Harrison Hete Bronnen

Harrison Hot Springs, een dorp met 1905 inwoners in 2021, beslaat 5,49 km² aan de zuidpunt van Harrison Lake in het Fraser Valley Regional District in British Columbia; de bevolkingsdichtheid bedroeg 347 inwoners per km². Het grenst aan het District of Kent, waartoe ook Agassiz behoort. Sinds de oprichting in 1949 is de gemeenschap geworteld in haar geothermische erfgoed. De naam is een eerbetoon aan Benjamin Harrison, een voormalig vice-gouverneur van de Hudson's Bay Company.

Lang voordat de Europese bezoekers arriveerden, vereerden de Sts'ailes- en Stʼatʼimc-volkeren het warme water dat uit breuken in de oude rotsbodem opwelde en beschouwden de bronnen als plekken voor herstel en sociale bijeenkomsten. Hun seizoensgebonden reizen langs de Harrison River slingerden zich door bossen van torenhoge ceder- en hemlocksparren en leidden naar deze bronnen waar stralende stoompluimen troost boden in de koele berglucht. Mondelinge overleveringen vertellen over helende rituelen onder het altijd groene bladerdak, waarbij families samenkwamen bij rotspartijen om zich onder te dompelen in de minerale omhelzing. In die tijd vormden de bronnen een knooppunt van spirituele en gemeenschappelijke uitwisseling, en hun betekenis ging veel verder dan louter ontspanning.

Halverwege de negentiende eeuw peddelden goudzoekers die naar de goudvelden van Fraser Canyon reisden noordwaarts over Harrison Lake, navigerend door de fjordachtige uitgestrektheid. Een groep, die kapseisde in de kronkelende stroming, verwachtte een ijskoude dood – maar werd omhuld door warmte toen ze aanspoelden bij de bron. Het nieuws over deze wonderbaarlijke redding dreef terug naar nederzettingen aan de Columbia, wat nieuwsgierige reizigers ertoe aanzette om op onderzoek uit te gaan. Tegen de tijd dat spoorweginspecteurs de vallei in kaart brachten, hadden verspreide vermeldingen van warme bronnen een nieuwe betekenis gekregen, van anekdote naar economisch voorstel.

De komst van de Canadian Pacific Railway in 1886 gaf een nieuwe invulling aan de toegang tot de gemeenschap aan de oevers van het meer, die zich op korte afstand van de transcontinentale lijn bevond. Initiatiefnemers doopten de locatie in de eerste brochure "St. Alice's Well", in een poging een mystieke uitstraling te creëren die aantrekkelijk was voor avontuurlijke stedelingen. Kleine lodges en houten hotels verrezen langs Esplanade Avenue, met veranda's die uitkeken over het kalme water terwijl stoom uit privézwembaden opsteeg. Toch behield het dorp een kalme waardigheid, met een tempo dat werd getemperd door het zachte ritme van kabbelende golven in plaats van door het lawaai van het massatoerisme.

Decennia lang bleven de bronnen zelf – twee afzonderlijke bronnen, bekend als Potash en Sulphur – de enige trekpleister. De Potash-bron, met een temperatuur van 40 °C, stootte water uit dat rijk was aan natriumzouten, terwijl de Sulphur-bron, met een temperatuur van 65 °C, een scherpe geur van zwavel uitademde, waar velen naar op zoek waren vanwege de vermeende therapeutische eigenschappen. Analyses uitgevoerd door wetenschappers van het resort registreerden opgeloste minerale vaste stoffen van bijna 1300 ppm, een van de hoogste concentraties ooit gedocumenteerd in Noord-Amerikaanse geothermische bronnen. Bezoekers lagen in houten kuipen of zwommen in met mozaïek beklede baden, betoverd door de subtiele smaak- en geurnuances die elke duik kenmerkten.

Een stoet van exploitanten en hoteliers loodste het dorp door bescheiden uitbreidingen in het begin van de twintigste eeuw, maar de integratie bleef uit tot 1949, toen de leiders van de gemeenschap de noodzaak van formeel bestuur erkenden. Dat jaar markeerde de inauguratie van gemeentelijke diensten – water, riolering en verharde straten – die de basis legden voor toekomstige verbeteringen. Zelfs toen de naoorlogse autocultuur bezoekers lokte die verder gingen dan de dienstregeling van de treinen, behield Harrison Hot Springs zijn karakter als een intiem toevluchtsoord. Nieuwe motels verrezen, maar geen ervan overtrof het oorspronkelijke, statige resort, waarvan de zuilengevel de elegantie van een vroeger tijdperk belichaamde.

