Ouzo - anijssmaak

De nationale drank van Griekenland, ouzo, roept de zeebries en gezellige tavernes van de eilanden op. Dit heldere, naar drop geurende aperitief staat net zo centraal in Griekse eetrituelen als olijfolie en feta. Ouzo's heldere aroma van anijszaad vermengd met zoete kruiden prikkelt de zintuigen als een ochtend op het eiland. De lokale bevolking drinkt het uit smalle glazen, vaak aan zee, en toost met "opa!". In de mediterrane zon wordt ouzo doorgaans gekoeld en gemengd met een scheutje water tot het melkwit is – een transformatie die bekendstaat als de “ouzo-effect”Je drinkt het drankje niet in kleine beetjes zoals whisky, maar je geniet er langzaam van, als een uitnodiging om te ontspannen en contact te maken.

Ouzo vindt zijn oorsprong in de 19e eeuw. Het begon als een gearomatiseerde vorm van tsipouro (brandewijn uit afvallen), waarbij distilleerders anijs toevoegden om onzuiverheden te maskeren. De eerste distilleerderijen die zich uitsluitend op ouzo toelegden, ontstonden rond 1850. Volgens verhalen komt de naam van een Italiaanse uitdrukking. “Uso Massalia” (voor gebruik in Marseille) gestempeld op wijnzendingen, uiteindelijk omgezet in "ouzo", wat iets van topkwaliteit betekent. Tegen het einde van de 19e eeuw perfectioneerden merken zoals Plomari op Lesbos een recept met steranijs, venkel en geheime kruiden, wat resulteerde in een zachte maar krachtige drank. Zelfs nu mogen alleen Griekenland (en Cyprus) het "ouzo" noemen, dankzij een beschermde EU-aanduiding uit 2006.

De smaak van ouzo is onmiskenbaar: de zoetheid van drop met een vleugje venkel, kruidnagel en citrusschil, met een droge afdronk. Ondanks de anijsachtige kick is het niet zoet, omdat de extra suiker tijdens de distillatie oplost. Traditioneel schenkt ouzo kristalhelder, maar de ware magie komt pas naar boven zodra er water of ijs wordt toegevoegd: de drank vormt een wolkje, wat symbool staat voor puurheid en het vrijkomen van vluchtige aromatische oliën. Dit louche-effect is bijna theatraal en maakt van elke slok een ware belevenis.

Cultureel gezien is ouzo verweven met het Griekse sociale leven. Het wordt de hele middag en avond geserveerd, vaak vergezeld van kleine gerechtjes. in het midden: olijven, gegrilde octopus, feta en gezouten taramasalata. Elke slok ouzo hoort vergezeld te gaan van een hapje – de scherpe anijs snijdt door zilte olijven en rijke viskuit. Eilandbewoners beginnen hun lunch vaak met ouzo en stellen zwaardere maaltijden uit tot later. Het wordt beschouwd als een genezer van geesten, en zou je opwarmen of afkoelen, afhankelijk van het seizoen. Op Mytilene (Lesbos), waar ouzo koning is, vieren families het distillatieseizoen met festivals. Zelfs in bruisende steden zoals Athene zal bijna elke taverne ouzo prominent in de spotlights zetten.

Moderne drinkers waarderen ouzo niet alleen puur, maar ook in cocktails. Een scheutje citroen en munt kan er een verfrissend zomerdrankje van maken. Puristen beweren echter dat de echte Griekse manier om van ouzo te genieten puur is, of met een beetje koud water. Het ritueel is belangrijk: ruik eerst aan het glas en geniet van de zoete anijsgeur; neem dan een slokje en laat het opwarmen in de wangen. Het wordt gedronken in kleine glaasjes, zogenaamde ouzo's. Canada, waarbij één ronde vaak leidt tot gelach, gedeelde verhalen en misschien wel een levendige dans van de “sirtaki” ergens in de buurt.

Ouzo is in wezen meer dan een alcoholische drank: het is een uitnodiging. Het nodigt mensen uit om te vertragen, te genieten van gezelschap en het erfgoed van de Egeïsche Zee te proeven. De stralend witte kleur na het mixen doet denken aan schuimende golven. Of je het nu drinkt in een taverne aan de waterkant of thuis met een Griekse salade, een glas ouzo staat symbool voor goed gezelschap en aloude gastvrijheid. De volgende secties begeleiden je bij het maken van een ouzodrankje thuis, het begrijpen van de ingrediënten en het geven van suggesties voor het genieten van dit iconische Griekse aperitief.