Hua Hin

Hua Hin ligt in de smalle taille van het Thaise Maleisische schiereiland, een district in de provincie Prachuap Khiri Khan dat in december 2019 bijna 66.000 inwoners telde, verspreid over 911 km² kustlijn en binnenland. Op tweehonderd kilometer van Bangkok over de weg is de stad in het hart uitgegroeid van een bescheiden vissersdorp tot een badplaats die nauw verbonden is met de Thaise monarchie. Het bleke zand, de rotsachtige landtongen en de laaggelegen heuvels vormen een kustlijn die door opeenvolgende golven van overheids- en koninklijke steun is uitgegroeid tot een van Thailands oudste en meest duurzame badplaatsen.

Begin negentiende eeuw ontdekten boeren uit Phetchaburi, die door droogte naar het zuiden waren gedreven, een strand waar wit zand en rijen donkere rotsen elkaar ontmoetten. Ze noemden de nederzetting Samore Riang – 'rijen rotsen' – en bleven er wonen. Een eeuw later, in 1921, bouwde Prins Purachatra, directeur van de Staatsspoorwegen, het Spoorweghotel aan de golven. Kort daarna bouwde Prins Krom Phra Naresworarit paleizen in Ban Laem Hin en noemde de aangrenzende kust Hua Hin, oftewel 'stenen hoofd'. Koning Prajadhipok (Rama VII) nam de naam aan voor zijn eigen toevluchtsoord aan zee – Klai Kang Won, 'ver van zorgen' – en plantte daarmee koninklijke wortels die tot op de dag van vandaag voortduren. Van 2004 tot 2006 had Koning Bhumibol Adulyadej (Rama IX) er een vaste residentie, totdat medische noodzaak hem terug naar Bangkok riep.

De bestuurlijke status volgde de ontwikkeling. Hua Hin vormde in 1932 kortstondig een klein district onder Pran Buri; in 1949 was het een van de acht amphoe's van Prachuap Khiri Khan. De komst van de zuidelijke spoorlijn van Thailand verzegelde de verbinding met Bangkok en bestemmingen verder naar het zuiden, wat de rol van de stad als de eerste populaire badplaats van het land verstevigde. Tussen 2014 en 2019 steeg het aantal bezoekers – zowel Thai als buitenlanders – jaarlijks met ongeveer zes procent, wat getuigt van een blijvende aantrekkingskracht.

Toch is Hua Hin niet immuun gebleven voor tegenslagen. In augustus 2016 eiste een reeks van vier bomaanslagen in 24 uur één leven en raakten er twintig gewond. In de nasleep daarvan werden er negentig beveiligingscamera's geïnstalleerd onder toezicht van de toeristenpolitie, terwijl de gemeente nog eens zestig camera's in de gaten hield. Er zijn plannen voor nog eens honderden camera's om zowel bezoekers als de lokale bevolking te beschermen.

Het klimaat in Hua Hin valt in de categorie tropische savanne (Köppen Aw). De temperaturen blijven het hele jaar door hoog en schommelen nauwelijks tussen de seizoenen. December tot en met april brengen het relatief droge, koele seizoen; mei luidt de moessonregens in, die in de midzomer afnemen en van september tot en met november weer een piek bereiken.

Weg, spoor en zee bedienen Hua Hin. Het belangrijkste spoorwegknooppunt, het treinstation van Hua Hin, is de laatste halte voordat de lijn verder Prachuap Khiri Khan ingaat. Kleinere haltes in Nong Kae, dat het Khao Takiap-gebied bedient; Suan Son Pradiphat, vlakbij het gelijknamige strand en Rajabhakti Park; en Khao Tao completeren de lokale dienstregeling. Eind 2019 belooft de aanleg van dubbelspoor van Bang Sue Central Station in Bangkok naar Chumphon snelheden tot 160 km/u, waardoor de reistijd van Bangkok naar Hua Hin na voltooiing wordt verkort tot twee of drie uur, gepland voor 2022. Normale diensten duren nog steeds drieënhalf uur met nachttreinen, zoals Trein 44 van SRT.