De demografische verschuivingen in de afgelopen drie decennia hebben zowel een positieve als een negatieve ontwikkeling laten zien. Van 655 inwoners in 1991 groeide het dorp tot 1573 inwoners in 2006, waarna het in 2011 en 2016 weer terugliep naar 1468; in 2021 steeg het aantal echter weer naar 1905, wat neerkomt op een groei van 29,8 procent. Deze schommelingen weerspiegelden bredere patronen van cottagebezit en werkgelegenheid in de dienstensector, waarbij veel woningen seizoensgebonden werden gebruikt en bijna de helft bestemd was voor kortetermijnverhuur. Op elk willekeurig moment kunnen de cijfers van de lokale volkstelling het werkelijke aantal mensen dat naar de zanderige rand van het strand drijft of langs de Esplanade wandelt, verraden.

Toerisme blijft de levensader van de economie en genereert meer dan de helft van alle banen via de horeca en detailhandel. Spa-resortcomplexen bezetten eersteklas onroerend goed aan de kust, met vleugels met meerdere verdiepingen die een glazen gevel bieden met uitzicht op het Garibaldi-gebergte. Een negen-holes links-style golfbaan strekt zich uit tussen dennen en elzen, waarbij de vijvers zonovergoten bergtoppen weerspiegelen. Bij de jachthaven varen begeleide jetboottochten door smalle inhammen, waar adelaarsnesten boven met cederhout omzoomde oevers zitten; aanbieders verhuren kano's en kajaks, voor wie op eigen houtje op verkenning wil gaan.

Naast de bronnen en de waterkant lonkt een scala aan attracties. De Ranger Station Public Art Gallery presenteert inheems en regionaal talent en de tentoonstellingen worden met nauwgezette aandacht samengesteld. Elk jaar in juli brengt het Harrison Festival of the Arts artiesten van over de hele wereld samen voor tien dagen strandconcerten, workshops en markten; vervolgevenementen vinden plaats in april en mei en zorgen voor een levendige creatieve energie in het laagseizoen. Paden strekken zich uit tot in Sasquatch Provincial Park, waar wandelaars naar alpenweiden kunnen klimmen of door de mist naar grazende herten bij met mos bedekte boomstammen kunnen turen.

De omarming van het legendarische wezen, in de volksmond Bigfoot genoemd, door het dorp getuigt van zijn speelse burgerzin. "Hot Springs Harry", een folkloristische sasquatch, afgebeeld in gastvrije bronzen beelden en pluche souvenirs, siert de straathoeken met een grijns die uitnodigt tot interpretatie. Cadeauwinkels hebben beeldjes en lampenkappen die de voetafdrukken van de dieren nabootsen, terwijl een klein museum lokale waarnemingsrapporten presenteert naast archieffoto's en afdrukken van voetafdrukken. De mythologie komt samen met de natuur en versterkt het gevoel van mysterie dat elke schemerige avond aan het meer omlijst.

Om Harrison Hot Springs te bereiken, nemen automobilisten Highway 1 bij de kruising met Highway 9 en rijden vervolgens noordwaarts door Kent richting Agassiz. Vanaf daar loopt Hot Springs Road rechtstreeks naar het dorp, langs boomgaarden en wetlands waar het wemelt van de trekvogels. Wie over Highway 7 rijdt, kan afslaan naar dezelfde weg om langs uitgestrekte boerderijen te rijden, waarvan de velden worden afgebakend door vangrails en verweerde hekpalen. Vancouver ligt op ongeveer anderhalf uur rijden, waar het stedelijke gezoem hier wordt vervangen door de klagende roep van duikers bij zonsopgang.

