Πορτίγιο

Το Portillo καταλαμβάνει μια ψηλή, στενή λεκάνη στην καρδιά της Κορδιλιέρας των Άνδεων, με το κύριο ξενοδοχείο του να βρίσκεται σε υψόμετρο 2.880 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, όπου ο αέρας αραιώνει και το φως οξύνεται. Τριάντα πέντε καλλωπισμένες πίστες ξεκινούν από έναν ανώτερο σταθμό στα 3.310 μέτρα και καταλήγουν σε μια βάση στα 2.548 μέτρα, αποδίδοντας μια κάθετη κατάβαση 762 μέτρων. Δεκατέσσερις αναβατήρες -συμπεριλαμβανομένων των αρχικών δύο γραμμών μονής καρέκλας- εξυπηρετούν πλαγιές που πλαισιώνονται από οδοντωτές κορυφογραμμές και παγετώδεις κύκλους. Το θέρετρο βρίσκεται περίπου 61 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της πόλης Los Andes και περίπου 160 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα της Χιλής οδικώς, ωστόσο η απομόνωσή του είναι βαθιά, σαν η ίδια η κοιλάδα να έχει ανυψωθεί από έναν άλλο κόσμο.

Από τις πρώτες της κατασκευές στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, η τοποθεσία που σήμερα είναι γνωστή ως Portillo μαρτυρούσε μια ακούραστη επιχείρηση. Το 1887, Άγγλοι μηχανικοί που κατασκεύαζαν τον Υπερανδιακό Σιδηρόδρομο κατέφυγαν για πρώτη φορά στις όχθες της Laguna del Inca, γεμίζοντας τις χιονισμένες πλαγιές με αυτοσχέδια σκι για να ανακουφίσουν τη μονοτονία. Δύο δεκαετίες αργότερα, το 1909, μέλη της Γερμανικής Λέσχης Εκδρομών με έδρα το Βαλπαραΐσο ξεκίνησαν εποχιακά προσκυνήματα που επισημοποίησαν το σκι ως χόμπι στη Χιλή. Τα εγκαίνια της σιδηροδρομικής σήραγγας το 1910 επιτάχυναν τέτοιες επισκέψεις, με τα ίδια τρένα να μεταφέρουν τους πρώτους λάτρεις μεταξύ Caracoles και Juncal σαν υποτυπώδη λιφτ του σκι.

Τη δεκαετία του 1930, οι προτάσεις για ένα οργανωμένο χιονοδρομικό κέντρο είχαν πάρει σάρκα και οστά. Η κατασκευή σταμάτησε λόγω μιας αποτυχημένης ξενοδοχειακής επιχείρησης στις αρχές της δεκαετίας του 1940, αλλά συνεχίστηκε υπό την αιγίδα της κυβέρνησης το 1942. Επτά χρόνια αργότερα, ένα μικρό αλπικό πανδοχείο 125 δωματίων άνοιξε τις πόρτες του, μαζί με δύο μονά αναβατήρες και ένα drag-t-bar. Η διαχείριση ανέλαβε αρχικά η Σχολή Ορειβασίας του Χιλιανού Στρατού, της οποίας η έλλειψη εμπειρίας στη φιλοξενία οδήγησε σε ιδιωτικά χέρια το 1960. Στις 15 Ιουνίου 1961, ο Αμερικανός επιχειρηματίας Χένρι Πέρσελ εγκαινίασε επίσημα το νεοσύστατο συγκρότημα. Αυτός και η οικογένειά του -σήμερα ιδιοκτήτες μιας αλυσίδας χιλιανών καταλυμάτων- εμπιστεύτηκαν τη νεοσύστατη σχολή σκι του θέρετρου στον χρυσό Ολυμπιονίκη της Αυστρίας Όθμαρ Σνάιντερ, καθιερώνοντας ένα πρότυπο τεχνικής που θα διαρκούσε.