Plannen voor een hogesnelheidslijn die Bangkok via Hua Hin met Surat Thani verbindt, zijn gestrand door een gebrek aan investeerders. Veerdiensten verbonden Hua Hin ooit met Pattaya in een catamarantocht van 2,5 uur; in 2018 werd de dienst opgeschort vanwege de lage vraag buiten het seizoen. Daarna werd de dienst kortstondig hervat in het hoogseizoen, maar daarna definitief stopgezet. De veerboten van Lomprayah bieden nu gecombineerde bus- en bootverbindingen naar Ko Tao, Ko Pha Ngan en Ko Samui, hoewel er geen directe catamarans vanuit Hua Hin zelf vertrekken.

Hua Hin Airport verwerkt een beperkt aantal vluchten - de enige resterende route van AirAsia is die tussen Chiang Mai - hoewel er plannen zijn voor een upgrade van 3,5 miljard baht om de terminals, hangars en start- en landingsbanen uit te breiden. Het doel is om maximaal drie miljoen passagiers per jaar te kunnen vervoeren en de stad beter te integreren in de Thaise 'Riviera' en Southern Economic Corridor-initiatieven.

In de stad rijden songthaews (gedeelde vrachtwagens met platte laadvloer) elke tien minuten over Phetkasem Road voor tien baht, terwijl motortaxi's, tuktuks en Grab-diensten de gaten opvullen. Het vlakke terrein van de stad nodigt fietsers uit: overal langs het strand zijn fietsverhuurders te vinden, hoewel de trottoirs vaak obstakels hebben die voetgangers en mensen met een beperkte mobiliteit frustreren.

In tegenstelling tot veel andere badplaatsen heeft Hua Hin geen duidelijk centrum. Een bescheiden klokkentoren aan Phetkasem Road is een de facto knooppunt geworden: minibusjes die van noord naar zuid rijden, verzamelen zich hier en er is een VVV-kantoor in de buurt. De weg zelf deelt de stad in tweeën: oneven sois (zijstraten) waaieren uit naar de zee; even genummerde leiden landinwaarts. Toeristen die naar het strand gaan, verzamelen zich rond Soi 61 aan de kust, terwijl ze om het treinstation te bereiken oversteken naar Soi 76 aan de overkant.

De bewegwijzering in Hua Hin is opvallend, zelfs overweldigend. Bijna iedereen plaatst commerciële of informele borden, mits ze dagelijks een vergoeding betalen aan de lokale overheid; de overvloed aan borden verpest vaak de visuele omgeving, maar blijft grotendeels onbetwist. Openbare voetpaden, waar die er zijn, worden vaak onderbroken door straatmeubilair, straatverkopers of slecht onderhouden oppervlakken.

Milieumonitoring laat wisselende resultaten zien. De wateren voor Hua Hin Beach werden in 2015 door het Department of Pollution Control slechts als 'redelijk' beoordeeld, met incidentele enterokokkenniveaus die de veiligheidsnormen overschreden. Bezoekers die helderder water zoeken, wordt aangeraden om zuidwaarts te wandelen, voorbij de centrale pier, waar stroming en minder uitstroom van de rivier voor schonere omstandigheden zorgen.

De zes kilometer lange kustlijn van Hua Hin loopt vanaf het moderne Hilton Hotel zuidwaarts naar een rotsachtige kaap met een tempel op de heuveltop. Aan de voet van Khao Takiap is het militaire Suan Son Beach toegankelijk voor het publiek onder lanen met zeedennen. Ligstoelen – vaak te huur voor 100 baht per dag – staan ​​langs het zand en zijn alleen gratis als ze vastgebonden zijn aan de cafés op het terrein.

Culturele trekpleisters zijn onder andere het Hua Hin Arts and Crafts Centre aan de Naepkhehat Road, met hedendaagse Thaise kunst, antiek meubilair en foto's die het verleden van de stad illustreren. De toegang is gratis.

Het houten paviljoen van het treinstation van Hua Hin behoort tot de meest geliefde stations van Thailand. Het werd in 1968 verplaatst van het Sanamchan Paleis en de ingewikkelde puntgevels en puntdaken weerspiegelen de koninklijke architectuur en trekken een constante stroom bewonderaars.

Iets verderop eert Rajabhakti Park zeven vorsten – van Sukhothai's Ramkhamhaeng tot Rattanakosin's Chulalongkorn – met bronzen beelden van gemiddeld 13,9 meter hoog. Het multifunctionele plein en het museum van het park, geopend in 2015, belichten de nalatenschap van elke koning.