Binnen de dorpsgrenzen vormen Hot Springs Road en Esplanade Avenue een eenvoudig raster: de ene as loopt landinwaarts langs gemeentehuizen en winkels, de andere parallel aan de waterkant, omzoomd met restaurants en boetiekhotels. Trottoirs van gestempeld beton nodigen voetgangers uit om onbezorgd rond te dwalen, terwijl de openbare hot tub zich op de hoek van de twee straten bevindt. Het eenvoudige interieur herinnert aan een utilitaire functie onder de schijn van luxe resorts. Wie geen privéspa bezoekt, kan er voor een symbolische prijs terecht voor een dagelijkse toegang, waarbij de bescheiden prijs ook toegang geeft tot het bronwater zelf.

Het openbaar vervoer, verzorgd door Route 71 van BC Transit, verbindt het dorp van maandag tot en met zaterdag met Agassiz, Popkum en Chilliwack, met beperkte ritten op zondag in de zomer. Taxi's vullen het netwerk aan, hun voertuigen dragen de namen Cheam en Chilliwack Taxi, elk met één telefoontje bereikbaar. Voor vissers en booteigenaren biedt een door de county onderhouden oprit bij het oostelijke eindpunt van Esplanade gemakkelijke toegang tot de kalme vlakte van Harrison Lake; van daaruit kan men langs Point Gray glijden en richting de ruige kustlijn van Sasquatch Park gaan.

Water blijft de bezielende kracht van Harrison Hot Springs – van gletsjerwater dat zwemmers in de lagune bij het strand verkoelt tot de stomende poelen die zowel genezers als kolonisten van de First Nations aantrokken. Seizoenswinden voeren de middagbries over het spiegelgladde oppervlak van het meer en doen de weerspiegelingen van met wolken bezaaide bergtoppen oplichten; in de schemering versterkt de toenemende kou de aantrekkingskracht van minerale warmte. In het dorp nodigen cederhouten bankjes uit tot bezinning, terwijl met lantaarns verlichte paden avondwandelaars onder de dennenbomen begeleiden.

In de wintermaanden, wanneer sneeuw de omringende hoogten bedekt en het toerisme afneemt, komt het dorp tot rust. De lokale bevolking verzamelt zich in de festivalgalerij en spalobby's, waar overdekte zwembaden en massageruimtes de tijdverdrijven aan het strand vervangen. Wandelaars trotseren bevroren paden naar Deer Lake en Hicks Lake, waarvan de rotsachtige oevers eenzaamheid en de echo van ongerepte wildernis bieden. Zelfs nu de zomer nadert, blijft de herinnering aan stille bossen en stoomgehulde poelen in de gedachten hangen.

Gedurende zijn evolutie – van First Nations-reservaat tot aan de CPR gekoppelde retraite, van bescheiden hotels tot volwaardige resorts – heeft Harrison Hot Springs een intieme sfeer behouden. De schaal verzet zich tegen grootsheid; de architectuur verwijst naar zowel erfgoed als vernieuwing. Bezoekers die met commerciële verwachtingen komen, raken vaak gefascineerd door subtielere charmes: het samenspel van licht en water, het zachte gesis van ontsnappende stoom, het gevoel dat men in elk verwarmd zwembad deelneemt aan een traditie die ouder is dan de koloniale registers.

Te midden van de seizoenswisselingen blijft de toewijding van het dorp aan evenwicht overduidelijk. Openbare kunstopdrachten sluiten aan bij milieubeheer; festivalprogramma's bestrijken continenten en geven voorrang aan lokale stemmen. In lodges en guesthouses doen hergebruikte houten vloeren denken aan oude sparrenbossen; in gemeentelijke planning ligt de prioriteit bij beloopbaarheid en habitatbehoud. Het resultaat is een gemeenschap die minder wordt gedefinieerd door toeristische statistieken dan door een ethos van samenleven.

Zo blijft Harrison Hot Springs, waar geologische krachten en menselijke aspiraties samenkomen, bestaan ​​als een bewijs van de vitaliteit van de omgeving. Hier blijven mineraalwaters na millennia onder de grond opwellen en troost bieden aan vermoeide ledematen en gekwelde geesten. Of ze nu worden aangetrokken door therapeutische beloftes, een artistieke viering of de speelse kennis van de cryptide, bezoekers vertrekken met indrukken die verder gaan dan wat je in een reisgids leest – en dragen de stille gratie van het dorp en de blijvende warmte van de bronnen met zich mee.