Lloret de Mar

Lloret de Mar, gelegen aan de zonovergoten kust van de Costa Brava, is een gemeente van 48,9 vierkante kilometer met 9 kilometer grillige kustlijn en 27 vierkante kilometer groen bos. In 2021 telde de bevolking 38.402 inwoners. Deze stad ligt veertig kilometer ten zuiden van Girona en vijfenzeventig kilometer ten noordoosten van Barcelona en staat op de tweede plaats in de comarca Selva. Jaarlijks ontvangt het belangrijkste strand de Blauwe Vlag: een uitgestrektheid van 1.630 meter lang en vijfenveertig meter breed. De lichte, grindachtige stenen worden nauwkeurig onderhouden volgens de strenge normen van kustbeheer.

Klimaattechnisch gezien bevindt de stad zich in een liminale zone tussen het vochtige subtropische (Köppen Cfa) en het mediterrane kustgebied (Köppen Csa). De maritieme façade tempert de extremen, waardoor thermische schommelingen subtiel blijven en de zomerdroogte, zelden onderbroken, ongeveer drie maanden aanhoudt voordat deze plaatsmaakt voor de overvloedigere neerslag in de herfst. De matigende invloed van de zee maakt de winterkoude zelfs vrijwel een vage herinnering, terwijl de briesjes die door de met pijnbomen omzoomde baaien waaien de midzomerwarmte temperen en een sfeer van serene kalmte creëren.

Onder deze hedendaagse façade liggen overblijfselen van Iberische en Romeinse bezetting, verspreid over Puig de Castellet en Montbarbat, waar opgravingen keramiek en funderingen hebben opgeleverd die getuigen van een ononderbroken menselijke heerschappij. Het toponiem "Lloret" duikt voor het eerst op in een charter uit 966 als Loredo – afgeleid van lauretum, het Latijnse woord voor laurier – de nomenclatuur is een botanische aanduiding van de overvloed aan bomen die de lokale hellingen bedekte. Gedurende de middeleeuwen bleek deze kustlijn kwetsbaar voor Saraceense invallen, wat leidde tot gemeenschappelijke rituelen zoals het Ball de Plaça, waarvan de choreografie – geworteld in verzet en solidariteit – naar verluidt in deze roerige eeuwen ontstond.

Veiligheidsoverwegingen dwongen ertoe dat de kern van de nederzetting tot de vijftiende eeuw een kilometer landinwaarts bleef, naast de kapel van Les Alegries, die pas in 1522 werd vervangen door de kerk van Sant Romà. Dit gebouw, ontworpen in gotische stijl als bastion tegen Turkse en Algerijnse kapers, werd later verfraaid met Byzantijns-getinte mozaïeken, portalen met Moorse bogen en modernistische versieringen – een architectonisch palimpsest gefinancierd door de Americanos, de welgestelde emigranten wier achttienhonderd meter lange promenade getuigde van hun terugkeer en van het achttiende-eeuwse handelshoogtepunt van de haven. Hoewel de haven inmiddels is verdwenen onder de flanerende menigte, roepen de Garriga-huizen en neoklassieke paleizen langs de Calle San Pedro en de Plaza de España een tijdperk op waarin transatlantische ontwikkelingen het lokale urbanisme een nieuwe vorm gaven.

De twintigste eeuw luidde een rudimentair toerisme in: in 1918 verrezen er zomervilla's aan de kust – waaronder de residentie van Emilio Heydrich uit 1921 – en in 1920 opende Hotel Costa Brava een horecasector die abrupt was teruggedrongen door de Spaanse Burgeroorlog en de daaropvolgende schaarste in de naoorlogse periode. Niettemin hielden rijke textielmagnaten uit Barcelona de ontluikende aantrekkingskracht van de stad in stand, en in de decennia die volgden, ontwikkelde Lloret de Mar de infrastructuur en voorzieningen die nu onmisbaar worden geacht voor een moderne badplaats.

Cultureel erfgoed blijft geconcentreerd in gebouwen van unieke afkomst. De kerk van Sant Romà, die begin twintigste eeuw een uitgebreide restauratie heeft ondergaan, biedt nu een synthese van Byzantijnse koepels, renaissancegewelven en modernistische ornamenten – een synthese die de vergaderruimte zowel gewichtig als lyrisch verlevendigt. Hoog boven het strand van Fenals heeft het Kasteel van Sant Joan zijn gerestaureerde toren behouden, de enige wachter van een elfde-eeuws fort waarvan de wallen ooit de Genuese vloot van 1356 afweerden en het bombardement tijdens de Britse campagne van 1805 in de Derde Coalitieoorlog overleefden; de top biedt een panoramisch uitzicht over met zand omzoomde baaien en met pijnbomen begroeide hellingen. Aan het begin van Lloret Beach staat het bronzen Monument voor de Vissersvrouw, opgericht in 1966 ter herdenking van duizend jaar nederzettingen en vereerd als een symbool van matrifocale volharding. Volgens de lokale overlevering zal een wens die uit haar blik voortvloeit en gepaard gaat met een respectvolle aanraking op haar voet, in vervulling gaan.

