Al Ain

Al Ain, waarvan de Arabische naam simpelweg "De Lente" betekent, neemt een unieke plaats in binnen de constellatie van stedelijke centra die de Verenigde Arabische Emiraten kenmerken. Als het administratieve hart van de regio Al Ain in Abu Dhabi ligt het zo'n 160 kilometer ten oosten van Abu Dhabi en ongeveer 120 kilometer ten zuiden van Dubai. Het grenst aan de Omaanse stad Al-Buraimi en biedt een zeldzame glimp van een metropool aan de Golf van Mexico die de eisen van de moderniteit in evenwicht brengt met respect voor ecologisch en cultureel erfgoed. De snelwegen die Al Ain, Abu Dhabi en Dubai met elkaar verbinden, vormen een bijna gelijkzijdige driehoek. Elke stad ligt ongeveer 130 kilometer van elkaar verwijderd. Hoewel de buursteden de lucht in zijn geschoten, heeft Al Ain zijn menselijke maat behouden. De strenge hoogtebeperkingen zorgen ervoor dat geen enkel gebouw hoger is dan zeven verdiepingen, een mandaat dat uitzichten op dadelpalmen, geïrrigeerde parken en het dreigende silhouet van Jebel Hafeet behoudt.

Vanuit een van de met bomen omzoomde lanen of glooiende rotondes ontpopt Al Ain zich als de "Tuinstad" van de Golf. In een regio die bekendstaat om zijn uitgestrekte zandvlaktes en meedogenloze zon, bieden de groene oases van de stad een contrast van weelderigheid: de oase van Al Ain zelf – een uitgestrekt gebied met duizenden dadelpalmen, doorsneden door smalle straatjes – ligt tussen de traditionele soeks en de belangrijkste verkeersaders van de stad. Het belang van deze geïrrigeerde groene gebieden wordt al lang erkend; een wetenschapper beschouwde de oases van Al Ain en het Saoedische Al-Hasa als de belangrijkste in de Golf, een eerbetoon aan hun rol als zowel landbouwcentra als natuurlijke heiligdommen. Tegenwoordig voeden de oases een breder netwerk van parken en decoratieve openbare ruimtes, terwijl het kunstmatige Zakhermeer in het zuiden laat zien hoe gezuiverd afvalwater kan worden gebruikt om aantrekkelijke stedelijke landschappen te creëren in hyperaride gebieden.

De topografie van de regio verandert dramatisch naarmate men oostwaarts reist. Jebel Hafeet, een uitloper van het Hadjargebergte, rijst op tot 1100 tot 1400 meter hoogte – een van de hoogste hoogten in de VAE – en de bergruggen reiken bijna tot aan de stadsgrenzen. Twee van deze uitlopers, Jabal Al Naqfah en de Westelijke Bergrug, zijn verweven met de oases, waardoor Al Ain een landschap heeft dat varieert van glooiende grindvlaktes rood gekleurd door ijzeroxide tot grimmige kalksteenhellingen. Voorbij de berg strekt zich zuidwaarts de Lege Kwartier uit, 's werelds grootste ononderbroken zandwoestijn. In het noorden en oosten rimpelen duinen onder de brandende zon, hun ijzerrijke zand zo stil als de tijd zelf.

Het klimaat van Al Ain wordt gekenmerkt door extremen. Het klimaat is geclassificeerd als een heet woestijnklimaat (BWh) volgens het systeem van Köppen en kent lange zomers waarin de temperaturen regelmatig boven de 45 °C uitkomen, slechts getemperd door de kenmerkende lage luchtvochtigheid van de regio. De winters bieden verademing: een heldere hemel en milde dagen nodigen uit tot buitenactiviteiten. De gemiddelde jaarlijkse neerslag schommelt rond de 96 mm, waarvan het grootste deel tijdens korte winterse stortbuien valt; gedurende de drie decennia tot begin jaren negentig varieerden de maandelijkse gemiddelden tussen de 100 en 120 mm, genoeg om de oases te onderhouden met zorgvuldige falaj-irrigatiesystemen. Deze ondergrondse kanalen, waarvan sommige eeuwen ouder zijn dan de beroemde qanats van Perzië, getuigen inderdaad van een vindingrijkheid die uit noodzaak is geboren.