Iets verderop is het Klai Kang Won Paleis nog steeds een privéresidentie van de koning, hoewel het buitenterrein dagelijks geopend is van 16.00 tot 19.00 uur en wandelaars met strikte kledingvoorschriften en paspoortcontroles bij de ingang verwelkomt. Op een heldere avond schitteren de tuinen zachtjes tegen de horizon van de Andamanse Zee.

Voor sensatie boven de boomgrens is er Khao Hin Lek Fai (Vuursteenberg), een 162 meter hoge berg met een openbaar park waar makaken vaak komen. De berg is bereikbaar via de weg of een stevig wandelpad en biedt bij zonsopgang een panoramisch uitzicht op het stadsbeeld en de kust van Hua Hin.

Natuurliefhebbers wenden zich tot Sam Roi Yot National Park, zo'n 60 km zuidelijker. Het park, met kalkstenen pieken, mangrovebossen en vogelrijke wetlands, herbergt met zijn bekendste plek, de Phraya Nakhon Cave, een koninklijk paviljoen dat baadt in het zonlicht door een opening in de grot. De Spirit Houses van het park op Brassiere Beach – versierd met bh's volgens de lokale overlevering – vormen merkwaardige herinneringen aan het volksgeloof.

Hua Hin heeft een rustige, gezinsgerichte sfeer, geliefd bij Thaise mensen van middelbare leeftijd en buitenlandse gepensioneerden. In het koele seizoen trekt het weekendverkeer vanuit Bangkok aan, wanneer de hotels volstromen met Thaise gezinnen die rust zoeken aan de kust. Projectontwikkelaars promoten villa's en appartementencomplexen, waarvan sommige golfbanen, spa's en winkelcentra achter bewaakte ingangen bouwen.

Golfbanen zijn er in overvloed binnen een halfuur rijden. Black Mountain, Majestic Creek en Royal Hua Hin hebben evenementen van de Asian Tour georganiseerd, terwijl Banyan, Palm Hills, Lake View en Springfield amateurs verwelkomen. Driving ranges en clubhuizen sieren het landschap en maken de reputatie van de stad als golfenclave waar.

Honderden massagesalons langs Phetkasem Road en in de zijstraten bieden traditionele Thaise en oliebehandelingen aan. Aanbiedingen beginnen bij 200 baht per uur in de stad zelf en lopen op tot 300 baht bij hotels aan het strand. Het project Thai Massage for Health by the Blind, naast Golden Place, combineert professionele service met een sociale missie, hoewel de taalvaardigheid in het Engels beperkt kan zijn.

Andere hobby's variëren van mountainbiken op de Wall Ride DH-baan op de hellingen van Khao Hin Lek Fai tot kartracen vlak bij de luchthaven. Olifantenkampen en eco-cruises zijn net buiten de stadsgrenzen te vinden, terwijl vischarters en cruises vanuit de jachthaven de kustwateren bevaren.

Het jaarlijkse Hua Hin Jazz Festival brengt elke juni internationale en Thaise muzikanten samen op het strand. Liefhebbers van oldtimers paraderen elke december met klassieke auto's van het Sofitel Central-filiaal in Bangkok naar het zusterhotel aan zee, gekleed in jaren 20-kleding voor een soirée in historische stijl. Vliegerfanaten verzamelen zich afwisselend in maart en mei voor het Thailand International Kite Festival, waarbij de lucht wordt gevuld met hightech en traditionele ontwerpen. In november vinden op de tennisbanen ATP Challenger- en WTA 125K-toernooien plaats, met opkomende sterren uit Azië en Australazië.

Hua Hin heeft vandaag de dag nog steeds de echo's van zijn koninklijke oorsprong behouden, maar biedt tegelijkertijd ruimte aan massatoerisme, seniorencomplexen en verbeterde infrastructuur. De kustvlakte, afgewisseld met rotsachtige eilandjes en beboste heuvels, biedt zowel het gemak van een drukbezochte badplaats als de intrige van minder bezochte enclaves. Bezoekers kunnen charme vinden in de houten gevels van het treinstation, troost vinden in het paleisterrein bij zonsondergang en opwinding vanaf een berguitzicht. Ondanks alle imperfecties – drukke trottoirs, rommelige bewegwijzering en zorgen over de waterkwaliteit – biedt de wijk nog steeds momenten van ongedwongen schoonheid, waar zeebriesjes de geur van zout en dennen met zich meedragen en de langzame, bedachtzame deining van een songthaew een voorbode is van een leven zonder haast.