Opmerkelijke tuinen stijgen op tegen de kliffen: Santa Clotilde, in 1919 in opdracht van de markies van Roviralta aangelegd en uitgevoerd door Nicolau Rubió i Tudurí in de stijl van de Italiaanse renaissance, strekt zich uit over terrasvormige promenades en gebeeldhouwde balustrades richting de azuurblauwe horizon; de platonische afwezigheid van bloemenpracht onderstreept een chromatische dialoog tussen steen, cipressen en de Middellandse Zee. Vlakbij liggen de modernistische begraafplaats, met zijn funeraire kunst en smeedijzeren columbariums, en de oratoria van Mare de Déu de Gràcia en Sant Quirze, die elk hun respectieve omgeving doordringen met devotionele rust; evenzo verbeelden het heiligdom van Sant Pere del Bosc en het monument van de Engel de verwevenheid van geloof en topografie.

Maritieme cultuur vindt een toevluchtsoord in Casa Garriga, waar het Maritiem Museum vijf thematische gebieden afbakent – ​​van kustvaart tot Atlantische reizen – en de identiteit van Lloret als zeehaven en cartografische drempel belicht. Onder water omvat de biotoop die in 1994 werd aangelegd tussen Punta des Bullents en Racó des Bernat 150 hectare aan Posidonia-weiden en aangelegde riffen – modulaire riffen en bijenkorfvormige productiestructuren die de ambachtelijke visserij nieuw leven inblazen en de mariene biodiversiteit op een diepte van vijftien tot vijfentwintig meter beschermen.

De oevers van de stad bieden een opeenvolgende opeenvolging van stranden, elk bekroond met de Blauwe Vlag: het belangrijkste strand van Lloret, door vissersconventie verdeeld in Es Trajo de Vilavall, Es Trajo d'en Reiner en Es Trajo de Venècia; Het strand van Fenals, met het aangrenzende dennenbos en het silhouet van het kasteel van Sant Joan; Cala Boadella, alleen te voet bereikbaar en door Sa Roca des Mig opgedeeld in Sa Cova en Sa Boadella, waardoor bezoekers nu volledig in een door de zon verwarmde autonomie worden gekleed; en Santa Cristina, waarvan het fijne zand zich buigt van Punta de Llevant naar Es Canó en Es Racó de Garbí beschermt onder door de wind beschutte rotspartijen. Iets verderop ligt Treumal, een vierhonderd meter lange voortzetting van Santa Cristina; Canyelles, buiten de stadsgrenzen en door Ses Roques des Mig in twee zandgebieden verdeeld; In Caleta, gelegen onder een kasteelruïne; de rotsachtige Cala Banys, een paradijs voor vissers en snorkelaars; en de meer afgelegen baaien - Morisca, Gran, Tortuga, d'en Trons en dels Frares - die de kustlijn doorkruisen met beschutte alkoven.

Deze concentratie van natuurlijk en cultureel aanbod ondersteunt een toeristische economie die twaalf procent van de Catalaanse bezoekers en meer dan veertig procent van de bezoekers aan de Costa Brava absorbeert, waardoor Lloret de Mar de vijfde grootste zon-en-strandbestemming van Spanje en de belangrijkste badplaats van Catalonië is qua hotelcapaciteit. In 2013 waren er dertigduizend bedden verdeeld over 120 accommodaties – de helft in driesterrenhotels, bijna elfduizend in vier- en vijfsterrenhotels – en dankzij de wetswijziging in 2010 zijn winkelcentra nu elke dag open, ook op feestdagen; wekelijkse markten, nachtelijke winkelevenementen en middeleeuwse kermissen verlevendigen het stadsbeeld door de seizoenen heen.

De verbinding met de regio is afhankelijk van drie hoofdwegen: twee kustwegen die Tossa de Mar en Blanes verbinden, en een binnenlandse route via Vidreres die verbindingen biedt naar de Nationale II, de snelweg AP-7 en de luchthaven Girona-Costa Brava. In de zomermaanden neemt de verkeersdrukte echter aanzienlijk toe. Lijn- en charterbusdiensten komen samen bij een internationaal busstation, als aanvulling op het stedelijk busnetwerk, terwijl meer dan veertig witte taxi's, beschikbaar in vier- en zevenzitsconfiguraties en inclusief rolstoeltoegankelijke voertuigen, 24 uur per dag rijden. Bij afwezigheid van een lokale trein brengt een pendelbus passagiers elke dertig minuten naar het station van Blanes, vanwaar treinen vertrekken richting Barcelona en Portbou. Nautische toegang wordt geboden door de jachthaven van Canyelles, geschikt voor middelgrote schepen, en door seizoensgebonden bootexcursies naar nabijgelegen kustplaatsen. Luchtreizigers stappen uit op Barcelona–El Prat, op vijfenzeventig kilometer afstand, of op Girona–Costa Brava, op slechts dertig kilometer afstand, vanwaaruit een overvloed aan lijndiensten en goedkope verbindingen mogelijk is. Luchthaven Perpignan, bereikbaar binnen negentig minuten over de weg, strekt zich uit over een groter continentaal grondgebied.

Door zijn veelzijdige evolutie – van prehistorische nederzetting tot versterkte stad, van handelscentrum tot stralende enclave aan zee – verbeeldt Lloret de Mar een verhaal van veerkracht en aanpassing. De rotsachtige landtongen en zanderige uitlopers, onderbroken door kerktorens en modernistische gevels, trekken zowel wetenschappelijke aandacht als poëtische reflectie en getuigen van een plek waar geschiedenis en hedendaagse vrijetijdsbesteding samensmelten in een continuüm van mediterrane grandeur.