Ainsworth Hot Springs

Ainsworth Hot Springs is een historisch dorp met slechts twintig inwoners, gelegen aan de noordoever van Kootenay Lake in British Columbia, Canada, langs Highway 31, zo'n achttien kilometer ten noorden van Balfour en negentien kilometer ten zuiden van Kaslo. Gesticht op 31 mei 1883, claimt het de titel van oudste nog bestaande gemeenschap van het meer. Het terrein strekt zich uit tussen steile beboste hellingen en de azuurblauwe vlakte van het meer, waar mineraalrijk water in natuurlijke grotten naar boven komt. Tegenwoordig is de nederzetting niet zozeer een bruisende pleisterplaats, maar eerder een getuigenis van een tijdperk waarin ondernemingszin en geografie samenkwamen om tijdelijk fortuin en blijvend erfgoed op te leveren.

In het voorjaar van 1883 nam George Ainsworth, een stoombootkapitein oorspronkelijk afkomstig uit Portland, Oregon, 166 acres in beslag van wat toen simpelweg Hot Springs Camp heette. Hij en zijn vader, John, hadden al aanzienlijke rijkdom vergaard met het exploiteren van raderboten op de Columbia River en zochten naar nieuwe mogelijkheden tussen de ruige bergtoppen en waterwegen van de Kootenays. George doopte het gebied Ainsworth ter ere van zijn afkomst, zich er niet van bewust dat het gefluister van de ontdekking van zilverlooderts de regio spoedig zou veranderen. Hij en zijn broer trokken vanuit Idaho noordwaarts via Bonners Ferry, aangetrokken door het gerucht dat er ondergrondse rijkdommen onder de oerbossen glinsterden.

In 1884 gonsden de bergen boven de ontluikende stad van de goudzoekers die hun claims vestigden van de oevers van het meer tot aan de gletsjerruggen. De komst van A.D. Wheeler, gevolgd in de herfst van 1888 door de eerste kruidenierswinkel van G.B. Wright, bezegelde de evolutie van Ainsworth van een kamp met tenten tot een geclusterde nederzetting met houten gebouwen en promenades. Hoewel de namen Ainsworth en Hot Springs – of soms Warm Springs – door elkaar werden gebruikt voor zowel de stad als het mijnkamp, ​​verenigde de gemeenschap zich gestaag rond zowel de warmwaterbronnen als de belofte van erts.

In 1889 waren er al diverse mijnbouwactiviteiten gaande, waaronder de claims Number One, Skyline, Little Donald en Krao, maar slechts weinigen van de eerste avonturiers hadden het goed. Gustavus Blin Wright, beroemd om zijn werk aan de Old Cariboo Road, baande zich een weg door de heuvels, maar ontdekte dat de mineraaladers onopvallend waren. Pas in 1891 staken Eli Carpenter en John Seaton, teruggekeerd van een vruchteloze exploratietocht, Payne Mountain over om ertsmonsters op te graven met een waarde van 170 tot 240 Canadese dollar per ton. Hun vondst luidde de Slocan Silver Rush in, die de regio voorgoed de bijnaam "Silveren Slocan" gaf en nieuwe golven mijnwerkers en handelaren naar de oevers van het meer trok.

De welvaart golfde door Ainsworth, wat goudcommissaris Henry Anderson ertoe aanzette een verzoek in te dienen voor infrastructuur die stad en mijn nauwer met elkaar zou verbinden. In 1889 baande zich een weg naar de hoger gelegen kampen, terwijl een kade zich uitstrekte tot in het meer om stoomboten te verwelkomen. In 1891 begon de raderboot Nelson – speciaal gebouwd voor de dienst op Kootenay Lake – Ainsworth aan te doen. Deze boot verbond de nederzetting met verre handelsposten en vervoerde zowel goederen als passagiers met mechanische regelmaat.