Onder het groen en de moderne infrastructuur van de stad liggen bewijzen van menselijke bewoning die zo'n 8000 jaar teruggaat. De bronstijd zag de opkomst van de Hafit-cultuur, waarvan de karakteristieke 'bijenkorfgraven' verspreid liggen op de hellingen van Jebel Hafeet. Opgravingen die in 1959 in opdracht van sjeik Zayed begonnen, brachten gemeenschappelijke Wadi Suq-begraafplaatsen in de Qattara-oase aan het licht, waarbij stenen van nog eerdere Umm al-Nar-begrafenissen werden hergebruikt. Deze graven leverden korte zwaarden, dolken en chlorietvaten op, evenals carneool sieraden die verwijzen naar oude handelsroutes die zich uitstrekten tot aan de Indusvallei. Een hanger met een elektrum-hanger met een afbeelding van ineengestrengelde gehoornde wezens – een motief dat elders in het Arabië van de bronstijd is aangetroffen – bevindt zich nu, samen met andere fragmenten van aflaj uit de ijzertijd, in het Al Ain Museum, dat in 1971 werd opgericht om dergelijke artefacten te herbergen. In 2011 erkende UNESCO de archeologische gebieden van de stad als eerste werelderfgoedlocatie in de VAE.

De Buraimi-oase, de verzamelnaam voor Al Ain en het aangrenzende Al-Buraimi, werd een arena voor regionale machtsstrijd. De Dhawahir-stam had aanvankelijk de macht voordat de Na'im arriveerden, en later daagden de sultans van Muscat en rondtrekkende wahabistische invallen het gezag van de Bani Yas van Abu Dhabi uit. In 1877 nam sjeik Zayed bin Khalifa Al Nahyan – later bekend als "Zayed de Grote" – de macht over door een fort te bouwen in Ain Dhawahir en een Dhawahir-hoofdman onder zijn heerschappij te installeren. Tijdens de Britse interventie tijdens het Buraimi-conflict halverwege de 20e eeuw werden de Saoedische troepen verdreven door een combinatie van Trucial Oman Scouts en Muscat-Oman troepen, waarmee de status quo werd hersteld. Ten tijde van de onafhankelijkheid in 1971 onderstreepte het bezoek van koningin Elizabeth II aan het plaatselijke Hilton het bescheiden kosmopolitisme van Al Ain aan de vooravond van haar nationale identiteit.

Sinds de jaren 70 is Al Ain uitgegroeid van een woestijnstad tot de vierde grootste stad van de VAE, met in 2021 zo'n 846.787 inwoners. Bijna een derde van dit totaal is afkomstig van Emirati – een ongewoon hoog percentage in een land waar expats de meerderheid vormen. Migranten uit Bangladesh, Pakistan, India en, meer recent, Afghanistan dragen bij aan een pluriforme samenleving die gemeenschappelijke grond vindt in gedeelde openbare ruimtes, markten en instellingen. Drie moderne winkelcentra – Al Ain Mall, Al Jimi Mall, Al Hili Mall – en de nieuwere Al Bawadi Mall staan ​​naast traditionele fruit-, groente- en veemarkten. Op een markt langs de weg worden meerdere keren per week kamelen verhandeld; hun aanwezigheid herinnert aan zowel erfgoed als handel. Te midden van deze drukte floreert kleinschalige industrie: Coca-Cola-botteling, cementproductie, melkveehouderij en dadelverwerking door 's werelds grootste bedrijf in zijn soort, Al Foah, vormen de basis van een gevarieerde economie. Op de markten van Sanaiya en Pattan zijn monteurs en ambachtslieden actief.

