Beiroet

Beiroet beslaat een smalle landtong die uitsteekt in de oostelijke Middellandse Zee, met een kustlijn gevormd door rotsachtige baaien, zandvlakten en steile kliffen. De stad kent al meer dan vijf millennia menselijke aanwezigheid, wat blijkt uit de Romeinse baden, Ottomaanse herenhuizen en moderne hoogbouw. ​​Tegenwoordig wonen er in Groot-Beiroet zo'n 2,5 miljoen mensen – iets minder dan de helft van de Libanese bevolking – en is daarmee het vierde grootste stedelijke gebied in de Levant en het zestiende in de Arabische wereld. Als regeringszetel en belangrijkste havenstad van het land blijft de stad centraal staan ​​in de Libanese economie en het culturele leven.

De stad zelf beslaat een gouvernement van 18 km², terwijl de metropoolregio zo'n 67 km² beslaat. Twee heuvels – Al-Ashrafieh in het oosten en Al-Musaytibah in het westen – vormen een min of meer driehoekig gebied. Van Raouché in het zuidwesten tot Saint George Bay in het noorden temperen kustwinden het hete mediterrane klimaat met milde, regenachtige winters en lange, vochtige zomers. De jaarlijkse neerslag bedraagt ​​gemiddeld 825 mm, vooral tussen oktober en april; vorst komt nooit voor op het schiereiland en sneeuw blijft beperkt tot de hoger gelegen voorsteden. De middagwind waait landinwaarts vanaf zee en keert 's nachts om.

Bestuurlijk gezien is Beiroet verdeeld in twaalf wijken: Achrafieh, Bachoura, Dar Mreisse, Mazraa (inclusief Badaro), Medawar (met Mar Mikhaël), Minet El Hosn, Moussaitbeh (en Ramlet al-Baida), Port, Ras Beirut, Rmeil, Saifi en Zuqaq al-Blat. Deze wijken zijn verder onderverdeeld in 59 sectoren. Badaro, in de "groene wijk", grenst aan de Hippodroom van Beiroet en het Dennenbos. De met bomen omzoomde straten bieden buurtsupermarkten en bakkerijen, naast bohemiencafés en een nachtleven dat zowel expats als vaste bewoners aantrekt.

Ten zuiden liggen Chiyah en Ghobeiry; binnen laatstgenoemde liggen Bir Hassan, Jnah en Ouzai. Haret Hreik, Burj al-Barajneh, Laylake-Mreijeh, Hay al-Sillum en Hadath liggen daarachter. Verder naar het oosten strekken Burj Hammoud, Sin el Fil, Dekwane en Mkalles zich uit richting de bergen, met Hazmiyeh aan de rand van de stad. In Beiroet zelf ligt het kamp Mar Elias; daarbuiten liggen Bourj el-Barajneh en Shatila, twee van de twaalf officiële Palestijnse kampen in Libanon. Sabra, grenzend aan Shatila, is nog steeds niet geregistreerd; de smalle straatjes waren getuige van een bloedbad tijdens de burgeroorlog.

Geen enkele volkstelling sinds 1932 laat precieze bevolkingscijfers onzeker. Schattingen voor de stad zelf lopen uiteen van ongeveer 940.000 tot 1,3 miljoen inwoners; Groot-Beiroet zou de twee miljoen kunnen overschrijden. Een onderzoek uit 2014 naar religieuze overtuigingen wees uit dat ongeveer 45 procent soennitische moslims, 16 procent sjiitische moslims en 36 procent christenen zijn, waarbij andere religies de rest uitmaken. Die verhoudingen verschuiven wanneer rekening wordt gehouden met de kiezersregistratie: Armeens-orthodoxen (9,6 procent), Grieks-orthodoxen (8,5 procent), maronitische katholieken en melkitische Grieks-katholieken vormen samen meer dan tien procent. De burgeroorlog verdeelde de stad langs sektarische lijnen – Oost-Beiroet overwegend christelijk, westelijk voornamelijk soennitisch – maar migratie in de afgelopen jaren heeft die grenzen vervaagd.

De kern ervan wordt gevormd door het Beirut Central District (BCD), een gebied van iets minder dan 5 miljoen m², waarvan meer dan de helft bestemd is voor bewoning. Vóór 1975 was dit gebied het historische en commerciële hart van de stad, met kronkelende soeks en arcadenstraten met Ottomaanse en Franse mandaatgevels. De verwoestingen van de oorlog vormden de aanleiding voor de oprichting van Solidere, een publiek-private samenwerking onder leiding van de toekomstige premier Rafik Hariri, om het district te herbouwen. De wederopbouw bracht overheidsministeries, financiële instellingen en internationale bedrijven terug naar het gebied. Meer dan 60 tuinen en pleinen – in totaal 39 hectare – verbinden gerestaureerde monumenten en nieuwe promenades langs het water.

De methoden van Solidere kregen kritiek. Onteigeningen vonden vaak plaats tegen prijzen onder de marktprijs, deels gecompenseerd met aandelen van het bedrijf. Beperkingen op particuliere renovatie verplichtten eigenaren tot verkoop. Openbare ruimtes die aanvankelijk waren beloofd – zoals een archeologisch museum en de Tuin der Vergeving – zijn nog steeds onvoltooid. Veel monumentale gebouwen zijn door niet-goedgekeurde sloop vernietigd, waardoor enkele van de laatste middeleeuwse en Ottomaanse overblijfselen zijn verdwenen. Critici merken op dat luxe winkels en chique restaurants de plaats hebben ingenomen van lokale boetieks, en dat de wijk nu onder particuliere beveiliging valt in plaats van onder gemeentelijke politie. Grote sectoren staan ​​overdag leeg, met name in de buurt van het parlement op het Nejmehplein, waar een sterke militaire aanwezigheid bezoekers afschrikt.

