Bagni di Lucca

Bagni di Lucca is een gemeente in de Toscaanse provincie Lucca, met ongeveer 6100 inwoners verspreid over zevenentwintig frazioni. Gelegen in de vallei van de rivier de Lima, een zijrivier van de Serchio, neemt de gemeente een strategische positie in langs de historische routes tussen Lucca en Emilia. Het gebied omvat kastanjebeboste hellingen en thermale bekkens met watertemperaturen van 36 tot 54 °C, verrijkt met kalk, magnesium en natriumverbindingen.

Bagni di Lucca's vroegste erkenning als centrum voor thermische ontsluiting dateert uit de Etruskische en Romeinse tijd. Officiële documentatie vermeldt "Corsena" voor het eerst in 983 n.Chr., toen bisschop Teudogrimo grondgebied schonk aan een edelman genaamd Fraolmo. Overblijfselen van Lombardische bezetting zijn bewaard gebleven in omgebouwde wachttorens, met name bij de landelijke kerk van Controne. Het feodale bewind ging over in de families Suffredinghi, Porcareschi en Lupari tot de twaalfde eeuw, toen de gemeente Lucca zich meester maakte van de stad. In 1308 consolideerde Lucca Bagni di Lucca met naburige gehuchten tot het "Vicarschap van de Limavallei", waarbij parochievertegenwoordigers werden belast met het toezicht op rituele plichten en het onderhoud van oude heiligdommen. Een later decreet uit 1331 legde operationele normen vast voor herbergen en badfaciliteiten en verplichtte de levering van levensmiddelen, anticiperend op de zomerse toestroom tussen mei en oktober.

De intensieve ontwikkeling begon in de veertiende eeuw, toen Lucca het financiële potentieel van bezoekende toeristen erkende. Bekende artsen zoals Gentile da Foligno en Ugolino da Montecatini promootten de doeltreffendheid van het water. De bronnen genoten in de vijftiende en zestiende eeuw steeds meer bescherming, wat hen lofzangen opleverde van Falloppio – wiens eigen gehoor werd herwonnen – en beschrijvingen in vroege medische verhandelingen. De adel uit de Renaissance bouwde landhuizen langs de Lima; uitgenodigde vorsten en prelaten vonden gastvrijheid in villa's die door de Republiek Lucca waren gevorderd. Montaigne noteerde meerdere verblijven, evenals dichters en rondtrekkende literatoren, wier lof door de Europese hoven circuleerde, waar flessen water van Bagni di Lucca diplomatieke geschenken werden.

Het architectonische ensemble van de stad is in de loop der eeuwen samengekomen. De middeleeuwse brug bij Ponte della Maddalena, gebouwd rond 1100 met een unieke hoge boog, ontleende zijn populaire naam aan een gesmeed pact waarbij een hond, in plaats van de eerste menselijke reiziger, werd opgeëist door de helse handlanger van een nachtelijke arbeider. Een negentiende-eeuwse toevoeging verbreedde de overspanning om treinverkeer mogelijk te maken. Vlakbij getuigt de Ponte delle Catene, een hangconstructie, van de technische ambities van die tijd. De pieve van San Cassiano, waarvan de oorsprong teruggaat tot vóór 722, bewaart Jacopo della Quercia's "Sint-Maartensrijtocht", terwijl San Paolo a Vico Pancellorum andere vijftiende-eeuwse altaarschilderingen herbergt. Een monument in San Cassiano eert de lokale levens die verloren zijn gegaan in de wereldoorlogen.

In de zestiende eeuw nam de toegankelijkheid van de vallei toe toen pelgrims en kooplieden op weg over de Via Clodia Nuova – later bekend als de Via Francigena – erdoorheen trokken op zoek naar verfrissing en rust. De bescherming van gravin Mathilde bevorderde de restauratie van de bronnen. In de achttiende eeuw had Bagni di Lucca een reputatie verworven die slechts door enkele Europese kuuroorden werd geëvenaard. Het theater, gebouwd in 1790, en het winterhuis Circolo dei Forestieri completeerden de accommodatie voor een groeiend cliënteel.

Napoleontische mecenaat verhief de stad tot haar hoogtepunt. Van 1805 tot 1814 vestigde het hof van Elisa Baciocchi, prinses van Lucca en Piombino, zomerverblijven te midden van deze heuvels. Architecten zoals Marracci en Sanbuchy herinrichtten de thermale gebouwen; een casino opende zijn deuren voor sociaal gokken en bals verlichtten de avonden in een speciaal gebouwde balzaal. Villa's, ooit tijdelijke toevluchtsoorden voor dichters – onder wie Robert en Elizabeth Barrett Browning – werden aangepast aan de eisen van het hof.

Na de herindeling van het Congres van Wenen kwam het hertogdom Lucca onder Bourbon-heerschappij; Maria Luisa van Bourbon behield de status van badplaats Bagni di Lucca. In 1840 verrees hier het eerste Anglicaanse gebedshuis in Italië, ten dienste van een Engelse kolonie die zich uitbreidde met een begraafplaats en een speelhuis van de Club des Anglais. In 1847 werd de stad geannexeerd door het Groothertogdom Toscane onder Leopold II van Lotharingen. Zijn voorkeur voor afzondering leidde ertoe dat de casino-activiteiten in 1853 werden stilgelegd; na de Italiaanse eenwording in 1861 heropende het speelhuis kortstondig, maar de exclusiviteit van de locatie nam geleidelijk af.