De winter bleef echter een formidabele barrière. De Nelson lag stil toen het ijs tegen de romp drukte, en de voorraden bereikten Ainsworth alleen per lastdier en sleep, waardoor de voedselprijzen de pan uit rezen en sterke drank een gewaardeerde zeldzaamheid werd. Om dit isolement te boven te komen, bundelden de dorpelingen hun krachten en lieten op 4 mei 1892 hun eigen schip te water, de City of Ainsworth. De tewaterlating was onheilspellend – ze gleed met de achtersteven eerst en kapseisde vervolgens op haar stuurboordzijde – maar met hulp van de stoomboot Galena werd ze weer rechtgezet en voltooide ze haar eerste reis in triomf.

In de hoogtijdagen schoten saloons als paddenstoelen uit de grond en floreerden huizen van slechte reputatie naast meer alledaagse etablissementen. Charles Olson, die in 1883 de stromingen van het meer had bevaren op een zelfgemaakt vlot, bouwde op 21-jarige leeftijd een hotel dat decennialang zijn naam zou dragen. Het meest opvallende kenmerk was een bijgebouw met twee verdiepingen en geglazuurde kommen, verwarmd door olielampen – een tegemoetkoming aan de strenge winters waarin kleinere apparaten bevroren waren. Olson onderhield het hotel tot aan zijn dood in 1926 en het stond symbool voor ruige gastvrijheid.

Tegen 1893 vervaagde de glans van de bloei, want Kaslo was het eindpunt geworden van de Kaslo and Slocan Railway en had Ainsworths rol als bevoorradingsknooppunt aan de oever van het meer overgenomen. De isolatie verdiepte zich tot 26 april 1896, toen een brand een groot deel van de stad verwoestte. De Green Brothers-winkel en een handvol woningen bleven bestaan, maar dertien hotels, waaronder Olson's, bezweken aan de vlammen. De wederopbouw begon vrijwel onmiddellijk, met het nieuwe Deering Hotel zelfs met een zwembad in de kelder, maar de uitdagingen bleven bestaan: geen wegen over land tot 1914, geen elektriciteit tot 1928 en geen ziekenhuis – medische zorg werd verleend door de plaatselijke dierenarts, Dr. Henry.

Hoewel het Olson Hotel in 1960 werd ontmanteld, leeft de erfenis voort in de naam Mount Olson in Kokanee Glacier Provincial Park. Het Vancouver House, later Silver Ledge genoemd en in de jaren 60 omgebouwd tot museum, overleefde tot in de 21e eeuw voordat het in 2010 door brand werd verwoest. In 1963 nam de gemeenschap officieel haar huidige naam aan, Ainsworth Hot Springs, als erkenning voor het thermale water dat de constante levensader is geweest.

De moderne Ainsworth Hot Springs trekken bezoekers naar hun gelijknamige baden, gelegen in een natuurlijke kalkstenen grot die gevoed wordt door de ondergrondse kanalen van Cody Caves. De temperatuur bij de ingang van de grot bereikt 42 °C, terwijl deze in het hoofdbad afkoelt tot 38 °C. Het rustgevende mineraalwater, verrijkt met calcium en magnesium, heeft de bronnen een reputatie bezorgd als de beste commerciële warmwaterbron van British Columbia.

Naast de stomende schuilplaats biedt de regio nog meer geologische wonderen. Cody Caves Provincial Park, gelegen aan de oostflank van het Selkirkgebergte, bestaat uit eeuwenoude kalkstenen gangen die in de loop van millennia zijn uitgehouwen door een ondergrondse rivier. Bezoekers doorkruisen zo'n 800 meter aan verlichte gangen, waar stalactieten, stalagmieten en sodastroformaties de kamers als natuurlijke sculpturen bedekken, en horen het sissen van het water tussen de wanden weerkaatsen.