Naast bestuur en onroerend goed steunt de economie van Beiroet op bankwezen, toerisme en dienstverlening. Onder het Franse mandaat na de Eerste Wereldoorlog versterkten investeringen de rol van de stad als regionale financiële schakel. Een opendeurbeleid trok buitenlands kapitaal aan; in de jaren twintig waren vier van de vijf grootste banken van Beiroet in Franse handen. Het vrije wisselsysteem, de wetgeving inzake bankgeheim en de aantrekkelijke rentetarieven van Libanon trokken Arabische rijkdom aan – petrodollars tijdens de oliehausse in de jaren zestig stroomden door naar de lokale bouw, industrie en handel. De hoofdstad huisvest de Banque du Liban, de Beirut Stock Exchange, het hoofdkantoor van Middle East Airlines, de Economische en Sociale Commissie voor West-Azië van de VN en de Unie van Arabische Banken.

Toerisme – ooit de pijler van de lokale economie – blijft zowel Libanese expats als internationale bezoekers aantrekken. Vóór 1975 noemden reisgidsen Beiroet "het Parijs van het Midden-Oosten". In de jaren 2000 werd de stad door tijdschriften en reisindexen tot de beste ter wereld gerekend: The New York Times plaatste de stad in 2009 op de eerste plaats in een lijst van 44 bestemmingen; Condé Nast Traveller riep de stad in 2012 uit tot de populairste stad van het Midden-Oosten. De bestedingen van toeristen bereikten in 2011 de $ 6,5 miljard. In 2014 werd Beiroet toegevoegd aan de lijst van de zeven nieuwe stadswonderen. De Corniche, een 4,8 km lange promenade van Saint George Bay naar de Avenue de Paris, blijft een geliefde wandelroute langs het water. De kalkstenen kliffen van Raouché, bekroond met hoogbouwappartementen, omlijsten de rotsformaties voor de kust die bij zonsondergang zichtbaar zijn.

De souks van het Central District zijn na een renovatie heropend en hebben een middeleeuws netwerk van gewelfde arcades met meer dan 200 winkels in ere hersteld. Jaarlijkse evenementen – Beirut Marathon, Fête de la Musique, Beirut Jazz Festival – brengen de openbare ruimte weer tot leven. Gemmayzeh, ten oosten van het BCD, herbergt nog steeds appartementencomplexen uit het begin van de 20e eeuw langs de Rue Gouraud. Trendy bars en kleine restaurants zijn gevestigd in gerestaureerde herenhuizen. Hamra Street, een lange geplaveide straat die het centrum verbindt met Raouché, biedt onderdak aan boekwinkels, banken en een door studenten gedreven nachtleven in de buurt van de campus met rode daken van de American University of Beirut. De afgelopen jaren is er in Hamra opnieuw geïnvesteerd in pubs en cafés.

Sinds 2009 is medisch toerisme uitgegroeid tot een groeisector. Klinieken werken samen met luxehotels om operatie- en herstelprogramma's aan te bieden. Cosmetische ingrepen, tandheelkundige zorg en geavanceerde operaties trekken patiënten aan uit naburige Arabische landen en daarbuiten. In 2012 behoorde het Clemenceau Medical Center in Beiroet tot de top tien ziekenhuizen wereldwijd voor medisch toerisme.

Het vervoersnetwerk van Beiroet concentreert zich op de internationale luchthaven Rafic Hariri in de zuidelijke buitenwijken en de haven van Beiroet aan de kust. Snelwegen lopen oostwaarts door de Bekavallei naar Damascus. Openbare bussen – beheerd door de Railway and Public Transportation Authority – vertrekken vanaf station Charles Helou; particuliere vervoerders vullen deze bussen aan. In 2012 schafte het ministerie van Transport 250 nieuwe bussen aan om de files te verminderen. In 2017 werd een fietsdeelprogramma gelanceerd.

Het dagelijks leven in Beiroet weerspiegelt culturele gelaagdheid. Arabisch overheerst, maar Frans en Engels blijven gangbaar. Een beleefd "bonjour" aan de deur van een café of "merci" wanneer geweigerd, kan transacties vergemakkelijken. De kleding past zich aan de omgeving aan: casual shorts passen goed bij zomerse straten, maar bescheiden kleding blijkt verstandig op religieuze locaties. Het nachtleven kent geen avondklok; bars en clubs sluiten meestal af tussen 2.00 en 4.30 uur. De eigen bieren van Beiroet – Almaza, Laziza en microbrouwerijen zoals 961 Beer of LB Beer – voegen zich bij geïmporteerde wijnen en sterke drank.

Fotografie vereist discretie. Militaire en veiligheidsinstallaties zijn verboden terrein en het fotograferen van zuidelijke buitenwijken brengt ongewenste aandacht met zich mee. Reizigers wordt geadviseerd toestemming te vragen of hun camera's verborgen te houden. Bezoeken aan Palestijnse kampen krijgen meer diepgang met een lokale gids die bekend is met de logistiek.

Ondanks terugkerende conflicten – de burgeroorlog, de vijandelijkheden van 2006 en de havenexplosie van 2020 – hervormt Beiroet zich voortdurend. In de lagen kalksteen en beton zijn sporen te vinden van oude rijken, koloniale theaters en kosmopolitische cafés. Het gematigde klimaat, de diverse wijken en de openluchtpromenades getuigen van een kuststad die ondanks alle omwentelingen standhoudt. Het resultaat is een plek die niet wordt gedefinieerd door één tijdperk of identiteit, maar door een voortdurende dialoog tussen verleden en heden, ontberingen en vernieuwing.