Vernieuwingen kenmerkten het leven in de late negentiende eeuw. Bagni di Lucca was de eerste Italiaanse stad die in 1886 openbare elektrische verlichting installeerde. In 1910 werd in de regio de eerste Italiaanse scoutsvereniging opgericht, de REI, bedacht door de Engelse baronet Sir Francis Vane, samen met Maestro Remo Molinari. Scouting hervatte haar activiteiten in 2006 onder de vlag van de CNGEI, totdat de gemeentelijke autoriteiten in 2014 hun basis introkken.

De Tweede Wereldoorlog bracht sombere omstandigheden met zich mee. Duitse troepen die de Gotische Linie bezetten, bouwden statige huizen om tot onderkomens. Van december 1943 tot januari 1944 fungeerde Hotel Le Terme als interneringskamp; meer dan honderd Joodse gevangenen moesten er erbarmelijke omstandigheden doorstaan ​​voordat ze naar Auschwitz werden gedeporteerd. Sommigen werden overgebracht naar het kamp Colle di Compecito bij Lucca. Na de bevrijding kwamen deze littekens in het collectieve geheugen terecht, samen met festivals die overleving vieren, zoals de jaarlijkse herdenking van de pest in Controne, ter ere van een zestiende-eeuws wonder dat dorpelingen voor besmetting behoedde.

Het economische leven balanceert tegenwoordig toerisme met bescheiden industrie. De thermale bronnen blijven de belangrijkste trekpleister, ondersteund door een netwerk van hotels, cafés, twee weekendmarkten en een lokale supermarkt. Landbouwgronden en ambachtelijke werkplaatsen leveren producten en bouwmaterialen; sommige fabrieken produceren machines. Belangrijke verkeersaders zijn de snelweg SS 12 die Lucca met Modena verbindt en de pendelbuslijnen naar Lucca en Florence. De spoorlijn Lucca-Aulla stopt in Fornoli en biedt elk uur verbindingen.

Het stadswapen van Bagni di Lucca weerspiegelt de band met de voormalige Republiek Lucca. De gevierendeelde schildsegmenten dragen het blauwe veld met de inscriptie "Libertas" en de rood-witte balzana, een replica van de middeleeuwse vlag. Volgens de legende werd dit wapen aangenomen tijdens de eenwording in de negentiende eeuw, als verwijzing naar de statuten van het vicariaat van de Lima-vallei.

Wetenschappelijk onderzoek naar de bronnen heeft geochemisch-isotopische gegevens opgeleverd die wijzen op de interactie van water met Trias-evaporieten en ondergrondse paden die zich drie kilometer diep uitstrekken bij temperaturen van 70-75 °C en een druk tot 300 bar. Moderne faciliteiten profiteren van deze bevindingen: het Jean Varraud-instituut leidt water van 54 °C naar stoomgrotten, moddertoepassingen, hydromassage en inhalaties; de middeleeuwse Docce Basse, met water tussen 42 °C en 46 °C, was ooit een pionier in douchebehandelingen; het Demidoff-ziekenhuis, opgericht in 1828, biedt nu holistische geneeskunde; de ​​Bernabò-plant, met een temperatuur van 40,1 °C, staat nog steeds bekend om zijn dermatologische zorg; de bronnen van Bagno San Giovanni met een temperatuur van 38 °C ondersteunden al in 1307 gemeenschappelijke baden; een marmeren plaquette in het badhuis van de Villa vermeldt behandelingen die teruggaan tot 1471; en de Cardinali-methode, voor het eerst vermeld in 1775, is nog steeds een remedie tegen spijsverteringsproblemen.

Dichters en componisten hebben in deze omgeving vertoefd. Dante doorkruiste de nabijgelegen Montefegatesi en Orrido di Botri; Richard Church componeerde in 1958 "Bagni di Lucca", waarin hij de helende melodieën prees; Johann Heine vond inspiratie in de lente bij San Giovanni; Boccaccio en Sercambi situeerden hun verhalen te midden van de baden; Hannibals verblijf aan de samenvloeiing van Lima en Sercambi zou de oprichting van smederijen en ovens hebben bevorderd; Metternich, vergezeld door zeven Duitse vorsten, nam na het Congres van Wenen een watermonster; en figuren van Byron en Shelley tot Puccini en Mascagni hebben hun indrukken op de omgeving vastgelegd.

Door tijdperken van groei en verval heen blijft Bagni di Lucca bestaan ​​als een nederzetting waar natuurlijke rijkdommen en culturele lagen naast elkaar bestaan. De stenen bruggen overspannen meer dan rivieren; ze verbinden tijdperken. De bronnen geven hoop op verlichting, zoals ze dat al twee millennia doen. De kapellen en villa's getuigen van geloof, kunstzinnigheid en een voorkeur voor rust. In een rustige vallei verloopt het leven volgens ritmes die gevormd worden door zowel de diepe geologie als de menselijke keuze, en nodigen uit tot reflectie op continuïteit te midden van verandering.