Paraguay

Paraguay, officieel bekend als de Republiek Paraguay, neemt een centrale positie in op het Zuid-Amerikaanse continent. Het land heeft geen directe toegang tot de zee en grenst in het zuiden en zuidwesten aan Argentinië, in het oosten en noordoosten aan Brazilië en in het noordwesten aan Bolivia. Een dunne strook van de Paraguay-rivier doorsnijdt het land, waaraan het zijn naam ontleent en dat twee afzonderlijke regio's scheidt: het oostelijke land met glooiende vlakten en beboste heuvels, en de westelijke uitgestrektheid van de Gran Chaco, een gebied met schaarse vegetatie en afwisselende moerassen.

De bevolking schommelt rond de 6,1 miljoen. Bijna 2,3 miljoen mensen wonen in Asunción, de hoofdstad en het belangrijkste handels- en bestuurscentrum, samen met de aangrenzende voorsteden. De plattelandsdistricten in de oostelijke laaglanden handhaven een landbouwkundig ritme, terwijl slechts een klein deel van de inwoners – minder dan vier op de honderd – in het uitgestrekte Chaco-gebied woont, dat meer dan de helft van het nationale grondgebied beslaat.

De oorsprong van het moderne Paraguay gaat terug tot de komst van Spaanse ontdekkingsreizigers in 1524. Iets meer dan tien jaar later, in 1537, ontstond de nederzetting Asunción onder auspiciën van de conquistadores, die het eerste administratieve centrum van het gouvernement van de Río de la Plata markeerde. In de daaropvolgende eeuw stichtten jezuïetenmissionarissen een netwerk van missies onder de inheemse Guaraní, waarbij ze godsdienstonderwijs introduceerden naast landbouw- en ambachtelijke technieken. Deze nederzettingen combineerden elementen van het inheemse en Europese leven tot de verdrijving van de jezuïetenorde in 1767. Paraguay, gereduceerd tot een perifeer koloniaal gebied, bleef bestaan ​​tot het begin van de 19e eeuw, toen de regio onafhankelijk werd van Spanje.

De negentiende eeuw was turbulent. Binnen de nieuwe soevereine staat kwam een ​​reeks sterke regeringen aan de macht. Van 1864 tot 1870 nam Paraguay het in het conflict dat bekendstaat als de Paraguayaanse Oorlog op tegen een alliantie van Brazilië, Argentinië en Uruguay. De uitkomst was verwoestend voor Paraguay: het land moest maar liefst een derde van zijn grondgebied afstaan ​​en verloor ongeveer de helft van zijn bevolking. Herstel vergde decennia. Begin twintigste eeuw raakte Paraguay opnieuw verwikkeld in grootschalige gewapende gevechten tijdens de Chaco-oorlog (1932-1935) tegen Bolivia; ditmaal behielden de Paraguayaanse troepen hun greep op de betwiste gebieden.

Het politieke leven in de daaropvolgende decennia speelde zich af onder een reeks door het leger geleide regimes. Het langstdurende regime ontstond in 1954, toen Alfredo Stroessner de macht overnam. Zijn regering regeerde tot een staatsgreep in 1989 de huidige periode van burgerbestuur en verkiezingsstrijd inluidde.

De economie van Paraguay heeft zich ontwikkeld binnen de kaders van regionale handelsblokken. Het land behoort tot de oprichters van de Zuidelijke Gemeenschappelijke Markt (Mercosur) en heeft zetels in de Verenigde Naties, de Organisatie van Amerikaanse Staten, de Beweging van Niet-Gebonden Landen en de Groep van Lima. Hoewel Paraguay geen kustgebied is, verloopt de export en import via de Paraná-Paraguay-waterweg, die toegang biedt tot Atlantische havens. Riviertransport blijft van vitaal belang en vervoert goederen noordwaarts naar de haven van Asunción en verder naar Buenos Aires, waar internationale rederijen aanmeren.

Topografisch gezien bestaat de oostelijke regio – bekend als Región Oriental – uit grasvlakten, afgewisseld met beboste heuvels. De vruchtbare en diepe bodem is bevorderlijk voor de soja-, maïs- en veeteelt. In het westen, in de Chaco of Región Occidental, vlakt het terrein af tot uitgestrekte struikgewasgebieden en afwisselende wetlands. Zes ecologische zones kruisen elkaar binnen nationale grenzen: de Atlantische wouden van Alto Paraná, de vochtige en droge Chaco, de Cerrado savannes, de overstromingsvlakten van de Pantanal en de overstroomde graslanden van Paraná. De integriteit van het bos is matig volgens wereldwijde maatstaven; in 2019 stond Paraguay op de vierenzeventigste plaats van de 172 landen wat betreft landschapsbehoud. Ondergronds vormt de Guarani-aquifer een van de grootste zoetwaterreservoirs van Noord- en Zuid-Amerika.

Het klimaat volgt een patroon van twee seizoenen: een vochtige periode van oktober tot en met maart en een drogere periode van april tot en met september. Zonder bergbarrières waaien luchtmassa's aan de kust en in de Andes ongehinderd over het land. Van mei tot en met augustus waait er een koelere wind vanuit de Andes, die in de winternachten af ​​en toe de temperatuur onder het vriespunt brengt. Daarentegen pieken de zomertemperaturen in januari rond de 29 graden Celsius, aangedreven door noordelijke stromingen vanuit het Amazonegebied. De regenval neemt westwaarts af – van ongeveer 170 centimeter per jaar in de oostelijke bossen tot minder dan 50 centimeter in de Chaco – wat de landbouwmogelijkheden en de bevolkingsdichtheid beïnvloedt.