In het westen biedt Kokanee Glacier Provincial Park toegang tot meer dan dertig gletsjermeren verspreid over 32.035 hectare wildernis. Sportvissers jagen op kokanee, regenboogforel en kwabaal in kristalhelder water, terwijl peddelaars kanoën en kajakken op spiegelgladde oppervlakken. Wandelpaden slingeren door subalpiene weiden en over rotsachtige bergpassen, en in de winter worden dezelfde routes stille routes voor sneeuwschoenwandelaars en langlaufers.

Een korte rit van zo'n negentien kilometer noordwaarts langs het meer brengt je naar Kaslo, met twee nationale historische locaties, waaronder de eerbiedwaardige SS Moyie, 's werelds oudste intacte raderboot. In de tegenovergestelde richting, twaalf kilometer zuidelijker, biedt Balfour toegang tot de Kootenay Lake Ferry-oversteekplaats – een tolvrije route van acht kilometer die Highway 3A verbindt met Kootenay Bay en de langste gratis veerboottocht ter wereld is.

De Ainsworth Hot Springs zijn eenvoudig te bereiken via de weg: vanuit Nelson rijdt u oostwaarts over Highway 3A naar Balfour en vervolgens noordwaarts over Highway 31, die u nog een kwartier volgt. Twee keer per week rijdt er een bus naar Vancouver, Kaslo en andere plaatsen in West Kootenay, terwijl er een wekelijkse bus van Calgary naar Kaslo rijdt, die kleinere haltes langs de route bedient. Wie een alternatief zoekt voor de veerboot, kan het meer omzeilen door de Crowsnest Highway door Salmo en over de Kootenay Pass naar Nelson te volgen – een route van ongeveer twee uur bij gunstige zomerse omstandigheden.

In het gehucht zelf staat het gerestaureerde JB Fletcher General Store Museum aan Sutton Street 3602. Het biedt zowel een kijkje in het leven van de pioniers als een boetiek met regionaal vervaardigde waren. Een korte rit richting Kootenay Bay leidt naar Pilot Bay Provincial Park, waar een wandelpad van 0,6 kilometer bezoekers naar een afgelegen vuurtoren op een rotspunt brengt, met een uitzicht over het meer.

Recreatieve activiteiten in overvloed: begeleide Cody Caves-tours variëren van rustige wandelingen voor de watjes tot meer uitdagende verkenningen voor wie fit genoeg is om smalle doorgangen en oneffen terrein te trotseren. Langs de kustlijn zijn er diverse mogelijkheden om te varen en te vissen, terwijl zowel wielrenners als mountainbikers op de kronkelende snelwegen evenveel hellingen als landschappen kunnen bewonderen. Een korte rit stroomopwaarts over Highway 3A brengt je naar de Harrop Cable Ferry – een onbemand, op afroep beschikbaar drijvend apparaat dat de gemeenschappen Harrop en Procter met elkaar verbindt.

Golfers vinden een paar prestigieuze banen binnen handbereik: Balfour Golf Course, gelegen aan Queens Bay Road, en Kokanee Springs Resort in Crawford Bay, een 18-holes par 71 baan, omringd door de skyline van de Kokanee Glacier. Beide bieden panoramische uitzichten die veranderen met het licht en het weer, wat spelers eraan herinnert dat de ware schoonheid van de regio niet zozeer in één enkel kenmerk schuilt, maar eerder in de combinatie van geologie, geschiedenis en menselijke inspanning.

Wat in Ainsworth Hot Springs blijft bestaan, is niet alleen de warmte van het ondergrondse water, maar ook het gelaagde verhaal van ambitie en veerkracht. Hier, op een open plek tussen ceder en spar, vermengen de echo's van raderboten en goudzoekers zich met modern gelach en het zachte gesis van minerale bronnen. De tijd verloopt anders op deze breedtegraad: ooit een vluchtige, bloeiende stad, nu een rustig toevluchtsoord, bewijst het dat plaatsen gevormd door ontberingen en hoop veel langer kunnen voortbestaan ​​dan de schittering van vluchtig geluk, en nieuw leven kunnen vinden in de stille waardering van hen die in hun diepten zowel troost als herinnering zoeken.