Onderwijs- en gezondheidsfaciliteiten onderstrepen de rol van Al Ain als regionaal knooppunt. De Universiteit van de Verenigde Arabische Emiraten, opgericht eind jaren 70, is gevestigd op een groene campus in Asharej, terwijl twee campussen van hogescholen en particuliere instellingen – Al Ain University, de satellietcampus van de Universiteit van Abu Dhabi, de Indian School in Al-Ain en andere – studenten uit de Emiraten en het buitenland bedienen. Beroepsonderwijs wordt verzorgd door Horizon International Flight Academy en het pilotencentrum van Etihad Airways. Het hoofdkantoor van het ministerie van Onderwijs en Kennis van Abu Dhabi in de oostelijke zone houdt toezicht op de scholen. Een netwerk van particuliere internationale scholen – Britse, Amerikaanse en CBSE – clustert in Al-Manaseer en Al Hili, met een gevarieerd curriculum.

De medische zorg in Al Ain gaat terug tot 1960, toen de Amerikaanse missionarissen drs. Pat en Marian Kennedy het Kanad Ziekenhuis oprichtten. Het Tawam Ziekenhuis, geopend in december 1979 en later beheerd door Johns Hopkins Medicine International, telt 503 bedden en huisvest het belangrijkste oncologische centrum van de VAE. Het Al Ain Ziekenhuis, ook wel bekend als het Al-Jimi Ziekenhuis, is verbonden aan de Universiteit van de VAE en staat sinds 2007 onder auspiciën van de Medische Universiteit van Wenen International. Het ziekenhuis biedt nog eens 450 bedden in alle specialismen. Het goed uitgeruste opleidingsziekenhuis en de privéklinieken van de stad zorgen ervoor dat inwoners voor de meest gespecialiseerde zorg alleen naar Abu Dhabi of Dubai hoeven te reizen.

Het religieuze leven in Al Ain volgt hetzelfde patroon als in de rest van de Emiraten. Moskeeën, variërend van de historische Shaikha Salamah-moskee – de voormalige grootste van de stad – tot de Sheikh Khalifa-moskee, voltooid in 2021 als een van de ruimste gebedshuizen van het land, kenmerken het stedelijk weefsel. Hoewel het naleven van islamitische normen het gedrag in het openbaar bepaalt, weerspiegelt de openheid van de stad voor culturele uitwisseling – zichtbaar in de internationale scholen, expatgemeenschappen en culturele festivals – een bredere ethos van tolerantie.

Het verkeer rond Al Ain is afhankelijk van wegverbindingen: de Dubai-Al Ain-weg in het noorden verbindt Sharjah, Abu Dhabi in het westen en Mezyad in het zuidwesten, vanwaar routes naar Oman vertrekken. Bus- en taxidiensten doorkruisen deze wegen en Al Ain International Airport verzorgt lijnvluchten naar Pakistan, India en Egypte. Plannen voor een spoorlijn die Al Ain verbindt met Abu Dhabi en de haven van Sohar in Oman beloven de stad verder te integreren in het vervoersnetwerk van de Golf.

Het toerisme in Al Ain profiteert van de droge hitte, een welkom contrast met de vochtige kust. Emirati families bezitten hier weekendvilla's en bezoekers worden aangetrokken door culturele bezienswaardigheden: het Nationaal Museum van Al Ain, het voormalige paleis van Sjeik Zayed, oude forten zoals Al Muwaiji en Mezyad, en het Archeologisch Park Hili met zijn graven en rotstekeningen. Aan de voet van de berg bieden de minerale bronnen van Green Mubazzarah ontspanning te midden van schaduwrijke picknickplaatsen; de kronkelende weg van 12 kilometer naar de top van Jebel Hafeet beloont voorzichtige bestuurders met panoramische uitzichten en een hotel hoog boven de vlakte. Het Mercure Hafeet Hotel en de resorts van Al Fada zijn ideaal voor ontspanningszoekers. Een erfgoeddorp reconstrueert het traditionele woestijnleven, terwijl de dierentuin van Al Ain, het pretpark Hili Fun City en het in 2012 geopende Adventure Park – waar surfen, kajakken en raften op kunstmatige rivieren mogelijk zijn – een toewijding aan familie-entertainment weerspiegelen.