Administratief gezien is Paraguay verdeeld in zeventien departementen plus het hoofdstedelijk district Asunción. De departementen zijn gegroepeerd binnen de twee overkoepelende regio's: drie in de Chaco – Boquerón, Alto Paraguay en Presidente Hayes – en de rest in de oostelijke helft, grenzend aan de nationale hoofdstad. Het wegennet beslaat 78.850 kilometer, hoewel minder dan veertien procent verhard is. Recente infrastructuurprojecten omvatten de Bioceanische Corridor, een transnationale snelweg die westwaarts loopt en Braziliaanse en Argentijnse havens via Noord-Paraguay met elkaar verbindt. Na de geplande voltooiing zal de snelweg bijna 550 kilometer lang zijn en door schaars verbonden districten lopen, wat nieuwe routes voor export belooft en het binnenland openstelt voor investeringen. Begin 2022 opende Paraguay ongeveer de helft van die route, die de stad Carmelo Peralta aan de Braziliaanse grens verbindt met Loma Plata in Boquerón. Tegelijkertijd werd er gewerkt aan de verdubbeling van de rijstroken langs Route 2 tussen Asunción en Ciudad del Este (waar zich een belangrijke grensovergang met Brazilië bevindt). In januari van datzelfde jaar werd de weg met bijna 100 kilometer uitgebreid.

De luchtverbindingen draaien vooral om Silvio Pettirossi International Airport bij Asunción, een frequente tussenstop voor vluchten door Zuid-Amerika. Verder naar het oosten vervoert de luchthaven van Ciudad del Este een aanzienlijke hoeveelheid vracht over het drielandenpunt dat grenst aan Brazilië en Argentinië.

Demografisch gezien kent Paraguay een hoge mate van etnische vermenging. De meerderheid – meer dan negentig procent – ​​is afkomstig van zowel Europese als inheemse voorouders, voornamelijk de Guaraní. De Guaraní-taal blijft naast het Spaans bestaan ​​als voertaal; meer dan negen op de tien Paraguayanen spreken Guaraní-dialecten, en Jopara, een volkstaal die Guaraní en Spaans combineert, is een vast onderdeel van de dagelijkse conversatie. De verstedelijking bedraagt ​​ongeveer drieënzestig procent, een van de laagste percentages in Zuid-Amerika, met de meeste inwoners die in en rond Asunción wonen.

Het culturele leven weerspiegelt de vermenging van Guaraní-gebruiken en Iberische invloeden. Borduurtradities zoals ao po'í en het kantwerk dat bekendstaat als ñandutí komen terug in kleding en huishoudelijk textiel. Muzikale vormen zijn gebaseerd op de inheemse harp en gitaar, die zich uiten in vlotte polka's en de meer gematigde guarania, een genre dat begin twintigste eeuw werd gevormd door José Asunción Flores. Volksinstrumenten weerklinken op de pleinen van de stad, terwijl radiostations een constante stroom tweetalige programma's verzorgen.

Ook de Paraguayaanse keuken straalt deze fusie uit. Maniok, een basisvoedsel, vormt de basis van brood en gebak – met name chipa, een ringvormig brood gemengd met kaas en maïsmeel – en van sopa paraguaya, een stevige maïscake die vaak bij bijeenkomsten wordt geserveerd. Gerechten combineren zuivel, uien, paprika's en verse maïs in stoofschotels en bijgerechten, waardoor een culinaire identiteit behouden blijft die zowel voorouderlijke als overgenomen elementen eert.

Literatuur en film maakten halverwege de twintigste eeuw een opmars, toen schrijvers als José Ricardo Mazó, Roque Vallejos en Augusto Roa Bastos nieuwe poëtische en verhalende gebieden verkenden. Roa Bastos, wiens werk de Nobelprijs ontving, gaf uitdrukking aan de Paraguayaanse ervaring in proza ​​dat gekenmerkt werd door psychologische diepgang. De nationale cinematografische inspanningen blijven bescheiden van omvang, maar weerspiegelen een groeiende interesse in het documenteren van lokale verhalen.

Binnen huishoudens benadrukken sociale structuren wederzijdse plicht. Uitgebreide familiebanden zijn verweven in zowel landelijke als stedelijke omgevingen. In veel gemeenschappen nemen peetouders een soort beschermheerrol op zich, geselecteerd op basis van hun status en van hen wordt verwacht dat ze hun petekinderen begeleiden en beschermen als onderdeel van een informeel ondersteuningsnetwerk.

Op internationaal niveau plaatste Paraguay de index voor menselijke ontwikkeling op de 105e plaats, wat wijst op vooruitgang op het gebied van onderwijs, gezondheid en inkomen, hoewel er ruimte voor verbetering is. Het bbp per hoofd van de bevolking, gemeten naar koopkrachtpariteit, stond op de zevende plaats onder Zuid-Amerikaanse landen. In 2014 werd Paraguay in een wereldwijd onderzoek aangemerkt als "de gelukkigste plek ter wereld", waarbij een hoge zelfgerapporteerde levenstevredenheid werd toegeschreven aan de banden met de gemeenschap en culturele cohesie.

Paraguay bevindt zich vandaag de dag op het kruispunt van traditie en verandering. Terwijl wegen en waterwegen zich ontvouwen, steden zich uitbreiden en beboste heuvels fluisteren van onbenut potentieel, boekt het land vooruitgang onder een stabiel bestuur. De bevolking blijft gebonden aan het ritme van rivier en bodem, aan geërfde en aangepaste talen, en aan gewoonten die het dagelijks leven verankeren. In dit door land ingesloten land resoneert de hartslag van zowel verleden als heden in elke stad, op elke vlakte en langs elke kronkelende bocht van de rivier die Paraguay toegang geeft tot de wijde wereld.