Η κοιλάδα αποδείχθηκε ιδιότροπη. Στα μέσα του 1965, μια σειρά από χιονοστιβάδες στις δυτικές πλαγιές διέλυσαν αρκετούς αναβατήρες, και ακόμη πιο καταστροφικοί άνεμοι - ριπές καταιγίδας με εκτιμώμενη ταχύτητα άνω των 200 χλμ./ώρα - ισοπέδωσαν τις υποδομές του τουρνουά τις εβδομάδες πριν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκι Άλπεων. Ωστόσο, η ανοικοδόμηση προχώρησε και ένα καθαρό πρωινό τον Αύγουστο του 1966 η παγκόσμια κοινότητα του σκι συγκεντρώθηκε κάτω από τις ίδιες κορυφές. Στις απότομες, παγωμένες πλαγιές του Πορτίγιο ο Ζαν-Κλοντ Κιλί ανακοίνωσε για πρώτη φορά τον εαυτό του, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο τόσο στην κατάβαση όσο και στο συνδυασμένο σκι. Μέχρι σήμερα, το Πορτίγιο παραμένει ο μοναδικός οικοδεσπότης στο Νότιο Ημισφαίριο ενός παγκόσμιου πρωταθλήματος σκι.

Πέρα από τον ανταγωνισμό, το Portillo έχει προσελκύσει εθνικές ομάδες από την Αυστρία, την Ιταλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γερμανία και άλλες χώρες κατά τη διάρκεια του βόρειου καλοκαιριού - μια αντιστροφή ημισφαιρικών εποχών που μετατρέπει αυτές τις πλαγιές σε ένα παράθυρο στον χειμώνα για αθλητές από όλο τον κόσμο. Το 1987, στην ειδικά κατασκευασμένη πίστα Kilómetro Lanzado, ο Γερμανός οδηγός αγώνων Michael Prufer κατέρριψε τα ρεκόρ ταχύτητας ξεπερνώντας τα 217,68 χλμ./ώρα. Τέτοια κατορθώματα διατηρούν τη φήμη του Portillo ως πεδίου δοκιμής ταχύτητας και ακρίβειας.

Πάνω από το θέρετρο υψώνεται η οροσειρά Όχος ντε Άγκουα στα 4.222 μέτρα, με τις πλαγιές της να αντικατοπτρίζονται στις υψηλότερες κορυφές Λος Τρες Ερμάνος (4.751 μέτρα) και Λα Παραγιά (4.831 μέτρα). Ανατολικά, απέναντι από την κοιλάδα και τα διεθνή σύνορα στο Πάσο Λος Λιμπερταδόρες, υψώνεται η Ακονκάγκουα - στα 6.961 μέτρα η ψηλότερη κορυφή εκτός Ασίας, με τα χιονισμένα της πεδία να είναι ορατά τις καθαρές μέρες από τις αναβαθμίδες του Πορτίγιο. Η συμβολή τέτοιων κορυφών διατρέχει κάθε μία από αυτές με αυστηρό μεγαλείο.

Από το άνοιγμά τους το 1949, οι πλαγιές και ο ξενώνας του Portillo έχουν υποδεχτεί πάνω από τρία εκατομμύρια επισκέπτες, ένας απλός αριθμός που διαψεύδει την τεράστια επιρροή του θέρετρου στον χειμερινό τουρισμό της Νότιας Αμερικής. Η ιδιοκτησία παραμένει στην οικογένεια Purcell, της οποίας το χαρτοφυλάκιο Tierra Hotels εκτείνεται από τα ερημικά καταλύματα της Atacama μέχρι αυτόν τον ορεινό θύλακα. Η χιονοδρομική περίοδος διαρκεί γενικά από τα μέσα Ιουνίου έως τις αρχές Οκτωβρίου, όταν οι διάδρομοι χιονόπτωσης επιτρέπουν την απρόσκοπτη ολίσθηση κάτω από κρυστάλλινους ουρανούς.

Το να φτάσει κανείς στο Πορτίγιο ισοδυναμεί με το να μπαίνει σε ένα μέρος που δεν ενδιαφέρεται τόσο για το θέαμα όσο για την απόλυτη, αδυσώπητη καθαρότητα του χιονιού σε μεγάλο υψόμετρο. Το κιτρινωπό και άσπρο ξενοδοχείο του στέκεται μόνο του στο οδοντωτό φόντο, όχι ως στολίδι αλλά ως το τελευταίο καταφύγιο πριν από την ανάβαση. Κάτω από το κροτάλισμα των αναβατήρων και το βουητό του ανέμου, κάθε ταξιδιώτης βρίσκει ένα δέσιμο με τους πρώτους πρωτοπόρους της κοιλάδας - από Άγγλους τοπογράφους μέχρι γερμανικούς συλλόγους - των οποίων η απλή ευχαρίστηση να γλιστρούν κάτω από τις πλαγιές διαρκεί σε κάθε σκαλιστή στροφή.