Het commerciële leven bruist in vijf grote winkelcentra – Al Ain Mall in het centrum, Al-Jimi Mall, Bawadi Mall, Remal Mall en Hili Mall – met daaromheen cafés en shisha-lounges. Alcohol is alleen verkrijgbaar in hotels met een vergunning, wat de lokale wetgeving tegen openbare dronkenschap versterkt. Koffiebars, variërend van bescheiden winkeltjes tot uitgestrekte ketens, bieden ontmoetingsplaatsen voor alle doelgroepen. Een internationaal kartcircuit is er voor snelheidsliefhebbers, terwijl twee Engelstalige radiostations – 100.1 Star FM en 105.2 Abu Dhabi Classic FM – de dagelijkse routines begeleiden met muziek variërend van hedendaagse hits, Arabische melodieën tot westerse klassiekers.

In 2024 verbrak Al Ain drie Guinness World Records, te beginnen in januari met een acht minuten durende gecombineerde vuurwerk- en droneshow, de langste rechtelijn-droneshow in zijn soort. Later dat jaar werd de 53e nationale feestdag van de VAE gevierd met een vuurwerkshow over een afstand van 11,1 kilometer – wederom een ​​officieel record. Deze spektakels onderstrepen een stad die zowel erfgoed als spektakel hoog in het vaandel heeft staan ​​en die indruk wil maken op het moderne toneel zonder haar ecologische en historische fundamenten te verloochenen.

Sport en kunst floreren parallel. Het Hazza Bin Zayed Stadion, de thuisbasis van Al Ain Football Club – een van de meest geprezen teams van Azië – fungeert als middelpunt van het Golfvoetbal, terwijl de Al Ain Club disciplines van handbal tot jiu-jitsu organiseert. Rugby vindt aanhangers bij de Al Ain Amblers en in de club van het Palm Resort, waar jeugd- en volwassenenteams regionaal strijden. IJshockey verwelkomde ooit de Al Ain Vipers en Ghantoot-teams op de ijsbaan in Hili Fun City; de Vipers wonnen de titel in de Emirates Hockey League in 2009-2010. Artistieke activiteiten omvatten een jaarlijks festival voor klassieke muziek, galerieën in gerenoveerde forten en een opkomende streetartscene die onderdoorgangen en rotondemuren versiert met opvallende muurschilderingen.

Culinaire ervaringen weerspiegelen de culturele gelaagdheid van de stad. Langs Khalifa Street en in de wijk Mathraz wisselen Libanese mezzerestaurants zich af met Chinese noedelrestaurants en Zuid-Aziatische tandoori's. Internationale fastfoodketens bestaan ​​naast eenvoudige cafetaria's, waar de porties de prijs overstijgen. Voor vegetariërs zorgen gerechten op basis van inheemse bonen en een rijk aanbod aan puur vegetarische Indiase gerechten voor variatie; veganisten, hoewel minder talrijk, vinden gastvrije chefs met duidelijke begeleiding. Bezorgdiensten zijn overal in de stad beschikbaar, waardoor warme maaltijden in alle buurten verkrijgbaar zijn. Terwijl alcohol beperkt blijft tot hotelrestaurants, bloeit de cafécultuur, aangewakkerd door een generatie die traditie combineert met kosmopolitische smaken.

Door het stuifzand en de schaduwrijke bosjes vormt Al Ain een stille afwijking van de glimmende wolkenkrabbers van de Golf. Hier gaan erfgoed en wetenschap hand in hand: archeologische vondsten komen in contact met universitaire laboratoria, en eeuwenoude falaj-irrigatiesystemen zuiveren afvalwater in decoratieve meren. Moderne groei heeft het gefluister van de woestijn niet weggevaagd; in plaats daarvan heeft de stad geleerd te luisteren. Het resultaat is een stad die zich in lagen ontvouwt – graven uit de bronstijd onder palmbomen, moskee-minaretten naast drukke winkelcentra, een spoorwegvisie aan de horizon – elk sprekend over een blijvende dialoog tussen verleden en toekomst. In Al Ain blijft de polsslag van de geschiedenis hoorbaar in het geritsel van palmbladeren en de kromming van de bergschaduwen, wat elke bezoeker en inwoner eraan herinnert dat zelfs te midden van de extremen van de woestijn het leven – en de cultuur – een manier vindt om te bloeien.