sun Peaks – allemaal Doppelmayr – drie bergen, van de met luchtbellen beklede Sunburst Express op Tod Mountain tot de Orient Quad die Mount Morrisey en Sundance Ridge bedient. Magische tapijten en platte liften vormen de beginnerszones, terwijl Nancy Greene Raine, Olympisch kampioen en nu directeur skiën, toezicht houdt op de programmering en de uitmuntende instructie.

Op dorpsniveau verenigt een doolhof van accommodaties, restaurants en winkels zich rond voetgangersstraten, waardoor eigen voertuigen binnen de grenzen overbodig zijn. In de winter is er ski-in, ski-out toegang; in de zomer volstaan ​​fietsen. De oprichting van de gemeenschap als enige vakantieoord van Canada in 2008 formaliseerde haar dubbele identiteit als levende enclave en recreatiecentrum.

Seizoensgebonden klimaatpatronen versterken het karakter van Sun Peaks. De winterse temperaturen schommelen rond het vriespunt, met nachtelijke minimumtemperaturen rond de -10 °C en zomerse dagen die oplopen tot boven de twintig graden. De jaarlijkse sneeuwval bedraagt ​​gemiddeld 5,6 meter, terwijl het dorp zelf op 1255 meter boven zeeniveau ligt, onder hellingen die uitkomen op 2080 meter.

De bereikbaarheidsopties weerspiegelen de afgelegen ligging van het resort. Met de auto splitst Tod Mountain Road zich af van de Yellowhead Highway en daalt in 45 minuten af ​​van Heffley Creek naar het dorp; Kelowna ligt op tweeënhalf uur afstand, Vancouver op vierenhalf uur. Het hele jaar door rijdt er een shuttle naar Kamloops, op basis van wie het eerst komt, terwijl er in het seizoen ook Whistler rijdt. De luchthavens van Kamloops en Kelowna bieden vliegverbindingen via Vancouver of Calgary, en de Canadian Rail van Via Rail rijdt 's nachts en overdag naar Kamloops, vanwaar een shuttle de reis voltooit.

Binnen het resort komen de paden samen op centrale knooppunten en de voorzieningen voor aangepaste mobiliteit zorgen voor universele toegang. Naast skiën en langlaufen kunnen gasten ook met geprepareerde pistes deelnemen aan begeleide bergtochten, sledehondenteams besturen door stille bossen of sneeuwschoenpaden volgen in afgelegen open plekken. Zomeractiviteiten variëren van ruitertochten en hengelexpedities tot fotografieclinics gegeven door professionals die het gouden uur van de dageraad omtoveren tot schitterende foto's.

De ontwikkeling van Sun Peaks Resort – van een enkele stoeltjeslift op Tod Mountain tot een vierseizoenenbestemming met drie toppen – belichaamt een synthese van techniek, ondernemerschap en milieubeheer. De ISO 14001-certificering van het resort onderstreept de toewijding aan duurzame praktijken, terwijl parken en fairways hun plek in het pantheon van bergretraites in West-Canada veiligstellen. Het in evenwicht brengen van de levensstandaard van de gemeenschap, recreatieve innovatie en de blijvende rechten van de inheemse bevolking van Canada blijft een voortdurende onderneming – een die zowel de bereikte tophoogtes als de nog te overwinnen dalen weerspiegelt.