Op het Noord-Kroatische eiland Krk vertelt een bord šurlice een heel verhaal in bloem en water. Lange, holle deegrollen, gekruld rond een breinaald en te drogen gelegd op met bloem bestoven doeken, vormen een van de kenmerkende gerechten van het eiland en een culinair symbool voor de regio Kvarner. Eenvoudige ingrediënten vormen de basis voor de pasta, maar het vormwerk, dat met de hand wordt uitgevoerd aan keukentafels en in kleine tavernes, getuigt van zorg, geduld en lokale trots.
Šurlice hoort thuis in de huiselijke keuken. Het deeg begint met bloem, water, zout en vaak een scheutje ei en olijfolie, en rust dan tot het soepel genoeg is om tot strengen te rollen en in stukjes te snijden. Elk klein stukje wordt geperst en gerold rond een dun stokje of breinaald, en vervolgens voorzichtig losgelaten, waardoor een holle kern overblijft die de saus verwelkomt. Op Krk is deze methode zo nauw verbonden geraakt met de lokale identiteit dat evenementen, zoals de Šurlicedagen in Vrbnik, de pasta vieren met demonstraties en lange tafels vol gasten die het in vele vormen eten.
De vorm zelf voelt speciaal ontworpen voor stevige gerechten. Šurlice lijken op een slanker neefje van de Istrische fuži, maar zijn langer en hebben een dikkere deegwand. Die structuur geeft een aangename bite – stevig maar mals – en creëert een soort tunnel waar saus doorheen loopt. Vleesragùs en stoofschotels kleven aan de buitenste ribbels terwijl sappen in de holle binnenkant sijpelen, zodat elke hap zowel zetmeel als saus in balans brengt. Op Krk combineren koks šurlice vaak met lams- of rundvleesstoofschotels, visstoofschotels of seizoensgroenten, en vormt zo een brug tussen de comfortkeuken van het binnenland en de helderheid van de Adriatische Zee.
Dit recept volgt die traditie met een langzaam gegaarde rundergoulash, rijk aan ui, tomaat, paprika en rode wijn. De combinatie weerspiegelt de lange banden tussen de Kroatische kustkeuken en Centraal-Europese stoofschotels: veel ui die zoet wordt gebakken, matige hitte van paprika, en vlees dat wordt gestoofd tot het elastisch is maar niet uit elkaar valt. De resulterende saus heeft een diepe maar zachte smaak en omhult de handgerolde pasta zonder deze te overheersen. Lam wordt vaak gebruikt in de keukens van Krk voor dit gerecht, maar goed gemarmerde runderlappen passen gemakkelijk in veel voorraadkasten en reageren goed op een langzame suddering.
Het maken van šurlice beloont een gestaag tempo in plaats van snelheid. Nadat het deeg heeft gerust, verandert het vormen in een rustig ritme: rollen, snijden, persen, rond de stok draaien, eraf schuiven en met bloem bestuiven. In veel huishoudens wordt het werk een sociale taak, met meerdere handen rond de tafel, pratend en rollend terwijl de schalen zich vullen met bleke pastarollen. Op festivals en proeverijen in workshopstijl op Krk kunnen bezoekers dit proces vaak van dichtbij meemaken en vervolgens aanschuiven voor borden dampende pasta met goulash of tomatensaus.
Voor een thuiskeuken ver van de Adriatische Zee is dezelfde methode afhankelijk van apparatuur die geruststellend bescheiden aanvoelt: een kom, een plankje en een dunne deuvel, spies of breinaald. Het deeg vereist geen machine. De saus vereist tijd op het fornuis in plaats van een complexe techniek. De voltooide kom draagt echter een ingetogen gevoel van feestmaal met zich mee: diep gekruid vlees over handgemaakte pasta, afgemaakt met een beetje scherpe schapenkaas of pecorino en verse peterselie.
Bereid voor een weekendbijeenkomst of een winteravond, nodigt šurlice met rundvleesgoulash gasten uit om de eetcultuur van Krk te leren kennen door textuur en herhaling: de stevigheid van de pasta, de glans van de saus, de manier waarop elk holle buisje precies genoeg jus opvangt. Zodra de methode zich eenmaal heeft ontwikkeld, kan het gerecht van een speciaal project veranderen in een terugkerend middelpunt, open voor vele regionale variaties – van zeevruchten tot lentegroenten – zonder het eilandkarakter te verliezen.